Μολις βρηκα τον χρονο να δουλεψω λιγο μπροστα στον υπολογιστη, οποτε εβαλα να παιζει και το ID.Entity παραλληλα. Λιγα πολυ συντομα σχολια κι οσο ειμαι μολις στο 3ο τραγουδι:
Ανετα ο καλυτερος ηχος που ειχαν ποτε. Αυτες οι ΓΕΜΑΤΕΣ και πεντακαθαρες κιθαρες ειναι απλως τελειοτητα
Το Big Tech Brother πιστευω πως με μια ακροαση ηδη για μενα ειναι instant classic
Η προσεγγιση σε αυτον τον δισκο εειναι για μενα ακριβως αυτο που ηθελα να ακουσω απο Riverside. ως τωρα.
Προχωραω και στα υπολοιπα τραγουδια με πολυ ενθουσιασμο πλεον.
Μου αρέσει ότι το Friend or Foe που ανοίγει το album και το Self-Aware που το κλείνει μοιράζονται κάποια μουσικά μέρη.
Το album είναι ξεκάθαρα grower, με κάθε ακρόαση εισχωρεί στο κεφάλι σου.
Είχα κατεβάσει ένα deluxe edition χωρίς να το ξέρω και ακούγοντάς το νομίζοντας ότι είναι το κανονικό μου φάνηκε περίεργη απόφαση της μπάντας να κλείσει το album με 2 instrumentals
Εν τω μεταξυ κατι που μαλλον μου κανει αρνητικη εντυπωση. Δεν συνηθιζω να παρακολουθω δηλωσεις ή οτιδηποτε των μουσικων στα κοινωνικα δικτυα. Ετυχε ομως να διαβασω αρκετα απο αυτα που γραφει στα πλαισια του τελευταιου αλμπουμ ο Μariusz Duda. Ρε παιδια γιατι τοση αναγκη να υπεραμυνθει τις μουσικες επιλογες; Γιατι στο ιδιο πλαισιο να υπεραναλυει τη μουσικη του; Ολος αυτος ο «διαλογος» με τους οπαδους, οι εξηγησεις και η υπεραναλυση δεν ειναι ενα απιστευτο ξεγυμνωμα της μουσικης σου; Δεν αφηνει καμια απολυτως αμφισημια για τπτ ή κανενα περιθωριο ερμηνειας ή εστω και αμφισβητηση. Τι να πω; Σημεια των καιρων; Ποσο ξενερωτικο.
Ισως γιατι στο παρελθον και με την μουσικη πολλων συγκροτηματων και καλλιτεχνων, οποτε εχει αφεθει κατι να ερμηνευθει απο το κοινο με οποιον τροπο θελει αυτο, το κοινο εχει επιλεξει να ερμηνευσει την μουσικη και τους στιχους με τροπο με τον οποιο ο εκαστοτε καλλιτεχνης θα διαφωνουσε πληρως. Το οποιο στην εποχη που ζουμε ειναι ακομα πιο επικινδυνο.
Και ενταξει, στην περιπτωση ας πουμε του Τζον του Σαφφερ και τους στιχους των Αηζτν Ερθ δεν υπαρχει προβλημα, γιατι το κοινο του ειναι κυριως ενα σωρο ψεκασμενοι οι οποιοι και θα εμπνευστουν απο τις προτασεις του αρχιψεκα περι ανακτησης της κυβερνησης και αλλα τετοια γλαφυρα. Το χειροτερο που μπορει να συμβει ειναι να παρερμηνευσει και να χρησιμοποιησει τους στιχους των Αηζντ Ερθ καποιος ως πηγη εμπνευσης για καποιον καλο σκοπο, που δεν ειναι και μεγαλο προβλημα θα ελεγα.
Στην περιπτωση των Riverside ομως, αν δεν βγει ο καθε Μαριουσζ Ντουντα να πει “ξερεις κατι, οι στιχοι μου στο τραγουδι Χ μιλανε ξεκαθαρα για το φαινομενο Υ και για την κοινωνια Ζ”, τοτε μπορει καποιος φασιστας, καποιος συντηρητικος, ή ακομα και καποιος λιμπερταριαν να παρει τους στιχους και να τους χρησιμοποιησει ή να εμπνευστει απο αυτους για καποιον οχι και τοσο καλο σκοπο. Το οποιο εγω προσωπικα αν ημουν αυτος που εγραψε τους στιχους, θα ντρεπομουν και θα ενιωθα πολυ ασχημα αν συνεβαινε στο καλλιτεχνικο μου εργο.
