Ακριβώς, η σειρά είναι λίγο μπερδεμένη. Αν και πιστεύω ότι 1-2 από αυτά είναι κάπως ξεκάρφωτα, αλλα εντάξει δε μπορείς να περιμένεις και τίποτα παραπάνω από παρόμοιες δημοσκοπήσεις (βλ. 100 καλύτεροι κιθαρίστες σύμφωνα με το Rolling Stone…).
Σιγά τα riffs που έχει το Sweet Child O’ Mine… Κατι χαζοarpege παίζει στην αρχή ο τύπος!
Ο Θεός να τα κάνει arpege… Τεσπα, το Master Of Puppets έπρεπε να ήταν στην κορυφή! Εκεί γίνεται χαμός στα riffs!
Άλλα και σε όλο το Kill’em All (βλ. Hit The Lights)
Δεν είναι arpege. Και αντί να διαφωνείς με αυτό (:twisted:) θα έπρεπε να σε ξαφνιάζει το γεγονός ότι υπάρχουν κομμάτια σαν το “Smells Like Teen Spirit”, “Plug In Baby” και “No One Knows” σε αυτή τη λίστα.
Και εν τέλει μην τα συγκρίνεις όλα με βάση τον Malmsteen και τον Satriani. Η παραπάνω λίστα προφανώς αναφέρεται σε riffs που έχουν “μείνει” στην ιστορία. :roll:
Δεν είναι arpege. Και αντί να διαφωνείς με αυτό (:twisted:) θα έπρεπε να σε ξαφνιάζει το γεγονός ότι υπάρχουν κομμάτια σαν το “Smells Like Teen Spirit”, “Plug In Baby” και “No One Knows” σε αυτή τη λίστα.
Και εν τέλει μην τα συγκρίνεις όλα με βάση τον Malmsteen και τον Satriani. Η παραπάνω λίστα προφανώς αναφέρεται σε riffs που έχουν “μείνει” στην ιστορία. :roll:[/quote]
Συμφωνώ με τον Ηλία, γιατί, αν ήταν εύκολα ή “χαζά”, κάποιος θα τα χρησιμοποιούσε κι αλλού. Εκτός αυτού, το τραγούδι έχει αρχή, μέση και τέλος και ειδικά το δεύτερο έχει πολύ μελωδικά riffs. Το Paradise City για μένα πραγματικά αναδεικνύει το ταλέντο του Slash περισσότερο. Anyway, εγώ πιστεύω πως είναι επιλογή από εμπορικά πολύ κομμάτια, οπότε δεν αφορά τους λίγο πιο ψαγμένους.
Αυτή τη στιγμή για παράδειγμα ακούω το Evil Woman των Spooky Tooth και ακούω τι πραγματικά σημαίνει “τρελό” riff!! 8)
Δεν χρειάζεται να πω οτι διαφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί σου.
Η αρχή του “Sweet…” είναι απίστευτης έμπνευσης ,πρωτοποριακή και χωρίς να είναι κάτι απίστευτα δύσκολο τεχνικά, βάζει τα γυαλιά σε κάτι σπασίκλες της κιθάρας που σπάνε τα δάκτυλά τους για αιώνες χωρίς να έχουν αφήσει πίσω τους ούτε μια αξιομνημόνευτη μελωδία!
Δεν θα σχολιάσω καν το σόλο σε αυτό το κομμάτι.Απλά θα πω οτι κοιτάει στα μάτια άνετα σόλο όπως του “Stairway To Heaven”.
Φανταζομαι οτι ολα τα riff που αναφερονται ειναι πιασιαρικα που σου καρφωνονται στο μυαλο και δεν εχει και πολυ να κανει με την πολυπλοκοτητα τους.
Και συνειρμικα αν δεις το καθε τραγουδι κατευθειαν σου ερχεται το riff στο μυαλο.
Αλλα σε γενικες γραμμες ειναι αντιπροσωπευτικο νομιζω.
Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Για παράδειγμα να φέρω τον Gilmour. Αυτά που παίζει δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο (τεχνικά), και από video που βλέπω αλλά και αυτά που ακούω. Τα solos δηλαδή που παίζει είναι από τη μία “εύκολα” (ok, μπορεί να υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις) και από την άλλη δίνουν καταπληκτικό αποτέλεσμα και συμπληρώνουν άριστα τα κομμάτια. Βάλε τον Satriani να τα παίξει και, μπορεί να κάνει τα τρελά του με 1000 νότες το δευτερόλεπτο, τον ήχο που βγάζει ο Gilmour δε θα μπορέσει να τον βγάλει με καμιά κυβέρνηση. Ένα παράδειγμα έφερα απλώς. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους του είδους.
Εγώ συμφωνώ με Ηλία, WhiteWolf και stargazer_adonis, απλά “λυπάμαι” που υπάρχουν τόσα παραμελημένα/άγνωστα στο ευρύ κοινό κομμάτια, όπου και υψηλής τεχνικής κιθάρα υπαρχει και απίστευτη μελωδία βγαίνει… ο λόγος γι’αυτό? Όπως κάποιος προλαλήσας είπε, απλά δε σου μένουν εύκολα στο μυαλό!
