Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.
Ας μιλήσω καθαρά συναυλιακά.
Globe arena. Τεράστιος χώρος, αχανής και κατακόκκινος. Μου θύμισε το Ο2 του Βερολίνου, αλλά σε καλύτερη εκδοχή. Από όσους κλειστούς χώρους έχω δει, μακράν ο καλύτερος. Εντυπωσιακός σε όλα του, έμεινα με ανοιχτό το στόμα, μπαίνοντας μέσα. Κάθετες εξέδρες, 3 διαζώματα για τον κόσμο και άλλο ένα από πάνω με μπουθ, που δεν ξέρω αν είναι σουίτες, κοντρόλ ρουμς ή ο, τι άλλο. Έτσι κι αλλιώς ήταν τόοοοσο ψηλά και είχαμε εισιτήρια στην πρώτη σειρά στο κάτω διάζωμα. Νομίζω ότι η χωρητικότητα μπορεί να είναι και μεγαλύτερη από 16-17 χιλιάρικα, όπως το σκέφτομαι.
Συναυλία.[B] Πρέπει να ήταν η τελευταία μέρα του κόσμου[/B]. Τουλάχιστον έτσι πρέπει να νόμιζε η Αγία Τριάδα της μουσικής. Βγήκαν στη σκηνή και έπαιξαν 2 ώρες και 40 λεπτά καθαρά, χωρίς το διάλειμμα και τα εισαγωγικά βίντεο με την απίστευτη πλάκα.
Ήχος. Εντάξει, έγινε μαλακία. Η τελειότητα δεν μπόρεσε να φτάσει τον ήχο της συναυλίας και αναγκαστικά δεν μπορούμε να πούμε ότι ο ήχος ήταν τέλειος. ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΤΕ, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ, ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ, ΤΟΣΟ ΚΑΘΑΡΟ ΚΑΙ ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟ ΗΧΟ. Ασύλληπτο το πώς ακούγονταν τα πάντα, κάθε λεπτομέρεια, κάθε ήχος, κάθε νότα, κάθε χτύπημα, κάθε οτιδήποτε. Και έτσι θα μπορούσαμε να ακούσουμε και τα λάθη τους. Θα μπορούσαμε. Γιατί, απλά δεν έκαναν. (Και το λέω αυτό γιατί στη Φρανκφούρτη, πχ, δεν απέφυγαν καναδυό ψιλολαθάκια.) Οι τύποι ήταν ΑΠΟΛΥΤΟΙ. Και χάρισαν μία ηχητική απόλαυση, πρωτόγνωρη ακόμα και για άτομα που έχουν ξαναδεί το γκρουπ. Είναι κουραστικό να λέει κάποιος ότι το παίξιμό τους είναι τεχνικά άρτιο, ξανά και ξανά, αλλά έτσι είναι.
Σετλίστ. Ποτέ σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι κανείς ικανοποιημένος. Πάντα υπάρχει γκρίνια, γιατί έπαιξαν αυτό, το άλλο κι ετούτο και δεν έπαιξαν εκείνο και δαύτο. Όλοι όμως παραδέχονται ότι και αυτό και το άλλο κι ετούτο τα έπαιξαν τέλεια. Και έπαιξαν την τελευταία στροφή του Closer to the heart λίγο φάνκι (να το πω έτσι;) Κι ακούγονταν λίγο διαφορετικά τα πλήκτρα του Vital signs. Και την πρώτη στροφή του Working man την έκαναν ρέγγε και την γύρισαν μέσα στο τραγούδι σε ατόφιο heavy metal πηγαίνοντας σε ένα δαιμονισμένο σόλο και τελειώνοντας τη συναυλία με την εισαγωγή του Cygnus X-1…
Μείον; Ναι υπάρχουν και είναι κάμποσα.
1)Η ιδιαιτερότητα της φωνής του Lee. Ο Γέδης τα δίνει όλα. Δεν κολλάει στο να τραβήξει τη φωνή του όσο μπορεί πλέον, βγάζει φοβερή ένταση, αλλά κάπου το “χάνει”. Όχι πάντα, αλλά κάπου του συμβαίνει.
2)Η προσέλευση του κόσμου ήταν ή φαινόταν μικρή. 8 με 9 χιλιάρικα, που δεν είναι λίγα, αλλά σε ένα τόσο μεγάλο χώρο φάνηκαν λίγοι. Γεμάτη η αρένα, πολύς κόσμος στο κάτω διάζωμα, (μόνο το πέταλο είχε κάμποσα κενά), αρκετός σκόρπιος κόσμος στο μεσαίο διάζωμα και κλειστό το τρίτο. Πάντως οι μαυραγορίτες πωλούσαν την τελυταία στιγμή εισητήρια των πρώτων σειρών στην αρένα για 25 ευρώ!!! (το μάθαμε, όπως και άλλα πολλά για τα νέα της Σουηδικής heavy metal σκηνής από τον κιθαρίστα των Memory Garden, με τον οποίο ήπιαμε κάτι μπύρες το Σάββατο)
3)Το κοινό ήταν πολύ ψυχρό και βοήθησε σε αυτό το ότι όλοι κάθονταν στις θέσεις τους, ενώ αν σηκωνόταν κάποιος, τον “κάθιζαν” κάτω αμέσως. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να σηκωθώ πάνω και αναγκαστικά χτυπίομουν στο κάγκελο που είχα μπροστά μου.
4)Σε ορισμένα σημεία το videowall πίσω από το γκρουπ παρέμενε κλειστό, χωρίς πλανα ή βίντεο που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν στα σώου τους. Δεν θυμάμαι αν στα προηγούμενα σώου υπήρχε κάτι ανάλογο, αλλά το σημειώνω.
KOΡΥΦΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ.
[B]Η πρώτη των πρώτων για μένα ήταν η εκπληκτική εκτέλεση του[/B][B] Witch hunt[/B]. Ατμόσφαιρα απόκοσμη από το υπερπέραν, από άλλη διάσταση, δεν ξέρω αποπουστοδιάλο. Ανατριχίλα σκέτη…
Μετά. Leave that thing alone (μην υποτιμάτε το οργανικό έπος, παπάδες έπαιξαν), Far cry (heavyyy), Presto (δεν το περίμενα), Marathon.
Μια κατηγορία μόνα τους: 2112 (το ίδιο διαστημόπλοιο που με πήρε μαζί του πριν 20 χρόνια), Τhe camera eye (μεγάλο απωθημένο), Subdivisions (κλασικά)
Τα υπόλοιπα ήταν απλά τέλεια…
Την ιστορία της ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ μια άλλη φορά. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν και τίποτα φοβερό…[-X