Για κάντε και κανά top-τάδε δισκογραφίας, με 2 λογάκια για το καθένα.
Πολύ ευχαρίστως, αν και το δυσκόλεψες αρκετά, πως γίνεται με μόνο δυο λογάκια!
Λοιπόν, οι Queen ήταν πραγματικά ξεχωριστή περίπτωση. Πέρα από το ότι ήταν δύσκολα κατατάξιμοι μουσικά ειδικά από ένα σημείο κι έπειτα, η όλη extravaganza τους, το πώς αναγράφανε με υπερηφάνεια “no synthesizers” στα εξώφυλλα των δίσκων τους μέχρι τα early 80s, το έμβλημά τους με τα ζώδια των τεσσάρων, η περσόνα του Freddie Mercury - και πάνω απ’ όλα η Φωνή του! - όλα αυτά συνέτειναν στο ότι εδώ είχαμε κάτι μοναδικό στο είδος του! Για να δούμε, εν συντομία, και τα πεπραγμένα τους, αρχικά με σειρά προτίμησης
-
A Νight at the Opera Εκπληρώνει όλες τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί με τα προηγούμενα και αντιπροσωπεύει όλα όσα ήταν οι Queen στην τελειότερη μορφή τους. Οι οποίοι Queen ήταν τόσο πολυσχιδείς συλλογικά και ατομικά, που ενώ κάποιος ενεργός ακροατής τους ξεχωρίζει εύκολα ποιος έγραψε τι, εν τούτοις υπάρχει έντονη διαφοροποίηση μεταξύ των τραγουδιών που έχουν την ίδια υπογραφή! Ο Mercury π.χ. έγραψε και το ζόρικο hard rock/metal του “Death on Two Legs” αλλά και το νωχελικό “Seaside Rendezvous”, ενώ στον May πιστώνεται τόσο το “Good Company” όσο και το “Prophet’s Song” στο οποίο χρωστάει το μισό ευρωπαϊκό power metal! Δικαιωματικά στην κορυφή το ANATO ακόμη κι αν “στα σημεία” μπορεί να προτιμάμε κάποιο άλλο όπως…
-
…το Sheer Heart Attack, μια τελειότητα που κινείται μέσα από διάφορα στυλ και διαθέσεις χωρίς να χάνει ποτέ τη γοητεία του. Και ναι, το “Brighton Rock” είναι απίστευτο κομμάτι με αντισυμβατική δομή (μπράβο @Pargalatsos και @Lupin ) - πόσο τολμηρό αλήθεια ένα νέο συγκρότημα να το βάλει σαν εναρκτήριο του τρίτου, κομβικού δίσκου τους; Προσπαθώντας πάντα να είμαι αντικειμενικός, αφού ήταν το πρώτο LP των Queen που άκουσα ολοκληρωμένα, και πιθανόν σε άλλη περίπτωση να έβαζα πιο ψηλά το φοβερό και τρομερό…
-
…Queen II με το εμβληματικό εξώφυλλο και την επικούρα που αναδύεται τόσο στις πιο hard/metal στιγμές του (“Ogre Battle” κανείς;) όσο και στις πιο ευαίσθητες! Εδώ μάλιστα οι δύο βασικοί συνθέτες μοιράζονται από μια πλευρά του βινυλίου (υπάρχει και η μια και μοναδική, καθιερωμένη συνεισφορά του Taylor!). Αδιανόητο πραγματικά το άλμα από το πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο τους μέσα σε μόλις 8 μήνες, αλλά εντάξει, seventies!
-
A Day at the Races στο ίδιο πνεύμα με το αξεπέραστο προηγούμενο του δοκιμάζει ακόμη περισσότερα πράγματα (και τραγούδι στα γιαπωνέζικα). Ένα κορυφαίος δίσκος με κομμάτια που έγραψαν ιστορία.
Στο υπόλοιπο εκείνης της δεκαετίας θα βρούμε το News of the World, το οποίο, όσο καλό κι αν είναι, δείχνει μια συνθετική κάμψη - και δεν νομίζω να οφείλεται αυτή η εντύπωση στα δύο πολυπαιγμένα, σε βαθμό ναυτίας, “χιτάκια” του! Το πολύ καλό κατά τα λοιπά Jazz τέλος, είναι ένας δίσκος όπου η απόπειρα διεύρυνσης των επιρροών που λειτουργούσε θετικά έως τότε, πλέον αντί για ανήσυχη δημιουργικότητα, μάλλον μια κάποια έλλειψη προσανατολισμού προδίδει.
