Aς γίνει μια μικρή μνεία σε μια από τις πιο ποικιλόμορφες καριέρες Αμερικανού ηθοποιού στο Hollywood τα τελευταία περίπου 40 χρόνια -ήθελα να γράψω και για τον Hackman νωρίτερα (για τον τρόπο με τον οποίον “μασούσε” σκηνικά όσο ελάχιστοι Αμερικανοί ηθοποιοί μετά το '70) αλλά με απορρόφησε η κουβέντα για το αν η γυναίκα του έπρεπε να ήταν ή όχι παρθένα πριν τον γάμο κτλ:
O Val Kilmer διέθετε ανέκαθεν μια παράξενα μαγνητική αύρα σαν ηθοποιός - τηρούσε εξαρχής τα αυστηρά πρότυπα των “όμορφων” της εποχής του, αλλά παράλληλα, τόσο τα φυσικά χαρακτηριστικά όσο και το παίξιμό του είχαν έναν ιδιαίτερο “χαρακτήρα” και ένα πιο προσωπικό ποιοτικό στίγμα, που τον ξεχώριζαν εμφανώς από πχ ηθοποιούς σαν πχ. τον Rob Lowe (που ξεκίνησαν πολύ δυνατά αλλά “παγιδεύτηκαν” στην εικόνα τους) και τον μετατόπισαν πιο κοντά σε νέους ανάλογους ηθοποιούς τύπου Tom Cruise ή Matt Dillon.
Αυτό το ξεχωριστό του στίγμα το διοχέτευσε εξαρχής σε ένα πολύ παράδοξο σερί ταινιών (με την καλή έννοια θα πω εγώ, αν και ίσως του στοίχησε μια συνολικά διαφορετική καριέρα - ειδικά δε μετά την άρνησή του να παίξει στο Outsiders του Coppola το 1983, καθώς είχε προτεραιότητα το θέατρο εκείνη την περίοδο) που σφύζουν ποικιλομορφίας και πιάνουν πολλά genres:
Kινηματογραφικό ντεμπούτο το 1984 στο uber cult παρωδιακό Top Secret των Zucker-Abraham-Zucker, για να σπάσει τα κοντέρ μετέπειτα με τη συμμετοχή του στο pop φαινόμενο του Top Gun και από εκεί καρφί για το (κατ’ εμέ αριστουργηματικό) The Doors του Oliver Stone (σε μια από τις πλέον διαβόητες mathod acting ερμηνείες των τελευταίων δεκαετιών, η οποία του “κόστισε” και τον γάμο του με την Joanne Whalley, εκτός από αμέτρητες ώρες ψυχοθεραπείας μετά το πέρας των γυρισμάτων). Στο ενδιάμεσο πάει από fantasy (Willow του Ron Howard) σε κλασσικό teenage comedy - και μετέπειτα επίσης uber cult- με το “πόσες φορές αντέχεις να το δεις Σάββατο μεσημέρι στο Mega το 1992” Real Genius.
Αρχές '90 κάνει ένα επίσης τρελό σερί με το neo-noir western Thunderheart (πολύ αξιόλογη ταινία του Michael Apted της Κόρης του Ανθρακωρύχου, Nell και Gorillas in the Mist), στη συνέχεια το Tombstone (από τα λίγα καλά αυθεντικά westerns των τελευταίων 30 ετών, δη σε μια περίοδο όπου ότι φυτοζωούσε ακόμα από το genre έχει μόλις “σκοτωθεί και θαφτεί” από το Unforgiven) στο οποίο μάλιστα δίνει και την έτερη ερμηνεία καριέρας μετά το The Doors και τέλος την εντελώς παλαβή εμφάνισή του ως φανταστικός Elvis (!) στο πολύ-αγαπημένο crime thriller True Romance του Tony Scott (σε σενάριο Quentin Tarantino).
