Γαμημένος καρκίνος…
5 Likes
Αντίο σε έναν πραγματικό χαμαιλέοντα του Αμερικανικού Σινεμά
3 Likes
Όχι ρε φίλε, απίστευτη συμπάθεια ο Stockwell και πολύ πολύ μεγάλος ηθοποιός. Είναι αυτή η πάστα ηθοποιού που έχει κάπως εκλείψει στις μέρες μας, σπάνια εώς ποτέ μεγάλος σταρ ή πρώτο όνομα αλλά πάντα έδινε χρώμα και προσωπικότητα στις ταινίες που έπαιζε ακόμα και σαν δεύτερος ρόλος. Από τα πρόσωπα που βλέπεις σε μια ταινία και σε μαγνητίζουν. Παρίσι Τέξας, Μπλε Βελούδο, To Live and Die in L.A…Αν μη τι άλλο έφυγε πλήρης ημερών και με ηρεμία.
2 Likes
πολύ κρίμα, πολύ καλός ηθοποιός, μεγάλη καριέρα, χαρακτηριστική φυσιογνωμία για εμάς τους μεγαλύτερους σε κλασσικές αμερικάνικες ταινίες των 80ς όπως το Big Chill, Body Heat, Gorky Park, Broadcast news ή το Kiss of the Spider Woman και το Children of a lesser God…βασικά στα 80ς έτρεξε ένα τρομερό σερί αξιόλογων ταινιών
Κρίμα, μου ήταν πολύ συμπαθής σαν ηθοποιός
1 Like
Υπερσυμπαθέστατη φυσιογνωμία o Hurt, τολμώ να πω από τους αγαπημένους μου Αμερικανούς ηθοποιούς. Είχε το χάρισμα να σε μαγνητίζει σε κάθε πλάνο που ήταν παρών, φοβερή φιγούρα, χαρακτηριστική φωνή και φυσικά πολύ καλός ηθοποιός. Ευκαιρία να καλύψω και κάποια κενά από την φιλμογραφία του, υπάρχουν πραγματάκια που είναι καιρό στα “to watch”, ίσως ξαναδω και κανα Big Chill που είναι στα all time favourite. Κρίμα, πολύ στενάχωρο νέο.
1 Like
Δεν είδα κάτι προς τιμήν του γκουσγκούναρου οπότε:
5 Likes
Μας άφησε κι ο Βαγγέλης Παπαθανασίου…
2 Likes
H συγκεκριμένη απώλεια, θα έλεγα ότι χρειάζεται ένα topic από μόνη της.
Κρίμα. Δυσθεώρητη μορφή της παγκόσμιας μουσικής.
11 Likes
Γράφω, σβήνω, ξανά-μανά. Τι να πεις για τον Βαγγέλη; Και χίλια topics να κάναμε, δεν ξέρω αν θα φτάνανε. Ευτυχώς τα έργα λένε πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να πει ο καθένας μας.
15 Likes
κλισέ κομμάτι, ή όχι
Ο Vangelis δημιουργούσε μια περίεργη νοσταλγία, για αναμνήσεις οι οποίες δεν υπήρξαν ποτέ… αυτό συνοψίζει και το έργο του πιστεύω, πέρα από τα χαρακτηριστικά synth και τα τύμπανα…είτε αυτό λαμβάνει χώρα στο LA του 2022, είτε στις ζούγκλες της Λατινικής Αμερικής, είτε στο Cambridge του 1919, είτε στα Γαβγάμηλα κτλ…
όπως λέει και ο @Leviathan, τα έργα του μιλάνε -και θα μιλάνε- για αυτόν, περισσότερο από όσα μπορεί να πει κανείς για τον ίδιο…
υγ. ο Ντέμης Ρούσσος ήταν φίλος-γείτονας της κουμπάρας των γονιών μου και συχνά μικρότερος (μέχρι και μέσα Λυκείου δλδ), που ανεβαίναμε Αθήνα κανένα καλοκαίρι, τον είχαμε παρέα σε κάτι ψησίματα κτλ… ας αρκεστώ στο ότι, όταν καμιά φορά τον ρωτούσα ψιλό-δειλά για μουσική κτλ, τον Vangeli τον ανέφερε με τα καλύτερα λόγια και σε προσωπικό και σε επίπεδο καλλιτέχνη -είτε σε soundtracks είτε ως solo performer ή μέλος μπάντας κτλ-…
Μπορεί να ακούγεται χαζό, πιθανότατα είναι δηλαδή γιατί δεν έχει καμιά ουσιαστική βάση -10 φορές έτυχε να μιλήσω με έναν άλλο σπουδαίο καλλιτέχνη, που έτυχε να τον γνωρίζει-,αλλά όλο αυτό έπαιξε στο -μικρό- μυαλό μου μεγάλο ρόλο, στο να γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο στη συνείδησή μου…
19 Likes
Θυμάμαι από πολύ πιτσιρικάς μόλις άκουγα, συνήθως στο σπίτι, τον Μενούση με έπαιρνε το παράπονο και στενοχωριόμουν. Εδώ όμως δεν.
