Αρχίζω την πρώτη ακρόαση.
- Burn The Witch
- Daydreaming
- Decks Dark
- Desert Island Disk
- Ful Stop
- Glass Eyes
- Identikit
- The Numbers
- Present Tense
- Tinker Tailor Soldier Sailor Rich Man Poor Man Beggar Man Thief
- True Love Waits
Περίμενα τρελους πειραματισμούς, περίμενα υπερβολες αλλά…
Το μόνο σίγουρο είναι πως κανένας fan τους δεν θα απογοητευτεί!
Με έπιασαν τα νεύρα μου που αποδυνάμωσαν τα synth στο Identikit αλλά νταξ μετά την δεύτερη ακρόαση το δέχτηκα 
Πιθανότατα έχουμε να κάνουμε με τον πιο ήπιο δίσκο τους…
Τι φάση με το tracklist? Όλοι λένε πως παίζει μαλακία που είναι σε αλφαβητική σειρά όμως μια χαρά τρέχουν τα κομμάτια το ένα μετά το άλλο…
Η φυσική μορφή του δίσκου έχει τραγικές τιμές!
Μετά από περισσότερες ακροάσεις θα σχολιάσω πιο σοβαρά… πάντως ακούγεται “μεγάλος” δίσκος ακόμα και στα δικά μου αυτιά που πια είναι σε εντελώς διαφορετικά ηχητικά γούστα!
Ξερει κανεις αν το Silent Spring ειναι στο δισκο με αλλο τιτλο;
The Numbers
Εγώ το λιώνω από χθες, αλλά δε μου έχει ακόμη δώσει όσα περίμενα.
Μου φαίνεται περισσότερο ως ένα B-Sides - Outtakes Album παρά ένα άλμπουμ που περίμενα με αγωνία για 5 χρόνια.
Υπερβολικά ήπιο κατά τη γνώμη μου, το πρώτο τους ίσως που δε νιώθω ότι κάνουν κάτι καινοτόμο.
Καλά η πραγματικότητα είναι πως περιμέναμε 5 χρόνια για να ακούσουμε ένα δίσκο με τα μισά τραγούδια του να είναι κάποια “τελειωμένα - ολοκληρωμένα” demo! Παρ’ όλα αυτά κάτι τέτοιο δεν είναι πρωτόγνωρο για τους Radiohead, ανέκαθεν ακολουθούσαν αυτή την οδό στους δίσκους τους. Απλούστατα την τελευταία πενταετία είχαν κυκλοφορήσει στο ιντερνετ πολλά μισοτελειωμένα τους λόγω της ευρείας χρήσης τους διαδικτύου και των λοιπών ενεργειών που δεν χρειάζεται να εξηγώ. Άρα τα ίδια μπορεί να λέγαμε κάποτε για τους προηγούμενους τους…
Τώρα όσον αφορά το θέμα καινοτομίας, ναι η αλήθεια είναι πως δεν λέει πολλά. Προσωπικά θα το αφήσω λίγο να μιλήσει μόνο του μιας και κάποτε όλοι λέγαμε για το πόσο “απλό” ήταν το In Rainbows το όποιο κατά την ταπεινή μου άποψη ο χρόνος έδειξε πως ίσως είναι ο κορυφαίος τους…
edit: καύλα το έκαναν το Identikit τελικά
edit2: o Jonny Greenwood παίζει να έχει τις περισσότερες πρωτοβουλίες που έχει πάρει ποτέ σε δίσκο των Radiohead.
εγω παντως χαιρομαι πολυ που δεν εχει μπιμπλικια. Τωρα για το ποσο καλα ειναι τα τραγουδια θα φανει στο μελλον
Τα έβγαλε όλα με atoms και solo, ο Yorke… Πόσα μπλιμπλικια να παίξει ακόμα?
edit: βέβαια τα καλύτερα τα είχε με four tet, burial και flylo
Από τις πρώτες ακροάσεις ξεχώρισα τα Ful Stop/Decks Dark/Identikit.Πάντως σε γενικές γραμμές το άλμπουμ με κούρασε!!
απογοητευτικές οι πρώτες ακροάσεις αλλα οκ, radiohead εισαι, θέλει χρόνο…
day dreaming, decks dark και φυσικά το Identikit ξεχώρισα (πιο πολύ μάρεσε το λαιβ βέβαια)… μετά το king δεν είχα απαιτήσεις γτ ήταν μεγάλη φόλα για μένα αλλά και αυτό δε μου φαίνεται να κάνει το κάτι καλύτερο αισθητά…
oh well…
decks dark στο repeat
Ful Stop και The Numbers για αρχή
Το Α moon Shaped pool ξεκινάει δυναμικά με το Burn the Witch. Στακάτα έγχορδα σταθερό εύθυμο γκρουβάρισμα, το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα lyrics που τραγουδάει o Thom. Το πως κορυφώνεται στο τέλος το τργούδι είναι νομίζω και η καλύτερη του στιγμή.Σαν κορύφωση δράματος, με τα έγχορδα να δυμανώνουν σταδιακά.
