Το θέμα όμως είναι ότι ο Mule ως σωστός παλιοροκάς/μπλουζάς πιθανότατα γελάει όταν ακούει να χαρακτηρίζονται οι όποιοι Killers και Kaiser Chiefs ως τα “νέα μεγάλα ονόματα στη ροκ μουσική”. Και στο κάτω κάτω δε θες να μιλήσουμε γενικά για τη Βρετανία, τη χώρα που κάθε 2 χρόνια το πολύ ανακαλύπτει τους νέους Beatles με το πρώτο single της κάθε μπαντούλας της σειράς, της χώρας που πριν κάποια χρόνια αποθέωσε κάποιους Darkness ως τους επόμενους Queen for fuck’s sake.
Πες και για τις λίστες που κάνουν κάθε τρεις και λίγο και καραφλιάζει ο κόσμος,πες πες!
Η Βρετανία πλέον είναι σχεδόν νεκρή για εμένα,για τα ακούσματά μου.
αυτο που λες εσυ ομως ειναι θεμα γουστου(αν και η συγκριση killers-kaiser chiefs μου φαινεται λιγο λαθος).ειναι λογικο ενας παλιοροκας να εχει περιορισμενες πιθανοτητες να ακουσει καινουριες μουσικες που θα τον ενθουσιασουν ιδιαιτερα,δε φταιει δηλαδη το οτι οι βρεταννοι δε βγαζουν πλεον καλες μπαντες,απλως ειναι διαφορετικο το στυλ τους σε σχεση με τις παλιοτερες(αν και για να πω την αληθεια,σαφως και το επιπεδο τους ειναι κατωτερο των πρηγουμενων δεκαετιων).
οσο για τη φαση με τους ‘‘νεους beatles-queen’’,μου θυμιζει λιγο το ‘‘νεος μαραντονα’’ που υπηρχε συνεχως στην αργεντινη απο τοτε που σταματησε ο ντιεγκο.πολλοι παικτες ηταν ταλαντουχοι(οπως και πολλες μπαντες),αλλα κανεις δε μπορει να συγκριθει με τον/τις οριτζιναλ παικτη/μπαντες.οποτε ναι,σ’αυτον τον τομεα το εχουν γαμησει.
Βρε συ αυτό που λες πρώτον δε λέει τίποτα και δεύτερον άνετα μπορεί να αντιστραφεί και να σου απαντήσει ο άλλος ότι το γεγονός ότι εσύ βρίσκεις όλους αυτούς τους καινούριους ενδιαφέροντες δε σημαίνει ότι μπορούν να μπουν στην ίδια συζήτηση με τα ροκ μεγαθήρια του παρελθόντος σε μια “ιστορική συνέχεια” κατά κάποιο τρόπο, ή ακόμα ακόμα με μια δόση υπερβολής ότι μπορούν καν να θεωρηθούν ροκ συγκροτήματα. Άρα και πάλι στο ίδιο σημείο βρισκόμαστε. Η ουσία είναι ότι για να τεθεί το θέμα στις σωστές του βάσεις πρέπει να γίνει ένας πολύ σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στα ροκ μεγαθήρια των δεκαετιών του '60 και του ‘70 και όλων αυτών των καινούριων. Δεν ξέρω αν αυτό θα γίνει με την ταμπέλα “new rock” που έχει στο Metropolis ή με άλλο τρόπο, αλλά να γίνει. Και από κει και πέρα όποιος ακούει τα κλασσικά είναι ελεύθερος να μη λαμβάνει καν υπ’ όψη του τους καινούριους, και αντίστοιχα όποιος γουστάρει τους καινούριους να τους αποθεώνει χωρίς ανούσιες και υποκειμενιστικές πίπες περί “ιστορικής συνέχειας του ροκ στη Βρετανία” ή οτιδήποτε άλλο.
πρώτον, οι killers είναι αμερικάνοι, και δεύτερον, το “sam’s town” σας χώνει ωραία και όμορφα.
συνεχίστε.
ολο το ζουμι ειναι στο bold.σε καμια περιπτωση δεν υπαρχει ιστορικη συνεχεια,ουτε αμεσος συσχετισμος αναμεσα στα ροκ μεγαθηρια του τοτε και τα συγκροτηματα του σημερα,περα απο καποιες σκορπιες επιρροες.καλως ή κακως τα σημερινα ροκ συγκροτηματα(ή οσα θελουν να λεγονται ροκ),γερνουν περισσοτερο προς την ποπ σκηνη του σημερα και των 90s(brit pop π.χ),οποτε εξ ορισμου δεν υπαρχει μεγαλη σχεση με τα κλασικα ροκ συγκροτηματα.
και εν τελει,ουτε εγω γουσταρω την πλειοψηφια αυτης της σκηνης,υπαρχουν ομως καποιες εξαιρεσεις τις οποιες εγω δεν μπορω να αγνοησω διοτι παραγουν καλη μουσικη.
@the horror
Καλά το τί έχεις να πεις εσύ για ροκ δεν το λαμβάνουμε καν υπ’ όψη μας παλιοχιπστέρι. =Ρ
μεγαλη σχεση με το κλασσικο ροκ προφανως δεν γινεται να υπαρξει γιατι ειναι ενας νεκρος ηχος, γι αυτο και δεν προκειται να βγουν νεοι ζεπελιν,κουιν κτλ. και αυτο ειναι αδυνατον οχι λογω εμπνευσης η επειδη “δεν τους φτιαχνουν οπως παλια” αλλα γιατι αλλαζουν οι εποχες.δεν μπορει μια μουσικη να κρατηθει ζωντανη και να παραμεινει στον ιδιο ηχο που ειχε πριν 30 χρονια. καθε εποχη εχει τον δικο της. και δεν υπαρχει καλως η κακως σ’αυτο. δεν γινεται αλλιως, αυτο ειναι το φυσιολογικο.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτή την άποψη, μόνο που αντί για τον ‘‘νεκρό ήχο’’ της κλασικής rock θα έκανα λόγο για μουσικά είδη (ιδιαίτερα αυτά της rock, της pop και της soul) που έχουν εξαντλήσει προ πολλού τα ηχητικά, εκφραστικά και αισθητικά τους όρια. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν εξακολοθούν να κυκλοφορούν και σήμερα αξιόλογοι δίσκοι σε αυτούς τους μουσικούς χώρους, σημαίνει όμως πως αυτοί οι αξιόλογοι δίσκοι αναπαράγωντας δοκιμασμένες φόρμες δεν συνεισφέρουν ουσιαστικά στην εξέλιξη των οικείων μουσικών τους ειδών. Και αυτό κατά τη γνώμη μου εξηγεί το γεγονός πως όσο απομακρυνόμαστε από τις ‘‘κλασικές’’ δεκαετίες του '60 και του '70, τόσο περισσότερο οι δίσκοι αναφοράς φθίνουν σε ποσότητα και ποιότητα - ή για να το θέσω διαφορετικά, πιστεύω πως στην δεκαετία του ‘80 κυκλοφόρησαν περισσότερα σημαντικά albums απ’ ότι στην δεκαετία του '90 (ή των 00’s εννοείται), επειδή παρόλη την διαμόρφωση και εμπέδωση των ειδών στις δύο προηγούμενες δεκαετίες, υπήρχαν ακόμη ειδολογικές πτυχές που δεν είχαν γνωρίσει την πλήρη έκφρασή τους -. Δεν μπορώ να αποκλείσω πως στις προσεχείς δεκαετίες δεν θα υπάρξει ένα μουσικό κίνημα το οποίο (συνεπικουρούμενο ενδεχομένως και από τις τεχνολογικές εξελίξεις) θα ανανεώσει δραστικά την κατεστημένη μουσική έκφραση, αλλά τουλάχιστον προς το παρόν (και δη την τελευταία δεκαπενταετία περίπου) η συντριπτική πλειονότητα των δίσκων στον ευρύ χώρο της rock και της pop αναπαράγει αδιαπραγμάτευτα και παθητικά όχι μόνο έναν κορεσμένο, αλλά κυρίως έναν κορεστικό μουσικό ‘‘λόγο’’.
