απο το αλμπουμ του gavin harrison
readers poll apo to PROG (classic rock)
BEST ALBUM
- steven wilson - grace for drowning
- yes - fly from here
- opeth - heritage
- pendragon - passion
- touchstone - the city sleeps
- pallas - XXV
- nightwish - imaginaerum
8 ) dream theater - adtoe - Van der Graaf Generator - A grounding in numbers
- Haken - Visions
BEST MALE VOCALIST
- mikael akerfeldt
- daniel gildenlow
- steven wilson
- peter gabriel
- peter hammil
- steve hogarth
- james labrie
8 ) benoit david (yes) - jon anderson
- damian wilson
BEST BAND
1)opeth
2)dream theater
3)yes
4)pendragon
5)rush
6)porcupine tree
7)panic room
8 )the reasoning
9)mostly autumn
10)anathema
kai epigrammatika ta alla
BEST FEMALE VOCALIST - anne marrie helder (panic room)
BEST GUITARIST - john petrucci
BEST DRUMMER - gavin harrison
BEST BASSIST - geddy lee
BEST KEYBOARD PLAYEER - jordan rudess
PROG ICON 2011 - steven wilson
we’re prog rocking…
έρχονται όμορφα αλμπουμίδια…8)
Ένα μικρό update πρόσφατων ακροάσεων σε φετινά albums, που είναι αρκετά ήδη στο είδος.
[B]Ascoil Sun - Emergence[/B]
Δεύτερος δίσκος μετά το προπέρσινο Pinnacle Of Coil (καλό by the way). Στο Emergence, ο ήχος του φινλανδικού διδύμου είναι σαφώς βελτιωμένος και το παίξιμο εμφανίζει μία πληρότητα, τουλάχιστον συγκριτικά. Το στυλ είναι electronic prog που ρέει ασταμάτητα, με διαρκή τη συνοδεία ενός ψυχεδελικού background με effects. Το ακούω πλέον πολύ συχνά και με κάθε ακρόαση γίνεται πιο βέβαιη η διαπίστωση ότι η επιρροή των Ozric Tentacles στη μουσική είναι μόνο θετική. [B]Δείγμα[/B]
[B]Dean Watson - Imposing Elements[/B]
Επίσης 2ο album για τον καναδό fusionίστα, μετά το επίσης προπέρσινο Unsettled (εξαιρετικό by the way). Στο Imposing Elements ο Watson πιθανότατα ανεβαίνει λίγο ψηλότερα σε σχέση με τις κατακτήσεις του Unsettled, προσφέροντας χορταστικό και σχετικά απλό prog fusion, με εμπνευσμένες μελωδίες και εξαιρετικά σόλο του ιδίου σε πλήκτρα και κιθάρα (ο τύπος είναι multishredder). Απολαυστικό album και πολύ καλές συνθέσεις. [B]Δείγμα[/B]
[B]Delusion Squared - II[/B]
Αυτός είναι ο 2ος δίσκος για το trio από τη Γαλλία, μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους (το οποίο κυκλοφόρησε το 2010, ναι). Το album είναι το επόμενο βήμα σε σχέση με τον πρώτο τους, με τη διαφορά ότι εδώ το παίξιμο είναι πιο σφιχτό και η μπάντα είναι πιο ώριμη. Παίζουν prog rock πολύ σύγχρονο, ωστόσο με retro κουλτούρα. Τα φωνητικά είναι το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει, όπως επίσης και η concept ροή των κομματιών, που αναδεικνύονται πολλαπλάσια εντός του δίσκου.
[B]Ioearth - Moments [/B]
Δεύτερο album και για τους Βρετανούς μετά το ομώνυμο του 2009. Το Moments είναι πραγματικά φιλόδοξος δίσκος και η μουσική άποψη, κινούμενη εντός των prog πλαισίων, έχει πολύ προσωπικό χαρακτήρα. Kαι πώς να μην έχει δηλαδή, με τόσα (αρκετά ετερόκλητα) στοιχεία που περιέχει. Ανδρικά και γυναικεία φωνητικά εναλλάσσονται και όχι μόνο σε μία γλώσσα και τα ατμοσφαιρικά σημεία είναι πολύ πυκνά, ενώ εντυπωσιακές μελωδίες εμφανίζονται σε όλα τα κομμάτια, τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο με πανέμορφο τρόπο. Πολύ ιδιαίτερη γεύση, όχι ακριβώς στα γούστα μου. Δικαιολογώ όμως όλους όσους θα διαφωνήσουν έντονα μαζί μου. Και θα έχουν επιχειρήματα.
