+1 στο πανω ποστ!
ο Rory ειναι ο πρωτος μουσικος που μου ερχεται στο μυαλο, οταν με ρωτανε ποιον θα ανεσταινα!
γιατί στα new waves παίζουνε και τέτοια άμα λάχει. 
Tώρα το είδα,νομίζω αυτό είναι ηλεκτρικό σιτάρ που παίζει
Είδα χτες στο Revenge και θυμήθηκα το συγκεκριμένο βίντεο. On par with Irish Tour and Stagestruck, folks, definitely I’d say.
I love the Coral Electric Sitar Rory plays here. They were made for and sold by Danelectro in 1967 and ‘68. I believe only about 500 of them were produced. It was featured on such 60’s and 70’ hits as Cry Like a Baby by the Box Tops, Monterrey by Eric Burdon and the Animals, Games People Play by Joe South, to name a few. But nobody ever played it like Rory does in this clip. Gives me the shivers every time.
σχολιο που προστεθηκε λεει πριν 1 βδομαδα.
Όσοι ήταν στη Νέα Φιλαδέλφεια στις 12/10/1981 ίσως ειδαν κάποιον αγώνα, συναυλία Gallagher πάντως δεν είδαν γιατί η συναυλία ήταν στις 12/09/1981 :). Παρεπιπτόντως, μία ώρα από τη συναυλία υπάρχει σε audio.
:lol::lol:
H (σωστή) επέτειος τιμήθηκε πάντως στο θρεντ νωρίτερα υπάρχει youtube link για το audio που γράφεις!
ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ ΤΑ ΣΠΑΕΙ
ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΛΑΒΑ ΤΟΤΕ ΗΜΟΥΝ ΑΓΕΝΝΗΤΟΣ
http://www.youtube.com/watch?v=jKW7x3GHSDM&feature=share
Rory Gallagher - Hammersmith Odeon Full Show
ωραιο λαιβακι!
Madrid 1975, full concert
Respect. Ο αγαπημένος μου μουσικός. Ψυχούλα με @@.
σαν σημερα γεννηθηκε ο καλυτερος ολων των εποχων.
Τον απεριόριστο σεβασμό μου σε έναν από τους μεγαλύτερους και καλύτερους όλων των εποχών. Πόσο θα τανε τώρα, 60κάτι; Και δεν θα χε έρθει και δυο-τρεις φορές Ελλάδα; 
64…
Το αν ήταν ο καλύτερος ή όχι νομίζω δεν έχει σημασία. Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι με άγγιξε σχεδόν όσο κανένας άλλος κιθαρίστας και για μένα αυτό δείχνει το μεγαλείο κάποιου…
Να’σαι καλά Rory όπου και να είσαι…
EDIT:
Επίσης θα σας συνιστούσα να μη χάσετε τον Barry Barnes της tribute μπάντας Sinnerboy που θα έρθει και φέτος στη χώρα μας.
σωστος ο Ασταλδος! να μην χασετε τον Barry! ειναι εξαιρετικος μουσικος και τρελος τυπος! με λιγο τζιν παραπανω στα live του ισως δειτε καπου στη γωνια δεξια τον Rory να κοιταει.
το συναισθημα που μου βγαζει ο Ρορυ καθε φορα που ακουω καθε του κομματι δεν περιγραφεται με λογια!
παραθετω τον πιο σοφο του στιχο
…whiskey makes you drowsy and gin can make you think…
17 χρονια χωρις τον καλυτερο ολων.
αυτο που ειπε ο Astaldo παραπανω: “Να’σαι καλά Rory όπου και να είσαι…”
ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ
Ψιλολιώνω τελευταία και ήθελα να εκφράσω τη λατρεία μου.
Μα τι ΜΟΥΣΙΚΟΣ.
Καλλιτέχνης, τεράστιος κιθαρίστας, συνθέτης, στιχουργός. Κι Ερμηνευτής. Τι κι αν έχανε στη φωνή, η ΨΥΧΗ του αναπλήρωνε κατά… 200%. Ακούς Rory και σου μεταφέρει τόσα συναισθήματα… Ο τύπος ήταν εκεί, ένιωθε. Και σε κάνει κι εσένα να νιώθεις με έναν μαγικό τρόπο.
