τα άκουσα λάιβ δις, μιας και παίζουν 7-8 κομμάτια περίπου. o δίσκος συνολικά μου άφησε γλυκόπικρη γεύση, αλλά μπορώ να πω ότι ζωντανά τα απόλαυσα ιδιαίτερα τα τραγούδια, ful stop, identikit, present tense, the numbers είναι πολύ όμορφα.
Δεν ξερω ποσο μεγαλο ειναι αυτο το κομματι, παντως οι περισσοτερες κριτικες για το King of limbs ηταν μετριες, για το καινουριο δεν ειδα τι γραφτηκε. Τωρα το αλμπουμ εχει μερικα πολυ ωραια κομματια μεσα αλλα σαν συνολο δεν αγγιζει τα κορυφαια τους. Ειναι και η πρωτη φορα που βγαζουν 2ο σερι " απλα οκ" δισκο.
80% metacritic δεν το λες και μετριο. Το καινουριο παλι αριστουργημα καποιοι το πλασαρουν. Προσωπικα εκτος του Identikit που ξεχωριζω αντε και του Daydreaming ολα τα αλλα τα θεωρω πολυ καλα fillers ή bsides
Αυτό ακριβώς είναι το πιο στενάχωρο.
Χωρις να κανουν καποια υπερβαση, η αληθεια ειναι οτι μου εχει κολλησει ο δισκος.
Μικρος και πολυ ευχαριστος.
Glass Yeys / Identikit /Tinker Tailor τα πιο αγαπημενα, αν και γουσταρω να τον ακουω ολοκληρο.
Ποτε δεν μου αρεσαν ιδιαιτερα,αλλα αυτος ο δισκος καπως μου κολλησε και ειναι και ο μονος που εχω αγορασει απο αυτους.
πολλ.
ε the numbers
Bump! Γιατί το ξαναπιασαμε τώρα που είναι η εποχή του. Συνεχίζει να ακούγεται ολόκληρος σα νεράκι. Παρότι έχει αποθεωθεί σε μέσους ορους κριτικών, εγώ το βρίσκω αυτή τη στιγμή (γτ καθε radiohead δίσκος είναι και ένα grower) λίγο καλύτερο από το king of limbs, αλλά ως εκει.
Καλύτερο κομμάτι του δίσκου και από τα καλύτερα της χρονιάς (καλα έχει γραφτεί εδώ και κάτι χρονια, αλλά τεσπα) το identikit που θα μπορούσε να είναι το lotus flower του 2016. Και μόνο που καταλαβαίνεις ηλεκτρικη κιθαρα στους radiohead του 2016, κατι σου κανει.
Παιδες και εγω ειμαι σε περιοδο μεγαλου καψιματος με το δισκο. Σε λουπα Radiohead,Portishead και Bat for Lashes.