Είχα γράψει, όχι πολύ καιρό τώρα, ότι ο Mark Reale μαζί με τον Jack Starr είναι οι δυο πιο σταθερές αξίες στο κλασσικό μέταλ. Και τώρα…
Φαινόταν βέβαια ότι θα τον χάναμε, γιατί αυτό που είχε ήταν πολύ σκληρό και όσο κι αν πάλευε δε θα μπορούσε να το νικήσει εύκολα. Αλλά και πάλι, αυτός ο κόμπος στο στομάχι δε λέει να φύγει.
Δεν έχω πολλά να πω.
Απλά, ένα ευχαριστώ για όλες τις μουσικές που αφήνει πίσω του, τις μουσικές που έδωσε εδώ και 35 περίπου χρόνια.
Η εικονα που θα μου μεινει για παντα ειναι η εξης: την τελευταια φορα που παιξανε οι riot στη Θεσσαλονικη ειχαν βγει πολυ αργα στη σκηνη (τρια ελληνικα συγκροτηματα support). Αφου δωσανε ενα τρομερο show στο τελευταιο κομματι ειχα παει στην ακρη της σκηνης που ηταν η σκαλα για την εξοδο για να φυγω γρηγορα. Ο Mark εμφανως εξουθενωμενος καταφερε να φυγει απο το club πρωτος πριν ακομα και απο μενα. Πεταξε την κιθαρα και σχεδον τρικλυσε προς την εξοδο. Δεν ειναι τιποτα τοσο σπουδαιο αλλα η εικονα μου εχει μεινει.
Υ.Γ: αυριο εχουμε προβα. Θα τον τιμησουμε με το bloodstreets
Θυμασαι πως ηρθαν οι riot? Ηταν γυρω στη μια το πρωι , επαιζε ακομα το τριτο support , μπηκαν απο την εισοδο του μαγαζιου και περασαν πισω απο τον barman με τις κιθαρες κρεμασμενες για να πανε να ετοιμαστουν!!!
Οτι και να πω θα ειναι λιγο για να εκφρασω τη λυπη μου γι’ αυτη την απωλεια…Θα τα κρατησω για τον εαυτο μου και θα αρκεστω απλα σε ενα R.I.P. στον τεραστιο Mark…Κριμα…!!