εψαξα και δεν βρηκα να υπαρχει θεμα
καινουργιος δισκος
- House Wins (intro)
- Twenty One
- Forever Dead
- Feel My Pain
- Serial Killer
- Psycho Terror
- Destiny
- Death Romantic
- Black And White
- Concrete Wall
- Eternally
…αυτό, όταν κυκλοφορήσει και το Unity μου λείπουν απ’την Σμόλσκι περιοδό τους…τίμιο συγκρότημα, άρα στάνταρ αγορά:):!:
Διαβάστε και μια πρώτη άποψη [U]εδώ[/U].
Εμένα μου ακούστηκε ακόμα πιο μέτριο. Έχουν ένα στάνταρ πχιότητας παικτικά, αλλά έχω χάσει το ενδιαφέρον μου από τα “Unity” και “Soundchaser”. Υποτιμημένο άλμπουμ το “Welcome To The Other Side” πάντως. Δε μνημονεύεται,ενώ έχει τραγουδάρες.
Το βρήκατε πουθενά…?γιατί λίγο που το έψαξα δεν βρήκα κάτι…
24/2 δεν ειναι η κυκλοφορια του?
γι αυτό δεν βρήκα τίποτα…
θενκς…
voila μια πρώτη γεύση
…αρκετά καλό…ανοίγει την όρεξη, για ένα ακόμα καλό δίσκο:):!:
Εδω… (νομιζω υπαρχει και στο review) εχει πολλα riff απο το νεο δισκο.
το τραγουδι που εχουν βγαλει ως τωρα μαρεσει αρκετα
μακαρι ναναι ολος ο δισκος καλος
Αρκετά συμπαθητικό. Δυστυχώς ακούω όμως τον Smolski να χρησιμοποιεί φράσεις που είχε και στο Unity.
Προσωπικά τους έχω χάσει από το Unity και πέρα, αν και το Unity το θεωρούσα ίσως το καλύτερο άλμπουμ των Rage μετά το End Of All Days.
Το 21 θα το ακούσω προσεκτικά πάντως.
Βαρετο το πρωτο τραγουδι, υπνος προδιαγραφεται, μαλλον δε θα μπω καν στη διαδικασια να ακουσω το υπολοιπο. Κριμα γιατι τους Rage τους λατρευω, αλλα ενταξει, ποσα να βγαλουν πια κι αυτοι.
Επισης τελευταιος μεγαλος δισκος των Rage ηταν και για μενα το Soundchaser. Το Speak of the Dead ειχε 2-3 καλα τραγουδια (το πηρα προσφατα απ’ το play.com με 3μιση ευρω αποκλειστικα και μονο γι’ αυτα), αλλα απο εκει και περα οι μετεπειτα δισκοι τους μου μοιαζουν τραγικα τυποποιημενοι.
Δεν άκουσες το προηγούμενο και παραδέξου το. :roll:
Γενικά συμφωνώ με τα περί τυποποίησης και επανάληψης έχοντας ακούσει και το καινούριο, το οποίο κατατάσσω στα ίδια μετριότατα επίπεδα του Carved In Stone. Και, σημειωτέον, είμαι και μέγας φαν της Smolski-era.
Το Strings To A Web είχε αρκετό ζουμί και κυρίως ακουγόταν (και ακόμα ακούγεται) φρέσκο και ενδιαφέρον, ενώ και το Speak Of The Dead περιέχει ίσως ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχουν κάνει με ορχήστρα (Suite Lingua Mortis). Βασικά, τα ορχηστρικά και τα πιο προγκ μέρη είναι που λείπουν πολύ απ’το 21 και -καλώς ή κακώς- αυτά ήταν τα ατού των Rage την τελευταία δεκαετία. Το σκέτο heavy που πάνε να κάνουν τώρα δυστυχώς δεν τους βγαίνει και βρίσκω μεγάλο λάθος την απόφασή τους να διαχωρίσουν Rage και Lingua Mortis Orchestra.
*Στο βιντεάκι απ’το στούντιο ακούγονται 2-3 ριφφ κι ένα σόλο απ’το Forever Dead (που ταυτόχρονα είναι κι απ’τα 2-3 καλύτερα ριφφ ολόκληρου του δίσκου) + η γαμάτη εισαγωγή του Feel My Pain. Μέχρι εκεί καλά το πάνε. Στη συνέχεια το ενδιαφέρον χάνεται απότομα ρε γαμώτο. Λίγο το Destiny κάτι πάει να κάνει, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι επιεικώς αδιάφορα. Πολύ αμφιβάλλω αν θα έχει μείνει κάτι σε 1-2 χρόνια, όπως έγινε και με το Carved In Stone δηλαδή.
Είμαι δηλωμένα οπαδός της εποχής των Ευθυμιάδηδων και δη από το Βlack In Mind μέχρι και το Ghosts, με αγαπημένα τα End Of All Days, Lingua Mortis και Thirteen.
