Δώστε μας κάτι ρε παίδες…
3 Likes
Δηλ 7+ λεπτά τα κομμάτια μέσος όρος. Και 7 τραγούδια σύνολο ο δίσκος.
ADHD φάση μου βγάζει.
Άντε ρε παίδες, δώστε ενα κομμάτι σύντομα.
2 Likes
για να δουμε και τον νεο κιθαριστα πως θα ειναι σε ολοκληρο αλμπουμ…
6 Likes
Είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι αυτή η μπάντα δε μπορεί να βγάλει κακό δίσκο, ελπίζω να μη μας διαψεύσουν.
8 Likes
Το Wasteland ήταν για μένα κατώτερο των προσδοκιών όταν βγήκε αλλά τώρα με έναν κιθαρίστα παραπάνω από αξιόλογο, και με το ύφος του Piotr περιμένω αριστουργήματα!
Και για μένα δεν στο κρύβω. Αρχικά. Μετά το live άλλαξα γνώμη, από τις ελάχιστες φορές που ζωντανή εμφάνιση με κάνει να αναθεωρήσω για ένα άλμπουμ.
2 Likes
Α εμένα το Wasteland μου άρεσε περισσότερο από τα δύο προηγούμενα από αυτό. Ξεκάθαρα δηλαδή.
1 Like
Tο SONGS ήταν το άλμπουμ με το οποίο τους γνώρισα (αν και τους έμαθα με το ADHD) και το LFatTT ήταν ένα ταμάμ soft prog διαμάντι για εμένα την εποχή που βγήκε. Το Wasteland έφερε τη γραμμική και λίγο επίπεδη συνθετική σφραγίδα του Duda (όχι ακριβώς αυτό που θα ήθελα με το prog μου) και ένιωθα ότι κι οι μπαλάντες ήταν πιο μελό παρά το κλασικό νοσταλγικό που είχαν. Οπότε έπεσε πολύ μέσα μου. Προφανώς είχε τραγουδάρες (το Vale of Tears το έβγαλα και στο μπάσο και είχα πορωθεί), αλλά δεν μπορούσα στο σύνολό του να το εκτιμήσω
1 Like
Εγώ που είμαι άσχετος από prog τέτοιου ύφους το wasteland ήταν αποκάλυψη
Φαντάζομαι επειδή ειναι και πιο προσιτό;;
2 Likes
Mπα, τα δύο προηγούμενα ίσως ήταν πιο προσιτά… Αν σου φάνηκε όμως αποκάλυψη αυτό, αναρωτιέμαι τι θα πάθεις με την πρώτη τριλογία, και το ADHD!
3 Likes
Σημασία έχει να βγάζει πάθος και ψυχή η μουσική, τώρα το ποιος δίσκος είναι πιο προγκ προσωπικά μου είναι αδιάφορο. Συνήθως οι λιγότερο προγκ δίσκοι μιας μπάντας είναι και οι καλύτεροι για μένα. Ως εκ τούτου το Wasteland μάλλον είναι δεύτερο καλύτερο τους για μένα, κάτω μόνο από το Anno Domini
1 Like
Το Wasteland ειναι καταπληκτικος δισκος.
6 Likes
Eκτός κι αν δεν απαντάς σε εμένα - παίζει, αλλά στη ροή της συζήτησης έτσι το εκλαμβάνω -, εγώ δεν είπα ότι είναι καλύτερος ο δίσκος που είναι πιο prog (θεωρητικά και πρακτικά είναι πιο prog το Wateland από το LFatTM, και προτιμώ το δεύτερο). Είπα ότι αυτό που έπαιζαν στο Wasteland ήταν πολύ μελό (κι όχι συναισθηματικό, παθιασμένο, κλπ) και ευθύγραμμο στη σύλληψή του (μία εκδοχή του prog που εμένα δεν μου λέει κάτι). Δεν έβαλα prog-όμετρο, ούτε το έκρινα με αυτή τη βάση.
Από πλευράς πάθους, και ψυχής, ωστόσο, νομίζω δεν ξεπερνάει τίποτα τα πρώτα τρία, που είναι απίστευτο σερί τεχνικής, συναισθήματος, και ουσίας (ούτε μία περιττή νότα).
Το αντιθετο μου φαινεται εμενα.
Ισχυει, αλλα αυτο δεν το κανει λιγοτερο συναισθηματικο ή παθιασμενο, δεν ειναι αντωνυμα αυτα, ισα ισα
Λες και υπαρχει περιττη νοτα στο Anno Domini ξερω γω, ή στο Shrines.
Δεν πιστευω οτι εχουν βγαλει κακο δισκο, ουτε καν μετριο βασικα.
Οποτε το ποιους δισκους προτιμαει ο καθενας ειναι υποκειμενικο.
Η πιο σημαντικη ερωτηση ομως ειναι γιατι εχουν βαλει ως EP το Anno Domini High Definition στο Spotify, και μου πηρε 2 λεπτακια να το βρω? Αφου ηταν full length οταν βγηκε.
Ε πες το Love είχε τη λογική ολοκληρωμένων ιδεών που γίνονται κομμάτια (ως φυσική συνέχεια του πιο άμεσου Shrines, με το διόλου τυχαίο ακρωνύμιο SONGS, που αν θυμάμαι καλά ήταν μια ανάγκη να ξεφύγουν από το λαβύρινθωδες του ADHD και του EP που ακολούθησε). Αντιθέτως το Wasteland το προώθησαν ως επιστροφή στις πιο prog ρίζες με μακροσκελή κομμάτια και τζαμαρισματα.
