Είδα post στο νήμα βραδιάτικα και νόμιζα έχουμε νέα μουσική, πωωωω, πίσω στην τρύπα μου.
1 Like
7 χρόνια χωρίς μισή καινούργια νότα… ας τους πει κάποιος οτι δεν έχει πλάκα… πισω στο στερητικό μου και εγω 
1 Like
Ηχογραφούν, οπότε, θεωρητικά προβλέπεται τέλος στην ανομβρία.
2 Likes
!!! ωραια πραγματα…
Μεγαλες αλήθειες!καλημερες!
Πρέπει να είναι το κομμάτι που έχω ακούσει περισσότερες φορές φέτος, κάθε μέρα το βάζω μια φορά για το καλό και μετά σπάω το repeat button
6 Likes
Γιατί είστε τόσο τέλειοι γαμώτο σας;
5 Likes
Καλυτερο video ever ισως
3 Likes
Τεχνη .-
Καθε φορα ξεπερνάνε τον ιδιο τους τον ευατο, ασυλληπτο 
1 Like
Χαιρετίσματα απο Todd λιγο πριν την κυκλοφορία…
2 Likes
3 Likes
11 Likes
μιας και στην κριτική αναφέρεται ο στίχος
"Nothing worth having comes without some kind of fight
Gotta kick at the darkness until it bleeds daylight"
να πούμε ότι είναι εμπνευσμένος από το παρακάτω 80s διαμαντάκι
4 Likes
Οχι απλα εμπνευσμένος αλλα αυτουσιος, τοσο ως στιχος οσο και ως μουσικη.
Διαβαζω review και θα επανελθω… Σιγουρα για μενα ο πιο μελαγχολικος chris… μια βδομαδα μετα και παρολες τις απειρες ακροασεις ακομη δεν ειναι αντιληπτο το μεγαλείο…για αλλη μια φορα… η μεγαλυτερη μπαντα του πλανητη…
Υ.Γ. ελπιζω το μελαγχολικο να μην απορρεει απο πραγματικα γεγονότα στον κλειστο τους κυκλο αλλα εξαιτιας ολου του πλαισίου που βαφτιζεται κοινωνία
4 Likes
πάντως ακύρωσαν την περιοδεία, δεν ξέρω τους λόγους
Την αμερικανική μόνο. Φαντάζομαι ο ουσιαστικός λόγος είναι ο μαλακοtrump.
2 Likes
Ξεκαθαρα
Ένας δίσκος Propagandhi είναι ένας δίσκος που δεν τον ακούς φευγαλέα και περαστικά. Πρέπει να κάτσεις μαζί του και να βρει τον χώρο του. Θα ήθελα λίγο χρόνο ακόμη να καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός (και από την στέρηση των τελευταίων 8 χρόνων) αλλά τρωγόμουν… Άιντα τζόνυ, βάλτο στο ξιαμα να παίξει…
Θεωρητικά οι Propagandhi είναι μια συνεπής σε ήχο και στάση ζωής μπάντα. Πρακτικά και ουσιαστικά στο δεύτερο αλλά φαινομενικά στο πρώτο. Η μπάντα ξεκίνησε ως πυλώνας του punk της δυτικής ακτής με δίσκους-ευαγγέλια για τη εκεί σκηνή όπως τα How to Clean Everything και Less Talk, More Rock, τα έσπασε με όλους, έδιωξε ευτυχώς τον μπασίστα της και έφερε τον παλαβιάρη (Θεό) Todd κυκλοφορώντας το όσο δεν πάει πολιτικό Today’s Empires, Tomorrow’s Ashes, ενώ στο αμέσως επόμενο Potemkin City Limits εισήγαγε το thrash στο punk και τούμπαλιν. Τελειοποίησε τον ήχο της στο Supporting Caste και μεγάλωσε τον μύθο της στα Failed States και Victory Lap. Τι άλλο να περιμένει κανείς από τους Propagandhi 32 (!) χρόνια και 7 δίσκους μετά;
Και όμως η μπάντα τρολάρει το σύμπαν και κυκλοφορεί τον πλέον αλλοπρόσαλλο και συνάμα μελαγχολικό της δίσκο. Ο δίσκος είναι μια τρέλα! Ξεκινά με το sabbath-ικό Guiding Lights, ένα από τα πιο doom (τι γράφω;) κομμάτια τους, με τον Todd να είναι πιο τραγουδιστής από ποτέ. Το τραγούδι μιλάει για τη γενοκτονία στη Γάζα ( Final cleansing, ecstatic purge, Throw their children on the pyre), καμιά ειρήνη. At Peace και σειρά παίρνει ο Chris στο πιο Propagandhi τραγούδι που υπάρχει στο δίσκο. Μαγική η αναφορά στον Bruce Cockburn και το Lovers in a Dangerous Time αλλά ο στίχος «"Better them than me" rolls so seductively off your tongue» ταιριάζει κουτί πάντα σε αυτές και τις επόμενες μέρες.
