Εχω πει πολλες φορες πως για εμενα η μουσικη ειναι εκτος απο διασκεδαση και χομπυ, μια κυριως βιωματικη εμπειρια και αυτο ισχυει και για τις ιδιωτικες ακροασεις δισκων αλλα και για τις συναυλιες. Ποσο μαλλον για μια τετοια ιδιαιτερη συναυλια. Μια συναυλια πολυ διαφορετικη απο τις υπολοιπες. Αυτη η τοσο ξεχωριστη βραδια οργανωθηκε απο τους Mother Of Millions με σκοπο να τιμησουν την μνημη του κολλητου τους, συνοδοιπορου και bandmate Μακη Τσαμκοσογλου οπως ανεφεραν και στην ανακοινωση που εφυγε απο την ζωη σε τοσο μικρη ηλικια τον περασμενο Ιουνιο. Λιγο καιρο αφοτου ειχε γινει πατερας, γεγονος που κανει τον χαμο του ακομα πιο τραγικο. Καλεσαν λοιπον 4 μπαντες με τις οποιες εχουν προσωπικες σχεσεις και εχουν μοιραστει την σκηνη στο παρελθον και ανακοινωσαν πως ολα τα εσοδα απο τα εισιτηρια και το merch θα πηγαιναν στην οικογενεια του Μακη, ενω το Fuzz παραχωρηθηκε δωρεαν για αυτον τον τοσο σημαντικο σκοπο. Ηταν μια συναυλια που δεν θα μπορουσα να χασω με τιποτα, ειδικα αν αναλογιστει κανεις οτι με τον Μακη Τσαμκοσογλου και τον Κωστα Κωνσταντινιδη τον κιθαριστα των Mother Of Millions ημασταν στο ιδιο σχολειο για 6 χρονια στο γυμνασιο και στο λυκειο. Δεν ημασταν κολλητοι φιλοι αλλα εχω πολλες ωραιες αναμνησεις με τα παιδια και οταν χανεται καποιος με τον οποιο ειχες περασει τοσα χρονια μαζι δεν γινεται να μην νιωσεις εντονη θλιψη.
Εδω θελω να αναφερθω λιγο στην μουσικη πορεια των Mother Of Millions εως τωρα. Ξεκινησαν με το πολυ δυνατο ντεμπουτο τους Human του 2014 το οποιο εδειξε απο την αρχη το ταλεντο τους και τους τοποθετησε στον ευρυτερο κυκλο των πολυ αξιολογων Progressive Metal / Progressive Rock ελληνικων μπαντων που ειχαν κανει την εμφανιση τους τα τελευταια χρονια και αρχιζαν να χτιζουν το ονομα τους και στο εξωτερικο. Στον επομενο δισκο τους το Sigma του 2017 το αλμα τους ηταν τεραστιο, μιλαμε για εναν εξαιρετικο δισκο σαφως ανωτερο απο το ντεμπουτο με πιο δουλεμενες συνθεσεις, καλυτερη παραγωγη και με την μπαντα να εχει προσθεσει επιτυχημενα πολλα περισσοτερα ηχοχρωματα στην ηχητικη της παλετα. Εντυπωσιακη εξελιξη που τους ανεβασε επιπεδο. Φετος κυκλοφορησαν το τριτο τους δισκογραφικο πονημα το φανταστικο Artifacts το οποιο συνεχιζει το υφος του προκατοχου του, ενω ταυτοχρονα προσθετει και αλλα στοιχεια σε πολλα σημεια των κομματιων. Η μουσικη τους αν πρεπει να της βαλεις μια ταμπελα κινειται στον ευρυτερο χωρο του Progressive Metal / Progressive Rock με τα παιδια να φιλτραρουν ιδανικα και να μην φοβουνται να δειχνουν τις επιρροες τους απο μπαντες οπως οι Pain Of Salvation και οι Pink Floyd. Αν μου ελεγαν να χαρακτηρισω την μουσικη τους με λιγα λογια θα ελεγα οτι ειναι κινηματογραφικη, βασιζεται πολυ στην ατμοσφαιρα που χτιζουν και στις συνεχεις αλλαγες ρυθμου με εξαρσεις που σου ερχονται εκει που δεν το περιμενεις.
