Γνωριζω οτι ανοιγω ενα μεγαλο και πολυ προσφιλες εσχατως θεμα. Τα reunions και κατα ποσα “αγνα” θεωρειτε οτι ειναι. Κατα την αποψη μου, τιποτε δεν ειναι απολυτα αγνο, αλλα δεν μπορουμε να παραγνωρισουμε και την “μαγεια” που περιεχουν μερικες επανενωσεις με το original line up. Για παραδειγμα τα reunions των PRIEST με τον HALFORD η παλιοτερα των MAIDEN με τον DICKINSON μπορει να εγιναν με τις ευλογιες της μουσικης βιομηχανιας, ωστοσο κατα την αποψη μου δεν χανουν με τιποτα την μαγεια και την αξια τους. Εν κατακλειδι ειμαι υπερ των reunions φτανει να εχουν καποια καλλιτεχνικη αξια. Για μενα THIN LIZZY χωρις LYNNOT (RIP) δεν υφιστανται. GUNS N’ ROSES χωρις SLASH το ιδιο (SORRY kourou)…
Τις περισσότερες φορές τα reunion έχουν καλό αποτέλεσμα, αλλιώς δε θα γίνονταν κιόλας. Το μόνο “πρόβλημα” είναι ότι πάνω που πας να συνηθίσεις κάποια μπάντα με τη τωρινή σύνθεση της, τσουπ σου έρχεται ο “παλιός” και όλα πάλι αλλάζουν. Και μη μου πείτε ότι με την επιστροφή του στους Priest ο Halford θα τα βρήκε όλα ίδια κι όλα όμοια. Μέχρι να ξαναπροσαρμοστεί θα πρέπει να περάσει κάποιο διάστημα και αν στο τέλος το αποτέλεσμα δεν είναι καλό, πολλοί θα είναι αυτοί που θα ξυνίσουν και θα πουν “καλά, γι’ αυτή την πατάτα γύρισε;”. Οπότε πολλές φορές ίσως έχει και ρίσκο το λεγόμενο “reunion” (και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί για να γίνει re-union θα πρέπει κάποιο μέλος να έχει “χωρίσει” από τα υπόλοιπα, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις απλώς κάνει ένα διάλειμμα από την καριέρα του).
Εν ολίγοις είμαι κι εγώ υπέρ των reunion αρκεί να γίνονται με τη θέληση όλων των μελών και όχι μόνο του “αποχωρήσαντα”.
Για το θέμα των Guns και του Slash θα το συζητήσουμε κάπου αλλού telisvas, δεν είναι επί του παρόντος (σηκώνει αρκετή κουβέντα, χεχε).
ΧΜΜΜΜ κατι υπονοει αυτο το χεχε (λες;)
κατα την αποψη μου, το καλυτερο reunion που εγινε μεχρι τωρα ηταν των Sabbath οταν επεστρεψε πισω ο ozzy:P
μετα απο 17 ολοκληρα χρόνια το band που γεννησε το metal/heavy metal ξαναπεξε με ολα του τα αρχικα μελη…! [θα εδινα τα παντα για να μοθν εκει!]
Επισεις ο Bill Ward[drummer] μιλησε για καινουργιο cd album με ολοκαινουρια τραγουδια!! BLACK SABBATH ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!
[και το reunion με τον Dio ηταν φοβερο αποτι διαβασα!]
Για εμένα τα reunions χωρίς original line up δεν θα πρέπει να λέγονται reunions. Για παράδειγμα, θεωρώ φοβερό κιθαρίστα τον Vinnie Moore, ωστόσο UFO χωρίς Michael δεν υφίστανται… Ως εκ τούτου SABBATH χωρίς OZZY, έστω και ως καρικατούρα των OSBOURNES δεν υπάρχουν… Όσο για τον DIO, μπορεί μαζί με τον COVERDALE να είναι οι ΘΕΟΙ μου, ωστόσο ο κοντός δεν είναι SABBATH. Eιναι RAINBOW… Richie ακούς;
Για μένα τα reunions τύπου Black Sabbath & Judas Priest δεν έχουν κανένα νόημα. Χωρίς Ozzy και Halford αντίστοιχα, τα δύο συγκροτήματα βγάλαν τους καλύτερους (ή έστω απ’τους καλύτερους) δίσκους της καριέρας τους. Βέβαια, οι περισσότεροι οπαδοί δεν δέχτηκαν αυτές τις αλλαγές και, μη δίνοντας σημασία στην ανάγκη των υπόλοιπων καλλιτεχνών να συνεχίσουν και να δημιουργήσουν κάτι νέο, στην καλύτερη περίπτωση αδιαφόρησαν για τα νέα τους πονήματα. Γι’ αυτό και οι δύο μπάντες τελικώς προτίμησαν την εύκολη λύση και ξανάφεραν πίσω τους 2 τραγουδιστές.
Και τώρα το μόνο που κάνουν είναι να μαλ****ονται για να βγάλουν λεφτά, βγάζοντας μετριότητες τύπου Angel Of Retribution (oι JP).
Και όσο για τους Black Sabbath, αυτοί ήταν, είναι και θα είναι ο TONNY IOMMI.
