Τους Danava τους ξέρουμε και τους προσκυνάμε αρκετοί εδώ μέσα. Δεν είναι άσχετοι με το είδος αλλά περισσότερο αναφερόμαστε σ’ αυτούς ως heavy rock. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τους Mars Volta πιστεύω. Τέλος πάντων συνέχισε ν’ ακούς Danava και Mars Volta, θα πας μπροστά.
Απόλυτα σωστός, αν και ο Παναγιώτης έχει τα δίκια του ο άνθρωπος.
@ Λάζαρο: πρώτα-πρώτα καλωσήλθες στην παρέα. Κοίτα, δε νομίζω ότι οι cubical sphere έχουν καμία ιδιαίτερη σχέση με τους Trioscapes μουσικά (εννοώ διαφορετική στόχευση και κυρίως έκφραση και νοοτροπία). Συγγενικές μπάντες με τους Trioscapes υπάρχουν πάμπολες. Πρόσφατα είχαν αναφερθεί οι Τ.R.Α.Μ. με το φετινό Lingua Franca που προσωπικά με συγγλόνισε (και υπάρχει σύνδεση και με Mars Volta, ψάξτο αν θες). Κατά τα άλλα υπάρχουν χωρίς υπερβολή πάρα πολλές μπάντες σήμερα που παίζουν fusion δίνοντας βάρος είτε στη jazz είτε στην rock (prog κυρίως), χρησιμοποιώντας συχνά πολλά εφέ. Εξαρτάται τι προτιμάς (κάνει διαφορά στο τέλος, όπως για μένα π.χ. οι cubical sphere που είναι καθαρά prog metal με προσωπική άποψη).
Οκ ευχαρηστώ καταρχήν, αλλά μάλλον εγώ φταίω που δεν το έκανα εμφανές απ’την αρχή, αυτό που ήθελα ήταν να μου προτείνεις μπάντες που να έχουν metal (progressive και μη) παρελθον, τα μέλη της, αλλά να κατευθήνονται σε ένα είδος περίπου σαν instrumental cynic με πιο πολλές fusion αναφορές. Τώρα όσον αφορά jazz-fusion μπάντες εντάξι εκεί ευτυχώς έχω βρει αρκετά πράγματα.
ΟΚ, δικό μου το λάθος, δεν το έπιασα καθόλου. Όντως, υπάρχουν πολλές μπάντες/projects που έκαναν εξαιρετικά πράγματα, προερχόμενα από metal παρελθόν ή παράλληλο παρόν. Ένα από τα κορυφαία εγχειρήματα ήταν οι Gordian Knot, όχι απλά γιατί ήταν αρκετά διαφορετικοί από τους Cynic, αλλά κυρίως γιατί ανεξάρτητα των Cynic (τους οποίους είναι εντελώς περιττό να λούσουμε με κοσμητικά), το επίπεδο των Gordian Knot είναι κορυφαίο και η προσέγγισή τους συγκλονιστική (νομίζω).
Μόλις check-αρα τους Gordian Knot και μ’άρεσαν πάρα πολύ άσε που είδα πως παίζει και ο Θεος Ron Jarzombek!!! καλά εντάξι watchtower δεν το συζητάω καν! Αλλά χαίρομαι που οι Gordian Knot είναι instrumental ώστε να απολαύσουμε περισσότερο Jarzombek. Για τους ARK ποια είναι η γνώμη σου?
Το Burn The Sun είναι στα καλύτερα prog metal albums. Είμαστε όμως οφτόπικ αγαπητέ. Υπάρχει αντίστοιχο θρεντ για τέτοιες μπάντες. 
οκ ποιο? (ξέχνα το σαν να μην υπάρχει το post μου)
Το Squackett είναι ακριβώς όπως το περίμενα και χαίρομαι ιδιαιτέρως.Θα επανέλθω κάποια στιγμή με αναλυτικότερο review.