Ειναι arpege ενος παπαροακκόρντου! (Πού ούτε εγω το θυμάμαι…)
To τραγουδάκι είναι απο τα αγαπημένα μου!
Γράφει ο stargazer_adonis: Η αρχή του “Sweet…” είναι απίστευτης έμπνευσης ,πρωτοποριακή και χωρίς να είναι κάτι απίστευτα δύσκολο τεχνικά, βάζει τα γυαλιά σε κάτι σπασίκλες της κιθάρας που σπάνε τα δάκτυλά τους για αιώνες χωρίς να έχουν αφήσει πίσω τους ούτε μια αξιομνημόνευτη μελωδία!
Για κατέβασε ρε φιλαράκο το Green Tinted Sixties Mind του Paul Gilbert και μετά μίλα.
Όπως και το Race With Destiny του Vinnie Moore και το Horoshima του Andy Timmons…
Εκει να δείς εφαρμογή τρελών τεχνικών και μελοδίες που σε κάνουν να κολλήσεις!
Ά μην ξεχνάμε και το Midnight του Satriani!
4.Φίλε maestro περί αυτών που είπες, γι’αυτό υπάρχει ο ενορχηστρωτής μάγκα!
kourou δεν συγκρίνω με βάση Malmsteen και Satriani (τον θεό Vai τον ξέχασες)
μιλώ σύμφωνα με άλλους κιθαρίστες της ίδιας εποχής! Ο Van Halen έπαιζε παπάδες τότε!
6.Άλλο ρε φίλε να παίζεις τα τραγούδια όπως έχουν και άλλο να κάνεις διασκευή…
Αυτός ο Gilmour είχε τρομερό tone! Μπόρεις όμως να το συναντίσεις και αλλού (βλ. Vai)
Τσεκάρετε το Rocking In The Free World απο το G3 2003 Live In Denver! Διασκευή απο Vai - Satriani - Malmsteen! Μιλάμε μαμάει!
Ο Malmsteen είναι παπάρας (αλλα τον λατρεύω) Χεχεχε!
Με την σειρά των riffs διαφωνώ εντελώς,ναι γαμάτο riff του sweet child of mine αλλα είπαμε όχι και πρώτο(πάντως γενικά αυτές οι ψηφοφορίες των περιοδικών είναι γελοίες)αλλά συμφωνώ ότι δεν έχει σχέση αν ένα riff είναι πολύπλοκο ή όχι.Εξάλλου εγώ δεν θυμάμαι κανένα riff Malmsteen (γιατί πολύ απλά δεν έχει riffs ο τύπος και απλά μας ζαλίζει τα ούμπαλα με solo ατελείωτα)
Αυτά, όσο για το απόλυτο riff αυτό σηκώνει πολύ συζήτηση 8) 8) 8) 8)
Φίλε Powerslave δυστυχώς ή ευτυχώς το μόνο αντικειμενικό κριτήριο για να συγκρίνεις μουσική και μουσικούς είναι η αναγνωρισιμότητα και οι πωλήσεις τους. Το να σου παραθέσω ένα κατάλογο με φοβερά ριφ που μου αρέσουν και πιθανότατα δεν έχεις ακούσει δεν λέει τίποτα γιατί σε θέματα γούστου δεν χωράνε συγκρίσεις. Όσον αφορά τα τραγούδια που αναφέρεις πραγματικά μου αρέσουν αλλά δεν μπορούν να μπούν σε μια τέτοια λίστα. Ο Gilbert, o Moore, o Macalpine και οι λοιποί βιρτουόζοι μπορεί να αρέσουν σε εμένα και εσένα αλλά τα τραγούδια τους δεν έχουν μιλήσει στα μεγάλα ακροατήρια και απευθύνονται σε μικρότερες μερίδες μουσικοφιλων. Πως λοιπόν να πω ότι το ριφ του Sweet child… είναι γελοίο όταν αγαπήθηκε τόσο και έκανε πολύ κόσμο
να ακούσει ροκ μουσική? Αν δεν υπήρχαν αυτά τα τραγούδια “οδηγοί” πως θα ανακάλυπτε ο κόσμος αργότερα τα πιο ιδιαίτερα και δύσκολα ακούσματα αυτής της μουσικής όπως αυτά που παραθέτεις? Τι να τον κάνω με λίγα λόγια τον Malmsteen που μου δηλώνει ότι είχε βγάλει όλα τα τραγούδια του Blackmore στην κιθάρα από 14 ετών? Γιατί δεν μας λέει πόσα δικά του τραγούδια που θα μείνουν στην ιστορία έχει βγάλει σε σύγκριση με αυτά τα “εύκολα” κατά τα άλλα του Blackmore?
