Μα οι δίσκοι που αναφέρεις είναι κακοί γιατί [U]δεν[/U] είναι prog. Κι αν δεν είναι αυτή η αιτία είναι σίγουρα αυτό το αποτέλεσμα. Ειδικά τη δεκαετία του 80 (στην οποία εστιάζεις) έχουμε τόνους τέτοιων παραδειγμάτων.
Το θέμα είναι να βρούμε δίσκους που παραμένουν prog απλά είναι κακοί. Ίσως οι δίσκοι των Crimson στα 80s πάλι; Σας πάει καρδιά να τους πείτε κακούς; Εμένα όχι.
Για παράδειγμα εγώ θα τολμούσα να πω κακό prog όλη αυτή την αλυσίδα Marillion (επί Hogarth) - Gazpacho κτλ που έχει πέραση στις μέρες μας. Αλλά πέραν του ότι θα φάω ξύλο, μάλλον καταχρηστικά χρησιμοποιείται ο όρος prog εδώ.
Bασικά αν βάλεις τον όρο art rock πιστεύω καθαρίζεις με Marillion-Gazpacho και τους παρόμοιους.Εγώ τον προτιμώ περισσότερο απ το να μπω στη διαδικασία να αποφασίσω αν είναι prog ή όχι.
Πάντως οι Flower Kings αντικειμενικά μπορούν να θεωρηθούν ως μια από τις σημαντικότερες καθαρόαιμες prog μπάντες από τα 90’ς και δώθε. Και μπορεί προσωπικά να θεωρώ ως το αριστούργημά τους (αν μπορεί όντως να ειπωθεί αυτό για δίσκο τους) το Flower Power και το Stardust We Are, αλλά όπως και να’χει θα συμφωνήσω με φανμπόικο τρόπο και ακόμα περισσότερο, με τον Χρήστο ότι στην ουσία κακό άλμπουμ δεν έχουν βγάλει. Μπορεί βέβαια για κάποιους να μην θεωρουνται καν μεγάλη μπάντα, αλλά από την άλλη πόσες μπάντες επέμειναν σε καιρούς που το προγκ είχε πάρει την κατιούσα από θέμα εμπορικότητας και διαφήμισης να κάνουν απλά το κέφι τους και να βγάζουν δισκάρες σαν το Retropolis ή το Back In The World…; Και εκτός του γεγονότος ότι είναι μουσικάρες όλοι τους (κυρίως ο πυρήνας των Stolt - Bodin - Reingold), αυτή η επιμονή τους να παίζουν “ξεπερασμένα” και τελείως παλαιολιθικά με όλα όσα συνεπάγεται αυτό, βγάζοντας μια αυθεντικότητα όμως που σπάνια συναντάται, είναι που τους κάνει μεγάλους για μένα. Από τις πλέον τίμιες μπάντες και από τους πιο “κολλημένους” εργασιομανείς μουσικούς στο prog, με ορισμένες εξαιρετικές-εκπληκτικές κυκλοφορίες και εκτός των Flower Kings. Και δε χρειάζεται καν να αναφέρουμε τους transatlantic.
Απλά παίζουν την μουσική που αγαπάνε και το κάνουν τόσο καλά, σε υπερβολικό βαθμό, όπως και οι υπερβολικά φορτωμένες με το ζόρι κυκλοφορίες τους. Και αυτά τα διπλά άλμπουμ, ακόμα και αν περιέχουν φίλλερς είναι η επιτομή του κολλήματός τους. Φανμπόικη αγάπη λοιπόν για τους Flower Kings !
@τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα που θέτει και ο Κώστας, μεγάλη συζήτηση και σίγουρα πλέον οι τωρινοί Marillion δεν αποτελούν παραδοσιακή prog rock μπάντα. Έχουν αλλάξει και καλά έκαναν, αλλά σίγουρα δεν αποτελούν παράδειγμα για αναφορά κακού prog δίσκου. Ε, και για τα 80’ς Yes άλμπουμ (μετά το απλά οκ Drama) εφόσον δεν είναι prog δε γίνεται να τα κρίνει κανείς ανάλογα. Όπως και τα αντίστοιχα Genesis πχ. Αλλά ειδικά τα Yes, πάτος.
