Oι Rancid ειναι μια πανκ ροκ μπαντα απο την Καλιφορνια. Δημιουργηθηκαν το '91 απο τους Tim Armstrong και Matt Freeman, γνωστοι και απο τους Operation Ivy.
Εχουν κυκλοφορισει 6 δισκους, με το αποκορυφομα της καριερας του να ερχεται το '95 με το ‘…And Out Come the Wolves’. Στις 2 Ιουνιου θα κυκλοφορισει και το νεο τους cd ‘Let the Dominoes Fall’.
Δισκογραφια:
• Rancid (1993)
• Let’s Go! (1994)
• …And Out Come the Wolves (1995)
• Life Won’t Wait (1998 )
• Rancid (2000)
• Indestructible (2003)
• Let the Dominoes Fall (2009)
Ακουω γνωμες.
Αγαπημενη μου μπαντα των '90s. Ισως η καλυτερη εκπροσωπιση του πανκ σημερα.
μέτριο εως κακό κομματάκι το καινούργιο αλλά προσκύναμε είδικα ?And Out Come the Wolves. Το Indestructible δεν ήταν κακό παρά το θάψιμό που είχε φάει. Φέτος έχασα και μια ευκαιρία που είχα να τους δω live, κρίμα γιατί από οτι έχω ακούσει τα σπανε!
Μόνο το …And out…έχω αλλά είναι πολύ καλό και πολύ party δίσκος! Τα ska σημεία τους με ενοχλούν λιγάκι γιατί δεν είμαι καθόλου φαν του ιδιώματος. Respect στην πολύ καλή διασκευή σε Ramones!
έπεσαν στα χέρια μου όταν ήμουν ακόμα γυνμασιόπαιδο μαζί τα Let’s Go και …And Out Come The Wolves μόλις είχε κυκλοφορήσει το 2ο. Τα είχε φέρει ένας φίλος από Αμερική γιατί εδώ δεν έπαιζε να τα βρεις κάποιος εύκολα.
Τότε ήταν της μοδός το Nevermind, το Dookie και το Smash. Δεν ήταν πολύ δύσκολο να κολλήσουν και τέτοια ακούσματα.
Το …And Out Come The Wolves είναι δισκάρα, αυτό θα ξεθάψω όταν θελησω να ακούσω Rancid. Time Bomb, Ruby Soho και λοιπά…
Το …And Out Come The Wolves είχε φάει σπρώξιμο τότε, μέχρι και διαφήμιση στο Metal Hammer υπήρχε. Και το Time Bomb έπαιζε πολύ συχνά όπως και το Salvation μετά στο MTV.
Kυκλοφόρισαν κάποια τραγουδάκια στο youtube από το νέο άλμπουμ… Μια μια πρώτη ακρόαση το άλμπουμ φαίνεται απλά γαμάτο! Το Last One to Die από τα πιο μέτρια κομμάτια του δίσκου θα 'λεγα…
Περιμένουμε τον Ιούνιο να το αγοράσουμε! Δεν είναι και μακριά.
Λοιπόν, κατηγορηματικά δηλώνω ότι πρόκειται ίσως για την αγαπημένη μου punk μπάντα. Τρελιάρηδες και με θεό μπασίστα, του οποίου πάρα πολλές μπασογραμμές, ιδίως απ’το …And Out Come The Wolves είναι για σεμινάριο.
Το προαναφερθέν, το Let’s Go και το ομώνυμο κοντεύουν να λιώσουν. Προσκυνάμε!
Άμα λάχει θ’ακούσω και το καινούργιο, να δούμε αν ζούνε ακόμα.
+1
Πλάκα, πλάκα το νέο άλμπουμ συγκρίνεται άνετα και με τα Wolves και Let’s Go… Σίγουρα αφήνει πίσω του το Indestructible και θυμίζει τις παλιές καλές εποχές…
RANCID’S NOT DEAD
Το δεύτερο cd που έιχα αγοράσει στα μέσα περίπου της 10ετίας του 90’ (μετά το Nevermind δηλαδή), ήταν το …and out come the wolves από τους πολυ-αγαπημένους (μου) Rancid.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ θα μπορούσα να το βάλω σε μια υποτιθέμενη λίστα με τα καλύτερα πανκ άλμπουμς έβερ. Περιέχει 19 “χιτ-αρες”, με κάποια όμως να ξεχωρίζουν λίγο παραπάνω, αν και το πιο αγαπημένο μου παραμένει το Junkie Man (το οποίο το γράψανε μαζί με τον συγγραφέα-ποιητή-μουσικό Jim Carroll), αλλά το άλμπουμ ακούγεται μονορούφι, όπως και το άλμπουμ Let’s Go φυσικά.
Μεγάλο σπαμάρισμα πάντως το ΜΤV τότε με το βίντεο από το Time Bomb
Μορφές ο Armstrong και ο Frederiksen, αγαπάω όμως πολύ το μπάσο του Freeman.
Αφορμή για αυτό το ποστ, στάθηκε το worst to best στο παρακάτω λινκ, με το οποίο συμφωνώ σχεδόν 100% (θα έβαζα λίγο πιο ψηλά το ντεμπούτο τους).
Η αλήθεια είναι ότι οι Rancid ποτέ δε μου έκαναν ιδιαίτερο κλικ -σ’ αντίθεση με μπάντες τύπου NOFX και Lagwagon (τις οποίες λατρεύω) ή Offspring και Green Day (που ακούω ευχάριστα). Νομίζω ότι με απωθούσε λίγο το έντονο street punk στίγμα που είχαν, σ’ αντίθεση με τους υπόλοιπους που ανέφερα που χαρακτηρίζονταν από μία μελωδικότητα άλλου τύπου.
Είναι όντως αρκετά διαφορετικοί από τις μπάντες που ανέφερες. Δεν είχαν αυτήν την skate-punk αισθητική αλλά πιο πολύ του δρόμου με αλάνια από το Πουέρτο Ρίκο (με την κάλτσα ως τον λαιμό κλπ).
Ήταν και αυτά τα ρέγκε-σκα στοιχεία τους, που δίσκο με δίσκο βγαίνανε ολοένα και περισσότερο στην επιφάνεια. Όπως τα προσωπικά άλμπουμς του Armstrong είναι καθαρά σε αυτήν την φάση. Ακόμα και το πρότζεκτ με το όνομα Transplants με τον Travis Barker από τους Blink-182 είχε τέτοια στοιχεία.
Ο Frederiksen από την άλλη με τους Lars Frederiksen & The Bastards κινείται σε πιο στρειτ πανκ με πολύ δυνατές κιθάρες.
Πολύ ωραίο και το ντοκιμαντέρ-ταινία του Αρμστρονγκ με τίτλο Give 'em the boot που στην ουσία ένα μεγάλο μέρος είναι tribute στον Joe Strummer.
Πάντως σήμερα έμαθα από το άρθρο παρααπάνω ότι και ο Armstrong και ο Frederiksen ξεπήδησαν από τους Opeation Ivy
κλπ).