Αυτό είναι το σκεπτικό μου και είμαι εντελώς αντίθετος στην λογική του το πιο σπάνιο και ψαγμένο άκουσμα είναι καλύτερο από το γνωστό και εμπορικό κομμάτι (όχι οτι δεν μπορεί να ισχύει και αυτό αλλά μην φτάνουμε σε σημείο να το κάνουμε κανόνα).
Απ’ οτι εχω καταλαβει ο Powerslave μιλαει σαν κιθαριστας και οι υπολοιποι σαν ακροατες… Προσωπικα θεωρω την εισαγωγη του Sweet… απιστευτη και δεν μ’ ενδιαφερει, αν τεχνικα δεν σε επιπεδο Malmsteen η Vai… Προσωπικα αν και εχω να παιξω κιθαρα παρα πολλα χρονια, δυο πραγματα ηθελα να μαθω και εμαθα… To riff του Smoke on the water και τα αρπισματα του Stairway to heaven…
Εγώ συμφω΄ν εν μέρει με τον stargazer, αλλά θέλω πάλι να προσθέσω πως υπάρχουν κυριολεκτικά κομματάρες και μάλιστα με κιθαρίστες πολύ “άνγωστους” στο ευρύ κοινό! Εμένα Malmsteen, Vai κλπ δε μου λένε πολλά. Να σου πω, και ο Hendrix, αν δεν είχε βγάλει όντως (μερικά) ωραία κομμάτια, δε νομίζω να πολυ-άκουγα!
Γενικά, εννοείται πως τα πραγματικά καλά και πιασάρικα κομματάκια θα γίνουν και γνωστά, αλλά ΟΧΙ πάντα… αυτό μόνο…κατά τ’άλλα, περι γουστου… κολοκυθόπιτα! :lol:
Συμφωνω οτι καποιος που παιζει κιθαρα θα βλεπει διαφορετικα τα πραγματα απο εναν ακροατη. Αλλα για μενα δεν εχει σημασια το ποσο τεχνικος και πολυπλοκος ειναι ο καθε κιθαριστας. Αυτο που εχει περισσοτερη σημασια ειναι κατα ποσο ειναι αμεσος και ουσιαστικος. Τα πιο πολλα riff στη λιστα δεν ειναι και τα πιο συνθετα που εχουν γραφτει αλλα εχουν μια μελωδια που σου καρφωνεται στο μυαλο. Και καμια φορα η απλοτητα ειναι αυτη που κερδιζει τον ακροατη. Ενα παραδειγμα αποτελει το Lady in Black των Uriah Heep, απλο και αμεσο, που την μελωδια του δεν την ξεχνας, σου μενει. Και αυτο σε αντιθεση με τραγουδια βιρτουοζων οπως Satriani, Vai, Zappa, κλπ.
Τωρα το τι αρεσει στον καθενα ειναι τελειως υποκειμενικο.
Εγώ πάντως έχω να αναφέρω που παρόλο που έχω 2-3 cd του Vai και άλλα τόσα του Satriani, ίσως και περισσότερα, ελάχιστα κομμάτια μου έρχονται στο μυαλό όταν ακούω το όνομα τους. Και δεν είναι ότι δεν τα έχω ακούσει πολλές φορές. Απλώς τα θεωρώ καθαρά ευχάριστη μουσική για να περνάει η ώρα (και air guitar). Πολύ σωστά ορισμένοι ανέφεραν πως η ταχύτητα είναι το τελευταίο πράγμα με βάση άλλα κριτήρια. Παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα. Εκτός από ορισμένα που αναφέρθηκαν, μπορούν να προστεθούν άλλα πόσα. Πχ το “Sultans Of Swing”, ακούγοντας το λες “χαίρω πολύ”, αποτελεί όμως ουσιαστικό riff (και δε μιλάω μόνο για την εισαγωγή, για όλο το κομμάτι).
Ωραίος ο Satriani, ωραίος ο Vai, ωραίος και ο Malmsteen αλλά είτε έχουν υπάρξει στη μουσική σκηνή είτε όχι δε νομίζω να έχουν αλλάξει κάτι στην κατάσταση ούτε να έχουν προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Εν μέρει το θεωρώ επείδηξη ταλέντου και ταχύτητας, τίποτα παραπάνω, παρόλο που αρκετά κομμάτια τους μ’ αρέσουν. Και γι’ αυτό αρέσουν και στον κόσμο. Κάτσε να έρθει ο Malmsteen στην Ελλάδα και θα τρέξουν οι “κιθαρίστες” σαν τρελοί να τον δουν και στο τέλος θα είναι ενθουσιασμένοι, άσχετα από το αν και όλα τα κομμάτια δεν τα ήξεραν.
Μου ειναι πολυ δυσκολο να μην συμφωνησω με τον Ηλια… Λατρευω και τους 3 (Vai, Malmsteen, Satriani), ωστοσο προτιμω τους κιθαριστες που ειναι μελη groups. Και σε μια τελικη το παιξιμο του John Sykes στο WHITESNAKE 87 ειναι καλυτερο απ’ αυτο του Vai στο SLIP OF THE TONGUE!!!
:lol: