Καλά την ξεκίνησες την εβδομάδα Μόντε με την παρουσίαση του Bone Machine.
Eξαιρετική επιλογή δίσκου, θα μπορούσαμε να λέμε για αυτόν για ώρες (αν βρισκόμασταν έγκλωβισμένοι σε ένα στενό ασανσέρ π.χ. :p)
Για μένα ήταν ο πρώτος μου δίσκος Waits και πραγματικά τότε στο μακρινό 1992 δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο από αυτά που άκουγα… :roll:
Και ίσως και για αυτό να παραμένει ο αγαπημένος!
Σημαντικό ρόλο στο πως ακούγεται έχει και το παίξιμο του -όχι και τόσο γνωστού- Αμερικάνου κιθαρίστα Joe Gore που τότε ήταν ακόμα αρχισυντάκτης του Guitar Player και στη συνέχεια έπαιξε και με την PJ Harvey.
H διασκευή των Μule στο Going out west ήρθε αρκετά αργότερα, για να μου επιβεβαιώσει απλά το πως ο Haynes γνωρίζει το “μουσικό υποσυνείδητο” του ακροατή κλασικού ροκ όσο κανείς και ξέρει πως να ανασύρει από εκεί διαμάντια και να τα “κατεργάζεται” για να τον ενθουσιάσει.