ε, τι να λέμε. Όσοι τους ξέρετε…ξέρετε.
http://www.rocking.gr/reviews/album/The_Flower_Kings_-_Banks_Of_Eden/4243/
κι όσοι δεν ξέρετε, να μάθετε…
Ο 11ος δίσκος των Flower Kings δεν κρύβει εκπλήξεις, όπως ίσως και οι προηγούμενοι 10, χωρίς όμως να παύει να έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Σε μια δισκογραφική πορεία 17 ετών, όλα τα albums είναι τουλάχιστον καλά, κανένα αριστουργηματικό, και το να ξεχωρίσει κανείς κάποιο(α) βασίζεται νομίζω κυρίως σε προσωπικούς λόγους.
Το παρόν είναι αρκετά συμπαγές και σφιχτό (σε απολύτως prog πλαίσια φυσικά) και βασίζεται κυρίως στις βασικές μελωδίες του Numbers, το οποίο καλύπτει το μισό δίσκο (και βάλε αν συνυπολογίσουμε την αλα concept επανάληψη στο Rising The Imperial που κλείνει το δίσκο). Αρτιότατο παίξιμο και ενορχήστρωση, με τα πλήκτρα του Bodin να αποτελούν για άλλη μία φορά κρυφό όπλο και το μπάσο του Reingold να προσδίδει επιπλέον (και πάντα ευπρόσδεκτη) μελωδικότητα. Τα κομμάτια στο bonus cd κινούνται σε πιο στενά χρονικά όρια και είναι επίσης ενδιαφέροντα, με κορυφαία στιγμή το intrumental Illuminati (edit: πολύ Camel στοιχείο εδώ, όπως και γενικά η κιθάρα του Stolt σε αρκετά σημεία, χαρακτηριστικά στο For The Love Of Gold, όπου υπάρχουν φανερά “δανεισμένες” μελωδίες).
Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα θεματάκια που είναι βαθιά συνυφασμένα με τη μπάντα και είναι αυτά που με κρατούν σε απόσταση ασφαλείας. Πρώτα-πρώτα τα φωνητικά του Stolt (ο οποίος είναι καταπληκτικός κιθαρίστας και στο Banks Of Eden το επιβεβαιώνει για άλλη μία φορά) είναι κατά τη γνώμη μου ασθενές σημείο (ΟΚ, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο). Λείπει η προσωπικότητα, κυρίως στο συνθετικό τομέα (οι επιρροές είναι καταφανέστατες και σε σημεία απροκάλυπτες). Δεν υπάρχει κανένα φανερά εξέχον κομμάτι. Ακόμα και το Numbers, που είναι φανερά δουλεμένο, δε δικαιολογεί τα 25,5 λεπτά του. Γενικά νομίζω ότι τα σπουδαία κομμάτια των FK είναι λίγα σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους και στο αγαπημένο μας είδος αυτό είναι μάλλον καταδικαστικό. Ακούγοντας τους δίσκους τους (και τα περισσότερα projects στα οποία συμμετέχουν) μου φαίνεται πως κάτι λείπει. Φταίει και η ΔΑΠάρα που είναι παρούσα σε απαρτία και εδώ… Πάντως οι Yes πρέπει να αισθάνονται περήφανοι ακούγοντας το συγκεκριμένο.
Noμίζω πως ολόκληρη η δισκογραφία τους απευθύνεται καθαρά σε οπαδούς του είδους (όπως και οι ίδιοι).
Πολύ καλή η κριτική Πάνο. Απ’ ότι καταλαβαίνω είσαι οπαδός και καλά κάνεις. Η αυξημένη δοσολογία Beatles στο prog προσωπικά δε με ενθουσιάζει. Μοναδική ένσταση η αναφορά στον Zappa, την οποία βρίσκω μάλλον υπερβολική.