[B]Kayo Dot - Gamma Knife[/B]
Το 5ο album των αμερικανών (αν και μόλις 30 λεπτά σε διάρκεια) τους βρίσκει σε μάλλον πτωτική πορεία σε σχέση με το Coyote και πολύ περισσότερο σε σύγκριση με το Choirs Of The Eye και ότι είχε αφήσει. Η μουσική τους, αυτό το φορτωμένο και σκοτεινότατο avant prog, παραμένει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αλλά λείπουν οι συνθέσεις νομίζω.
[B]Lis Er Stille - Nous[/B]
Ο 5ος δίσκος των Δανών τους βρίσκει στην πιο φιλόδοξη στιγμή τους. Το δραματικό post prog της μπάντας είναι γραμμένο στη φωνή του Martin Byrialsen, ο οποίος είναι ξεκάθαρα η κεντρική φιγούρα. Πολύ ιδιαίτερη μπάντα. Θα αρέσει σε όσους αρέσει ο μουσικός πειραματισμός με δόσεις θεατρικότητας. Το [B]Epitome[/B]είναι κομματάρα[SPOILER] (ειδικά το συγκλονιστικό τέλος).[/SPOILER]
[B]RPWL - Beyond Man and Time[/B]
To 5o album των τίμιων Γερμανών είναι μάλλον και το καλύτερό τους, λίγο πιο πάνω από το World Through My Eyes (3ο, 2005). Neo-prog με πολλές αμιγώς 70s στιγμές και Floyd σημεία (και συνθετικά). Yπάρχει ήδη και video clip, το [B]Unchain The Earth[/B]. Πολύ καλός δίσκος, αλλά λείπει ένα edge από τη μπάντα νομίζω.
[B]Sylvan - Sceneries[/B]
Σπουδαία μπάντα οι Γερμανοί neo-progers. Οι μέχρι σήμερα δίσκοι τους κινούνταν σε πολύ καλό επίπεδο και μέχρι εκεί, με εξαίρεση το Posthumous Silence του 2006, που ήταν ένα αδιαμφισβήτητο αριστούργημα, ένα από τα καλύτερα albums του πιο μελωδικού, Marillionικού 80s prog. Το φετινό Sceneries στέκεται τουλάχιστον πολύ κοντά στο επίπεδο του PS, όντας ένα συναισθηματικό, mid-tempo album, με υπέροχα φωνητικά και ατμοσφαιρικά solos. Η ροή των κομματιών βασίζεται σε ορισμένες βασικές μελωδίες που μεταβάλλονται και επαναλαμβάνονται δίνοντας μία soundtrack αίσθηση, που αποτελεί σημαντικό συστατικό. Μειονέκτημα η τεράστια διάρκεια (πάνω από 90 λεπτά). Το πρώτο cd του δίσκου είναι μάλλον ανώτερο. Δισκάρα.
[B]Thinking Plague - Decline And Fall[/B]
9 χρόνια μετά το A History of Madness, το Decline And Fall είναι ένα πολύ καλό album, μάλλον κατά τι κατώτερο του προηγούμενου και ακόμα περισσότερο του In Extremis [1998]. Τo RIO των Thinking Plague είναι πάντα απρόβλεπτο και η ακρόασή του είναι τουλάχιστον περιπετειώδες εγχείρημα.
Αυτά γενικά. Το Soen δε μου άρεσε για λόγους που ειπώθηκαν παραπάνω.
Μια όμορφη prog σοδειά και είμαστε ακόμα στην αρχή του 2012…:D:D:D
περίμενε. έχεις στο πολύ άμεσο μέλλον Astra, OSI και Lucassen. 
Yup,i know και αναμένω εναγωνίως.Ειδικά το Astra…8)
Στο OSI πάλι ο Moore θα τραγουδάει ε?Αρα δεεε…Ρε γαϊδουρινή επιμονή αυτό το παλικάρι να μην αφήνει το μικρόφωνο…
εδω δεν αφήνει άλλα κι άλλα κουσούρια…
κοίτα, ίσως επειδή έχω λατρέψει τα “OSI” και “Dead Air For Radios” πλέον η φωνή του μου βγαζει κάτι το νοσταλγικό, δεν ξέρω τι ακριβώς.