Τιτάνας, που την έκανε νωρίς από τα μέρη μας και δικαιώθηκε με την παγκοσμιοποίησή του.
14 Likes
Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή (μάιος του 2010, γύρω στις 2 μετα τα μεσάνυχτα) που έκανα άγουρες progressive rock αναζητήσεις στο youtube και κάπου εκεί στα yes, τα genesis και τα king crimson κομμάτια που έπαιζαν με το μυαλό μου πετάχτηκε ενα the four horsemen βιντεάκι με το εμβληματικό 666 εξώφυλλο σαν preview, πάτησα το play, έμεινα με το στόμα ανοιχτό, το ξαναέβαλα αμέσως και με έπιασαν τα κλάματα. Τελικά άκουσα ολόκληρο το δίσκο εκείνο το βράδυ και με βοήθησε να αφυπνιστώ μουσικά.
Πάντα είχα την κρυφή ελπίδα οτι θα βρισκόμουν σε ενα κονσέρτο του σε κάποιο αρχαίο θέατρο, αν ήθελε να πει ενα μουσικό αντίο.
Καλό ταξίδι μέγιστε
19 Likes
τρισμέγιστος
5 Likes
Ακολουθεί μίνι βιωματικό ποστ.
Η πρώτη κασέτα που άκουσα στη ζωή μου ήταν μια αντεγραμμένη του πατέρα μου, από όταν ήταν αυτός μαθητής γυμνασίου, και με είχε “μυήσει” στα πρώτα χρόνια του δημοτικού. Από τα κειμήλια που μεταβιβάστηκαν στην κατοχή μου.
Στη μια πλευρά, το “Side Trips” των Kaleidoscope. Στην άλλη, και λίγο από την πρώτη, το “666” των Aphrodite’s Child.
Ακόμα την έχω, ακόμα παίζει καμπάνα, όπως τώρα κακή ώρα.
Τα πρώτα soundtracks που άκουσα ολόκληρα, παρόμοια φάση, ήταν του “Blade Runner” και του “Antarctica”. Μάλιστα, για το πρώτο, το διατηρώ ακόμα, μια φορά τον χρόνο προβολή της ταινιάρας συνοδευόμενη από αυτόνομη ακρόαση.
Και τα δύο, για διαφορετικούς λόγους, καθόρισαν την αισθητική μου σε σημαντικό βαθμό, και όχι πως έχει καμία σημασία αλλά ναι, το οικείο μετράει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να αντιληφθώ το αποτύπωμα και το μέγεθος του στην σύγχρονη μουσική ολιστικά, και δεν με νοιάζει κιόλας, αντιθέτως, αυτή είναι η μαγεία, στο μυαλό μου, αυτού του καλλιτέχνη.
Αντίο λοιπόν.
22 Likes
Φτωχά τα λόγια για να περιγράψουν το καλλιτεχνικό εκτόπισμα αυτού του ανθρώπου. Ένας πραγματικά Τεράστιος της Τέχνης του 20ου αιώνα. Ας μας κάνει να νιώσουμε λίγο καλύτερα πως ευτυχήσαμε και τον ζήσαμε.
5 Likes
Σοκ, κρίμα, σπουδαίος ηθοποιός που περιορίστηκε λίγο με τις επιλογές που έκανε σε ρόλους, αλλά διάολε, iconic as fuck όπου εμφανιζόταν (με αποκορύφωμα προφανώς τον ρόλο του στο Goodfellas)
Kρίμα, κρίμα
9 Likes
Τι κεραμίδα ήταν αυτή; Πολύ χαρακτηριστική φάτσα, αξέχαστη φωνή.
Άπιαστος στο “Goodfellas”, αν κι εγώ έχω επίσης πολύ ψηλά την ερμηνεία του στο πολύ ιδιαίτερο “Identity”.
Πολύ κρίμα. Νεότατος.
1 Like
Όντως κεραμίδα. Πολύ κρίμα.