θα σε απογοητευσω, γιατι και εγω λιγες μερες πριν τους εμαθα οταν βρηκα τον δισκο ληκαρισμενο και τον κατεβασα, αλλα ακομα δεν του εχω δωσει αρκετες ακροασεις :oops:
οποτε οτι ξερεις, ξερω
απο το λιγο ψαξιμο που εκανα, φαινεται οτι εχουμε να κανουμε με τυπικους παλαβους νορβηγαρες(οι συγκεκριμενοι δηλωνουν σεξομανεις παντως), που ειναι παλιοκαραβαναδες(!!!) στον χωρο, απο το '95 συγκεκριμενα.
το μονο ονομα που αναγνωρισα ειναι ο παραγωγος Rhys Marsh, του οποιου το Dulcima να του ριξεις μια αυτια, αν δεν το εχεις κανει ηδη. Κινειται σε folk/prog rock δρομους κυριως(αν και δεν τον ταμπελιαζεις ευκολα)και ειναι πιο στρωτο απο τουτους εδω, με καμποσες συμμετοχες απο μελη Jaga Jazzist, White Willow, Wobbler etc.
επισης, παλιοτερες κυκλοφοριες τους δεν εντοπισα στα γνωστα mailorders(ουτε στο CDON, wtf??), οποτες μαλλον ειναι εντελως αντεργραου, οι θεουληδες. Αν αλιευσεις/-τε καμια αλλη πληροφορια για τους τυπους μοιραστειτε την
Το είχα δει στο progarchives το συγκεκριμένο και το είχα κατεβάσει, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα να είναι τόσο καλό. Οπότε ευχαριστούμε Μάνο για την πρόταση, έχεις απόλυτο δίκιο στην περιγραφή και όντως πρόκειται για album που αξίζει. Ο κύριος λόγος για αυτό είναι ότι δεν μοιάζει με τίποτα άλλο σύγχρονο και φαντάζει σαν χαμένη ηχογράφηση του '72-'73 (κι εδώ σωστός) με πολύ καλή παραγωγή (fair enough). Πραγματικά, οι συγκεκριμένοι τύποι αρνούνται πεισματικά την εποχή τους. Αυτό δεν revival, ούτε είναι απλά επηρεασμένο από τη σκηνή των 70s, αλλά έχει κοινές επιρροές με τις μπάντες του τότε, χωρίς να πηγαίνει ούτε μισό βήμα μπροστά. Δικαιολογείται όποιος τσινάει με αυτό, αλλά για κάποιους από εμάς αυτό μόνο κακό δεν είναι, ειδικά δεδομένου ότι πρόκειται για πολύ καλό δίσκο. Prog folk με avant-prog στοιχεία, γυναικεία lead φωνητικά και δεύτερα ανδρικά, αυξημένες δόσεις χιούμορ (έχουν παρελθόν στις σκατολογικές αναφορές), ισορροπία του ρομαντικού στοιχείου με το occult και ομοιότητες με τις αντίστοιχες βρετανικές και σκανδιναβικές μπάντες πριν 40 χρόνια. Προσωπικά μου θύμισαν τους αγαπημένους Samla Mammas Manna και την ηπιότερη πλευρά της εξωφρενικής μουσικής των Second Hand, εξαιρώντας τα πλήκτρα τα οποία εδώ απλώς συνεπικουρούν. Γενικά δηλαδή, μια χαρά δισκάρα!
Τώρα το είδα αυτό το ποστ ενώ έψαχνα για το από κάτω. Η γνώμη μου είναι αυτή που έγραψε και ένας στο comatorium:
[I]This band’s music just has no emotion…it’s like there are robots playing. They’re playing ridiculously well, of course, but something’s missing…[/I]
Οι Echolyn συγκεντρώνουν ορισμένα μοναδικά χαρακτηριστικά: είναι Αμερικάνοι, παίζουν συμφωνικό prog βρετανικής κοπής με απαράμιλλη τεχνική, δεν άλλαξαν ποτέ τη βασική τους σύνθεση στα 21 έτη της δισκογραφικής τους πορείας, είχαν σχεδόν πάντα guests στους δίσκους τους με σημαντική συνεισφορά και δεν αγχώθηκαν ποτέ για αναγνώριση εκτός του στενού prog σιναφιού. Από το 1991 μέχρι το 2005 κυκλοφόρησαν 7 albums, τα περισσότερα εκ των οποίων διπλά (μέση διάρκεια όλων των δίσκων τους: 61.6±8.1 λεπτά!), από τα οποία ξεχώριζαν με διαφορά νομίζω τα σχεδόν αριστουργηματικά As The World [1995] και Suffocating The Bloom [1992], τουλάχιστον μέχρι σήμερα…
7 χρόνια μετά το The End Is Beautiful κυκλοφόρησαν φέτος τον 8ο και ομώνυμο δίσκο τους, τον οποίο δούλευαν από το 2005 με διαλείμματα. Όσο υπερβολικό και αν πιθανώς ακούγεται, η αναμονή (λέμε τώρα, προσωπικά νόμιζα ότι είχαν διαλυθεί…) άξιζε και με το παραπάνω. Στα 71 λεπτά και τα 8 κομμάτια του διπλού (αυτό μας έλειπε) album, οι Echolyn μάλλον κέρδισαν αυτό που ίσως δικαιούνταν απ’ όλη την πορεία τους (αν και όλοι ξέρουμε ότι δεν πάει έτσι απαραίτητα). Αυτό που εντυπωσιάζει είναι κυρίως η φρεσκάδα και η ενεργητικότητα σε συνδυασμό με τον πρωτοφανή (για μεσόκοπη prog μπάντα) οίστρο, στοιχεία που γίνονται αντιληπτά από την πρώτη ακρόαση. Όλα τα κομμάτια χτίζονται αλματωδώς με κάθε νέα ακρόαση και ανεξάρτητα του ύψους στο οποίο σταματάει η εντύπωση για τον κάθε ακροατή, ο σεβασμός στη μπάντα είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα νομίζω.
