Τους Acid Mothers Temple που τους κατατάσσετε; Στο prog, στο psych-kraut ή οπουδήποτε αλλού;
Αν και τις προγκοταμπέλες τις βρίσκω εξ ορισμού παράδοξες,προγκ δε θα τους έλεγα προσωπικά.Τουλάχιστον όχι σε άμεση σχέση με το “κλασικό” προγκ.Είτε ένα μείγμα psych/kraut όπως τους λες κι εσυ(εγώ θα έβαζα και τη λέξη space κάπου),είτε απλά avant garde που είναι πιο γενικό και αόριστο.
Kατ’ εμέ είναι experimantal psych/space με στοιχεία ambient και noise, αλλά ούτε prog, ούτε kraut. 
[SPOILER]Και γενικά θα έπρεπε να ντρέπονται για το 95% των δίσκων τους, όπως και το φετινό που έχει αναφορά στο Bitches Brew, τρομάρα τους. Ένα αίσχος θορύβου με ανύπαρκτη έμπνευση.[/SPOILER]
Couldn’t agree more!!
Συμφωνούμε hokam, η avant-garde τους περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο. Και το kraut πάντως δεν είναι εκτός πραγματικότητας, αν θεωρήσουμε ότι περιέχει μπόλικη πρωτοπορία ως είδος.
Όχι ρε DeKay μη μου το χαλάς και έχω φάει τρελό κόλλημα τον τελευταίο καιρό. Ειδικά ότι έχουν κάνει από το 2004-05 και μετά, το θεωρώ κορυφή. Το Son of the Bitches Brew το περιμένω πως και πως.
χαχα, διακαίωμα ρε μαν, δε σου τη λέω, την άποψή μου εξέφρασα. Έχουν κάνει και καλά πράγματα, αλλά λίγα. Πέραν αυτού, η κυκλοφορία album για μένα σαν ακροατή σημαίνει ότι μια μπάντα έχει κάνει κάτι και εκτίθεται προς κριτική. Τούτοι εδώ ότι τζαμάρισμα κάνουν το βγάζουν σε δίσκο με ψυχεδελική εξωφυλλάρα. :p:lol:
Αφού το περιμένεις πώς και πώς το συγκεκριμένο, άκουσέ το. Κι εγώ ήθελα πολύ να το ακούσω. Απλά μόλις το άκουσα μου ήρθε γέλιο με την προσέγγιση.
Για τα εξώφυλλα συμφωνώ 100%, δίνουν το κάτι παραπάνω, ίσως να προξενούν και τη θετική διάθεση να ακούσεις το δίσκο με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που θα αξίζε στην πραγματικότητα. Σίγουρα δεν είναι οι πρώτοι ούτε και οι τελευταίοι πάντως που θα το κάνουν.
Επίσης δε νομίζω ότι είναι κακό να βγάζουν δουλειές που σχετίζονται με πιο άμεσο τρόπο με τις όποιες επιρροές τους. Ίσα ίσα που δείχνουν ότι έχουν καλές βάσεις και στο δικό μου μυαλό να φαίνεται μελετούν πολύ καλά το μάθημά τους πριν μπουν στα βαθιά νερά της απόδοσης τιμών στους “ήρωές” τους.
Εντωμεταξύ ήρθαν κάπου,κάπως,κάποτε για λάηβ(εδώ πάνω σίγουρα),το οποίο για κάποιον μυστηριώδη και ανεξήγητο λόγο έχασα,οπότε δεν έχω άποψη για την live απόδοση τους.
Γενικά είναι υπερπαραγωγικοί σε βαθμό βιομηχανίας(ακόμα κι ο Ζάππα έβγαλε μπαρούφες δίσκους είναι η αλήθεια),οπότε απολύτως λογικό να έχουν πολλές μέτριες και κακές στιγμές ανάμεσα σε κάποιες καλές.