Ας αφοσιωθούμε στη μουσική και ας μην ασχολούμαστε ποιού το όνομα αναφέρεται στα credits των δίσκων.
Ελα ντε… Παντως προσφατως κυκλοφορησε μια φημη για reunion των Rainbow η οποια διαψευστηκε και απο τις 2 πλευρες…
ένα είναι το reunion που πρέπει να γίνει πλέον.Psychotic Waltz.
όλα τ’άλλα ωχριούν πιστεύω.
Ναι, ο Dio είναι σίγουρα Rainbow και καλό είναι κάποια στιγμή ο Θεός (Ritchie) να το ακούσει, αλλά ο Dio βοήθησε τους Sabbath να βγάλουν τους δύο καλύτερους δίσκους της καριέρας τους, κατα την ταπεινή μου πάντα γνώμη, τους έκανε από πεθαμένους, ηγέτες της νέας metal γενιάς το 1980 και ίσως είναι ο λόγος που τελικά οι Sabbath παρέμειναν τόσο μεγάλοι και δεν τους θεωρούμε τώρα απλώς ένα παλιό θρύλο. Και οι Sabbath είναι ο Iommi και σε μικρότερο βαθμό ο Butler.
Δεν θέλω να μειώσω τον Ozzy, απλώς θέλω να πω ότι καλά τα reunions όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή (όπως με τους Sabbath όταν είδαν ότι στερεύουν). Και εμείς γουστάρουμε και αυτοί ίσως… Και είναι και τα φράγκα και η δόξα, θεμιτό… Αλλά μη λέμε ότι δεν υπάρχουν Sabbath χωρίς τον Ozzy, υπήρχαν για 18 χρόνια, δε μπορούμε να σβήνουμε όλη εκείνη την περίοδο.
…όσο για τους Thin Lizzy χωρίς Phil Lynott, ίσως είναι η μεγαλύτερη ιεροσυλία στο χώρο αυτής της μουσικής. Σα να λέμε Ritchie Blackmore’s Rainbow χωρίς τον Blackmore. :roll:
ego pados ektos apo orismenes periptoseis eimai kata ton reunions, px THe Doors Of The 21st Century
kala tora mas koroidevis?!?!!
ekoino to “pragma” mono os tribute band mpori na xaraxtiristi, amartia ine na to les reunion!!! min me pare3igas, ime opados ton doors ke aman leo doors enoo oafto pou ipirxe prin 40 xronia!
re o morrison pe8aaaaneeee re!!! na xete ligo sevasmo ke na to onomasete tribute band!! Akoma ke an 3eperasis to gegonos oti lipi o jim, o manzarek apofasise na dio3i ke ton Densmore ke na pros8esi bassista!!
an ise iper afton ton idon ton “reunion” ti allo na pi kaneis!!
Πάντως, όσο αφορά τους Doors of the 21st Century, το μεγαλύτερο κρίμα ήταν για αυτό το παλικάρι τον Ian Astbury που έχει πολλά περισσότερα να προσφέρει από το να μιμείται τον Morrison, ακόμα και τις κινήσεις του στη σκηνή. Σίγουρα ως φωνή η επιλογή του ήταν απόλυτα επιτυχημένη, αλλά είναι κάποια reunions που δεν πρέπει να γίνονται, δηλαδή οι περιπτώσεις που κάποιο μέλος πέθανε και η σύνθεση του συγκροτήματος ήταν ίδια όσο υπήρχε.
Τα κλασικά παραδείγματα από μεγάλες παλιές μπάντες είναι τα γνωστά τρία: Doors, Queen, Led Zeppelin.
Και οι τρεις δεν άλλαξαν ποτέ σύνθεση και διαλύθηκαν όταν ένα μέλος πέθανε. Και είναι οι μόνοι τρεις που ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ να κάνουν reunion, ας κάνουν όλοι οι άλλοι. Οι Doors την έκαναν, οι Queen επίσης προσφάτως, ευτυχώς που οι Zeppelin κράτησαν μία αξιοπρέπεια παρόλο που δεν έχασαν τραγουδιστή αλλά drummer, έστω και τον κορυφαίο.
Οι Queen δεν έκαναν reunion. Επειδή τους είδα live πριν 2 μήνες δεν αναφέρουν πουθενά ότι ο Paul Rodgers είναι μέλος των Queen, τα μπλουζάκια της περιοδείας έγραφαν Queen + Paul Rodgers και πουλάγανε ξεχωριστά μπλουζάκια μόνο Paul Rodgers, και ουσιαστικά είναι σαν μια συνπεριοδεία δύο πολύ μεγάλων ονομάτων.
Ό Rodgers λέει Free & Bad Company κομμάτια και μοιράζεται το setlist των Queen με τους Taylor και May. Παίζουν κομμάτια κατά τη διάρκεια των οποίων προβάλονται σπάνια βίντεο του Queen και κυρίως του Mercury, με προηχογραφημένα φωνητικά του Mercury, και γενικά δίνουν να καταλάβεις ότι για την μπάντα ο Mercury ήταν ένας και αξεπέραστος και ότι ο Rodgers είναι ένας φοβερός τραγουδιστής που κάνουν μαζί περιοδεία. Όσοι δεν το δουν ίσως να μην μπορούν να το καταλάβουν, αλλά έτσι είναι.