Mια μίξη αυτού και της κριτικής του Πάνου είναι και η δική μου άποψη.Οι Flower Kings αποτελούν μια σταθερή αξία στον χώρο και όσοι παρακολουθούμε την δισκογραφία τους,είμαστε αρκετά υποψιασμένοι για το τι θα ακούσουμε,πριν καν πατήσουμε το play.Στο μόνο που “διαφωνώ” με τον φίλτατο DeKay είναι στη συνολική θεώρηση της δισκογραφίας τους.Δλδ πχ για μένα το Adam&Eve αλλά και το Paradox Hotel είναι ΚΑΚΟΙ δίσκοι,ούτε καν μέτριοι.Ενίοτε έχουν φτάσει σε υπερβολές και με τις διάρκειες των κομματιών,αλλά και με τις ίδιες τις συνθέσεις,αλλά πιστεύω πως με τα Stardust We Are και το Flowerpower έπιασαν ένα “άτυπο” peak(άσχετα με προσωπικούς λόγους,όπως λέει ο DeKay δλδ πιο πάνω). Επίσης,αν θα ξεχώριζα ένα κομμάτι που προσωπικά θα το έβαζα πρώτο-πρώτο σε μια “συλλογή” για την μπάντα,αυτό θα ήταν το Humanizzimo,το οποίο αν και βρίσκεται σε “προσωπικό” δίσκο του Stolt,έχει αποδωθεί 273737 φορές καλύτερα και αναδείχθηκε στο φανταστικό live τους Meet The Flower Kings.
Ε δε διαφωνούμε ρε μαν, με εξαίρεση την αναφορά σε “κακούς δίσκους” (βαριά κουβέντα πέταξες :p). Τα δύο συγκεκριμένα είναι και για μένα (μάλλον μαζί με το Rainmaker) τα χειρότερά τους. Δεν τα ακούω πια και μάλλον δεν πρόκειται να το ξανακάνω, αλλά κακοί…; Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα εκεί έξω που δικαιούνται πολύ περισσότερο αυτό το χαρακτηρισμό ρε συ. Τουλάχιστον, αυτά είναι καλοπαιγμένα. Βέβαια, η μαύρη αλήθεια είναι ότι όταν το prog γίνεται καταφύγιο ή άλλοθι ανικανότητας ή έλλειψης έμπνευσης…κατανοώ απόλυτα τους πάνκηδες το '76…:lol::lol:
Σε αυτό που συμφωνώ απόλυτα είναι για τα Stardust We Are και Flower Power (πόσο 90s είναι τα εξώφυλλα…) ως κορυφαίες στιγμές τους. Πάντως για μένα έπαιξε ρόλο και ο χρόνος τότε. Θέλω να πω ότι με το Stardust τους έμαθα. Τα 2 πρώτα δεν τα είχα πάρει χαμπάρι (το 1ο δεν το λες μαλακία δίσκο, έτσι;). Απ’ την άλλη αν κάποιος έχει κόλλημα με το Space Revolver ή το Unfold The Future ή ακόμα το The Sum Of No Evil δε θα απορήσω. Κι αυτό, γιατί ούτε τα 2 καλύτερά τους είναι αξεπέραστα (ίσως είναι για τους ίδιους βέβαια…:-k), απλά είναι καλύτερα.
Μπορεί να τους αδικώ, αν και δε νομίζω. Οι ίδιοι ουσιαστικά αυτοπροβάλλονται ως οπαδοί του βρετανικού prog των 70s και στην τελική, ίσως είναι περισσότερο φανμπόηδες και από τους ίδιους τους οπαδούς τους #-o:D :lol:
λατρεύω “Adam & Eve” και “Paradox Hotel”.