Για το Astra αν σου άρεσε το προηγούμενο, ξέρεις. Ο Πάνος θα τα πει καλύτερα επ’αυτού.
Ο δε Lucassen έχει τραγούδι που λέγεται Pink Beatles in a Purple Zeppelin…:lol:
Εμενα παντως ο πρωτος δισκος των OSI ειναι με ευκολια πλεον ο λιγοτερο αγαπημενος μου. Το καλυτερο τους (για μενα παντα) μαλλον ηταν το Blood οπου αν εξαιρεσεις το τιγκα κλεψιμεϊκο riff αλα Mortal Combat στο False Start, ολος ο δισκος ειναι για πολλα repeat. Το πρωτο ειναι πολυ δυνατο, αλλα καπου μου βγαζει την αισθηση προσκολλησης σε μεταλλοεμμονες απο μια μπαντα που εχει πολυ μεγαλυτερες δυνατοτητες. Συν οτι το drumming του Harrison στο Blood ανεβαζει το δισκο πολλες σκαλες ε.
+1 
[-X
:ban:
από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους. νευρωτική μελαγχολία στο φουλ
Λοιπόν, αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και πολύ καλό album. Όντως ξεφεύγει πολύ από κάθε παραδοσιακή έννοια prog rock, όντας prog rock με πάμπολλες pop αναφορές και πολύ εναλλακτική άποψη (και καθόλου “τσάμπα”). :thumbup:
Και το [I]Torchers[/I] ε με το πανέμορφο Arcturus σημείο. Τι ωραίο να υπάρχουν τέτοιες συγκροτηματάρες.
Για RPWL τώρα, του έχω δώσει κάμποσες ευκαιρίες εδώ και καιρό αλλά δεεεν δυστυχώς.
Συμφωνώ απόλυτα Μάνο. :thumbup:
Φρέσκο πράμα:
[B][SIZE=“2”][SIZE=“3”]Alias Eye - In-Between[/SIZE][/SIZE][/B]
Τέταρτος δίσκος των Γερμανών που παίζουν κάτι μεταξύ neo-prog και μελωδικού heavy rock με πολλά 70s αλλά και σύγχρονα στοιχεία. Το δυνατό χαρτί της μπάντας (χωρίς να θέλω να αδικήσω τους εξαιρετικούς παίκτες) είναι ο τραγουδιστής της μπάντας, Philip Griffiths, η φωνή του οποίου (η χροιά και η έκφραση, όχι κατ’ ανάγκη το λαρύγγι) αποτελεί μία μίξη Damian Wilson και John Lawton (not bad). Καθώς προχωρούσαν τα κομμάτια κατά την πρώτη ακρόαση, η φωνή του μου θύμιζε και κάτι άλλο, που δε μπορούσα να προσδιορίσω. Μετά μπαίνει το 4ο κομμάτι και πετάγομαι απ’ την καρέκλα. Δε γίνεται…Το κομμάτι είναι διασκευή του Time Machine, του συγκλονιστικού εναρκτήριου έπους του Waters Of Change (1971), 2ου album των Beggars Opera. Και ναι. Ο Philip Griffiths είναι ο γιος του Martin Griffiths, τραγουδιστή των τεράστιων Beggars Opera και η φωνή του είναι συγκλονιστικά όμοια με του πατέρα του.
Ακούστε το εναρκτήριο [B]Arabesque[/B]. Συνολικά πολύ καλός δίσκος. Προτείνεται άνετα. Αν και έχει ΔΑΠάρα σε αρκετά σημεία, τουλάχιστον δεν τυριάζει πουθενά, άρα…
[B][SIZE=“2”][SIZE=“3”]Forgas Band Phenomena - Acte V[/SIZE][/SIZE][/B]
4ο studio album και 5ο συνολικά για τους Γάλλους που συνεχίζουν την πορεία τους στα γνωστά jazz/fusion/prog μονοπάτια. Άλλος ένας εξαιρετικός δίσκος, ίσως λίγο κατώτερος του L’axe du Fou (2009), αν και ο χρόνος και τα ακούσματα θα δείξουν. Υπέροχες μελωδίες, φανταστικό παίξιμο, πολύ δεμένη μπάντα με προσωπικό ύφος και αρκετά σύγχρονα στοιχεία μπολιασμένα ευφυώς στο πολύπλευρο και ταυτόχρονα ακριβές και καθόλου “περίπου” αποτέλεσμα. Προς απόδειξη αυτών, ακούστε το [B]Ultraviolet[/B].