Και για να μην θεωρηθεί η παραπάνω εξέλιξη ως αποκλειστικά μουσικό φαινόμενο, θα επιχειρήσω έναν παράτολμο (έως και αυθαίρετο) παραλληλισμό με τον χώρο της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας. Στην διάρκεια των πέντε περίπου αιώνων που μεσολάβησαν ανάμεσα στην αρχαική περίοδο και τα ελληνιστικά χρόνια, δεν υπήρξε κανένα ποιητικό είδος δημοφιλέστερο του έπους - το αντίστοιχο της rock μουσικής τις τελευταίες δεκαετίες για να εισαγάγω τον παράτολμο παραλληλισμό μου-. Εύλογα επομένως υπήρξε ένας διαπιστωμένα μεγάλος αριθμός ποιητών που υπηρέτησαν ενσυνείδητα την εποποιία. Και όμως από όλα τα κείμενα της αρχαιοελληνικής επικής παράδοσης, τα μόνα που διασώθηκαν αυτούσια είναι τα ομηρικά και τα ησιόδεια, τα κλασικά με άλλα λόγια. Και παρόλη την περιέργεια που προκαλεί στους φιλολόγους η απώλεια αυτών των επικών κειμένων, εντούτοις αυτή ακριβώς η απώλεια δεν τους στοιχίζει ουσιαστικά στην αποτίμηση της συνολικής επικής παράδοσης. Οι κλασικοί τους αρκούν. Αντίστοιχα πιθανολογώ πως αν στους μουσικούς ακροατές του μέλλοντος, μετά από 500 ή 1000 χρόνια, παραδοθεί αυτούσιο το μουσικό έργο των Beatles, των Rolling Stones, των Led Zeppelin, των Pink Floyd και των Clash για παράδειγμα και χαθεί η δισκογραφία των U2, των R.E.M., των Nirvana και των Radiohead, ναι μεν θα έχουν απωλέσει γνώση για την τροπή που πήρε η rock τα ‘‘μετακλασικά’’ χρόνια, αλλά θα έχουν την πλήρη επίγνωση για το τί σήμαινε η rock στην κορυφαία της ‘‘κλασική’’ έκφραση.
Διαφωνώ σε αρκετά σημεία, αλλά μα το Δία, [U]φανταστικό ποστ.[/U] 8O
QFT
Κατα τα αλλα συμφωνω με το γενικο συμπερασμα του Μιουλ, αλλα σαν φαν της Βρετανικης σκηνης θα διαφωνησω σ’αυτο το κομματι λεγοντας πως και εκει (εξακολουθουν να ) βγαινουν πολυ καλα πραγματα,ακομα και γι αυτους που δν συμφωνουν με την κατευθυνση που χει παρει η ροκ μουσικη στο νησι τα τελευταια χρονια.Θελει το αναλογο ψαξιμο βεβαια…
Aυτό ακριβώς! Το bold ειδικά θέτει το “Βρεταννικό πρόβλημα” στη σωστή του βάση! Ο τύπος τους είναι κομπλεξικός και κίτρινος και από εκεί ξεκινάνε όλα. Όπως και στο ποδόσφαιρο με την Εθνική τους, που πριν από κάθε μουντιάλ/Euro είναι “πάμε τα λιοντάρια” και μετά στην πρώτη στραβή που κάποιος θα αποβληθεί ή θα χάσει κανένα πέναλτυ γίνεται αμέσως ο αποδιοπομπαίος τράγος. Έτσι και με τις μπάντες, ο τύπος τους βάλθηκε από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και μετά να απαξιώσει όλους τους παλιότερους ως δεινόσαυρους και να μας πλασάρει το “νέο” που είναι φοβερό και τρομερό για να το αποκαθηλώσει και αυτό σε μερικά χρόνια, σε δουλείά να βρισκόμαστε.
Ας μην μπούμε στη λογική των συγκρίσεων Kaiser Chiefs ή ακόμα και Muse με Zeppelin, Stones, Beatles, Floyd, Who, Cream κλπ. Ας δεχτούμε πως υπάρχει και ένας σημαντικός βαθμός υποκειμενικότητας που με κάνει να μεροληπτά υπέρ αυτών με τους οποιόυς μεγάλωσα.