Το μελό έχει καθιερωθεί στο λόγο ως κάτι που επιχειρεί να έχει συναίσθημα αλλά υπερβάλει και το κάνει με εύκολο ή φτηνό λυρισμό. Δεν είναι αντώνυμα με τη λογική του αντιθέτου, αλλά δεν είναι καθόλου συνώνυμα
Ίσως όχι, αλλά διέπονται από πολύ διαφορετικές λογικές του ιδιώματος, με τα πρώτα τρία να είναι πιο Gilmourικά, και το ADHD πιο traditional prog. Ευτυχώς ακόμη κι ένα αποκρυσταλλωμενο είδος όπως το prοg δεν είναι ένα πράγμα.
Κακό δίσκο όχι, απλώς καλό ναι, για μένα (το Wasteland)
Και προφανώς είναι όλα υποκειμενικά, δεν τίθεται θέμα για αυτό, τις γνώμες μας ανταλλάσσουμε
Χμμμ δικη σου ερμηνεια αυτη, αλλα τελος παντων δε θα παιξουμε με τις λεξεις. Δεν βρισκω τιποτα ψευτικο στο Wasteland, με αγγιζει πολυ περισσοτερο απο τους περισσοτερους τους δισκους, και το βρισκω πιο συναισθηματικο, πιο ευθυ, πιο προσιτο, πιο ειλικρινες ακομα. ΑΑ
Αυτη η ερμηνεια της λεξης μου θυμιζει αποψεις για ταινιες του Αρονοφσκι απο κοσμο που δεν τις καταλαβε ή δεν ενιωσε. Η προσπαθεια να γραψεις κατι μελοδραματικο δεν σημαινει οτι δεν εχει συναισθημα, ισα ισα που τις περισσοτερες φορες μαλλον ο καλλιτεχνης πετυχαινει οντως να βγαλει πολυ συναισθημα αφου βρισκεται σε αυτην την κατασταση κι ο ιδιος.
Δεν θυμαμαι πουθενα να βλεπω την μπαντα να το προωθει με αυτον τον τροπο, αλλα το Wasteland ειναι δισκος με 7 απο τα 9 τραγουδια σε οσο πιο απλες δομες και συνθεσεις γινεται, τα οποια θα μπορουσαν να εχουν γραφτει απο καλλιτεχνες οπως οι Porcupine Tree των 90ς, οι Pink Floyd του Division Bell ή ακομα και οι Radiohead. Μολις ακουσα ολοκληρο τον δισκο ξανα, και πραγματικα απορω με την ιδεα του οτι ειναι πιο prog απο το Shrines, το οποιο εχει τρια τραγουδια στα 7,8 και 12 λεπτα με απειρες αλλαγες, και αλλα δυο μπονους στα 10-11 λεπτα το καθενα .
Ισως το Love, Fear and the Time Machine να ειναι εξισου προσιτο (ομολογω οτι ειναι ο δισκος των Riverside που εχω ακουσει λιγοτερο) αλλα αυτο σιγουρα δεν κανει το Wasteland prog με κανεναν τροπο. Ακομα και το Struggle For Survival που υποτιθεται οτι ειναι το πιο μεγαλο και “προγκ” τραγουδι με εννιαμιση λεπτα διαρκεια, μια τεραστια ατμοσφαιριλα ειναι στην ουσια, κι οχι prog οργασμος.
1 Like
Ε, όχι, αλλά ναι, ας μην μεινουμε στις λέξεις. Ας μείνουμε στην ερμηνεία του δίσκου, που για μένα είναι πιο ευθύγραμμη η σύνθεση του και μάλλον μελό (παρά τα ορισμένα εξαιρετικά κομμάτια που έχει)
Για τα υπόλοιπα θα επανέλθω άλλη στιγμή, γιατί είμαι έξω! Καληνύχτες
Καλημέρες!
Λοιπόν, για το πώς αντιλαμβάνονταν οι Riverside το άλμπουμ ως “επιστροφή” στις ρίζες, είχα στο μυαλό μου το πώς υπάρχει μία σύνδεση με το SLS στους τίτλους, αλλά και πώς επανέρχεται το πιο metal riffing μετά τα πιο απαλά Love… και Eye of the Soundscape, που αγγίζουν πραγματικά τους alternative καλλιτέχνες που αναφέρεις (Porcupine Tree και Radiohead) και την Division Bell εποχή των PF.
Σε συνέντευξη στο Prog Report το 2018, στο 14:35 περίπου ο συνεντευκτής ρωτάει για την εξέλιξη του ήχου τους, κι ο Duda απαντάει ότι μέχρι το ADHD ήταν πιο prog και underground, αυτό άλλαξε με το SONGS κι εξής, όπου παρά τις μακροσκελείς συνθέσεις, υπήρχε μία ανάγκη για έμφαση στην ιδέα. Και τώρα ήθελε να φέρει αυτόν τον πρώτο ήχο στον δίσκο και άρα μπορεί να μοιάζει πολύ με το SLS, με το βλέμμα στο μέλλον προφανώς, αλλάζουν σελίδα. Σ’ αυτά συνυπολόγισε και το πώς έλεγαν στο fb post που παρουσίαζαν το άλμπουμ και έλεγαν ότι:
Musically, we’ve returned to darker sounds
Όλα αυτά για μένα ήταν μία προώθηση του δίσκου ως μία επιστροφή στις αρχές τους. Τα τζαμαρίσματα δεν αναφέρονται, έχεις δίκιο σε αυτό, αλλά το prog και σκοτεινό ύφος αναφέρεται ρητά, και επίσης ρητά αναφέρεται ότι αυτό έλειπε από το SONGS κι ύστερα. Μην παραβλέπουμε το ακρωνύμιο που χρησιμοποιεί ο Duda για τον δίσκο αυτό.