Kαι μετά μπαίνεις στο όνειρο. “Daydreaming” απαλό πιάνο νωχελικό χαλί από κάτω, με ψήγματα αισιοδοξίας την οποία όμως εξισορροπεί η μελαγχολική φωνή του Yorke.Γνώμη μου είναι ότι το συγκεκριμένο τραγούδι θα μπορούσε να διαρκεί λιγότερο, ενώ ιδιαίτερο ενδια΄φερον έχει και το τέλος του με την προσθήκη εγχόρδων σε ακανόνιστα μέρη αλλά και το μουγκρητό των εγχόρδων με το οποίο τελειώνει.
Το Decks Dark είναι από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου νωχελικό και αυτό με bossa nova στοιχεία που δυνδιάζονται ωραία με την κιθάρα αλλά και απόκοσμα δεύτερα φωνητικά που ταξιδεύουν τον ακροατή σε άλλο ένα όνειρο.
To Desert Island Disk συνεχίζει την ίδια ατμόσφαιρα με στοιχεία country, ο Yorke χρησιμοποιεί την πιο μπάσα φωνή (πάλι νωχελική) και όταν μπαίνουν τα drums είναι πιο ψυχόπονη ενώ έχει ενδιαφέρον και η γραμμή του μπάσου αλλά έχω την αίσθηση ότι τελειώνει απότομα.
Το Ful Stop ξεκινάει έντονα με synths και είναι το μοναδικό τραγούδι που έχει άλλου είδους αίσθηση. Ονειροπόλο και αυτό στα όρια της ψυχεδέλιας ενώ η φωνή του York είναι πιο κοφτή λέγοντας “you really messed up everything”.
Το Glass Yeys είναι και αυτό από τα διαμάντια του δίσκου. Η εισαγωγή με το απαλό πιάνο και την ήρεμη φωνή του York απογειώνεται με τα έγχορδα που δένουν πανέμορφα στα σημεία όπου ακούγονται.
Identikt ενώ το συγκεκριμένο κομμάτι δεν σου τραβάει αμέσως την προσοχή εξελίσσεται σε ωραία έκπληξη 'οταν ξεκινάει να λέει o York το " broken Hearts make it rain" όπου εξελίσσεται σε χορωδία που τραγουδάει το ίδιο πράγμα με τη μουσική να αλλάζει σε σημεία ενώ στο φινάλε ο Greenwood ζωγραφίζει με το σόλο της κιθάρας.
Θα μπορούσα να πω ότι το τHE NUMBERS ΚΑΙ ΤΟ GLASS EYES ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΡΦΆΚΙΑ. Όπως και να έχει το Τhe numbers είναι και αυτό διαμαντάκι. aακουστική κιθάρα σε χαλαρό ρυθμό, πανέμορφο πιάνο στο background, ενώ τολμώ να πω πως σε κάποια σημεία ο York Βεατλίζει. Tα έγχορδα έχουν και εδώ ενδιαφέροντα ρόλο καθώς δραματοποιούν το τραγούδι από τη μέση περίπου μέχρι το τέλος.
Το Present Tense είανι για μένα το πιο αδιάφορο, τραγούδι του δίσκου. Τίποτα το ιδιαίτερο.
Tinker Tailor Soldier Sailor Rich Man Poor Man Beggar Man Thief διαμαντάκι και αυτό χαλαρό, ονειρικό, με έντονη τη χρήση το εγχόρδων και τον York να Beatlίζει σε σημεία. Προς το τέλος γίνεται σαν ίλιγγος το κομμάτι.
To True Love waits μπήκε επιτέλους σε δίσκο. Είναι τόσες οι φορές που έχει ακουστεί σε live των Radiohead που νομίζω ότι όλοι είχαμε φτιάξει την εικόνα του τραγουδιού. Και αυτή εδώ όμως δεν είναι κακή, χωρίς όμως να λες “τι κομματάρα ειναι αυτή”
Συμπέρασμα: Το Α moon Shaped Pool είναι ένας ωραίος δίσκος. Όπως κάθε δίσκος των Radiohead, αγαπιέται με επανάληψη. Δεν είναι ο καλύτερος τους αλλά ακούγεται απνευστί. Αλλά έχει να κάνει πολύ με το mood που είναι ο ακροατής για να τον ακούσει και να του αρέσει. Οι Radiohead στο συγκεκριμένο δίσκο δε μιλάνε με πολλά αινίγματα μιλάνε για την αγάπη και την απώλεια και γι’αυτό μπορεί πολλοί να τον θεωρούν κλάψα. Μουσικά πάντως έχουν πάει σε άλλο επίπεδο.