Δυστυχως ειχα αργησει να ακουσω το Human και στην πορεια για διαφορους λογους δεν ειχα καταφερει να τους δω live μεχρι την συναυλια που ηταν support στους Pain Of Salvation στις 20 Οκτωβριου του 2018. Μου αρεσαν πολυ και ειχαν καταφερει πολυ ευκολα να με βαλουν στο mood της μουσικης τους και σε συναυλιακες συνθηκες. Ηθελα παρα πολυ να τους δω στην συναυλια για την παρουσιαση του Artifacts στις 23 Μαρτιου του 2019 στο Gagarin αλλα δεν τα καταφερα και η επομενη φορα εμελλε να ειναι αυτη χωρις τον Μακη μαζι τους. Οποτε τελευταια μου προσωπικη αναμνηση απο τον Μακη παραμενει η συζητηση μας μετα το τελος της εμφανισης τους σαν support στους Pain Of Salvation και ειδικα το γεγονος πως συζηταγαμε οτι θα γινουμε συντομα γονεις μιας και εκεινη την περιοδο η γυναικα του Μακη ηταν εγκυος οπως και η δικη μου… Ποσο τραγικο παιχνιδι του επαιξε η μοιρα…
Δεν θελω να συνεχισω γιατι στεναχωριεμαι μονο που τα γραφω και θα προσπαθησω να μιλησω για το τι εζησα στην συναυλια. Δεν μπορεσα να παω απο νωρις και να δω ολες τις μπαντες οπως επιθυμουσα και παρακολουθησα μονο την εμφανιση των Universe 217 και των Mother Of Millions. Κριμα γιατι ηθελα πολυ να δω ξανα τους Need και τους Poem που μου αρεσουν αμφοτεροι. Τους Universe 217 δεν τους ειχα ξαναδει και δεν εχω και μεγαλη επαφη με την μουσικη τους για να ειμαι ειλικρινης. Το ιδιοτυπο Experimental Doom Metal τους εχει ωραια στοιχεια αλλα ποτε δεν μου ειχε κανει ιδιαιτερο κλικ και το ιδιο συνεβη και σε live συνθηκες. Τους παραδεχομαι ομως γιατι δημιουργουσαν και ζωντανα ιδιαιτερη ατμοσφαιρα οπως και στο στουντιο, ηταν δεμενοι παιχτικα, ενω πολυ καλη εντυπωση μου εκανε το παθος και η ωραια φωνη της τραγουδιστριας τους της Τανιας. Λιτοι στην σκηνικη τους παρουσια και χωρις ιδιαιτερη επικοινωνια με το κοινο πραγμα ταιριαστο παντως με το γενικοτερο στυλ τους.
Οσο πλησιαζε η ωρα της εμφανισης των Mother Of Millions το κοινο ηταν ως επι το πλειστον σκεπτικο και το ολο κλιμα καπως βαρυ για συναυλια. Πραγμα απολυτα λογικο και αναμενομενο, δεν ξερω πως ηταν στις προηγουμενες μπαντες αλλα εδω ενιωθες οτι κατι ειναι διαφορετικο σε σχεση με μια τυπικη συναυλια. “Εκοβες την ατμοσφαιρα με μαχαιρι” οπως πολυ γλαφυρα εγραψε και ο akefaloskavalaris σε προηγουμενο post.
Με τα φωτα να σβηνουν και ολη την σκηνη να ειναι στο σκοταδι ενας προβολεας φωτιζει τα πληκτρα, το σημειο που επρεπε να ειναι ο Μακης και απο τα ηχεια ακουγεται το Nema… Ανατριχιλα, ενιωθα τοσο παραξενα και πιστευω οτι η στιγμη κατα την οποια πρεπει να λυγισαν και οι πετρες ηταν οταν ακουστηκε η κραυγη της μανας του Μακη να φωναζει “Μακη μου…”. Πραγματικα δεν εχω λογια, δεν εχω ξαναζησει ποτε στην ζωη μου ετσι σε συναυλιακο περιβαλλον και ευχομαι να μην χρειαστει να το ξαναζησω… Τα μελη της μπαντας βγηκαν ενα, ενα στην σκηνη και με το που τελειωνει το Nema ξεκινανε να παιζουν το Anchor με την ενταση ζωγραφισμενη στα προσωπα τους οπως και στα δικα μας στο κοινο. Και εδω για μια ακομα φορα φανηκε η δυναμη της μουσικης, μιλαμε για καθαρση. Ολη η υπολοιπη συναυλια ηταν μια συναισθηματικη καθαρση, μια γιορτη της ζωης και των εργων του Μακη. Το setlist που επελεξε η μπαντα ηταν φοβερο, ακουσαμε τα 6 απο τα 7 κομματια του Artifacts, το Nema οπως ειπα σαν εισαγωγη και τα Anchor, Amber, Rite, Soma και Artefact, ενω απο το Sigma μας επαιξαν τα Silence, Collision, και Rome που ειναι τα 3 καλυτερα τραγουδια του δισκου. Σαν εκπληξη επαιξαν στο τελος μια διασκευη στο Wish You Were Here των Pink Floyd, αρκετα αλλαγμενη απο την original συνθεση αφιερωμενη φυσικα στον μεγαλο αποντα. Θα ηθελα κατι και απο το ντεμπουτο ισως το Human, το Fire ή το Evolving στο οποιο περιεχεται και ο στιχος-μοττο της μπαντας “Rise Evolve”. Δεν εχω παραπονο ομως.
