1.Sacrilege of Death
2.Possessed On Burial Ground
3.Hail Revenge
4.Morbid Blood
5.Winds of Damnation
6.With Hunger In Eyes
7.Snakes Crawls
8.Black Rites of Execration
9.Sworn to the Unspoken Oath
10.The Gates of Bloodshed
Ο δεύτερος δίσκος των αγαπημένων μας Ravencult κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Μπορείτε να τον αγοράσετε απο evil rising προς το παρόν.
10 κομμάτια συνολικής διάρκειας 40 λεπτών με βαρβάτο θρασομπλάκ. Οι νταρκθρονίλες του Temples έχουν παντρευτεί με Aura Noir κρατώντας την νορβηγίλα που πρέπει. Πολλά μπλαστμπήτια και αξιοπρεπή ριφ, πότε οδοστρωτήρες πότε “ανάποδα” αλλά και τα κλασσικά αργόσυρτα βαριά ravencult riff α λα Temples. Λίνος δίνει ρεσιτάλ ευλογώντας κάθε κομμάτι όπως του αξίζει και η παραγωγή του δίσκου είναι όπως πρέπει TRVE.
Ότι πρέπει για ξυλίκια και πιτ σε live όπως άλλωστε μας απέδειξαν τον Σεπτέμβριο.
Εγώ θέλω να το πάρω πρώτα στα χέρια μου και μετά να τ’ ακούσω.
Περιμένω πολλά πάντως.
Επίσης υπάρχει και στο hellsheadbangers.com
Έδιτ: Σκατά, ούτε 2 μέρες δεν άντεξα με το που είδα λινκς.
Έχω 2 μέρες που το καίω, δεν θέλω να βιαστώ αλλά είναι απίστευτα πορωτικό, μόνο ριφφάρες και ξύλο λέμε :!:
Όπως είπε και ο Axel απίστευτα ποτωτικός δίσκος.Με δύο ακροάσεις μέχρι στιγμής δεν έχω ξεχωρίσει κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι, όλος ο δίσκος κυλάει νερό.Θρασομπλακίδι και ολντσκουλιά για να γουστάρουμε
Τέσσερα χρόνια πέρασαν μετά το Νορβηγοπρεπές και ιδιαίτερα καλό Temples Of Torment. Οι Αθηναίοι είχαν καταφέρει με το ντεμπούτο τους να στρέψουν επάνω τους αρκετά μάτια κάνοντας οπαδούς εντός και εκτός συνόρων. Αν λάβουμε υπόψη μας και την ηχητική φόρμα που κινήθηκαν τότε η ιστορία τους μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα επιτυχημένη. Σκεπτόμενος τον πρόλογο που ήθελα να κάνω, έβαλα να παίξουν με σειρά τα demo τους. Ακούγοντας με προσοχή το πρώιμο αυτό υλικό, είδα κεκαλυμμένο τον τρόπο σκέψης τους κατά την σύνθεση. Η μπάντα αυτή είχε από την πρώτη της πρόβα έναν στόχο, ήθελε να φτιάξει ένα black metal με τρόπο και πορεία, ικανοποιητικό ήχο και ιδιαίτερα δουλεμένο περιεχόμενο χωρίς ν? αφήσει τίποτε πεταμένο στην μοίρα του. Αντίθετα όλες τις φορές που τους είδα σε live μετέτρεπαν τα club σε μια μικρή κόλαση χυμαδοποιώντας την δομή με full επιθετικό ήχο.