Πάντως CJ μου κάνει εντύπωση ότι σου αρέσει κάτι τόσο “στριφνό”,σε σχέση πάντα με τις απίστευτες μελωδίες της βασικής γκάμας των ακουσμάτων σου.
Το κόλλημα από τη free jazz έχει κάνει μετάσταση και έχει κατευθυνθεί και σε πιο ροκ ακούσματα που έχουν άμεση σχέση με κράουτ/ψυχεδέλειες τύπου Ash Ra Tempel. Απο κει τα υπόλοιπα είναι δυο βήματα…
Αυτό είναι πολύ ευχάριστο. :p:D:lol:
ποστ έμφασης.
[SPOILER]
[/SPOILER]
Το κακό με τους τύπους είναι ότι έχουν - δεν έχουν δύο άλμπουμ που να είναι ολόκληρα καλά (όχι ότι τα έχω ακούσει και όλα δηλαδή, δε νομίζω ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό). Αλλά εκεί που σε έναν δίσκο έχουν μία πατάτα 20 λεπτών, μπορούν να εμφανίσουν και ένα τζαμάρισμα που σου παίρνει το μυαλό για άλλα τόσα. Γενικά δεν είναι να αγοράζεις πάντως εκτός κι αν βρεις τους δίσκους τους σε προσφορά ή τον έχεις ακούσει πρώτα
Η δισκογραφία των Acid Mothers Temple (& the Melting Paraiso U.F.O / Cosmic Inferno) πρέπει να ξεπερνάει για πλάκα τα 50 άλμπουμ, τουλάχιστον αυτά που είναι καταγεγραμμένα. Θα συμφωνήσω ότι για να αγοράσεις ένα δίσκο τους πρέπει να έχεις ακούσει πρώτα κάποια δείγματα η να γνωρίζεις γενικά και ακόμα καλύτερα ειδικά περί τίνος πρόκειται. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μιλάμε για τριπάτο τζαμάρισμα μεγάλης διαρκείας παρά για συκεκριμένες συνθέσεις με ευδιάκριτη αρχή μέση και τέλος. Όπως είναι φυσικό δεν έχω ακούσει το σύνολο των ηχογραφήσεών τους, αλλά νομίζω ότι μπορεί να πάρει κανείς μια αρκετά καλή ιδέα για τον ήχο τους και το τι αντιπροσωπεύουν γενικά έχοντας ακούσει τους παρακάτω δίσκους:
Acid Mothers & the Melting Paraiso U.F.O [1997] 4/5
La Novia [2000] 5/5
Absolutely Freak Out: Zap Your Mind! [8 Tracks] [2001] 4,5/5
Electric Heavyland [2002] 4/5
Terry Riley: In C [2002] 4/5
Mantra of Love [2004] 5/5
Does the Cosmic Shepard Dream of Tapirs? [2004] 3,5/5
Just Another Band from the Cosmic Inferno [2005] 4,5/5
IAO Chant from the Cosmic Inferno [2005] 4,5/5
Anthem of the Space [2005] 5/5
Have You Seen the Other Side of the Sky [2006] 4,5/5
Crystal Rainbow Pyramid Under the Stars [2007] 5/5
Are We Experimental? [2009] 3,5/5
The Ripper at the Heaven?s Gates of Dark [2011] 4/5
Οι επιρροές τους προέρχονται σε πρώτο στάδιο από μουσικούς της γερμανικής Kraut rock σκηνής του ?70 όπως οι Ash Ra Tempel, Guru Guru, Amon Duul και από την βασική επιρροή όλων αυτών που δεν είναι άλλος από τον περιβόητο Karlheinz Stockhausen. Η προγκρέσιβ ψυχεδέλεια έχει και αυτή το δικό της μερίδιο έμπνευσης χάρη σε μπάντες όπως οι Pink Floyd, οι King Crimson και οι παρανοικοί Gong. Ο σκληρός ήχος των AMT δείχνει να αντιγράφει στο κιθαριστικό κομμάτι άλλοτε τo χαρντ ροκ των Deep Purple και άλλοτε τα χαρντ μπλουζ του Jimi Hendrix (λιγότερο εμφανώς τα δεύτερα). Όπως σε κάθε avant-garde μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και για τους ΑΜΤ ο μινιμαλισμός αποτελεί κατά κάποιο τρόπο αν όχι ξεκάθαρο βασικό συστατικό της μουσικής τους, τουλάχιστον στόχος που περιμένει υπομονετικά προς εκπλήρωση. Η μεθοδολογία που ακολουθείται υποτίθεται ότι έχει σαν βασικό μπούσουλα τον επιτηδευμένο ερασιτεχνισμό των Red Crayola από την πλευρά της ποπ και τον εγωκεντρικό ιδεαλισμό του Sun Ra από την πλευρά της τζαζ. Το αποτέλεσμα που προκύπτει από το ανακάτεμα όλων αυτών των διαφορετικών συστατικών δεν ξέρω αν είναι επιτυχημένο πάντως για μένα είναι αρκετά ενδιαφέρον.