Πολυ δυνατες οι προτασεις σου Dekay !!! :thumbup::thumbup::thumbup:
Eδω εχουμε το νεο αλμπουμ των Children of Nova το οποιο γενικα παιζει τις τελευταιες μερες. Ανηκουν στο πιο συγχρονο κι εμπορικο παρακλαδι του prog rock μ επιρροες κατα κυριο λογο απο Muse, Coheed and Cambria. Oλος ο δισκος ειναι εξαιρετικος με ομολογουμενως αρκετα ευκολομνημονευτα θεματα (ειναι λιγο radio friendly αλλα σε καμια περιπτωση δε το λες ευπεπτο). Τα φωνητικα επισης ειναι ενας παραγοντας στον οποιο βασιζονται πολυ και γενικα δινουν αλλο αερα στις συνθεσεις.
Αξιζει το κοπο, τσεκαρετε τους !
Νice stuff guys!!!
27 Μαρτιου μας ερχεται το νεο [B]OSI[/B] με τιτλο [B]Fire Make Thunder[/B]… Για να δουμε τι θα δουμε
Φαντάζομαι οι καμμένοι progsters εκεί έξω λατρεύετε τους Μοοn Safari!
Kυκλοφόρησαν ένα απίστευτο λάιβ-διαμάντι με ήχο-κρύσταλλο και επιλογές απόλη την καριέρα τους! Πραγματική απόλαυση το “Τhe Gettysburg Address”!
Οι φετινές κυκλοφορίες στο είδος είναι ήδη πάρα πολλές και αρκετές αξιολογότατες. Μεταξύ των φετινών prog κυκλοφοριών υπάρχουν και ολοκαίνουργιες δουλειές από ήρωες του είδους από τη δεκαετία του 70. Αυτό δε μπορεί να περάσει απαρατήρητο:
[B][SIZE=“3”]Peter Hammill - Consequences[/SIZE][/B]
Αυτό είναι το 37ο προσωπικό album του PH και ίσως από τα πιο ενδιαφέροντα από το 2000, όπου (κυρίως) η παραγωγή μάλλον αδικούσε τις δουλειές του. Χωρίς να αγγίζει το ύψιστο επίπεδο σύνθεσης των πιο πρώιμων δίσκων του (θα ήταν μάλλον παράλογο άλλωστε), το Consequences αποτελεί μία συνέχεια στην αυτοβιογραφική προσωπική καριέρα του Hammill, με τους εκπληκτικούς και πάντα βαθιά προσωπικούς στίχους να κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο και τη μοναδική φωνή του δημιουργού να ακούγεται αμεσότατη, χάρη στην εξαιρετική παραγωγή. Ο ήχος των πλήκτρων έχει μάλλον αποκατασταθεί εδώ και η ενορχήστρωση αγγίζει υψηλά επίπεδα ευφυίας. Το μόνο που λείπει από αυτό το σπάνιο δείγμα καλλιτεχνικής ειλικρίνειας είναι οι κομματάρες. Εξαίρεση αποτελεί το A Run of Luck που κλείνει το δίσκο απρόσμενα.
Ο δίσκος είναι μόνο για οπαδούς νομίζω.
[B][SIZE=“3”]SBB - SBB [/SIZE][/B]
Οι SBB αποτελούν δίχως αμφιβολία μία από τις σημαντικότερες πολωνικές prog μπάντες. Ξεκινώντας δισκογραφικά το 1975 με το θρυλικό underground Nowy Horyzont, κυκλοφόρησαν συνολικά 9 albums μέχρι το 1980, οπότε και διαλύθηκαν, τα περισσότερα εκ των οποίων συγκαταλέγονται στα κορυφαία δείγματα κεντροευρωπαϊκού prog στα 70s. Κατά την περίοδο αυτή η σύνθεση του τρίο παρέμεινε σταθερή.
