Τεράστιος ηθοποιός, με μία από τις χαρακτηριστικότερες φωνές όλων των εποχών.
Η λογική μου προκρίνει το “The Seventh Seal” ως κορυφαία του στιγμή/ερμηνεία, αλλά όπως πάντα υπερισχύει το συναίσθημα και εντέλει ψηφίζω “The Exorcist”. Παρατηρήστε πώς κάθε μέρος του σώματός του ερμηνεύει κατά τη διάρκεια της “The Power of Christ Compels You” σκηνής.
Όταν μπήκα στο τριπάκι του σινεμά τον Connery όλοι τον ήξεραν ως James Bond. Εγώ πάλι τον είχα μάθει από το Indiana Jones όπου έκανε τρομερό δίδυμο με τον Ford και λίγο αργότερα από το The Rock του Bay (την πρώτη φορά που τον είδα στην μεγάλη οθόνη) αλλά και το Hunt for Red October που το είδα λιγάκι καθυστερημένα, και τα 2 μεγάλα hit των 90s. Την τελευταία του, μέτρια είναι η αλήθεια, ταινία The League of Extraordinary Gentlemen την είχα δει σινεμά.
Δεν μπόρεσε να μείνει μέσα μου ως Bond ακόμα και όταν είδα τις παλιές ταινίες του 007. Πάντα θα είναι ο μπαμπάς του “Junior” που θα ψάχνει για το ιερό δισκοπότηρο.
Αυτό ετοιμαζόμουν να ποστάρω. Η σχέση μου με το γαλλικό σινεμά είναι περίεργη, αλλά δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ο οποιοσδήποτε φίλος του κινηματογράφου έναν άνθρωπο όπως ο Μπελμοντό. Τιτάνας και ο ορισμός του “iconic”.
Πλην του πασίγνωστου “Notting Hill” ήταν και το “Changing Lanes” δικό του (ομολογώ ότι δεν το ήξερα), μεταξύ άλλων.
Να δηλώσω εδώ ότι το “Notting Hill” περιέχει μία από τις αγαπημένες μου σκηνές όλων των εποχών, με πολλούς συμβολισμούς (παρά το -φαινομενικά- απλό θέμα της ιστορίας), πλήρως ταιριαστή μουσική επένδυση κι εξαιρετική τεχνική (αυτό πιστώνεται ξεκάθαρα στον θανόντα). Απολαύστε ακολούθως: