Έχεις δει-ακούσει μετάδοση Χατζηγεωργίου;;;;
3 Likes
Αυτά ακριβώς τα σκηνικά λείπανε από τα live στην χώρα μας και ζηλεύαμε όταν διαβάζαμε που συνέβαιναν στο εξωτερικό!
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι: πέρα από τους δεσμούς με τους Riot (ήταν για λίγο καιρό τραγουδιστής τους στα 80’s) τι δουλειά είχε ο Harry ο Conklin μεσοβδόμαδα στη Θεσσαλονίκη;
(ενώ αν ήταν σαββατοκύριακο θα έβγαζε περισσότερο νόημα!)
1 Like
μενει μονιμά. εδω υπέγραφε στους Πειρατές τις προάλλες.
2 Likes
Αλλος Edlund!
1 Like
σόγαμρπος
2 Likes
παππου προς παππου Σαλονικιός
2 Likes
γαμώ τα ταξίδια μου τι έχασα, είναι ένα από αυτά τα κομμάτια που βάζω αφού έχω κατεβάσει όλες τις μπύρες μου και από αυτά που νομίζω πως μόνο εγώ ακούω ακόμα!! Απίστευτο!! Και ακούω αυτή την έκδοση με tyrant πάντα. Take me home!!
2 Likes
Εν μεσω κορονοϊου, σε αυτη την απαισια για ολους μας και απ’ ολες τις αποψεις περιοδο, ας γραψω για κατι ευχαριστο. Μιας και ειναι πλεον αγνωστο ποτε θα καταφερουμε να παμε ξανα σε συναυλιες κατι που αγαπαμε τοσο πολυ, το μονο που μας μενει ειναι να συνεχισουμε να απολαμβανουμε ιδιωτικα τις μουσικαρες μας και οσο αφορα τις συναυλιες να κανουμε ενα trip down memory lane… Ας γραψω μετα απο καιρο για την συναυλια των Riot ή αν θελουμε να ειμαστε επισημοι Riot V στο Κυτταρο στις 3 Νοεμβριου του 2019.
Την βραδια ανοιξαν οι δικοι μας Strikelight αλλα δεν μπορουσα να ειμαι εκει απο τοσο νωρις και δεν τους ειδα, θα προλαβαινα τα μισα της εμφανισης των Tanith αλλα λογω καθυστερησης στο χρονοδιαγραμμα της συναυλιας προλαβα ολοκληρη την εμφανιση τους. Δυστυχως δεν ειχα ακουσει απο πριν τον δισκο τους παρα 2 κομματια. Κακως γιατι πιστευω πως αν μου ηταν γνωριμο το υλικο τους θα απολαμβανα την εμφανιση τους περισσοτερο. Αλλα ακομα και ετσι μου αρεσαν αρκετα θα ελεγα, θα ηθελα να ακουγονται πιο μπροστα τα φωνητικα βεβαια, ειδικα της Cindy Maynard τραγουδιστριας και μπασιστριας ακουγοντουσαν χαμηλα, τα φωνητικα του γνωστου απο τους Satan Russ Tippins τα ακουγα περισσοτερο. Ο Russ με διπλο ρολο και αυτος σε κιθαρα και φωνητικα, μου εκανε πολυ καλη εντυπωση με το κιθαριστικο του παιξιμο. Φοβερος παικτης και στο συνολο αυτο που χαρακτηριζει γενικα την μπαντα ειναι το καλοδουλεμενο δεσιμο του 70’s ηχου σε καπως πιο μοντερνα προσεγγιση. Ωραιοι, θα ηθελα να τους ξαναδω εχοντας μυηθει στο υλικο τους πρωτα.
Και παμε στους Riot, που οπως εχω ξαναγραψει θεωρω απο τις πιο υποτιμημενες μπαντες ever. Με τοσες διαφορετικες περιοδους, με αμετρητες και συνεχεις αλλαγες στο lineup τους, με πολλα λαθη απο πλευρας των μελων και των manager της μπαντας και δυστυχως με μεγαλη δοση ατυχιας και γκαντεμιας… Το τιμιοι και μαχητες ειναι επιθετα που χρησιμοποιουνται ευρεως για να χαρακτηρισουν την μπαντα και την μουσικη της, αλλα οι Riot ειναι κατι παραπανω απο απλα τιμιοι. Εδω και πολλα χρονια, ισως απο το 1990 και μετα αν και κυκλοφορουσαν παντα απο καλους εως εξαιρετικους δισκους δεν μπορουσες να τους βαλεις στην πρωτη γραμμη, στην πρωτη κατηγορια των πραγματικα “μεγαλων” που οδηγουν τις εξελιξεις.
Αλλα δεν ηταν παντα ετσι τα πραγματα. Στην πρωτη τους περιοδο με τον Guy Speranza τραγουδιστη ηταν τερμα επιδραστικοι. Οταν κυκλοφορουσαν το Rock City το 1977 στο οποιο ειχαν για κιθαριστικο διδυμο τον Mark Reale και τον ελληνικης καταγωγης και προσφατα εκλιποντα Louie A. Kouvaris, το Narita το 1979 και το Fire Down Under το 1981 ηταν πολυ μπροστα απο την εποχη τους και επηρεασαν κοσμο και κοσμακη με την μουσικη τους, μιλαμε για μια απο τις μπαντες που ειναι υπευθυνες για την δημιουργια του Speed Metal και μεσω αυτου του Thrash Metal. Τρανο παραδειγμα οι Metallica που εχουν μιλησει στο παρελθον για την επιδραση των Riot στην μουσικη τους ταυτοτητα. Αλλα και η περιοδος του λυσασμενου Heavy / Power / Speed Metal των Thundersteel και The Privilege Of Power με τα riff που σκοτωνουν, τις εκπληκτικες μελωδιες και τα υπερτατα ψηλα φωνητικα απο τον Tony Moore καθορισε συνειδησεις και εκανε μπαντες να θελουν να ακουστουν ετσι. Ενδιαμεσα απο αυτες τις 2 περιοδους που προσωπικα θεωρω τις καλυτερες της πορειας τους ειχαμε την επισης ενδιαφερουσα περιοδο με τον Rhett Forrester στα φωνητικα, περιοδο που καθοριστηκε πολυ απο την Coverdale-inspired φωνη του και την δυναμικη σκηνικη παρουσια του και που που κρατησε για 2 δισκους τα “γουστοζικα” Restless Breed και Born In America. Στην 4η φαση της μπαντας που ξεκινησε απο το 1992 και τελειωσε το 2004 ειχαν για τραγουδιστη τον Mike DiMeo και κινηθηκαν σε πιο Hard Rock μονοπατια με πολλες Deep Purple και Rainbow επιρροες. Με τον DiMeo κυκλοφορησαν 6 δισκους τα Nightbreaker (1993), The Brethren Of The Long House (1995), Inishmore (1998), Sons Of Society (1999), Through The Storm (2002) και Army Of One (2006) με τα Inishmore και The Brethren Of The Long House να ξεχωριζουν για εμενα. Το 2011 με το lineup του Thundersteel συν τον Mike Flyntz που τους βοηθουσε σαν live member στις περιοδειες τοτε το 1988 κυκλοφορουν το εξαιρετικο και ανανεωτικο Immortal Soul το οποιο εμελλε να ειναι και το κυκνειο ασμα του ηγετη της μπαντας Mark Reale ο οποιος το 2012 πεθανε μετα απο χρονια μαχη με την νοσο του Crohn. Το 2013 τα εναπομειναντα μελη της μπαντας, βασικα οι 2 ηγετες περαν του Reale o Don Van Stavern και ο Mike Flyntz προσλαμβανουν τον εκπληκτικο Todd Michael Hall για τραγουδιστη, μετατρεπουν το ονομα του συγκροτηματος σε Riot V με το V να υποδηλωνει οτι ο Todd Michael Hall ειναι ο 5ος τραγουδιστης στην ιστορια της μπαντας και αποφασιζουν να συνεχισουν κρατωντας ζωντανο το οραμα του Mark Reale.
Προσωπικα εχω πει οτι ημουν σκεπτικος εως αρνητικος προς αυτη τους την κινηση αλλα τα πεπραγμενα τους και ο τροπος με τον οποιο σεβονται και κρατουν ζωντανη την κληρονομια του ονοματος Riot ανεβαζοντας μαλιστα την μπαντα σε πιο επαγγελματικο επιπεδο με μεγαλυτερες περιοδειες, προσεγμενες κυκλοφοριες, καλυτερο marketing κτλ. με εκαναν να πειστω οτι τελικα πηραν την σωστη αποφαση. Εχουν κυκλοφορησει 2 φοβερους δισκους κατω απο το λογοτυπο Riot V τα Unleash The Fire και Armor Of Light με το lineup τους να ειναι σταθερο. Αυτη ηταν η δευτερη φορα που θα τους εβλεπα ζωντανα και εχοντας ζησει την συναυλιαρα του 2017 παλι στο Κυτταρο ηξερα τι να περιμενω. Και δεν με απογοητευσαν.
Heavy Metal Machine κυριολεκτικα και μεταφορικα, μας εσπασαν παλι τα αλατα στον σβερκο, μας εκαναν να βραχνιασουμε, μας αποτρελαναν και παλι. Ενεργεια, παθος και αποδοση για 10 με τονο, αψογοι ολοι τους, ο Frank Gilchriest βραχος στα ντραμς, τον συμπληρωνε στο rhythm section o φοβερος Don Van Stavern με εκπληκτικο παιξιμο στο μπασο, ενω ο παικταρας Mike Flyntz δημιουργουσε ενα εξαισιο κιθαριστικο διδυμο με τον αεικινητο Nick Lee, πραγματικα οι τυποι δεν χανουν νοτα. Αψογοι σε ολα τα τραγουδια ολων των περιοδων της μπαντας. Και αν δεν σου εφτανε το απιστευτο μουσικο δεσιμο των 4, ο τραγουδιστης Todd Michael Hall καταπληκτικος για ακομα μια φορα δεν γινοταν να μην σε αφησει με το σαγονι στο πατωμα. Αψεγαδιαστη αποδοση σε οποιο κομματι και να επαιζαν με την φωνη του να ειναι ικανη να ταιριαξει με τα ηχοχρωματα τοσων διαφορετικων τραγουδιστων… Προσκυνω ταπεινα.