Από τους καλύτερους φετινούς δίσκους κατά την προσωπική μου ταπεινή, αν και προορίζεται για οπαδούς του ήχου, σε μεγάλο ποσοστό τουλάχιστον. Είναι πολύ πιθανό να πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο τους και μέχρι στιγμής βρίσκεται στα όρια του αριστουργήματος στην εκτίμησή μου. Πάντως η χώνεψη του συγκεκριμένου θα πάρει χρόνο. Σε κάθε περίπτωση, τόσο καλόγουστο prog rock δεν ακούμε κάθε μέρα…
Υ.Γ. Οφείλω να σημειώσω ότι με τα κατορθώματα συγκροτημάτων, όπως π.χ. οι Discipline., Astra, Echolyn, οι Αμερικάνοι προφανώς διεκδικούν κομμάτι μιας ανέκαθεν βρετανικής πίτας. Το σημαντικότερο είναι ότι δε βλέπω απάντηση από το νησί ακόμα, τουλάχιστον σε τέτοιο επίπεδο. :-k:D
Sorry,double post,αλλά τώρα το θυμήθηκα!!Έρχεται καινούριο Big Big Train ρε συ.Έχει και The Reasoning ρε,Magenta κ.α…Αγαπάμε νησί. Aπ την Esoteric γενικά αναμένουμε όμορφα πράγματα.
Βρήκες τώρα μπάντες να εκπροσωπήσουν το νησί…!!! :|:D:lol:
Δε συζητάμε αν αγαπάμε το νησί, τα έχουμε ξαναπεί. Απλά οι συγκεκριμένες μπάντες δε μου πολυαρέσουν, ειδικά οι The Reasoning και οι Magenta. Γενικά μπορώ να σου πω ότι δεν τρελαίνομαι για Big Big Train επίσης. Εξαίρεση (από τις σπάνιες) ήταν το The Underfall Yard, που δεν το περίμενα τόσο υπέροχο (ασύγκριτα ανώτερο από όλα τα πρώτα 5 μαζί, είχα πάθει νίλα τότε θυμάμαι, μεγάλη δισκάρα!!!).
[B]English Electric (Part One) [/B]λοιπόν το επερχόμενο (εμφατικά νησιώτικος ο τίτλος):
Για να δούμε. Συγκριτικά, εγώ ποντάρω εδώ μαν.
Πάντως τα 3 αμερικάνικα είναι άπαιχτα (αν ακούσεις το Echolyn θα νοιώσεις, πίστεψέ με…).
Πφφφ. Πραγματικά τα νέα αγγλικά συγκροτήματα του prog νομίζω ότι είναι μόνο για εσωτερική, δική τους, κατανάλωση, για να βαυκαλίζονται ότι ακόμα έχουν σκηνή.
Κάτι Reasoning και Touchstone μου φαίνονται απαράδεκτοι ενώ ακόμα και οι Magenta, Mostly Autumn κτλ είναι πολύ λίγοι για την ιστορία της Βρετανίας. Οι Frost* ισως έσωζαν κάπως την παρτίδα (αλλά και αυτό το λέω πάλι χωρίς να τους έχω παρακολουθήσει πολύ) και φυσικά Tangent ειδάλλως θα πρέπει να πάμε είτε σε πιο post prog indie πράγματα όπως οι Pineapple Thief και γενικά ο κύκλος της KScope, ή σε πιο mainstream τύπου Muse, Radiohead και Porcupine Tree που όλα έχουν και τα χρονάκια τους πλέον.