Δέος, μόνο. Γιατί εμπνέει/ενέπνεε σεβασμό ως άνθρωπος πρωταρχικά και αυτό αποτυπώνεται στη μουσική του. Στα γρέζια και τον πόνο της φωνής του, στις ζωγραφιές που έκανε με την απίστευτη, σχεδόν λιωμένη strat του. Στο ήθος του, στην ταπεινότητά του και την απλότητά του. Μόνος του, μακριά από δημοσιότητα, σχεδόν μακριά κι απ’τα εγκόσμια. Παρέα με την κιθάρα του, τη μόνη γυναίκα που αγάπησε έτσι πιθανότατα. Μαζί με τη μπύρα βέβαια.
Έτσι και στα live. Αποκάλυψη. Να γεμίζει μια σκηνή και έναν ολόκληρο χώρο ακριβώς με αυτά τα μέσα. Να στάζει απ’τον ιδρώτα, να κλείνει τα μάτια, να χάνεται και να βλέπεις πόσο αγαπάει αυτό που κάνει, πόσο χωμένος είναι. Πόσο το ζει. Κι εσύ να απορείς πώς γίνεται να είναι τόσο… τόσο θεός και άνθρωπος/ανθρώπινος παράλληλα.
Όπως έχω ξαναπεί, α ρε Ρορυ Τεράστιε.-
[SIZE=“1”](εμείς εδώ ποιον θα κάνουμε άγαλμα; :p)[/SIZE]
Βγάζοντας το out-of-this-world Irish Tour απέξω,
[B]προσωπικό τοπ 5 δίσκων του:[/B]
- Rory Gallagher
- Calling Card
- Tattoo
- Top Priority
- Deuce
για την ώρα at least.
[B]Μερικά αγαπημένα κομμάτια:[/B]
A Million Miles Away (Irish Tour '74) Αγαπημενότερο, αν μετρήσουμε αυτή την εκτέλεση.
I Fall Apart, Just the Smile, I’m Not Awake Yet, Philby, Who’s That Coming, Bad Penny, Crest of a Wave…
[
[I][B]Just the smile that is spreading all over [U]his[/U] face,
Could warm up the room and set fire to the place
[/B][/I]](http://www.youtube.com/watch?v=zVhdT0kRNZg)
Το μόνο που σκέφτηκα με το που είδα το ποστ και την φωτογραφία ήταν ότι αν ξαφνικά το πετύχαινα αυτό το άγαλμα μπροστά μου, δεν ξέρω για πόση ώρα θα καθόμουν σε κάποιο κοντινό πεζούλι κοιτώντας και προσπαθώντας να συγκρατήσω την συγκίνησή μου, να βάλω σε τάξη τα συναισθήματά μου και να προσπαθήσω να συνειδητοποιήσω πόσο ΜΕΓΑΛΟΣ ήταν αυτός ο άνθρωπος. Όχι Άνθρωπος ή θεός, αυτό δεν το ήθελε ποτέ ο ίδιος.
Και μόλις έβαλα I’m Not Awake Yet. Πω…
Από τα καλύτερα ποστ του θρεντ. Παίζει να ξεθάψω.
Ακριβώς όπως τα λες ήταν. Ο άνθρωπος συνδεόταν με την κιθάρα του και από εκεί και πέρα περνούσε σε άλλους κόσμους.
Το κομμάτι από κάτω είναι από τα αγαπημένα μου από Rory κι ας μην έγινε ποτέ χιτ, δεν τον αγαπήσαμε εξάλλου για κανένα Moonchild ή Shadow play… Αυτός και η κιθάρα του μόνο,κλειστά μάτια και ερμηνεύει σαn δίχως αύριο. Συγκλονιστικός ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ με κεφαλαία.
[SPOILER]Ταύτιση και στην επιλογή top-5 δίσκων με αλλαγές στις θέσεις
- Calling Card
- Tattoo
- Rory Galagher
- Τοp Priority
- Deuce
Στα κομμάτια να προσθέσω προσωπικά αγαπημένα τα Walk on Hot Coals, Easy Come, Easy Go, Edged In Blue, Can΄t Believe it΄s True[/SPOILER]