κάτι λάθος έχετε κάμνει…
Για πες κι εσύ ρε Χρήστο ποια είναι τα αγαπημένα σου; Αριστούργημα υπάρχει κατά τη γνώμη σου στα 11;
:lol::lol::lol:
Καλά ναι,δεν το συζητάμε!!!8)
Φυσικά και συμφωνούμε ρε συ.Μην το παίρνεις ρε συ τοις μετρητοίς το"κακοί".Ντάξει ειδικά στο Adam&Eve μπορεί να παίζει και ρόλο το εξώφυλλο για το ότι το χω θάψει στην δισκοθήκη μου και διστάζω να το βγάλω μήπως το αντικρύσω και πάλι.:lol:
το αγαπημένο μου είναι το “Unfold The Future” γιατί με αυτό τους έμαθα, στο “Adam & Eve” ο Gildenlow δίνει το κάτι εξαιρετικό και διαφορετικό.
Από εκεί και πέρα, όχι δεν έχουν αριστούργημα με τη λογική, ότι π.χ. κανένα άλμπουμ τους δεν ακουμπάει τα 3 των Trasnatlantic ή τα πολύ καλά των Spock’s Beard.
Όμως έχουν μια σταθερή και άνω ποιότητα, μια αστείρευτη ροή μελωδιων που με συναρπάζει πάντα στο prog. Είναι live καλύτεροι από ότι στο στούντιο, είναι φοβερά προσγειωμένοι και συμπαθητικοί άνθρωποι, υπερ-ταλαντούχοι και υποτιμημένοι.
Αυτά φτάνουν για να τους αγαπώ εδώ και χρόνια…8)
Λοιπόν ανοίγετε μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα, κατά λάθος. Υπάρχει κακός prog rock δίσκος; Εννοώ δίσκος που να είναι prog αλλά να είναι και κακός, όχι που να προέρχεται από prog συγκρότημα και να τον ονομάζουμε κακό επειδή δεν είναι αρκετά prog (πχ Love Beach και άλλα εκτρώματα των Emerson Lake & Palmer).
Όσο για τους FK εγώ τους έμαθα με Paradox Hotel και Rainmaker και ίσως γι αυτό δεν τους έβαλα και ποτέ πολύ ψηλά Συμπεθέστατοι, ευχάριστο άκουσμα και κυρίως κράτησαν ψηλά το prog rock (και όχι μέταλ) σε δύσκολες περιόδους, αλλά δε θυμάμαι ποτέ να επανήλθα σε κάποιον δίσκο τους για να τον ξανακούσω.
Κοίτα το “κακός” είναι βαριά κουβέντα.Επειδή οι προγκστερς έχουμε όλα τα κλασικά συγκροτήματα ως ιερές αγελάδες,ε δύσκολα θα παραδεχτούμε ότι κάτι δεν μας αρέσει.Παίζει ρόλο φυσικά και η ίδια η φύση της μουσικής,που είναι περιπετειώδης.Άρα μια πιο σωστή λέξη θα ήταν το “ανούσιος” ή το “φαφλατάδικος” ή κάτι τέτοιο.Προσωπικά βέβαια,δεν έχω κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιώ την λέξη “κακος”,“γτπ” και άλλα τέτοια όμορφα.
Το πρώτο πράγμα που μου ρχεται στο μυαλό,όταν μιλάμε για κακό prog δίσκο,είναι οι Hawkwind.
Ειδικά από ένα σημείο και μετά έβγαζαν τη μία νερόβραστη αηδία μετά την άλλη.
Κακός δίσκος επίσης είναι το Playground Psychotics πχ του Zappa(αν και έχει μυθική εκτέλεση του Billy The Mountain μέσα) ή κάτι πειραματισμοί του με το synclavier στα 80’ς.
Κακός είναι το Big Generator των Yes.
Γενικά η προσαρμογή των μεγαθηρίων των 70’ς στα 80’ς δεν ήταν πάντα ομαλή.Στις περισσότερες περιπτώσεις δλδ ήταν άστα να πάνε…
Θεωρώ αρκετούς δίσκους κακούς,απλά περιμένω και τις δικές σας απόψεις πρώτα,μη φάω τσάμπα κράξιμο…