Σημείωση Α) Είναι πολύ ωραίος δίσκος. Πάρα πολύ ωραίος, όμως. Σε σημεία του μέσα σε όλα τα τραγούδια προκαλείται μεγάλη συγκίνηση.
Σημείωση Β) To riff στο “Lost” δεν θυμίζει Pearl Jam και γενικά το κλείσιμό του;
Σημείωση Γ) Σίγουρα είναι Πολωνοί τα παιδιά; Μήπως θέλουν να κρύψουν την αληθινή και Εγγλέζικη καταγωγή τους; Πιάνω διάφορα alternative from England vibes από 'δω και από 'κει και με ενθουσιάζουν, όπως κάποιες φωνητικές μελωδίες και σημεία με πιανάκι που παραπέμπουν σε Coldplay.
Σημείωση Δ) “Saturate Me”. Δόξα και τιμή στον Kevin Moore και τις λαμπρές του μέρες με DT, για την εισαγωγή του. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να του αποδώσουμε τη λέξη τριεπιπεδικό, αλλά είναι σκέτο manifesto. Γενικά, είναι δύσκολο να πιαστείς μόνο από ένα τραγούδι και ν’ αφήσεις κάποιο άλλο.
Σημείωση Ε) Θα μπορούσαμε να πούμε ότι για δεύτερα ενσαρκώνουν έναν dark wave χαρακτήρα προς ψαρωτική εκτέλεση του “Caterpillar…”. Ίσως λίγο The Mission;
Σημείωση Ζ) Ναι, είναι φοβερός δίσκος, να τον πιεις στο ποτήρι. Να στάζεις μέλι για χάρη του.
Λοιπόν. Είναι δισκάρα, το έγραψα ξανά. Κάθε φορά που το ακούω νιώθω όλο και περισσότερο ότι ο Duda έβγαλε (άλλο ένα) κομμάτι από την ψυχή του.
Αυτό το οποίο με ενοχλεί πλέον, και κάνει κάθε ακρόαση όλο και πιο δύσκολη, είναι αυτή η άκρατη αισιοδοξία που έχουν όλα τα κομμάτια εκτός από το Afloat. Σίγουρα είναι δικό μου κόλλημα, αλλά ταυτίζομαι πιο πολύ με το “my scar my blame” ενώ το “it’s a lovely life” στο Found και ως κλείσιμο μου προκαλεί μια αμηχανία αν και το χέρι πάει ασυναίσθητα στο play για άλλη μια ακρόαση.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, όχι ότι έχει και σημασία γιατί είπα ότι είναι δικό μου κόλλημα. Απλά όσο αφορά στις συγκινήσεις/συναισθήματα που προκαλεί η μουσική τους και οι στίχοι, τους έχω βάλει δίπλα στους PoS (σε ένα μικρό σκαλί πιο κάτω).
Με το Love… νιώθω σαν να έβγαλε δίσκο ένας Gildenlow που έχει φτάσει 60 χρονών, κοιτάει πίσω τον δρόμο και το πώς έφτασε εκεί και δεν τον ενδιαφέρει να μιλήσει πια για απώλειες, τέλεια στοιχεία που γεμίζουν το κενό και δρόμους από σκόνη και αλάτι, αλλά “Hey you, Rise and shine!”, “I want to fly I want to feel my life”, “I don?t want to feel Like I?m no one anymore”, discard your fear of the unknown, be here and now, Just find yourself in peace, try to free your mind", και ο επίλογος “Oooh, it?s a lovely life, You have gone so far, Don?t give it up”.
tl;dr, δίσκος για τοπ3 της χρονιάς, αλλά εγώ ο κολλημένος θα ήθελα λίγο περισσότερη από την πίκρα του Afloat
Έχοντας ακούσει αρκετές φορές το δίσκο μέσα στο Σ/Κ, μπορώ να πω ότι έχει κάποια πολύ ωραία τραγούδια αλλά και 2-3 μετριότητες - νομίζω πρώτη φορά σε δίσκο τους συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και για να το πάω παραπέρα, μήπως θα έπρεπε ο Duda να δώσει χώρο και στους άλλους; Σε όλους τους δίσκους μέχρι τώρα, γράφανε μουσική μαζί ενώ στον καινούριο μόνος του - με εξαίρεση το δεύτερο δισκάκι. Άλλωστε έχει και τους Lunatic Soul αν θέλει να γράφει μόνος του. Και μια που μίλησα για δαύτους, το τελευταίο δισκάκι τους μου έκανε πολύ περισσότερο κλικ από το καινούριο των Riverside.
Και μια που αναφέρονται οι δανεικές ιδέες παραπάνω, γύρω στο 4:50 του Towards the Blue Horizon υπάρχει μια, εχμ, ξεδιάντροπη αντιγραφή από Porcupine Tree, και πιο συγκεκριμένα μέρος του Anesthetize από το Fear of a Blank Planet.
Τοπ 5 για το 2015 σιγουρα και το caterpillar τραγουδι της χρονιας ισως. Ο δισκος ειναι απλα αριστουργημα (εκτος απο τα δυο τελευταια που ειναι καπως νεροβραστα…ακομα…). Δεν το περιμενα μιας και δεν τους παρακολουθουσα ιδιαιτερα μετα το second life syndrome