Υπάρχει ένας άτυπος κανόνας που υποστηρίζει πως, από τα συγκροτήματα “εκείνης της εποχής”, αξίζει να πάρεις οτιδήποτε έχουν βγάλει μέχρι το πρώτο τους live! Δεν ξέρω κατά πόσον είναι αξιόπιστος, όμως οι Queen το 1979 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους live που έφερε τον τίτλο “Live Killers”!
Στα eighties που ακολούθησαν, πειραματίστηκαν και εισήγαγαν διάφορα άλλα στοιχεία στην μουσική τους, όχι πάντα με επιτυχία, αν και σε εμάς που ήμασταν παιδιά εκείνα τα χρόνια, μάς έχουν εντυπωθεί οι εικόνες από τα πάντα πρωτοποριακά βίντεο τους! Το “The Game” πάντως είναι ένα πολύ αξιόλογο album, ενώ στον αντίποδα, το “Hot Space” αποτελεί το ναδίρ της καταπληκτικής αυτής μπάντας.
Το “Innuendo” τέλος, είναι ειδική περίπτωση που κουβαλά ξεχωριστό συναισθηματικό φορτίο, η αξία του όμως είναι αδιαμφισβήτητη, ενώ και το μετά θάνατον Made In Heaven, αξίζει να ακουστεί.
(Εντάξει, σχετικά σύντομος ήμουν!)
5 Likes
Ωραιος μαν! Θα ειναι λιγο διαφορετικη η δικια μου σειρα προτιμησης (οταν βρω λιγο χρονο να την γραψω) αφου εκτιμαω περισσοτερο τα 80s των queen, αλλα συμφωνω σχεδον με ολα που εγραψες
1 Like
με κανατε να αφησω τις ακροασεις του νεου Fates Warning και να βαλω τα cd των Queen…
1 Like
Ετοιμη και η δικη μου γνωμη γραπτως. Συνειδητα δεν εβαλα το Flash στις συγκρισεις λογω του τελειως minimal και instrumental χαρακτηρα των περισσοτερων κομματιων του (πλην 2-3 μονο). Πριν ξεκινησω να διευκρινίσω πως λατρευω εξισου ολες τις περιοδους της μπαντας και δυσκολευτηκα παρα πολυ να συγκρινω δισκους μεταξυ τους, ειδικα οταν αυτοι προερχονταν απο διαφορετικες περιοδους. Μεχρι και τουλαχιστον το νο.9 της λιστας ολα ειναι ειτε καρφωτα ή εν δυναμει 10αρια και το μονο πραγματικα μετριο ειναι το τελευταιο, το Hot Space του 1982. Με σεβασμό λοιπον στις διαφορετικές αποψεις…
-
A night at the opera (1975): hard rock, οπερα, πρωιμο power metal και αναριθμητοι πειραματισμοι με αλλα μουσικα ειδη. Υπεροχες ακουστικες κιθαρες και μελωδιες σε ενα συμπαγεστατο δισκο που για μενα ειναι ο κορυφαιες rock δισκος ολων των εποχων, αν και εχει τοσο πειραματικο χαρακτηρα που ο τιτλος απλα “rock” το αδικει. Καλυτερες στιγμες: Death on two legs, 39, bohemian rhapsody, the prophet’s song και σταματαω εδω γιατι θα γραψω ολο το δισκο
-
Innuendo (1991): παρολο που innuendo σημαινει υπονοουμενο, υπαινιγμος, εδω η μπαντα δεν υπαινισσεται τιποτα, αλλα βγαζει εναν απο τους μεγαλυτερους ροκ δισκους ολων των εποχων, με τον Freddie να ειναι στις τελευταιες μερες του λογω προχωρημενης μολυνσης απο τον HIV. Ειναι ενας δισκος που περιεχει διαχρονικα μνημειωδη επη (Innuendo, Show must go on, I’m going slightly mad) μεγαλες κομματαρες (Headlong, Ride the wild wind, These are the days of our lives, Don’t try so hard ) πολυ ωραια κομματια (I can’t live with you, hitman, bijou). To skip, που προσωπικα κανω πλεον στο delilah δεν του στερει για κανενα λογο τον τιτλο που του αξιζει: Αριστουργημα.