Το υπερηρωικό Batman Forever προκαλεί κραδασμούς στη καριέρα του (αδίκως θα πω εγώ και ας είμαι μειοψηφία, καθώς το θεωρώ ένα αδιανόητα υποτιμημένο queer κατασκεύασμα που δεν άξιζε στην εποχή που του έλαχε να κυκλοφορήσει) αλλά για καλή του τύχη, λίγο πριν η καριέρα του αρχίσει να ολισθαίνει οριστικά, ο Michael Mann τον προσκαλεί σε μια από τις σπουδαιότερες Αμερικάνικες ταινίες της δεκαετίας, το Heat - στο οποίο στέκεται ίσος μεταξύ ίσων ανάμεσα σε ένα cast που περιλαμβάνει τους Al Pacino και Robert DeNiro σε ένα από τα τελευταία (ταυτόχρονα) ερμηνευτικά τους peaks, όπου με την εκφραστικότητα και την ερμηνευτική του διαύγεια, ο Kilmer δίνει πνοή σε έναν από τους πιο (βαθιά) ανθρώπινους χαρακτήρες της ταινίας.
Από κει και μετά ξεκινά η πτωτική πορεία (The Island of Dr. Moreau είχα δει σε σινεμά με πατέρα μου, έφυγε στο διάλλειμα και με περίμενε στο φουαγιέ μέχρι να τελειώσει) στην οποία βέβαια εγώ θα πω πως δεν είχε τόσες κακές per ce ταινίες (είχε πάρα πολλές legit κακές ταινίες, είχε όμως πρωταγωνιστήσει και αρκετές μετριοσυμπαθητικές ή ακόμα και legit καλές που δεν έκαναν ποτέ το “μπαμ”, ενώ σε άλλες περιορίστηκε σε β’ ρόλους - The Ghost and the Darkness, The Prince of Egypt, Pollock, The Missing, The Salton Sea κτλ) μέχρι το 2005 να έρθει ο Shane Black και να τον “ματσάρει” με τον Robert Downey Jr. σε ένα από τα πιο απολαυστικά κωμικά neo-noir των 00s, το Kiss Kiss Bang Bang.
Οι περιπέτεια της υγείας του τον περιόρισε αισθητά στη συνέχεια, με μοναδικές ίσως αξιομνημόνευτες στιγμές το πέρασμά του από το πειραματικό (και αποτυχημένο) Twixt του Coppola, το ΚΑΡΓΑ ΥΠΟΤΙΜΗΜΕΝΟ και παρεξηγημένο Bad Lieutenant του Herzog και κάποιες σκόρπιες στιγμές εδώ και εκεί που έπαιζε κυρίως με την περσόνα του (MακΓκρούμπερ).
Τελευταίος ρόλος -και πόσο ταιριαστός για να κλείσει τη καριέρα του- η show stealer σκηνή του στο Top Gun: Maverick.
Ένα χρόνο πριν, το ντοκιμαντέρ Val -να το δει όποιος ψήνει, είναι πραγματικά εξαιρετικό ακόμα και να μην είσαι φαν του ηθοποιού ή κανένας γνώστης γενικότερα της καριέρας του.
Eπίσης μανιακός με το θέατρο - υπάρχει ολόκληρο subcontext online για την του αγάπη για το σανίδι και το πως πέρναγε τα τελευταία του χρόνια στηρίζοντας και ανεβάζοντας παραστάσεις θιάσων, στην πόλη όπου διέμενε.
Δεν νομίζω, τέλος και εντελώς προσωπικά, πως έλειπε εύρος ή σκηνική παρουσία και βάθος από τον Kilmer και δεν έκανε την καριέρα που ίσως άξιζε (βάσει αρχικών προοπτικών και διαχρονικής δημοτικότητας/δημοφιλίας στους κινηματογραφόφιλους) - νομίζω απλά πως δεν είχε ποτέ καλό ατζέντη και τον προλάβαιναν άλλοι (ok και λόγω μιας περιβόητα δυσπρόσιτης συμπεριφοράς, απέναντι σε ένα μεγάλο μέρος των συντελεστών που έλαχε να συνεργαστούν μαζί του).
Αυτά - κλείνω με επιληψία 
γιατί Lizard King αφού.-
, RIP ταλαιπωρήθηκε πολύ δυστυχως