Με αφορμη αυτο, να πω οτι ενω μου αρεσε ολος ο δισκος, δεν μπορω να ακουσω και να παρω σοβαρα το The Place Where I Belong, γιατι μου φαινεται τοσο επιτηδευμενα ως ενα μανιφεστο γραμμενο ως προτζεκτ Κοινωνιολογιας Γυμνασιου, που απλα κανω κριντζ με τους στιχους. Εχω κουραστει την τελευταια δεκαετια με το preaching ομολογω, και καπου ας πουμε υπαρχει και το ερωτημα αν φερνει το επιθυμητο αποτελεσμα τελικα ολο αυτο. Ολα τα υπολοιπα τραγουδια τα λατρευω, και μουσικα και στιχουργικα.
Σε γενικες γραμμες παντως, την εχω πληρως γραμμενη την αμφισημια, εκτος κι αν ο καλλιτεχνης θελει να εκφρασει πολλα (αλλά συγκεκριμενα νοηματα) με ενα τραγουδι του. Τωρα ολο αυτο το “το αφηνω στο κοινο να το ερμηνευσει οπως θελει” σε μενα μεταφραζεται ως “εγραψα μερικους κουλ στιχους που ακουγονται ψαγμενοι, αλλα δεν εχουν συγκεκριμενο νοημα, οποτε βγαλτε εσεις οτι νοημα θελετε”. Γενικα προτιμω 1000 φορες το να ξερει απολυτα τι εκφραζει ο καλλιτεχνης, και το να το δηλωνει κιολας.
Δεν εχω καταλαβει αν εχεις διαβασει τα ποστ στα οποια αναφερομαι ωστε να μιλαμε και επι μιας κοινης βασης. Μαλιστα για το τραγουδι στο οποιο αναφερεσαι εχει κανει συγκεκριμενη εκτενη αναφορα οπου εξηγει οτι ειναι ειρωνικο για τους pop philosophers, funny and embarassing at the same time…προσπαθωντας μαλλον να υπερασπιστει το οτι κρινονται οι στιχοι ως cringy απο αρκετους. Σε αλλα σημεια προδιδει easter eggs του αλμπουμ , σε αλλα παλι υπερασπιζεται σημεια που εχουν κριτικαριστει αρνητικα οπως η ρομποτικη εισαγωγη του Big Tech Brother. Σε αλλο ποστ κανει εκτενη αναφορα για τις 80s αναφορες του αλμπουμ και οτι δεν ειναι οψιμη επιλογη τους ωστε να ανεβουν στο αρμα καποιας τασης αλλα οτι εχουν ξανακανει αντιστοιχες επιλογες στο παρελθον κι οτι επι της ουσιας τα band members ειναι παιδια των 80s. Μιλαμε για μακρυναρια που φαινονται λιγο κομπλεξικα κ ανασφαλη. Και μου φαινεται λιγο απερινοητο μιας και οκ ο δισκος σου εχει σουπερ αποδοχη μετα απο χρονια και επειδη ειναι και αρκετα εντονος και δυναμικος και ισως λιγο τολμηρος σε επιλογες με βαση το υφος σου ε θα εχει κι αυτους που δεν το πιανουν ή δεν το γουσταρουν, φυσιολογικα πραγματα δλδ.
Λοιπόν μεγάλο σκάλωμα η μπάντα. Πάντα τους έβλεπα μπροστά μου αλλα ποτέ δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα μαζί τους τόσα χρόνια, επειδή μου βγάζαν ενα porcupine φιλινγκ και δυσκολα τους ξεπερνάω αυτούς.
Άκουσα κάποια διάσπαρτα απο τον τελευταίο δίσκο και επειδη πήρα πρέφα οτι έχουν πολύ ζουμί, ξεκινησα να τους σκαλίζω απο την αρχή. Έχω πολύ υλικό μπροστά μου, αλλα στους 2 πρώτους δίσκους που ξεψαχνίζω εδω και 2 εβδομάδες κάθε μέρα, μόνο καλα λόγια μπορώ να πω. Μεγάλοι παίχτες, απίστευτη μπάλα. Μελωδίες που σου μένουν στο μυαλο για πάντα, ατμόσφαιρες αλλού, στίχοι αντίο.
Χαίρομαι που μάλλον βρηκα τί θα ακούω φανατικά τους επόμενους μήνες.
επανερχομαι λοιπόν και συνειδητοποιώ οτι το back to the river έχει αυτούς τους κρυφούς floyd μέσα του και σκέφτομαι τί θησαυρούς έχω να ανακαλύψω ακόμα…
οταν έσκασε η μελωδια του shine on you crazy diamond λέω δεν παίζει ρε φίλε…σκάλωσα μιλάμε απίστευτα…!!!
;
