γαμώ τις μπάντες ! Είχαν εισχωρήσει και στα underground διαμαντάκια με το Lover’s End.
Επίσης, ποιοτικές neo prog κατααστάσεις από τους Άγγλους Galahad μετά το καταπληκτικό Empires Never Last, για το οποίο είχαν γίνει και οι δέουσες αναφορές στο φόρουμ!
Eίναι όντως καλό το Battle Scars, ίσως ο 2ος καλύτερος δίσκος των Galahad, αλλά το Empires Never Last δεν το φτάνει και είναι πολύ λογικό αυτό. Νομίζω πως το συγκεκριμένο είναι μέσα στα καλύτερα neo-prog albums γενικά. Πάντως τα 7 πρώτα τους δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Εντυπωσιακό για μπάντα να βγάζει το με διαφορά κορυφαίο album της 16 χρόνια μετά το ντεμπούτο, έτσι;
Μια απο τις καλυτερες πρωτοεφανιζομενες μπαντες για την περασμενη χρονια, οι Herd Of Instinct που το ντεμπουτο τους δεν πολυακουστηκε/προωθηθηκε οπως συμβαινει συνηθως με πολλες καλες μπαντες μεσα στον ογκο μουσικης που κυκλοφορει σε ημερησια βαση. Στο ομωνυμο αλμπουμ τους βρηκα πολλα στοιχεια που τουλαχιστον εμενα μ καναν κλικ!!! Βρηκα επιρροες απο πιο προσφατες δουλειες του Steven Wilson τοσο με Porcupine Tree οσο και τα σολο αλμπουμ του. Κιng Crimson και Ping Floyd το τελευταιο αλλου κεκαλυμμενο αλλου πιο εκδηλο. Η ουσια ειναι οτι ο δισκος ειναι εξαιρετικος παιζει κανα μηνα τωρα ασταματητα και μιας και τους ανακαλυψα εστω και με καθυστερηση εντος του 12 για μενα λογιζεται ως νεα κυκλοφορια
Μου κίνησες άπειρα το ενδιαφέρον,θα τους ψάξω!!!
Για αυτό ξέρει κανείς τπτ ; :-k
Inhuman να’σαι καλά μιλάμε για τρομερό δισκάκι! Απορώ πραγματικά πώς κάτι τέτοιες κυκλοφορίες περνάνε στο ντούκου:?
Πολύ King Crimson μέσα…το εκπληκτικό δεν είναι μόνο ότι τους έχουν αφομοιώσει τόσο καλά σαν επιρροή, αλλά ότι γράφουν εμπνευσμένες συνθέσεις!
Σε όλα αυτά προσθέστε και την παρουσία των Pat Mastelotto και Gavin Harisson σαν guests (μεταξύ άλλων)!
Σίγουρα στις τοπ-προγκ κυκλοφορίες της χρονιάς και ένα πραγματικά πολύ δυνατό ντεμπούτο για πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα.
εντιτ: έστω της περσινής χρονιάς:P
Σκάλωσα όταν το είδα κι εγώ αυτό στα κατεβατζίδικα sites.
Τσέκαρε στην Rise Above, τα εξηγεί λεπτομερώς :
[I]http://www.riseaboverecords.com/products/view/390[/I]
Τρία καινούργια τραγούδια λέει + ένα ακυκλοφόρητο από live του '72.
Δεν το έχω ακούσει αλλά από κριτικές που διάβασα ο τραγουδιάρης δεν πρέπει να την πολυπαλεύει πια.
Μόλις ολοκλήρωσα 2 ακροάσεις. Τα πράγματα είναι όπως τα λέει ο brein.d3d. Πρόκειται για το τρίτο επίσημο album της μπάντας και το εντυπωσιακό είναι πως η σύνθεση είναι η ίδια με αυτή του First Utterance, με μοναδική διαφοροποίηση την αντικατάσταση του Rob Young από τον Jon Seagroatt (Flute/Percussion), ο οποίος μάλιστα είναι σύζυγος της Bobbie Watson και έχει κάνει και την παραγωγή (εξαιρετική, αλλά όχι underground, ως ανεμένετο) στα 3 καινούργια κομμάτια.