Κάποιοι μάλιστα έτρεξαν να διοργανώσουν και βραδιά Queen για να “αποτάξουν” το Σατανά Rodgers και να δείξουν ποιοί είναι οι πραγματικοί Queen. Μόνο στο Ελληνιστάν μπορούσε να υπάρξει τέτοια παραπληροφόρηση.
Όπως το περιγράφεις και ωραίο και έντιμο κούγεται Πέτρο… Άλλωστε φωνητικά ο Paul Rodgers δεν υστερεί απέναντι σε κανένα…
Υστερεί…Απέναντι σε Mercury 
καλό το μοντέλο των queen εγώ είμαι σε δίλημμα όμως για τον εξής λόγο: Να σταματήσει η πολυαγαπημένη σου μπάντα και να μην μπορείς να θαυμάσεις έστω τον ντράμμερ στον αιώνα τον άπαντα ή να συνεχίσει με άλλο σχήμα και να βγάλει και άλλους δίσκους? Προσωπικά μάλλον προς το δεύτερο πάω να παίξω με ελάχιστες εξαιρέσεις αλλά είμαι βέβαιος ότι οι queen είναι πιο σωστοί απέναντι σε αυτό 
Μόνο που για εμένα queen ήταν Mercury κατά 80%(δηλαδή αυτός θα με έκανε κατα 80% να πάω να τους δω όχι ότι ήταν ο μόνος αξιόλογος!)
Τεσπά, ήθελα να πω ότι οι led zeppelin δε σταμάτησαν μόνο για τον θάνατο του ντράμμερ! Αυτός ήταν ο βασικός λόγος αλλά είχε προηγηθεί η τραγωδία του Plant ο οποίος πλέον χρειαζόταν διάλλειμα! Robert Plant+Jimmy Page Οι επόμενες συνεργασίες αλλά πόσο θα ήθελα να συμμετείχε και λίγο το μπάσο…
Το ότι υστερεί έναντι του Mercury είναι σχετικό ακι καθόλου απίθανο αλλά όταν τον άκουσα να λέει τα κομμάτια των Queen, ήταν καταπληκτικός. Διαφορετικές φωνές και των δύο (πιο blues-rock ο Rodgers) καταπληκτικές κια οι δύο. Η διαφορά είναι που έκανε πιστεύω να ξεχωρίσουν οι Queen ήταν η συνθετική ιδιοφυία του Mercury και η χημεία μέσα στους Queen, που είναι όλοι μουσικάρες, πράγμα που δίπλα του δεν είχε σε τόσο μεγάλο βαθμό ο Rodgers στην πορεία του.
Παίρνει πολύ ανάλυση το θέμα αλλά, σε 15 λεπτά φεύγω για Sweden Rock αοπότε δεν με παίρνει.
Τα λέμε σε μια εβδομάδα.
Γενικά τα re-unions πρέπει να τα βλέπει κανέις ξεχωριστά και ένα-ένα. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, άλλα είναι ξεκάθαρο γιατί γίνονται και άλλα απλά γίνονται γιατί το θέλουν οι ίδιοι οι μουσικοί και έχουν πραγματικό νόημα. Είναι δύκολο να διακρίνεις την αλήθεια και τους πραγματικούς λόγους μιας επανένωσης. Άλλωστε σχεδόν κανένας δεν λέει την αλήθεια όταν δίνει συνεντεύξεις, και μόνο σε κατ’ιδίαν συζητήσεις μπορούν να “ανοιχτούν” και να πουν ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει είτε για τους ίδιους είτε για άλλους! Εκει βγαίνει το “φτυάρι” και μαθείνεις τα καλύτερα!!!
Λοιπόν, για να συνεχίσει το θέμα, επειδή μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, θέλω να πω ότι υπάρχουν βασικά δύο ειδών reunions: Συγκροτήματα που είχαν διαλυθεί και επέστρεψαν και συγκροτήματα που δεν σταμάτησαν να υπάρχουν και κάποια στιγμή αποφάσισαν να γυρίσουν σε παλιότερη κλασική σύνθεση.
Τα καλύτερα reunions κατά τη γνώμη μου έγιναν από την πρώτη κατηγορία, γιατί ήταν και τα πιο ειλικρινή. Για παράδειγμα, οι Armored Saint και οι Cult. Επέστρεψαν με δισκάρες και χωρίς να ψάχνουν τα μεγαλεία του παρελθόντος, απλώς μαζεύτηκαν και έπαιξαν. Υπάρχουν και άλλοι που έκαναν καλές επιστροφές, αλλά κάτι έλειπε, όπως οι Crimson Glory και οι Warlord (ποιος θα το περίμενε; )
an mporesete na vreite to teleutaio teuxos tou CLASSIC ROCK tou periodikou, exei ena EKPLIKTIKO thema gia ta reunions, kalo tha itan opios mporouse na to diavasei!