Ξεκιναω με τους Βοστονεζους Unseen:
The Unseen - State Of Disconent (2005)
Μιλαμε για χυμα punk στα χναρια του βρετανικου ηχου των late 70’s-early 80’s. Γεματο street υμνους οπως τα On The Other Side, Scream Out, Weapons Of Mass Deception, Waste Of Time κ.α. Συν μια πετυχημενη διασκευη στο Paint It Black.
Δεν τους ξέρω τους παραπάνω κυριούς. Θα τσεκάρω. Κάποιες αγαπημένες μου πρόσφατες κυκλοφορίες στον χώρο είναι το περσινό άλμπουμ των Bad Religion το οποίο σπέρνει κανονικά, και να ξαναπροτείνω κάτι πιο psychobilly, αλλά κατά βάση punk:
Necromantix - Life Is A Grave and I Dig It.
http://www.rocking.gr/modules/forum/showpost.php?p=206573&postcount=1062
Aπό τις καλύτερες περσινές κυκλοφορίες. Τσεκάρετε :!:
Όσοι τους γουστάρετε, τσεκάρετε όπωσδήποτε και ένα πολύ καλό ελληνικό συγκρότημα με όνομα: Sadomazombies, που κινούνται στα χνάρια των Necromantix και μόλις κυκλοφορήσαν τον δίσκο τους, που τον ακούω αυτές τις μέρες και έχω μείνει!!
Ρε γμτ οι Die Toten Hosen ήταν να βγάλουν άλμπουμ. Γιατί το τρενάρουν τόσοοοοοοο???
[CENTER][SIZE=“2”]Dead Moon - Crack In The System
[/SIZE]
[/CENTER]
Αξιοπιστο. Εχει και τη κομματαρα It’s Ok. Δυστυχως ειναι το μονο που χω τσεκαρει απο δαυτους.
Oι Dead Moon είναι (καλύτερα: ήταν) πολύ ενδιαφέροντες, αν και δεν τους έχω ψάξει πολύ. Έχω μόνο το Strange Pray Tell του 92. Απο το άλμπουμ που πρότεινες μόνο την κομματάρα ξέρω, που έχουν διασκευάσει και οι Pearl Jam.
Νταξ, στο Punk δεν ειμαι και ο πιο ειδικος. Το συγκεκριμενο παντως την εποχη που τ’ ακουγα μ’ αρεσε αρκετα.
Φλασια. Χωνω κλασσικη live-αρα και ημι-επισημη κυκλοφορια.
[SIZE=“2”]Panx Romana - Nazis Raus (live)[/SIZE]
Με τις ευλογιες του Φρανκ. Επαιζε DJ σ ενα κλαμπ που συχναζα προ αμνημονευτων ετων.
Clash - ικό live! Μεγάλες στιγμές. Ο Φρανκ μορφή. Έχει κάποια εμμονή με το να περνάει μνμτ στα παιδιά, στα εσώφυλλα των δίσκων τους το αναλύει καλά το θέμα. Μιας και ανέφερες ελληνικά σχήματα:
Το καλύτερο ελληνικό σχήμα live στο Ρόδον:
Το αφιερωμά μου σε αυτούς:
Various Artists (by me) :
εγω προτείνω νέους anti-flag – The Bright Lights of America
καθαροαιμου πολιτικου χαρακτηρα τραγουδια [Thumbs up]
αγαπημενοι και του λατρεμενου μου Tom Morello μπαι δε γουαιη
Βασικά, πάντα ήμουν της άποψης ότι το πανκ είναι πολύ ωραία μουσική. Αλλά, όταν μιλάμε για πανκ, υπάρχουν αυτοί οι δύο δίσκοι:
που παίζαν μπάλα στο δικό τους σύμπαν, και μετά όλοι οι άλλοι.
Φλασιά mode off.
Ωραίοι είσαστε όλοι σας. Αλλά ας ξεθάψουμε κι άλλα σπουδαία, ναι;
Όλα δισκάρες! Ιδιαίτερη προτίμιση στο τελευταίο. 
ωραίος κ από πάνω.
Bedtime For Democracy ήταν ο πιο κάφρικος δίσκος των DK. Και το Frankerchrist επίσης σπέρνει, που έχει και τον ύμνο This Could Anywehre.
Punks Not Dead κλασσική σταθερή α΄ξια. I Believe In Anarchy και πάει λέγονας. Yπάαρχοι ένα ελληνικό γκρουπ που λέγονται “Αρχίδια” και έχουν διασκευάσει το Exploited Barmy Army, και το λένε: “ΑΡΧΙΔΙΑ ΚΑΦΡΟΙ ΑΡΜΥ” :lol:
To London Calling είναι ένας τεράστιος δίσκος από ένα συγκρότημα που δεν ήταν και μέσα στα αγαπημένα μου, και πάντα είχα την απορία πώς βγάλανε τέτοιο αριστούργημα!
As βάλω και εγώ κάτι κλασσικό:
GBH - City Baby Attacled By Rats και μία από τις μεγαλύτερες επιρροές του thrash κυκλοφόρησε εν έτει 1982.
@Παναγιωτης: Κατι λενε για live το φθινοπωρο.
Δεν είναι 100% punk album, το είχα ακούσει και το γούσταρα όμως. Οι Horrorpops απο τη Δανία παίζουν μία μίξη punk (στο λίγο πιο ποπ του), rockabilly, psychobilly και με surf στοιχεία και αυτός είναι ο πρώτος τους δίσκος, που κυκλοφόρησε το 2004. Έχουν βγάλει άλλους 2 νομίζω απο τότε, με τον τελευταίο να κυκλοφόρησε πρόσφατα. Α, και έχουν γυναίκα στα φωνητικά. Πάρτε αφτιά της κομματάρας Where They Wander!