Tα συγκεκριμένα είναι πολύ καλά συνθετικά, στο ύφος του FU, αλλά όντως η φωνή του Roger Wootton είναι πλέον τραγική και δυστυχώς κατά τη γνώμη μου δεν αντέχεται (βγάζει και γέλιο σε σημεία). Στον αντίποδα, η φωνή της Watson είναι ίδια και απαράλλαχτη. Στο The Return, όπου κάνει τα πρώτα φωνητικά, είναι καταπληκτική, τραγουδώντας με άνεση πάρα πολύ ψηλά. Αυτό το κομμάτι ξεχωρίζει με διαφορά, λόγω της φανταστικής του ατμόσφαιρας, αλλά και της εμπνευσμένης ενορχήστρωσής του.
Στη συνέχεια ακολουθεί μία εισαγωγή (Introduction By Roger Wooton), όπου ο Wooton εξηγεί το concept και την ιστορία του χαμένου κομματιού που ακούγεται ηχογραφημένο ζωντανά το 1972 και την προσπάθεια που έγινε να αναδειχθεί ηχητικά. Δυστυχώς το κομμάτι (The Maalgard Suite) ακούγεται με ήχο πολύ χειρότερο από demo black metal μπάντας το '91. Αν και κάθε κριτική θα είναι παράτολμη, προσωπικά το συγκεκριμένο με κούρασε πολύ και (αν κατάλαβα καλά) δε νομίζω να στεκόταν εντός του FU.
Πάντως δεν το περίμενε κανείς αυτό, έτσι;
Λοιπόν μόλις ανακάλυψα κάτι ωραίους Βέλγους οι οποίοι ονομάζονται Cos. Ένα κομμάτι έχω ακούσει μόνο και μπορώ να πω ότι μου φαίνονται αρκετά καλοί.
http://www.youtube.com/watch?v=Yl3Akv2vmiM
Τους ξέρει κανείς άλλος αυτούς;
Βασικά άκουσε όλον τον Viva Boma δίσκο των Βέλγων, θα καραγουστάρεις άσχημα αν σου αρέσει η πειραματική canterbury/jazz σκηνή, προτείνεται και το πρώτο lp τους Postaeolian Train Robbery, τους επόμενους 3 δίσκους τους δεν τους έχω ακούσει!
Σωστός ο karamourtzounis. Για το Viva Boma είχε γραφτεί κάτι παλιότερα σε άλλο θρεντ, [B][U]εδώ[/U][/B].
Οι Herd Of Instinct έβγαλαν δισκάρα πέρσι και να 'ναι καλά ο Inhuman Guitar που μας το πρότεινε. :thumbup:
Επειδή καλή μουσική βγαίνει συνεχώς στον αγαπημένο μας ήχο, ένα μικρό update ακουσμάτων:
[B][SIZE=“3”]Taylor?s Universe - Kind Of Red[/SIZE][/B]
O 11oς δίσκος των Δανών είναι πιθανότατα και ο τυχερός τους, αν και δε φαίνεται να τους απασχολεί πολύ η αναγνώριση από ευρύ ακροατήριο. Από το 1994 έχουν βγάλει ορισμένες εξαιρετικές δουλειές με προσωπικό πειραματικό ύφος και εμφανή αγάπη στο prog rock. Το συγκεκριμένο όμως album αναδεικνύει πρωτίστως τη μπάντα και δευτερευόντως τον Robin Taylor ως ιθύνοντα νου. Ο τίτλος είναι λογοπαίγνιο-φόρος τιμής σε 2 κλασικά albums του M. Davis και των KC. Τα κύρια στοιχεία εδώ είναι οι KC και οι VDGG και κατά 2ο λόγο οι jazz αναφορές σε MD και τα πρωτο-εναλλακτικά στοιχεία του Zappa. Σε αντίθεση με οτι προδίδουν τα παραπάνω, η κατάσταση ρυθμικά είναι μετρημένη και συγκρατημένη, δίνοντας χώρο στις φρασάρες που διαδέχονται η μία την άλλη και την ατμόσφαιρα που γενικά είναι smooth, σκοτεινιάζοντας απότομα (και τόσο ευχάριστα) σε 2 κομμάτια.