Στο Metal τι γίνεται ρε παιδιά; Mετά το NWOBHM, λίγες μπάντες μετρημένες στα δάχτυλα. Ποιά είναι αυτή τη στιγμή η κορυφαία Βρεταννική μπάντα κάτω των 30-35; Οι Dragonforce; Kάποιοι άλλοι; Όποιους και να μου πείτε, και μόνοι σας θα καταλήξετε πως κατώτεροι θα είναι από την αντίστοιχη παραγωγή σε Αμερική ή και Σκανδιναβία.
Μεγάλο μέρος του προβλήματος τους είναι πως oυσιαστικά δεν υπάρχει μεγάλο κοινό πλέον. Στη δεκαετία του '60 θεωρούνταν cool να πηγαίνεις να ακούς τους Stones και τα rave ups των Υardbirds, ο Clapton ήταν Θεός σύμφωνα με τα γραφίτι. Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της Βρεταννικής νεολαίας ακούει φλώρικα/ηλεκτρονικά/χορευτικά. Το ροκ κοινό είναι μειονότητα. Φαίνεται και στις τιμές των μεταχειρισμένω δίσκων.
Αρχές της περασμένης δεκαετίας που ταξίδευα Αγγλία για δουλειά, είχα σηκώσει στα “μεταχειρισμένα” τους σπάνια 7"ρια από Gillan και παλιούς Whitesnake για αστεία ποσά! Ο τύπος στο κατάστημα χαζογέλαγε και μου έκανε χαριτωμένα αστειάκια για το πως είχα κάνει χάλια το μαύρο πουκάμισο μου από τη σκόνη ψάχνοντας το καταγώγι του (“Did the whitesnake shed on your shirt? haha” #-o) και δεν καταλάβαινε πως του τα έπαιρνα τζάμπα του μαλάκα και αν τα έβγαζα σήμερα προς πώληση -εκτός Βρετανίας- θα τα έδινα Χ 5 στη χειρότερη…
Στην Αμερική δεν είναι έτσι…
Πας σε φεστιβάλ και έχει κοριτσάκια από κολλέγια, 20 χρονών και τραγουδάνε όλα τα λόγια μαζί με τον Gregg Allman και τον Neil Young που είναι πλέον υπερβολικά μεγάλοι για να ήταν ακόμα και πατεράδες τους! Υπάρχoυν Classic Rock ραδιοφωνικοί σταθμοί σε όλη τη χώρα, που όσο και αν μπορούν να κατηγορηθούν πως έχουν τις πόρτες κλειστές στις νέες μπάντες αναμασώντας τα κλασσικά, τελικά παράγουν έργο. Γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας συναίσθηση της ιστορίας του ροκ. Και φυσικά υπάρχουν και τοπικές σκηνές που ποτέ δεν έκοψαν τους δεσμούς τους από την “πηγή”: Τα blues.
Έτσι έχεις ένα υγιέστερο μουσικό περιβάλλον και βλέπεις να ξεπετάγονται νέες μπάντες/καλλιτέχνες όπως οι North Mississippi All Stars, οι Radio Moscow, οι Rosehill Drive, ο Robert Randolph, ο Βοnamassa, οι Assembly of Dust, οι Umphrey’s McGee. Mε εξαίρεση τον Bonamassa οι υπόλοιποι στην Ευρώπη δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί, στην Ελλάδα ειδικά καθόλου γιατί παραδοσιακά το κοινό εδώ είναι στραμμένο προς την Βρετανία. Δυστυχώς για εμάς είμαστε σε τροχιά γύρω από έναν “ήλιο που έσβησε”… [-X
Για το πρώτο που λες, ψάξε λίγο αυτούς που αναφέρω παραπάνω και θα δεις τι ενθουσιάζει σήμερα τον παλιο-ροκά! 
8)
Για τον νέο Μαραντόνα μπορεί γενικά να έχεις δίκιο αλλά το timing δεν είναι υπέρ σου γιατί το 2ο γκολ του Μέσσι ενάντια στη Ρεάλ είναι πολύ πρόσφατο αυτή τη στιγμή!8O8O