-
A kind of magic (1986): Ροκαδικες κιθαρες, φοβερες μελωδιες και μπασογραμμές, και ερμηνειες απο το Freddie. Ένας δισκος που ακουγεται σαν best of μεγαλης μπαντας παρα σαν ενα ακομα album. Τι να πεις για ενα δισκο που περιλαμβανει τα One vision, A kind of Magic, One year of love, Pain is so close to pleasure, Friends will be friends και princess of the universe; Αριστουργημα!
-
The game (1980): Συνεχιζει στα χναρια των πιο απλων συνθεσεων που ξεκινησε με τα News of the world και Jazz, με πολυ περισσοτερη ομως εμπνευση, περισσοτερο rock and roll στοιχειο και πιο εμφανεις τις καταπληκτικες μπασογραμμες του μεγαλου John Deacon. Απολυτως feelgood και “unskipable” δισκος αν επρεπε να ξεχωρισω καποια κομματια θα ελεγα τα the game, another one bites the dust, crazy little thing called love και save me με σκληρο ανταγωνισμο απο τα dragon attack, need your loving tonight, rock it (prime jive) και το φανταστικο sail away sweet sister.
-
Sheer heart attack (1974): Το πρωτο αριστουργημα τους και ο πρωτος δισκος που οι επιρροες τους γινονται ακομα πιο δυσδιακριτες και εχουμε σχεδον ολα τα κλασικα queen στοιχεια παρόντα. Κορυφαιες στιγμες: Τα πρωτα 8 κομματια του δισκου ειναι καρφωτα 10αρια χωρις τα τελευταια 4 να τρωνε skip ομως.
-
The works (1984): Η μπαντα ευτυχως το 1984 επιστρεφει στο υφος του the game προσπερνωντας τους disco πειραματισμους του Hot Space και βγαζει ακομα ενα συμπαγεστατο δισκο με τα αριστουργηματικα radio gaga, it’s a hard life, I want to break free, Hammer to fall και is this the world we created. Κανενα κομματι του δισκου δεν τρωει skip και παλι (πιο μετρια στιγμη το machines:back to humans, που ακουγεται ευχαριστα ομως)
-
Queen II (1974): Εδω η μπαντα εμβαθυνει περισσοτερο και στη hard rock πλευρα (Oggre battle η κορυφαια στιγμη αυτης της πλευρας, παντα με τον ιδιαιτερο χαρακτηρα των queen) και στην πιο ευαισθητη πλευρα της (με τα υπεροχα White Queen και Nevermore), αλλα και στην πιο συνθετη/πειραματικη πλευρα της (Father to son, the March of the black queen) ισως ακομα και στην πιο ευληπτη-catchy πλευρα της (seven seas of rhye) Αλλος ενας συμπαγεστατος δισκος.
-
The miracle (1989): Συνεχιζοντας-περιπου- σε παρομοιο υφος με το A kind of Magic, περιεχει τα αριστουργηματικα The miracle, I want it all, the invisible man, Breakthru, Scandal και τα πολυ καλα Party/Khashoggi’s ship (που ακουγονται και αυτα σαν ενιαια συνθεση) Was it all worth it και My baby does me. Στο τελευταιο δειχνουν οι ιδιοι στον παρελθοντικο εαυτο τους πως θα επρεπε να ειναι το hot space αν ο πειραματισμος με τη disco ειχε γινει πιο σωστα σε ενα κομματι που ειναι λιγο cheesy αλλα ακουγεται πολυ ευχαριστα
-
Made in heaven (1995): Τα περισσοτερα κομματια του δισκου ηταν σε τελειως πρωιμη μορφη οταν ο Freddie εκανε σε αυτα την τελευταια καταθεση της ψυχης του σε ενα ακρως συγκινητικο δισκο με πολυ εντονο το μελωδικο/“μπαλαντοειδες” στοιχειο. Ξεχωριζουν τα made in heaven, let me live, mother love, too much love will kill you, heaven for everyone, you don’t fool me και a winter’s tale και οι συγκλονιστικες τελευταιες ερμηνειες του Freddie σε εναν ακομα δισκο που δεν εχει απολυτως κανενα filler. RIP τεραστιε.