Ο δίσκος στέκεται στα όρια αριστουργήματος κατ’ εμέ, συνθετικά και ως άποψη και φυσικά λιγότερο σε επίπεδο σημαντικότητας. Πάντως, αν κάποιος ακούει prog rock, νομίζω οφείλει να το ακούσει.
[B][SIZE=“3”]Enochian Theory - Life… And All It Entails[/SIZE][/B]
Mεγάλη έκπληξη το 3ο album των ET. Oι metal επιρροές είναι πολύ λιγότερο παρούσες πια (γι’ αυτό το ποστάρω εδώ), τα brutal φωνητικά είναι ελάχιστα παρόντα και τα κυρίαρχα στοιχεία είναι οι Riverside, οι Porcupine Tree, οι Opeth του Damnation και η σύγχρονη (καταπληκτική) alt-prog σκηνή της Αυστραλίας. Πολύ μελωδικός δίσκος, ιδιόμορφα κομμάτια, αρκετά εσωτερικά, που περιέργως χτίζουν μια διαρκώς βελτιούμενη εικόνα, που αποκρυσταλλώνεται σε υψηλό επίπεδο.
Πολύ καλό album, ίσως όχι ισάξιο του Evolution: Creatio Ex Nihilio, αλλά αξίζει.
[B][SIZE=“3”]T.R.A.M. - Lingua Franca[/SIZE][/B]
Αυτό πραγματικά έλειπε από τη σύγχρονη μουσική. Η σύμπτυξη heavy και fusion έχει επιχειρηθεί αρκετές φορές με αποτελέσματα, άλλοτε ενδιαφέροντα και άλλοτε απλά ατυχή. Εδώ όμως υπάρχει θέμα. Η το όνομα της μπάντας είναι τα αρχικά των Tosin Abasi, Javier Reyes (των Animals As Leaders), Adrian Terrazas-Gonzalez (Mars Volta) και του φανταστικού Eric Moore (Suicidal Tendencies). Οι επιρροές που ακούγονται είναι King Crimson και Mahavishnu Orchestra με heavy, αλλά ταυτόχρονα και groove διάθεση. Στα 29 λεπτά ακατάπαυστης μουσικής μαγείας οι 6 απίστευτες συνθέσεις υποδηλώνουν απίστευτη δουλειά στη λεπτομέρεια, πράγμα δύσκολο για ένα project, και την τόσο επιτυχημένα συνδυασμένη αδιαμφισβήτητη ευφυΐα των 4 χειρουργών. Από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Αριστούργημα.
[B][SIZE=“3”]OHMphrey - Posthaste[/SIZE][/B]
Άξιο αναφοράς το Posthaste, 2ο album των OHMphrey, οι οποίοι αποτελούν σύμπραξη μελών των Umphrey’s McGee και των OHM και ένας εκ των τελευταίων είναι φυσικά ο Chris Poland, ένας από τους σημαντικότερους ηλεκτρικούς κιθαρίστες των τελευταίων 20 ετών κατά την προσωπική μου ταπεινή. Επίσης fusion μπάντα με πολλές prog αναφορές και πάνω απ’ όλα χιουμοριστική διάθεση και jamming στυλ, που κινείται στα υψηλότατα επίπεδα που υπόσχονται τα ονόματα των συμμετεχόντων. Πολύ ενδιαφέρον σε κάθε περίπτωση.
Το ΤRAM και το OHMPHREY είναι σε πολύ ψηλές θέσεις στην προς ακρόασιν λίστα μου και θα ρθεί σύντομα η σειρά τους.Χαίρομαι για τον καινούριο ήχο των Enochian επίσης. Είμαι περίεργος να τους ακούσω σε κάτι διαφορετικό.
Τους πρώτους δεν τους ήξερα,αλλά οι επιρροές μ έψησαν κατευθείαν!!