Το setlist ηταν οπως αναμενοταν πλουσιοπαροχο και με ποικιλια ενω δεν ελειψαν και οι εκπληξεις με κομματια που παιζουν πολυ σπανια. Απο την περιοδο της μπαντας με τον Guy Speranza ακουσαμε το Warrior απο το Rock City, το 49er που ηταν και η πρωτη απο τις εκπληξεις μιας και ειχε παιχτει ελαχιστα στο παρελθον και η μπαντα το επανεφερε στο προσκηνιο στα setlist του 2019 και το Road Racin’ απο το Narita και τελος απο το Fire Down Under τα Swords And Tequila, Outlaw και Altar Of The King. Απο την εποχη του Rhett Forrester το Born In America εκπροσωπησε το Gunfighter που παιχτηκε για πρωτη φορα απο το 1984 και για πρωτη γενικοτερα απο αυτο το incarnation της μπαντας, ενω οπως ηταν αναμενομενο το ΤΕΡΑΣΤΙΟ Thundersteel ειχε την μεριδα του λεοντος με 5 κομματια, τον αξεπεραστο ομωνυμο υμνο και τα Sign Of The Crimson Storm, Flight Of The Warrior, Johnny’s Back και Bloodstreets. Απο το The Privilege Of Power μας παρουσιασαν τα On Your Knees, Metal Soldiers, Storming The Gates Of Hell και απο την Mike DiMeo era απο το Nightbreaker που ειχε διαδεχτει δισκογραφικα το The Privilege Of Power μας επαιξαν 2 ακομα σπανια κομματια το Destiny που ειχε να ακουστει live απο το μακρινο 1996 και το Magic Maker που παιζεται αραια και που. Δυστυχως δεν ακουσαμε κατι αυτη την φορα απο το Immortal Soul, θα ηθελα εστω ενα κομματι. Απο τις 2 κυκλοφοριες ως Riot V ειχαμε τα Fall From The Sky, Bring The Hammer Down, Take Me Back και το Until We Meet Again, που ειναι γραμμενο απο τον Mike Flyntz ως φορος τιμης στον μεντορα του Mark Reale, απο το Unleash The Fire, ενω απο το φρεσκο Armor Of Light ακουσαμε τα Victory, Angel’s Thunder, Devil’s Reign και Heart Of A Lion. Αν και οπως ειναι λογικο με μια μπαντα με 16 δισκους και τοσα ιστορικα κομματια μου ελειψαν καποια, αλλα δεν γινεται να εχεις παραπονο οταν σου παιζουν με τετοια αποδοση 24 κομματαρες σε ενα χορταστικο live 2 γεματων ωρων. Προσκυνω και παλι…
Παμε ομως στα αρνητικα του live που ηταν το εξης ενα. Ο ηχος. Συνηθως στο Κυτταρο εχει καλο ηχο αλλα εκεινη η βραδια ηταν η εξαιρεση στον κανονα οπως ειχε ηδη φανει και απο την εμφανιση των Tanith. Ο ηχος σε πολλα κομματια ειχε διαφορα θεματακια, μπουκωνε αρκετα και ειδικα τα φωνητικα του Todd Michael Hall θαβοντουσαν και ειναι πραγματικα κριμα να συμβαινει αυτο οταν εχεις τετοια ΦΩΝΑΡΑ πανω στην σκηνη. Δυστυχως ο ηχος δεν επετρεψε στην συναυλια να αγγιξει το “τελειο” και να απογειωθει αν και ευτυχως δεν ηταν τοσο καταστροφικος στο συνολο. Η εμφανιση τους ομως το 2017 κερδιζει στα σημεια για εμενα προσωπικα λογω ηχου.
Το κοινο ηταν εξαιρετικο με συμμετοχη σε ολα τα τραγουδια και συνεχες sing-along και headbanging, δεν σου αφηνει και πολλα περιθωρια η μπανταρα να μεινεις αμετοχος.
Μετα το τελος της συναυλιας συναντησα οπως και την προηγουμενη φορα ολα τα μελη και τα ειπαμε για λιγο, ειναι ολοι τους πολυ ευγενικοι και ωραιοι τυποι με τον Mike Flyntz να ειναι ο πιο κεφατος και ομιλητικος ενω ακολουθει σε αυτο ο Frank Gilchriest. Και την επομενη φορα εκει, ευχομαι σε ενα ευλογο χρονικο διαστημα γιατι με ολη αυτη την κατασταση που επικρατει το συναυλιακο αλλα και το γενικοτερο μελλον μας ειναι πραγματικα μια πλευση σε αχαρτογραφητα νερα.
10 Likes