Η αποδοση τους ηταν πραγματικα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ και τους αξιζουν παρα πολλα συγχαρητηρια ειδικα αν σκεφτεις και το συναισθηματικο βαρος αυτης της εμφανισης. Πολυ σφιχοδεμενοι με πραγματικα εκπληκτικο ηχο καθολη την διαρκεια της εμφανισης τους καταφεραν παλι να με συνεπαρουν στην κινηματογραφικη ατμοσφαιρα της μουσικης τους. Ολοι τους παιχταραδες ο Γιωργος Μπακαουρης εντυπωσιακος στα ντραμς με επιθετικο παιξιμο λες και μισει το drumkit του, ο Πανος Πριφτης φοβερος στο μπασο γεμιζε ιδανικα τον ηχο, ο Κωστας Κωνσταντινιδης με εκπληκτικο παιξιμο στην κιθαρα και με πολυ παθος στις κινησεις του και ο Γιωργος Προκοπιου φανταστικος στα φωνητικα με παθιασμενες ερμηνειες και σε μεγαλη συναισθηματικη φορτιση οταν μιλουσε στο κοινο. Στα πληκτρα βοηθησαν μελη απο τους Playgrounded και τους Need τιμωντας και αυτοι με τον τροπο τους τον Μακη, ενω στο Artefact στα πληκτρα καθησε ο ντραμερ Γιωργος Μπακαουρης και τα ντραμς ανελαβε ο Kamil ο αρχικος ντραμερ των Poem που παιζει στο εξαιρετικο ντεμπουτο τους The Great Secret Show. Η τελευταια φορα που τον ειχα δει live με τους Poem ηταν στις 11-12-2010 (σαν σημερα, ποσο spooky…) σε μια συναυλια που ειχαν κανει στον πανω οροφο του Metropolis στην Πανεπιστημιου το οποιο πλεον εχει κλεισει. Στην εμφανιση τους αυτη στα πληκτρα τους ειχε βοηθησει σαν guest ο Μακης… Στην διασκευη στο Wish You Were Here στην εισαγωγη ηταν παλι στα πληκτρα ο Γιωργος ο οποιος μετα γυρισε στην θεση του στα ντραμς για την συνεχεια του κομματιου.
Μετα το τελος της εμφανισης τους τα μελη της μπαντας ευχαριστησαν τον κοσμο με δακρυσμενα προσωπα σε μια ακρως συγκινητικη και ανθρωπινη στιγμη και ο κοσμος που ευτυχως ανταποκριθηκε στο καλεσμα για αυτον τον τοσο ιερο σκοπο και γεμισε το Fuzz, τους χειροκροτουσε δυνατα αναγνωριζοντας την φοβερη εμφανιση τους και την τιτανια προσπαθεια που κατεβαλαν ωστε να αντεξουν το συναισθηματικο βαρος της βραδιας. Οταν αποχωρησαν απο την σκηνη εβλεπες τον κοσμο παντου γυρω σου ευχαριστημενο αλλα και καπως μουδιασμενο, ολα ηταν πολυ διαφορετικα σε συγκριση με αλλες συναυλιες. Δεν ακουγες φωνες, δεν υπηρχε η γνωστη διαθεση για χαβαλε. Οποιος ηταν εκει εκεινο το βραδυ ξερει τι εννοω, ενω οι αναμνησεις ειναι τοσο εντονες που δεν θα ξεθωριασουν ευκολα στον χρονο. Ο Μακης θα ηταν περηφανος για τα φιλαρακια του…
Ευχομαι καλη δυναμη στην οικογενεια του και στους φιλους του.