Επίσης, βρίσκω εξαιρετική την αρχή της Smolski era μέχρι ενός σημείου, μέχρι δηλαδή και το Soundchaser, το οποίο αρχίζει να παρουσιάζει σημάδια τυποποίησης.
Τους σώζει το εξαιρετικό παίξιμο του Ρώσου και επιμέρους τραγούδια μετά, αλλά αν και τα έχω αγοράσει όλα, κανένα δεν με τρελαίνει.
Αυτό που θεωρώ πραγματικά αδικημένο άλμπουμ που χάθηκε κάπου στη μετάβαση είναι το “Welcome To The Other Side” με κομματάρες όπως τα Paint the Devil on the Wall, The Mirror in Your Eyes, Straight To Hell κλπ.
Το νέο άλμπουμ είναι καλοπαιγμένο, αλλά νομίζω πως όσο εύκολα ακούγεται, τόσο εύκολα θα ξεχαστεί.
Το πρώτο δείγμα απογοητευτικό, όπως και γενικά κατ’ εμέ τα άλμπουμ από Unity και μετά (με εξαίρεση το Soundchaser και μεμονομένα κομμάτια από τα υπόλοιπα). Να πω την αλήθεια όσο και αν τους αγαπάω δεν περιμένω και πολλά. Αν έχει 2-3 καλά τραγούδια ευχαριστημένος θα είμαι. Γενικά ο Smolski δεν είναι τόσο του γούστου μου.
@Βαγγο: Κοιτα, το προηγουμενο εχει στιγμες, μερικα ΓΑΜΑΤΑ riffs αλλα και η μπαντα πασχει πολυ στο μελωδικο κομματι κατα τη γνωμη μου. Εχει μερικες ευχαριστες αναλαμπες, το Into The Light ας πουμε που ψιλοθυμιζει καλους Rage (αν και το ρεφρεν μου δινει την εντυπωση πως καπου το εχουμε ξανακουσει). Αλλα και παλι, δε με πορωνει ως δισκος, απο τα τελευταια Rage ισως και να ειναι το μονο που αν το βαλω θα παιζει πιο ευχαριστα, αλλα δε μου ερχεται η επιθυμια να πω “να τωρα θα βαλω να ακουσω το Strings to a Web”. Ε κι αυτο ειναι λιγο ασχημο συναισθημα. Ζουμι εχει κι οντως ακουγεται ενδιαφερον, απλα δεν κανει αυτο το “αλμα” που θελω. Κι αν δεν το περιμενω απ τους Rage που ειναι αγαπημενη μπαντα, απο ποιους θα επρεπε να το περιμενω δλδ; =p
Δεν εχω τις τρελες απαιτησεις πλεον, αλλα δυο τρια γαματα κομματια ε τα θελω στους δισκους τους.
Ε, δυο-τρία γαμάτα κομμάτια τα έχει ρε συ το Strings, και κάτι παραπάνω κιόλας. Σίγουρα δεν πιάνει Unity-Soundchaser, αλλά το λες τουλάχιστον αξιοπρεπέστατο και δε νομίζω ότι είναι δίκαιο να περιμένεις κάτι παραπάνω, είτε απ’τους Rage είτε από οποιαδήποτε μπάντα στον 20ο της δίσκο. Το 21, απ’την άλλη, με το ζόρι βγάζει αυτά τα δυο-τρία γαμάτα που λες. Βασικά, το Forever Dead (θα το ακούσεις και θα μου πεις) είναι το μόνο που ξεχωρίζει σε πρώτη φάση, αλλά είναι τόσο μεγάλη η απόσταση με όλα τα υπόλοιπα του δίσκου που βγάζει μάτι και εν τέλει τονίζει την αδυναμία της μπάντας να γράψει αξιομνημόνευτα κομμάτια. Στον μελωδικό τομέα όντως πάσχουν αρκετά εδώ και καιρό, με μοναδική εξαίρεση στο καινούριο το Feel My Pain, αλλά και στα ρεφρέν γενικά υπάρχει μία άσχημη deja vu αίσθηση (πχ. Concrete Wall ~ Speak Of The Dead).
Πάντως, είναι κρίμα που οι 9 στους 10 οπαδοί τους στην Ελλάδα τούς παράτησαν κάπου στο Ghosts, γιατί με Smolski έχουν βγάλει πολύ ωραία πράματα. Επίσης, η καλύτερη Rage περίοδος είναι με Manni και πάει και τελείωσε. Νισάφι πια με τους Ευθυμιάδηδες 
σαν κι αυτό δλδ
\Μ/
Ε οχι, σαν αυτο βασικα.
ή σαν αυτο http://www.youtube.com/watch?v=4pGvZYC7wS4
Το Into The Light ας πουμε μ αρεσει αρκετα, αλλα τα ακους αυτα, βαζεις μετα και το Strings και καπου αρχιζεις να σκεφτεσαι.
Θα συμφωνήσω. Αν και η αγαπημένη μου περίοδος είναι με Ευθυμιάδηδες, γιατί τότε τους πρωτο άκουσα και αγάπησα, με Manni είναι όντως η καλύτερη.