-
A day at the races (1976): Οι Queen εδω συνεχιζουν αυτο που ξεκινησαν με τα Sheer heart attack και a night at the opera, χαριζοντας μας ωραιες ροκιες (tie your mother down, you and I), πιο ευαισθητες στιγμες (Long away, drowse, Teo Torriate), πιο αναλαφρες (good old fashioned lover boy) και τα αριστουργηματικα somebody to love και the millionaire waltz.
-
News of the world (1977): Ο πρωτος “ανισος” δισκος των queen, με κομματαρες (we will rock you, we are the champions, spread your wings, it’s late, my melancholy blues) αλλα και τις πρωτες μετριες στιγμες της μπαντας
-
Queen I (1973): Παρολο που δε ειχαν αποκτησει ακομα τα signature skills τους στο μεγιστο, ειναι ενας παρα πολυ συμπαγης δισκος, χωρις καμια μετρια στιγμη. Ηδη φαινεται πως δεν ειναι μια rock/prog rock μπαντα της σειρας σε κομματια οπως τα great king rat, my fairy king, liar και the night comes down. Ακουγεται απο την αρχη μεχρι το τελος χωρις skip. Οπως και στο Queen II σε μικροτερο βαθμο καποιος μπορει ακομα να διακρινει καποιες απο τις επιρροες τους (Beatles, πολυ πρωιμους Pink floyd πχ του Piper at the gates of dawn ή του Meddle, πρωιμους Zeppelin, λιγο πρωιμο Frank Zappa πχ του Hot rats, λιγο Elvis- δεν εχω εμβαθυνει αρκετα στη μουσικη των 50s-60s ωστε να ξεχωρισω ακομα παλιοτερες επιρροες- any ideas?)
-
Jazz (1978): Στο ιδιο στυλ με το news of the world με κομματαρες (jealousy, fat bottomed girls bicycle race, let me entertain you, don’t stop me now, more of that jazz) αλλα και αρκετες μετριες στιγμες, η χειροτερη εκ των οποιων το εναρκτηριο ‘Mustapha" που το λες και γκαφα, αλλα γουστα ειναι αυτα. Η hard rock/prog rock πλευρα εδω ειναι πολυ λιγοτερο εμφανης και οι συνθεσεις αρκετα πιο απλες απ’ οτι στους προηγουμενους δισκους.
-
Hot space (1982): Εδω οι queen προσπαθουν να παιξουν ενα disco/pop/rock στυλ που δεν τους ταιριαζει καθολου. Ξεχωριζουν τα αρκετα καλα put out the fire, life is real, που θυμιζουν περισσοτερο the game, το πολυ ιδιαιτερο les palabras de amor και το καταπληκτικο under pressure με το ντουετο Freddie Mercury- David Bowie
8 Likes
Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Έχει 3-4 από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια τους. Τον θεωρώ αριστούργημα από την αρχή ως το τέλος
3 Likes
3 Likes
,
13 Ιουλίου 1985
10 Likes
Τι ανατριχιλα να ακους την φωνη του Freddie σε κατι “νεο”…
8 Likes
Ο ορισμός του “μου φτιάξε τη μέρα”, φανταστικό
Και κλάμα
3 Likes
Παρα πολυ καλο, το ακουσα 3 φορες σερι. Φανταστικο βασικα. Απο οτι διαβασα, η special εκδοση του Miracle θα εχει 8 δισκακια, στα οποια θα βρισκονται καπου 6-7 ακυκλοφορητα τραγουδια ή κανω λαθος?
1 Like
Πράγματι, 6 ακυκλοφόρητα, μαζί με πολύ άλλο υλικό εκείνης της περιόδου 
1 Like
Το θελω παρα πολυ αλλα δεν δινω $165, ποσο μαλλον που εχει μεσα βινυλιο = αχρηστο.
Καλά ναι 165 no way, αλλά στάνταρ κάπως θα κυκλοφορησουν και για μας που δεν ψηνομαστε να δώσουμε κοντά 200αρι μαζί με τα έξοδα σε ευρώ
Ε λογικα spotify οχι?
1 Like
4 Likes
Οταν ακουω αυτο το τραγουδι, πραγματικα νιωθω οτι δεν υπαρχει καλυτερο τραγουδι στον κοσμο.
Επισης νιωθω οτι δεν υπαρχει πιο ΧΕΒΙ τραγουδι στον κοσμο. Απιστευτα πωρωτικη τελειοτητα.
6 Likes
Δυστυχως το λινκ δεν δουλευει,η το κατεβασαν απο το youtube μαλλον.