ελάχιστη η κουβέντα για εναν απο τους πιο αναμενόμενους δίσκους της χρονιάς…όλοι vektor ακούτε ρε;
εξαιρετικός δίσκος το AMSP
μου αφήνει την αίσθηση που μου άφηνε το in rainbows
δηλάδη, ενώ φαινεται οτι τα τραγούδια έχουν λιγότερη πληροφορία για να επεξεργαστείς, με προσεκτικότερη ακρόαση αποκαλύπτεται η δουλειά στις ενορχηστρώσεις και στη σύνθεση (κιθάρες, πιάνα, βιολιά, κτλ).
επίσης, η ροή των τραγουδιών μεταξύ τους είναι απολαυστική και ταιριαστή και με κάνει να αναρωτιέμαι για την τεμπέλικη κατανομή τους (αλφαβητική).
play για ακόμα μια φορά μπας και αποφασίσω ποιά εκδοχή του true love waits μου αρέσει περισσότερο.
Υ.Γ. δημιουργούν ετερόκλητα συναισθήματα απο ακροατή σε ακροατή. και το λεω με αφορμη το απο πάνω σχόλιο για το present tense. εμένα είναι απο τα αγαπημένα του δίσκου.
Πες τα ρε Vice γαμώ! Επιτέλους κάποιος τα έγραψε.
ουτε σοβαρο ουτε αστειο
Δηλαδή όταν κάποιος τυχάρπαστος αναφέρεται στο OK COmputer ώς “δίσκος με ηλεκτρονικές μαλακίες”, πραγματικά τι αξία να δώσεις σε αυτά που γράφει? Ούτε για χαβαλέ, εμπάθεια βγάζει απλά γιατί είναι μικρόμυαλος.
Ειναι γεγονος ειδικα τα τελευταια χρονια οτι οι Radiohead εχουν μπει στην κατηγορια που οτι και να κανουν θα υπαρχει ενα μεγαλο κομματι κοσμου-μουσικου συστηματος που θα το θεωρησει αριστουργημα
ειναι σαν να βγαζει μια ταινια ενας σκηνοθετης που ειναι μαπα η ταινια αλλα επειδη ειναι αυτος ειναι "Αριστουργημα"
δηλαδη μπορει και να εχει δωσει στον 5 χρονο ανιψιο του την καμερα να τραβηξει ενα κλιπ 2 λεπτων και να το βγαλει και μετα οι κριτικοι να αποθεωνουν τα πλανα και το εργο του 5 χρονου (που θα εχει βγει με το ονομα του μεγαλου “καλλιτεχνη”)
Στα του δισκου τωρα
αρκετα αξιολογος θα ελεγα(αν και περιμενα να τον θαψω)
αλλα δεν εχει το κατι παραπανω
ωραια το παει αλλα εκει που θελεις να κανει το μπαμ ενα δυο κομματια που θα τον ανεβασουν επιπεδο δεν ερχονται
θα ειχε ενδιαφερον να ακουσουμε και τα κομματια του δισκου live ωστε να υπαρχει μια καλυτερη αποψη
Το βρίσκω απολύτως λογικό στην Kid A και δώθε εποχή να υπάρχουν αντικρουόμενα σχόλια για τους Ραδιοκέφαλούς. Αλλά, ΑΛΛΑ, το OK Computer [I]“μαλακία με ηλεκτρονικούς ήχους”[/I] πραγματικά ξεπερνά σε ηλιθιότητα αυτούς που παρακολουθούν φανατικά Eurovision. Άλλο δεν μου αρέσει ένα συγκρότημα και άλλο θάβω ακόμα και τα αριστουργήματά τους. Πόση πιο εμπάθεια πια. Εντάξει το είπε το vice ας το βουλώσουμε οι υπόλοιποι. Για το πούτσο ο τύπος.
Τα δυο σέντζια μου εδώ. Για όποιον βαριέται να διαβάσει το σεντόνι, να πω ότι το ρηβιού συνοψίζεται στην ακόλουθη πρόταση: “χειρότερο από στήβεν ουίλσον”.