Έχω γράψει στο παρελθόν ότι μου αρέσει να διαβάζω παλιές δίσκοκριτικές και να ακούω άλμπουμ, που δεν θα ήξερα την ύπαρξη τούς.
Έπεσα πάνω σε αυτό και το ανεβάζω εδώ γιατί αξίζει να το ακούσει κάποιος.
Η κριτική είναι απ’ το invader, Ιανουαρίος 1999
Δυστυχώς μόνο αυτό το κομμάτι κατάφερα να βρω, κάτι που είναι σπάνιο σήμερα. Αν κάποιο τσακάλι του φόρουμ, έχει καμία ιδέα που μπορούμε να ακούσουμε το άλμπουμ.
ΥΓ. Ευχαριστώ παιδιά.
Που τα βρίσκετε ήθελα να ξερα 
Έλα βρε γκρινιάρη, μην είσαι τέτοιος, ξεχαστήκαμε!
Έχουν ιστοσελίδα, κι απ’ όσο βλέπω διαθέτουν κάποια κομμάτια τους για streaming, κι έχουν και πληροφορίες για contact, και πληροφορίες για το δεύτερο άλμπουμ τους, το “We Never Said Goodbye”, που απ’ όσο βλέπω είναι διαθέσιμο σε Youtube και Apple Music. Ίσως θα μπορούσες να το παραγγείλεις απ’ αυτούς απευθείας, ή να τους ρωτήσεις αν μπορείς να έχεις κάποια streaming πρόσβαση.
Καποιος βρηκε τον δισκο και εξυπηρετησε τον τουλοσυνοπαδο 
Και μπορεί να εξυπηρετήσει κι άλλους αν θέλουν
Επιβεβαιωνω!
Δύσκολα τα πράγματα. Στα μουσικά τορεντάδικα (που έχω εγώ) δεν υπάρχει.
“Αχάμπαρος, που λένε και οι Κύπριοι αδερφοί…”
Έχεις pm!
E στείλε και ένα από εδώ 
Ευχαρίστως φίλτατε
Ποιος είχε νέο Atomic Rooster 40 χρόνια μετά στο 2025 Bingo του;
το περίεργο δεν είναι αυτό, είναι ότι στη φωνή δεν είναι ο Peter French που ήταν τελευταία χρόνια ο μόνιμος τραγουδιστής τους και ακόμα ιδιαίτερα ενεργός με το δικό του σχήμα, τους Leaf Hound.
Αξίζει τίποτα? Έχει μείνει κανείς από δαύτους?
Nope. Μόνο ο Steve Bolton, που έχει παρεμπιπτόντως επαφή απ’ τα '70s ως κιθαρίστας.
Τώρα, ως ήχος είναι αρκετά AR, οπότε άκου και κρίνε 
Ok, όταν ξεκολλήσω από Wobbler.
Αυτό κάπως μου είχε ξεφύγει και δεν είχα πάρει είδηση ότι οι Atomic Rooster είναι ενεργοί και μάλιστα βγάζουν και καινούριο δίσκο!
Εντάξει λέμε και για άλλους, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με τεράστιο ατόπημα, να υπάρχει συγκρότημα με το συγκεκριμένο όνομα χωρίς τον Vincent τον Crane. Είναι σαν να περιοδεύουν οι Mοtorhead δίχως τον Lemmy, ή οι Thin Lizzy χωρίς τον Lynott - καλά το τελευταίο έχει γίνει, αλλά καταλαβαινόμαστε!
Να συμμετείχε τουλάχιστον ο John Du Cann, θα λεγες τέλος πάντων, υπάρχει κάποια “νομιμοποίηση” αλλά κι αυτός απέχει, δυστυχώς για τους ίδιους λόγους… ανωτέρας βίας όπως κι o Crane!
Και μετά κάνουμε κουβέντα για το αν οι Rush δικαιούνται να περιοδεύουν χωρίς τον Peart…
Το πέμπτο άλμπουμ των Νορβηγών I Like To Sleep δεν είναι απλά το καλύτερο τους αλλά και μάλλον το καλύτερο nordic prog/jazz που άκουσα φέτος. Εξαιρετικό.
ALBUM OF THE WEEK:
PHANTOM SPELL:Heather & Hearth
(2025, Wizard Tower Records/Cruz Del Sur Music)
“Out in the distance a white raven takes to the sky…”
Ο Kyle McNeill (τραγουδιστής/κιθαρίστας των κλασικομέταλλων Seven Sisters) καταφέρνει στη δεύτερη solo δουλειά του, όχι απλά να διαφοροποιηθεί, αλλά να μας προσφέρει μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες φετινές κυκλοφορίες που έχει περάσει προ πολλού το τεστ πολλαπλών ακροάσεων και εμπίπτει με ευκολία στις πλέον εθιστικές επιλογές για το 2025.
Εδώ κάνει τα πάντα μόνος του, αφού βρίσκεται ο ίδιος πίσω από κάθε όργανο, αλλά και την παραγωγή του δίσκου, έχοντας τον έλεγχο σε κάθε πτυχή ενός πανέμορφου άλμπουμ, το οποίο παίζει μπάλα στο 70ς prog ηχόχρωμα, πολύ κοντά σε αυτό που έκαναν οι Kansas κάποτε. Οι συνθέσεις έχουν τρομερή ποικιλία, αφού ο Kyle καταφέρνει να μπολιάσει τα κομμάτια τόσο με ονειρικές folk μελωδίες, όσο και με επικές συνθέσεις (δεν είναι τυχαίο που ξεκινάει με το δωδεκάλεπτο The Autumn Citadel) που αγγίζουν και το proto-metal στοιχείο.
Νομίζω πως συνολικά είναι πιο ώριμο σε σχέση με το ντεμπούτο, με έναν ήχο πιο γιαλισμένο, αλλά παράλληλα και πιο πλούσιο και κυρίως με κομμάτια που περιέχουν απίθανες στιγμές, τρομερά παιξίματα, λυρισμό και ιδανική φωνητική ερμηνεία.