Η μπάντα επανασυνδέθηκε το 2002 με μοναδική αλλαγή στη σύνθεση τη θέση του drummer και κυκλοφόρησε 6 ακόμα δίσκους μέχρι σήμερα, μαζί με το 6ο και φετινό να αποτελεί παραδόξως ίσως τον καλύτερο δίσκο τους στη νεότερη περίοδο της μπάντας. Στο εξώφυλλο αντικρίζονται τα δύο εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη: ο Józef Skrzek (bass, piano, organ, micro moog, mini moog, vocals) και ο Αποστόλης Άνθιμος (guitars, drums, με τη χαρακτηριστική μύτη), ο οποίος είναι κατά τη γνώμη μου ένας από τους καλύτερους Έλληνες κιθαρίστες, συμμετέχοντας ανελλιπώς σε ένα τόσο σημαντικό σχήμα, έχοντας διαμορφώσει ένα πολύ προσωπικό παίξιμο και ήχο.
Ο δίσκος αποτελεί σπάνιο δείγμα μουσικής ωριμότητας. Η μοναδική μίξη fusion, συμφωνικού και ατμοσφαιρικού prog που χαρακτηρίζει ιδανικά τη μουσική των SBB, στον ομώνυμο 15ο δίσκο της μπάντας ακούγεται ολοκληρωμένη, σύγχρονη και φρέσκια, διατηρώντας έντονο το 70s στοιχείο, κινούμενο εδώ σε ήπιους και ατμοσφαιρικότατους τόνους. Στα 16 κομμάτια (78.5 λεπτά!) του δίσκου παρουσιάζεται μια smooth jazz/fusion/prog άποψη που καθηλώνει, με βασικό το πειραματικό στοιχείο. To μοναδικό κομμάτι που υπάρχει στο youtube είναι το [B]Ameryka[/B], το οποίο είναι η πιο blues στιγμή του δίσκου.
Ακούστε το, είναι εμπειρία.
[B][SIZE=“3”]Tangerine Dream - Machu Picchu[/SIZE][/B]
Mε ένα γρήγορο μέτρημα, οι TD του τεράστιου Edgar Froese έχουν κυκλοφορήσει 64 studio albums, 25 soundtracks ταινιών (μερικές εκ των οποίων κλασικές), 25 επίσημα live, 5 remix albums, 11 dvd και 11 ep μαζί με το συγκεκριμένο. Βλέποντας αυτά τα τεράστια νούμερα και αναλογιζόμενος κανείς την πτώση της μπάντας τα τελευταία (αρκετούτσικα) χρόνια, λογικά δε θα περίμενε κάτι αξιόλογο από ένα συγκρότημα που ξεκίνησε το 1969…
Κι όμως. Αν και ο Froese ηχογράφησε αυτά τα 6 κομμάτια χωρίς την πρόθεση να τα κυκλοφορήσει, ευτυχώς άλλαξε άποψη. Το συγκεκριμένο cupdisc είναι αφιερωμένο στον John Peel, ο οποίος πέθανε τον Οκτώβριο του 2004 κοντά στο Machu Picchu. Το info για την κυκλοφορία από το επίσημο site της μπάντας παρατίθεται παρακάτω.
[SPOILER]Machu Picchu? is one of those more intimate projects by TD ? not planned for a release during the composing and recording process. It used to be an homage to a man who ? like no other person in the business ? had ?created? TD´s career from a distance, believing in their talent and extraordinary skills, his name was John Peel. The background story and atmospheric influence of this one-piece- 42-minutes- composition, came to life after this music driven character and longtime BBC progressive pioneer passed away in October 2004 in the city of Cusco (Peru) close to the sacred Inca site ?Machu Picchu?. Our fans should understand that this CD is more than just another record, it is a non-verbal applause, a greeting, a respectful obeisance for a man who truly was remarkable and unique in the best sense of this word.
Edgar didn?t want to release these compositions in the first place ? ?I?ve made them for my own?, he said. But as years passed by, his wife argued with him about his decision, ´this music in your vaults makes no sense for anybody except being part of your own history ? one day, to be polite´. So, about two month ago Edgar gave in, and here it is, maybe another one of TD´s most private attempts within their enormous musical outputs. [/SPOILER]
Εν έτι 2012, η δημιουργικότητα του Froese βρίσκεται και πάλι σε υψηλά επίπεδα. Χωρίς να ανακαλύπτεται κάτι καινούργιο, στο Machu Picchu παίζεται ηλεκτρονικό prog από τα παλιά στο γνωστό kraut ύφος, με σαφή διαφοροποίηση την εμφανή απουσία της acid και πιο σκοτεινής πλευράς της kosmiche muzik. Το συγκεκριμένο ep 45 λεπτών προσφέρει εγγυημένα καλή παρέα.