Επίσης έχω να δηλώσω ότι το Seize The Day απ το Battle Scars των Galahad θα μπορούσε να παίζει σε όλα τα καλά beach-όμπαρα φέτος το καλοκαίρι…8)
[B][SIZE=“3”]The Addiction Dream - Essence[/SIZE][/B]
Αυτό είναι το ντεμπούτο του τρίο από το Portland. Το θέμα είναι πως όσο και να προσπαθήσει κανείς, είναι αδύνατο να κατατάξει κάπου με σιγουριά το συγκεκριμένο album. Ο λόγος είναι ότι χωρίς να ανακαλύπτουν τον τροχό, οι Addiction Dream καταφέρνουν (με χαρακτηριστική άνεση που δεν αναμένεται σε 1ο δίσκο) να έχουν απόλυτα προσωπική προσέγγιση, όντας μία σύγχρονη μπάντα που λατρεύει φανερά το prog των 70s. Έχουν στοιχεία από Floyd (καθόλου πρωτότυπο, ξέρω…), Radiohead (και συνεπώς Muse), The Tea Club και την πιο ήπια πλευρά των (τεράστιων) The Dear Hunter, ενώ στα περάσματα και τις μελωδίες θυμίζουν την πιο υγιή (και γλυκιά) πλευρά του βρετανικού prog (π.χ. Yes). Αlternative με ολίγη από indie και prog με ολίγη από post…(
Όσο δύσκολο και αν είναι σήμερα, ο συγκεκριμένος δίσκος στέκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικά και από πλευράς έμπνευσης, με τη φειδωλότητα και τον εκφραστικό πλουραλισμό να παντρεύονται ιδανικά σε ένα προσεκτικά δομημένo, ώριμο, μελωδικό και άκρως ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα, που ξετυλίγεται αργά και απολαυστικά.
Πολλές φορές καθορίζουμε εμείς τα κριτήρια αξίας ενός δίσκου. Ο συγκεκριμένος περιέργως καταφέρνει να επιβληθεί, επιφυλάσσοντας πολλές εκπλήξεις κατά τη διάρκειά του. Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το δίσκο [B][U]εδώ[/U][/B]. Ανοίξτε τα αυτιά και τα μυαλά σας για τους Addiction Dream!
[SPOILER]Grym, αν κατάλαβα καλά αυτό που μου είχες ζητήσει, άκου το συγκεκριμένο. Εμπίπτει νομίζω. [/SPOILER]
Το ακούω τώρα. Όμορφο 
Από το facebook των Anglagard
Here’s some info regarding the upcoming Änglagård album.
The release date is not set yet, but should be in the middle or end of June.
It’s a three fold digipak and a booklet with artwork and poem for every song.
The album name is “Viljans Öga”
It includes four songs:
1: Ur Vilande
2: Sorgmantel
3: Snårdom
4: Längtans Klocka
The length of the album is about 57 minutes.
//Anna
Tρομερά νέα για Anglagard!! Για να δούμε, θα επαναλάβουν τους μουσικούς τους θριάμβους;
Που τα ξετρυπώνεις να σε πάρει η ευχή;
Μου αρέσει πάρα πολύ η περιγραφή, θα το ψάξω!8)
Σημερα αυτο ολη την ημερα και εχω ξετρελαθει!!!
Μεγάλος δίσκαρος ο από πάνω…
Εγώ πάλι σήμερις ξέθαψα και ακούω τους Ιάπωνες [B]Ain Soph [/B]και το[B] A Story Of Mysterious Forest.[/B] Fusion με ολίγη από Canterbury,αλλά και με βιρτουοζιτέ που ΣΚΟΤΩΝΕΙ.Ιnstrumental καταστάσεις,θυμίζουν λιγάκι Hatfield&The North,Soft Machine κτλ,ενω διάσπαρτα ακούς και μερικά γιαπωνέζικα περάσματα στα ξεκούδουνα.
Φανταστικό δισκάκι στο σύνολό του…
Καλά, για το Per Un Amico τα λόγια είναι όντως λίγα.
Όσο για το 1ο των Ain Soph, νομίζω πως δίκαια συγκαταλέγεται στα καλύτερα prog rock albums από Ιαπωνία. Φοβερό fusion, ακροβατικό παίξιμο και χειρουργικές prog καταστάσεις σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, που αν και εκτός της χρυσής εποχής για το είδος, καταφέρνει να στέκεται σε ύψιστο επίπεδο.