Πολυ πριν οι Green Day, Blink 182 και λοιποι κατακλυσουν ραδιοφωνα και MTV, οι κυριοι Buzzcocks στα τελη της δεκαετιας εφηυραν ενα ολοκληρο παρακλαδι. Αυτο του punk-pop, δηλαδη ενος πιο μελωδικου punk δεν τα εχωνε καταναγκαστικα στην γαμημενη κοινωνια, αλλα ειχε και πιο αναλαφρα θεματα.
Προτεινομενη κυκλοφορια η συλλογη Singles Going Steady, ιδιως η επανακυκλοφορια της του 2001 που περιεχει και 8 bonus tracks. Περιεχει κομματαρες οπως τα I Don’t Mind, Ever Fallen In Love, Everybody’s Happy Nowadays, Are Everything, Autonomy.
Το punk είναι μία από τις μεγάλες μου αγάπες, αν και κατά τη γνώμη μου ο όρος έχει καταχρηστεί/παρεξηγηθεί από πολλούς. Π.χ. Sex Pistols, The Clash κλπ. για 'μένα δεν είναι punk με τη μουσική έννοια του όρου. Τους θεωρώ πολύ σπουδαίους (λατρεύω το ‘‘London calling’’ και το ‘‘Never mind the bollocks- here’s the Sex Pistols’’), αλλά είναι πολύ μελωδικοί για να 'ναι punk, πιο πολύ στο κλασικό rock φέρνουν. Βέβαια εννοείται ότι έβαλαν τα θεμέλια του ήχου. Για 'μένα punk είναι σχήματα τύπου Bad Religion, Black Flag, Minor Threat, Crass κλπ. Συγκροτήματα δηλαδή που συγκρητικά με Pistols, Ramones, ακόμα και Dead Kennedys είναι πολύ πιο βίαιοι. Και όσο για συγκροτήματα τύπου Green Day, εννοείται ότι δεν έχουν σχέση με το punk.
Γενικώς, στο punk δίνω μεγάλη έμφαση στην D.I.Y. κουλτούρα και στην πολιτική, αφού κατά τη γνώμη μου, το punk δεν πρέπει να είναι εμπορεύσιμο προϊόν, προς πώληση. Μόνο οι Crass και μπάντες σαν τους Flux of pink Indians το είχανε αυτό. Μπάντες, δηλαδή, που ήταν έξω από τη μουσική βιομηχανία και προσπαθούσαν να ξυπνήσουν τον κόσμο. Για αυτό και στο punk δίνεται τόση έμφαση στο μήνυμα και στους στίχους γενικότερα.
Πού τη βρίσκεις τη βία στους Bad Religion;
Θα εννοει τον πρωτο δισκο.
Διαφωνω με την αντιληψη του Leper παντως. Το punk οντως ξεκινησε ως μερος της DYI και Fuck The System κουλτουρας αλλα οπως και καθε μουσικο κινημα στην πορεια πηρε διαφορες κατευθυνσεις. Ειναι σα να λεμε ξερωγω οτι οι “ταδε” δεν ειναι blackmetal επειδη δεν υμνουν τον Σατανα. Οσο για το οτι “το punk πρεπει να ειναι εξω απο τη μουσικη βιομηχανια”, προτιμω 1000 φορες τους “εμπορικους” SOAD να μεταβιβαζουν το μηνυμα τους σε εκατομμυρια ανθρωπους παρα ενα σουπερ underground punk σχημα που το ακουει μονο η πλατεια Εξαρχειων.
Βασικά εγώ γουστάρω και τα 2, αν και τείνω περισσότερο αν γουστάρω αυτό το υπερundergroundκαλτ σχήμα που ακούν μόνο οι μπάχαλοι στα Εξάρχεια.
@ Panagiotis: Παίζει κανα λινκ για τους δίσκους από Γενιά; Τους έχω μόνο σε κακής ποιότητας cd-r. :oops:
Κι εγω ενδιαφερομαι.
Πιστοι στο δρομο που χαραξαν οι Buzzcocks, οι Καλιφορνεζοι Social Distortion με το Somwhere Between Heaven And Hell του 1992 παραδιδουν 11 κομματια μελωδικου punk, με δοσεις country και rockabilly. Ξεχωριζουν τα: Bad Luck, Making Believe, Cold Feelings, When She Begins και το Cash-ικο 99 To Life.
Ναι, για Bad Religion το πρώτο εννοούσα.
Πάντως πιστεύω ότι μία μπάντα μπορεί αν γίνει κάλιστα γνωστή και έξω από τη μουσική βιομηχανία. Δηλαδή δε βάζω το δίπολο ‘‘D.I.Y.= άσημος, μουσική βιομηχανία= διάσημος’’. Δε λέω ότι η D.I.Y. φάση έχει μόνο θετικά, έχει και αρνητικά (π.χ. έλλειψη οικονιμής ενίσχυσης άρα και χαμηλή ποιότητα ήχου πολλές φορές κλπ.). Αλλά δε συμφωνώ στο γεγονός ότι έτσι δεν τους ακούνε πολλοί. Πολλές D.I.Y. μπάντες είναι πασίγνωστες, ενώ σκέψου πόσες μπάντες που δισκογραφούν κανονικά δεν τους ξέρει η μάνα τους. Μάλλον καταλήγω στο ότι πάλι τα πάντα εξαρτώνται από μτην ποιότητα της μουσικής γενικά.