Καθώς το άκουγα, διατυπωνόταν μέσα σου ότι αν επρόκειτο να πω κάτι αυτό θα ήταν η σικέ ατάκα "αυτός ο δίσκος έπρεπε να κυκλοφορήσει αμέσως μετά το “Promised Land”. Θα ήταν όμως και πολύ λίγο… θα αδικούσα τον Todd και όλους τους υπόλοιπους για την προσπάθειά τους και το τελικό αποτέλεσμα.
Λοιπόν, χαίρομαι που ξανακούω ευχάριστα ένα νέο Queensryche δίσκο. Χαίρομαι, που αν μη τι άλλο, τα τραγούδια - όχι ακριβώς όλα - θέλουν το χρόνο τους για να ξεδιπλώσουν όλες τις πτυχές τους. Χαίρομαι που μέσα στο “Inside Out” μπαίνει εκείνη η σημειάρα της κιθάρας λες και βγήκε από το “Della Brown”. Χαίρομαι που κλείνει με το πολύ όμορφο τραγούδι “Portrait”. Δεν είμαι σίγουρος, αν αυτή είναι μια άψογη παραγωγή ή αν κάποια άλλη, υποκειμενικά καλύτερη, θα του ταίριαζε, αλλά νομίζω είναι ιδανικός ήχος για τη συγκεκριμένη μπάντα. Κι επίσης, ωραίος ο Todd (και πάλι) στα τύμπανα. Μετρημένος και όχι επιμεταλλομένος. Το “Dark Reverie” συνεχίζει να παραμένει ό,τι καλύτερο έχω ακούσει μετά το “Promised Land” (εξαιρείται το “Chasing Blue Sky”).
Αυτό το “Portrait” κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο μεγάλο, τόσο που θέλω να γράψω παντού ότι κατακερματίζει τη μισή προηγηθείσα δισκογραφία τους. Η λέξη “υπέροχο” δε μου είναι αρκετή.
Και στο “Light - Years” πετάνε ένα τέρμα Psychotic Waltz διπλό κιθαριστικό σημείο, βγαλμένο κάπου μέσα από το “Mosquito” και το “Bleeding”.
Δεν ξερω γιατι εκανα κλικ σε νεα μουσικη απο Queensryche εν ετει 2022, αφου εχω χασει καθε ενδιαφερον για την μπαντα εδω και αρκετα χρονια… αν και δεν ειμαι απο αυτους που απερριψαν αξιωματικα οτιδηποτε βγηκε μετα το 2000. Ισα ισα που το American Soldier και το Dedicated Chaos τα βρηκα πολυ ωραια αλμπουμακια.
Οπως και να χει, αν και το νεο αυτο τραγουδι δεν ειναι κατι που θα συνταραξει τα μουσικα δρωμενα, με εξεπληξε θετικα στο ρεφρεν. Αυτο που με χαλαει ειναι η εμφανεστατη μεηντενιλα που βγαζει, που δεν ταιριαζει καθολου στους Queensryche κατ’εμε. Το ρεφρεν παραμενει εξαιρετικο.
Για να δούμε, θα το ακούσω κι εγώ σήμερα.