Γενικά σε αυτό το είδος εγώ δεν περιμένω πλέον πολλά από την Αγγλία εκτός αν ξεχνάω κανέναν
Συμφωνώ σε όλα, ειδικά στην εξαίρεση των Frost*, όχι μόνο επειδή είναι μπαντάρα (2 πραγματικά υπέροχοι δίσκοι), αλλά και επειδή έχουν δική τους άποψη και δεν αναπαράγουν απλά τα κληροδοτήματα των συμπατριωτών τους.
Νομίζω πάντως ότι οι Haken είναι η πιο πρόσφατη σπουδαία μπάντα από το νησί. Και τα 2 albums δαγκώνουν. Κατά τα άλλα…αυτά.
Την ίδια άποψη έχω πάνω κάτω αλλά δεν έχω ολοκληρωμένη γνώμη για άλμπουμ των Frost* καθώς για κάποιο περίεργο λόγο δεν έχω καταφέρει να ακούσω κανένα ολόκληρo… :-k
On my “to do” list
Επίσης να πω ότι οι Tangent έβγαλαν την καλύτερη δουλειά τους παρέα με τους Flower Kings, οπότε μισοΆγγλοι και αυτοί
Κι έτσι επιστρέφουμε στη συζήτηση περι κακού prog δίσκου…
Κοίτα απ την νιοστή Ντρημθηατεαρίξ-Συμφωνίξ προγκμεταλλική κόπια προτιμώ 234234 φορές τους κάθε Reasoning για να μαι ειλικρινής,όσο μέτριοι και να είναι. Είναι σαφώς λίγοι για την ιστορία της Βρετανίας,αλλά ανάμεσα στις πλαστικές τεχνικότητες της Μεσουγκικής κληρονομιάς φαντάζουν όαση.Όπως πάντα,φυσικά αναλόγως προσωπικών προτιμήσεων.Τους Big Big Train τους θεωρώ εξαιρετικούς,καθώς και τους Magenta.Tώρα για Touchstone και Reasoning και αρκετούς ακόμα,θα κάνω απλα τον δικηγόρο του διαβόλου,χωρίς να σκίζω και το καλό μου καλσόν.
Κοινώς προτιμώ την εσωτερικής κατανάλωσης βρετανίλα απ την φαστφουντ εμπορική μεταλοσρεντίλα των αμερικάνων.(Με εξαιρέσεις πάντα και δω ,όπως το Headspace πχ που γαμεί και σπέρνει)
Για Νορβηγίες κτλ δε μιλάμε.Αυτοί παίζουν μπαλίτσα πλέον μόνοι τους.Ούτε φυσικά για Marillion και Wilson κτλ που όσο “indie” και να ναι για κάποιους,αρκετοί progsters τρώνε ψωμί εξαιτίας τους και μόνο πλέον.
Hokam, χαίρομαι ιδιαίτερα που σου αρέσει το Headspace. Δυο μήνες μετά, μου αρέσει περισσότερο από ποτέ. Αργότερα, θα μπει στην κεντρική η συνέντευξη που κάναμε πριν λιγο καιρό με τον Adam Wakeman, οπότε αν θέλετε τσεκάρετε.
Εγώ αρέσκομαι, μιας και η εποχή βοηθάει, να κάνω αυτή την ερώτηση περί prog (και δη βρετανικού) σε πολλούς μουσικούς της σκηνής με τους οποίους έχω τη δυνατότητα να μιλάω.
Δεν ξέρω αν έχετε τσεκάρει το νέο άλμπουμ των It Bites. Νομίζω πως είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές και όσοι αγαπούν τον ήχο οφείλουν να τσεκάρουν. Λέει και κάποια ενδιαφέροντα πράγματα ο John Mitchell, αφού ως μέλος των Arena, Frost*, Kino, It Bites κλπ έχει άποψη για το βρετανικό prog rock.
Τους Haken, τους έφερε η κουβέντα με τον Stolt (που βρίσκει το ντεμπούτο άλμπουμ καλύτερο του περσινού) και συμφωνώ πως θέλουν κάτι ακόμα για να ξεχωρίσουν.
Όσοι δεν έχετε τσεκάρει το τελευταίο Arena να το κάνετε πάντως.