Το Morbid Blood ξεκινά κρατώντας όλη την δύναμη και την βιαιότητα που ξέραμε, με βάση το συνεχές riffing και το σταθερό rhythm section. Τα δομικά στοιχεία που είχαν οι Ravencult είναι το θεμέλιο για να χτίσουν συνθετικά. Αν θέλουμε να τοποθετήσουμε τις συνθέσεις σε ένα σκοπό θα λέγαμε πως εστίασαν στα κομμάτια και την γενίκευση της πώρωσης. Εξ? αυτού οι κιθάρες μπαίνουν σε Thrash λογική κάνοντας το σύνολο να ρέει πωρωτικά. Το album όμως δεν μένει εδώ αλλά έχει έναν σπονδυλωτό χαρακτήρα με περισσότερα νέα στοιχεία. Έτσι από την μέση και μετά θα βρούμε τόσο το Black Metal του ντεμπούτου όσο και διάφορα στριφτά κιθαριστικά κόλπα. Σε ένα τέτοιο μουσικό πλάνο παίζουν ιδιαίτερο ρόλο τα φωνητικά, έτσι σε όλο το Morbid Blood αυτά εφορμούν με τρόπο πνιχτό σκεπάζοντας ως πέπλο το μακελειό. Το Black/Thrash δεν αμελεί την συνθετική αρτιότητα αλλά έχει άλλο σκοπό και αυτός αξιώνει να συμπορευτεί με τον ακροατή και να συμπλεύσει με την πώρωσή του.
Βάζοντας και τις επιρροές στο παιχνίδι της περιγραφής, σε πολλά σημεία σκάνε στο μυαλό οι Aura Noir και ακολουθούν σαν σημεία των καιρών riff ποτισμένα από ορθόδοξο νάμα, πάντα σε σκούρες αποχρώσεις. Όλο αυτό βοηθά τον δίσκο να πλέει σε διάφορα λιμάνια χωρίς όμως αυτά να του αποσπούν την προσοχή για τον τελικό του προορισμό. Οι Ravencult κατάφεραν να τοποθετήσουν όλα όσα ήθελαν στον ύφος τους βοηθώντας ουσιαστικά να γεννηθεί ακόμα και ατμόσφαιρα μέσα από την thrash πυγμή και το μαυρομεταλικό σθένος. Όσο αναφορά το Νορβηγικό τους πνεύμα, οι Darkthrone δεν έφυγαν ποτέ από τις ακροάσεις των μελών αλλά και τον μουσικό πυρήνα που σκόπευαν να δημιουργήσουν. Αν θέλετε να έχετε μπούσουλα, σκεφτείτε ότι η μπάντα κατάφερε στο δεύτερο βήμα της να πουδράρει με λίγο thrash και μια τελετουργική black metal άποψη το ύφος της κρατώντας όμως χαρακτήρα μη/μετάλλαξης. Θα ήταν παράληψη να μην γίνει όμως ξεχωριστή αναφορά στο άριστο Winds Of Damnation που κάνει πλάκα σε πολλούς επίδοξους νέο Ορθόδοξους εκφραστές όπως οι βαρετοί περσινοί Ondskapt.
Συμπέρασμα για τέτοιες μπάντες δεν πρέπει να υπάρχει, το album κουβαλά νέες ιδέες και αποπνέει σε φάσεις μυστήριο αέρα. Πέρα από αυτά κρατά θεμέλια έκφρασης σε παλιακοπορωτικά επίπεδα έχοντας ως πρώτο στόχο να ικανοποιήσει το ακροατήριο του ντεμπούτου. Από εκεί και πέρα υπάρχει χώρος για αρκετούς νέους ακροατές με διάφορα γούστα. Αν λοιπόν σε όλα τα παραπάνω είστε μέσα στο παιχνίδι, βάλτε σαν bonus το τρομερό in lay που έφτιαξαν και επενδύστε άφοβα στην αγορά του.
Αυτό το συναίσθημα μου το βγάλανε κι εμένα να πω την αλήθεια, αν και δεν είμαι ο ειδήμων σχετικά με το ορθόδοξο black metal.
Αλλά ναι, με κάποιο τρόπο μου πέρασε κι εμένα αυτό με τις ακροάσεις.
Συμφωνώ, ωραίο και το review :thumbup:
Πλέον το έχω ακούσει αρκετά, ακόμα γαμάει όπως και την πρώτη φορά.
Απλά εγώ προτιμάω το μπλακθρας ξύλο λίγο περισσότερο απ’ το Wings of [B]Damnation[/B] (?) 8)
Και άψογη στην αποστολή του άλμπουμ μπορώ να πω.
Σε μια βδομάδα από Αμερική το είχα στα χέρια μου, με bonus κάτι διαφημιστικά από μπάντες που δεν ήξερα, οπότε κέρδος είχαμε και απ’ αυτό.
[/CENTER]
