Έχοντας χάσει Τorche ξεκινάω από:
Κylesa: Η απόδοσή τους ήταν πολύ καλή και οι 2 ντράμερ πολύ δεμένοι. Η Laura Pleasants ακόμα καλύτερη απ’ ότι τη φανταζόμουν στη σκηνή, είχε μια αρχοντιά πάνω της (μπορεί να φταίει και το υπέροχο μπλουζάκι Black Flag που φόραγε). Καλύτερη στιγμές θα έλεγα Unknownawareness, Scapegoat, Running Red, When the Horizon Unfolds. Όμως δεν είχαν για σύμμαχο τον ήχο. Οι κιθάρες και συγκεκριμένα τα εφφέ που χρησιμοποιούν πρέπει να είναι κρύσταλο για να βγάλουν το vibe που επιθυμούν. Περιμένουμε την εμφάνισή τους σε κλειστό χώρο.
Lita Ford: εντάξει, για την ηλικία της πιστεύω ότι στάθηκε μια χαρά. Η φωνή της σε καλή κατάσταση γενικά, έδειξε να τα καταφέρνει. Βέβαια, δεν είδα τα τελευταία 2 κομμάτια, για να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Δεν μπορώ να πω ότι περίμενα περισσότερα πράγματα, πολλοί μουσικοί των 80ς με προσωπική καριέρα τα έχουν κάνει θάλασσα (και άντρες κιόλας, που έχουν και πιο εύκολη δουλειά από μια γυναίκα), και δε ξέρουν που πατάν και που βρίσκονται. Αυτή δε μου το έδειξε τόσο, φάνηκε να ξέρει τι θέλει από τη μουσική της. Η μπάντα που τη συνόδευε καλή σχετικά.
Down: Τι να λέμε τώρα. Τα είπα και πιο πάνω, όλοι τους σε φόρμα, σετ μια χαρά. Συμπέρανα ότι αδίκησαν κατάφωρα τους εαυτούς τους όταν διέλυσαν, θα έπρεπε από την 1η στιγμή να είχαν δει πιο σοβαρά την όλη φάση. Ειδικά οι 2 κιθαρίστες σα να γεννήθηκαν ο ένας για τον άλλο. Στο Stone the crow ανατριχίλες, το ίδιο και στο jam, και στο Εyes of the south. Kαι κάπου λίγο πριν άρχισε να τους βοηθάει ο ήχος που κατά τη διάρκειά των Down με ενόχλησε, περισσότερο απ’ όλα τα άλλα γκρουπ. Είναι δυνατόν να μη μπορείς να ακούς πιατίνια στο στύλ που παίζουν (παράδειγμα)?
Saxon: Η μαγευτική 2μισάωρη προπέρσινη εμφάνισή τους με ώθησε στο να δω μόνο 3 τραγούδια. Πάντως αυτό που εξέλαβα ήταν η σταθερή δύναμη που έχουν. Από ήχο μια χαρά τα πήγαιναν και ο Βiff ο πιο αγέραστος απ’ όλους. Δύναμη. Θα τους δω κάποια στιγμή χειμώνα όποτε ξαναρθούν.
Μastodon: 4 φορά που τους βλέπω και καλύτερη. Εντάξει για τον ήχο δεν έχω να πω και πολλά, τα είπαν άλλοι. Οι ίδιοι στα 2 πρώτα τραγούδια δεν άκουγαν ούτε τις φωνές τους. Πάντως μπροστά που πήγα ακουγόταν κάτι παραπάνω. Αυτό που παίζουν πάντως από τα ελληνικά PA δε πρόκειται να βγει. Κατά τ’ άλλα: ονειρικό σετ (άντε να έλειπε κανά Ηearts Alive), δεν έχω ξανακούσει τέτοιο groove από το Dailor, ο Κelliher αλάνθαστος και υπερκούλ, ο Hinds σε ρόλο Jimmy Page, ενώ μάλλον ο Sanders ήταν καλύτερος από όλους. Στην αρχή ξεκίνησαν με λίγο στρες παραπάνω, αλλά παίζοντας απογειώθηκαν. Αρχηγική εμφάνιση. Τα κομμάτια του νέου δίσκου απογειώθηκαν. Τι να λέμε τώρα. Czar? Quintessence? Ομώνυμο (ειδικά εκεί η δίκαση τρύπησε στομάχια). Όνειρο.
ΥΓ: Φτου και στους 4 ξεπουλημένους επειδή είπαν thank you στο τέλος. Μας ειρωνεύονται κιόλας? Ούτε μίλησαν στον κόσμο ανάμεσα στα κομμάτια, ούτε σόλο, ούτε Μastodon loves Greece, ούτε τίποτα. Δε πάτε μπροστά κύριοι αν νομίζετε ότι η μουσική σας μιλάει μόνη της.
Slipknot: Όποιος έχει δει έστω και μια φορά ξέρει τι να περιμένει. Έχοντας δει τη μπάντα το 2004, μπορώ να πω ότι είναι αρκετά πιο κουρασμένη πάνω στη σκηνή από συνεχείς περιοδείες κλπ. Ειδικά ο Corey μου φάνηκε πτώμα, και παρατήρησα και κανά δυό σημεία που έχανε η φωνή του λίγο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έδωσαν άλλο ένα τρομερό σόου. Tα κομμάτια του All hope is gone μου φάνηκαν καλύτερα από του δίσκου. Και για ότι βαριέμαι να συμπληρώσω, με καλύπτει άψογα το ριπόρτ. Συμφωνώ και μ αυτό που λέει ο Κρισπ πριν. Έχουν δώσει πολύ βάση σε μουσική, στίχους κτλ. τον τελευταίο καιρό.
Τώρα βαριέμαι να μιλήσω για τα υπόλοιπα. Έχουμε κι άλλα ποστ περιθώριο.