Επειδή είναι δύσκολο να κατατάξουμε τη συγκεκριμένη μουσική σε κάποιο είδος (είτε Kraut, είτε Space, είτε experimental, είτε avant-garde) μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τρεις λέξεις και να ξεμπερδεύουμε στα γρήγορα: ?Heavy Cosmic Improvised? λένε οι σοφοί γέροντες του χωριού κι άσε τους άλλους να τραγουδάνε?. 8) :-s
Μετά από μία μικρή περίοδο “ξηρασίας” εμφανίστηκαν μερικοί δίσκοι τουλάχιστον άξιοι αναφοράς.
[B][SIZE=“3”]Squackett - Life Within A Day[/SIZE][/B]
Πρόκειται για τη σύμπραξη των τεράστιων Chris Squire και Steve Hackett, η οποία δεν περιορίζεται σε μία μίξη Yes και Genesis, όπως θα περίμενε κανείς. Για να είμαι πιο ακριβής, ο συγκεκριμένος δίσκος έχει σαφή στοιχεία Yes σε κάποια σημεία, ενώ ελάχιστα θυμίζει Genesis, πέρα από το χαρακτηριστικό παίξιμο του Hackett, το οποίο ούτως ή άλλως είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πρώην μπάντα του. Κατά τα άλλα πρόκειται για κλασικό βρετανικό prog rock σε αρκετά περιπετειώδη μονοπάτια. Οι 2 τους έχουν αναλάβει όλα τα φωνητικά και τα καταφέρνουν πραγματικά καλά, επειδή είναι αρκετά έξυπνοι και ικανοί να γράψουν γραμμές που δεν προδίδουν το ότι δεν είναι lead τραγουδιστές (πάντως ο Squire μια χαρά τραγουδούσε πάντα). Πολύ καλός δίσκος το λιγότερο και φοβερή μπάντα. Ο Roger King είναι γνωστός ήρωας των πλήκτρων και η συνεισφορά της Amanda Lehmann είναι τεράστια, λόγω του αρκετά σύγχρονου τρεμολιαστού παιξίματός της με αυξημένες δόσεις pitch shifter (και οι 2 από τη μπάντα του Hackett). Ο Jeremy Stacey είναι επίσης γνωστός και μη εξαιρετέος session drummer που συμβάλει κι αυτός στη φρεσκάδα του album. Πολύ ευχάριστη έκπληξη!