Το Cat Guy μπορεί να τυλίγει με χιούμορ διλήμματα και καταστάσεις αλλά η αναφορά στο «Abandon hope all 'ye who enter here» από την κόλαση του Δάντη δένει με τον mid-tempo μουσικό του χαρακτήρα. Αμέσως μετά έρχεται το μελωδικότερο, πιο πιασάρικο και πιο ελαφρύ(?) τραγούδι τους (No Longer Young). Υπεύθυνος για αυτό είναι ο κατά κανόνα χαοτικός Todd που εδώ μεταμφιέζεται σε νότα αισιοδοξίας παρόλο το δυστοπικό “We’ll die in a world still at war, did we really try?”.
Τα δύο επόμενα τραγούδια του Chris με προβληματίζουν με τον μελαγχολικό τους χαρακτήρα. Το Rented P. A. είναι μια prog κομματάρα και δεν είναι η μόνη σε όλο το δίσκο, άλλωστε είναι διάσπαρτες οι 70’s prog και 80’s heavy metal επιρροές, το Stargazer είναι ένα post-rock (?) shoe-whatever-δεν ξέρω πείραμα παρόμοιο του Nigredo. Στο Nigredo όμως υπήρχε αιτία για το συναισθηματικό κομμάτι. Ελπίζω και εδώ πως στίχοι όπως «When you finally lower me into that grave, Take off to the great white north sputtering out of a rented P.A, Spare a prayer for wayward souls, I could use some help to find my way, Then get back in your cars and get on with your days, Destiny awaits, Don’t pine for glory days, Never were any anyways» ή αντίστοιχα «Careful what you wish for in this world, thеre ain’t too many happy endings» να αναφέρονται σαν συμβουλές προς τους γιους του και μόνο…
Ο Todd είναι συγκινητικός σε αυτόν το δίσκο και νομίζω πως ξεχωρίζει η όλη του εξέλιξη. Στο God of Avarice δημιουργεί ένα ύμνο για θεούς, εκκλησίες και τα λοιπά. Και ο Chris όμως δεν πάει πίσω. Όπως και στο παρελθόν γεμίζει με αλληγορίες και riff-αρες το Prismatic Spray (The Tinder Date) , το tempo, όπως και στον υπόλοιπο δίσκο είναι στο 75% των «παραδοσιακών» Propagandhi και όμως δένει όμορφα με τα λόγια («Her hair is in flames, My flesh melts from the bone, Our skeletal remains, Left in a licentious pose, The inner workings of the Machinery is exposed, It really wasn’t so bad, As far as Tinder dates go»).
Άλλη μια ιστορία βγαλμένη από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στο Benito’ s Earlier Work μεταφερμένη στο σήμερα και την εργαλειοποίηση του θυμού σε μίσος («Blood and soil, By any other name, You weaponized your pain»), διαίρει και βασίλευε. Vampires Are Real και εμφανή η αναφορά στην κοινωνία που ζούμε, πιο up tempo κομμάτι με όμορφο solo και γέφυρα, ίσως το δεύτερο κομμάτι που θυμίζει λίγο πιο παλιές τους δουλειές.
Ακολουθούν τα Fire Season και Day By Day από τον Todd. Εδώ επιστρέφει ο χαοτικός χαρακτήρας του και ο δυστοπικός του λόγος («A shitty town cloaked in black sky
They promised us a setting more sci-fi», «Are we the fortunate ones? Our colours slowly being erased, Day by day»). Κλείσιμο με το Something Needs To Die But Maybe It’ s Not You, τίτλος που αρχικά προοριζόταν για τον δίσκο. Με κύριο θέμα τα social media και το πως αντιμετωπίζεται ο άνθρωπος μέσα από αυτά (« Life is but a manic series of Deflating failures when compared to the The images that flash across the screen») κλείνει ο δίσκος, όπως αρχίζει, με mid tempo χαρακτήρα, ολοκληρώντας ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της μπάντας.
Αυτός ο νέος τρόπος που φέρνει η μπάντα εμένα προσωπικά με κάνει ιδιαιτέρως χαρούμενο. Η αλλαγή δεν έρχεται από το πουθενά, το προσωπικό A Catastrophic Break With Consensus Reality του Chris είχε δώσει τον τόνο 3 χρόνια πριν. Η μεγαλύτερη μπάντα που δεν αξίζει στον πλανήτη είναι εδώ. Ξεροκέφαλη, ιδιαίτερη και ασυμβίμβαστη όπως πάντα ήταν.
7 Likes