[B][SIZE=“3”]Trioscapes - Separate Realities[/SIZE][/B]
Όταν ο Dan Briggs (μπασίστας των Between the Buried and Me) προσέγγισε τον Walter Fancourt (tenor saxophone/flute) και τον Matt Lynch (drums), αρχικός του στόχος ήταν απλά η διασκευή του [U]Celestial Terrestrial Commuters[/U] των Mahavishnu Orchestra. Τελικά αποδείχτηκε ότι όλοι γούσταραν πολύ και αποφάσισαν να γράψουν δικό τους υλικό για δίσκο. ΚΑΙ ΤΙ ΔΙΣΚΟ! Αναμιγνύοντας στοιχεία από ΜΟ, RTF, KC και τις μελωδικές θρασύτατες εξυπνάδες του FZ, κατάφεραν να παράξουν μουσική σπάνιας ομορφιάς, γεμάτη ενέργεια, έμπνευση, σπίθα και ευφυΐα. Τα πάντα εδώ (6 κομμάτια, 40 λεπτά) είναι φουλ της αποψάρας. Τα εφέ είναι συγκλονιστικά, το χιούμορ είναι παντού, στέλνοντας τον ακροατή σε groove και προβληματισμού γωνία. Το fusion ανεβαίνει επίπεδα εδώ. Κανένας κομπλεξισμός, άμεση μίξη με το prog και ελιτισμός που δεν απωθεί, κάθε άλλο για την ακρίβεια…
Συγχαρητήρια στη Metal Blade που κυκλοφόρησε τόσο διαφορετικό δίσκο (ναι…και όμως ναι!!!). Είναι ακατέβατα στα καλύτερα φετινά albums και χωρίς καμία αμφιβολία στα κορυφαία fusion των τελευταίων ετών.
[QUOTE=Country Joe;1356598]Η δισκογραφία των Acid Mothers Temple (& the Melting Paraiso U.F.O / Cosmic Inferno) πρέπει να ξεπερνάει για πλάκα τα 50 άλμπουμ, τουλάχιστον αυτά που είναι καταγεγραμμένα. Θα συμφωνήσω ότι για να αγοράσεις ένα δίσκο τους πρέπει να έχεις ακούσει πρώτα κάποια δείγματα η να γνωρίζεις γενικά και ακόμα καλύτερα ειδικά περί τίνος πρόκειται. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μιλάμε για τριπάτο τζαμάρισμα μεγάλης διαρκείας παρά για συκεκριμένες συνθέσεις με ευδιάκριτη αρχή μέση και τέλος. Όπως είναι φυσικό δεν έχω ακούσει το σύνολο των ηχογραφήσεών τους, αλλά νομίζω ότι μπορεί να πάρει κανείς μια αρκετά καλή ιδέα για τον ήχο τους και το τι αντιπροσωπεύουν γενικά έχοντας ακούσει τους παρακάτω δίσκους:
Προσωπικά έπαθα πλάκα με μερικά των Acid Mothers Temple παίζει όμως να ξέρεις εσυ ή κανένας άλλος τι πετάλια χρησιμοποιεί ο κιθαριστας π.χ. στο Blue Velvet Blues ;
Να πω την αλήθεια, δεν έχω ιδέα!
πέρα από την πλάκα τώρα, τι γλώσσα μιλάς;
Βάζοντας τα αρχικά στο αποκωδικοποιητή μου βγήκαν οι λέξεις Mahavishnu Orchestra Return to forever King crimson και Frank zappa
Α γειά σου, Frank Zappa, μόνο εκεί δεν πήγαινε το μυαλό μου, τα άλλα τα βρήκα, ναι.
Να πω CAN και Danava ή τους έχουμε πει; 'Οπως και να’χει όταν ακούω τη λέξη progressive στο μυαλό μου’ρχονται King Crimson, Genesis και Mars Volta
Υ.Γ. DeKay οι Trioscapes πολύ καλλοί, ξέρεις να μου προτείνεις και τίποτα άλλο σε τέτοιο στυλ; Νομίζω κοντά σε αυτό το στυλ στα fusion σημεία είναι και οι 'Ελληνες cubical sphere. Α! και μια είπα για 'Ελληνες όσοι δεν έχετε ακούσει ρίξτε μια ματία στους: IntraVenus και στον Τηλέμαχο Μούσσα (ο κιθαρίστας στα live του Ανεστόπουλου)