Sabbat

Kαι όμως έβγαζε και η βρετανία thrash στα 80ς, και μάλιστα καλό!
Οι Sabbat ξεκίνησαν κάπου το 1985 στο Nottingham. Στα φωνητικά ήταν ο Martin Walkyier πριν παίξει μπάλα με Skyclad, στις κιθάρες ο Andy Sneap πριν ασχοληθεί με παραγωγές, στα τύμπανα ο Simon Negus και στο μπάσο ο Frazer Craske (ο οποίος ήταν στο λύκειο στους Hydra όπως και ο Μάρτιν ενώ για λίγο σαυτούς πήγε ως δεύτερος κιθαρίστας ο Sneap, διώξανε τον ντράμερ και την ώρα της κοπάνας αλλάξανε το όνομα σε Sabbat)

Από ότι ξέρω στην αρχή βγάλανε ένα demo, το [B]Magic in Practice and Theory/B που πρέπει να το άκουσαν οι ίδιοι μόνο αλλά μετά στρωθήκανε στη δουλειά και το επόμενο demo, το [B]Fragments of Faith Forgotten/B πήρε αποθεωτική κριτική στο Kerrang! Σαν να μην έφτανε αυτό πέρασαν και μια βόλτα από το BBC (α ρε Αγγλία…, το κυκλοφόρησαν σε κασσέτα, δεν το έχω ακούσει όμως) .
Έτσι δεν προκάλεσε έκπληξη και ο ερχομός του πολυπόθητου συμβολαίου με δισκογραφική που δεν ήταν αλλη παρά η θρυλική Noise Records.

Eίμαστε πλέον στα τέλη του 1987 και το History of A Time To Come είναι γενονός

Πρόκειται για ένα δυνατό thrash album με έντονους ρυθμούς και θεματολογία ενάντια στην αγαπημένη στον Μάρτιν εκκλησία. Mπάσιμο με το A Cautionary Tale όπου παρακολουθούμε το Φαουστικό διάλογο με Μεφιστοφέλη και αγγέλους (έκπτωτων και μη)
Think for just one moment and I’m sure that you will see, the moral of this story -
that what shall be must be. He who gives his soul to Hell, must dare to pay the price,
he versed in divinity must live a noble life - OR ELSE HE IS DAMNED!

Νon stop συνέχεια με το Hosanna In Excelsis σε ένα καθαρόαιμο θρας χείμαρρο
Dark formations fly above us, ghastly are the Lords of Hell,
who proudly storm the gates of heaven, from which their noble masters fell…
Ο δίσκος κυλάει νεράκι γενικώς, ακόμα και στο 8λεπτο Horned is the Hunter

Αν και πολύ θα θέλανε να είχανε ηχογραφήσει κάπου προς Bay Area βολευτήκανε με το Ανόβερο (ψαρωμένοι έτσι κι αλλιώς, ο Sneap ήταν ακόμη ανήλικος). Πάντως η παραγωγή το χαντακώνει το άλμπουμ αλλά αυτά τα λέω τώρα, πριν 20 χρόνια μου φαινόταν τέλειο :slight_smile: Η Νoise τους βγάζει σε περιοδεία με τους Rage ενώ παίξανε και στο Βάκεν της εποχής που ήταν το Dynamo Open Air.

To 1989 βγαίνει (και πάλι από τη Noise) το Dreamweaver.

There is no way to fight a foe / Who strikes from the inside,
And once within we can begin to Smite this pagan pride.

Eγώ αυτό πήρα πρώτο και παραμένει ο αγαπημένος μου δίσκος τους αλλά καταλαβαίνω αυτούς που τους φάνηκε πιο δύσκολο σε σχέση με το ντεμπούτο λόγω συνθέσεων, που ενώ είναι ένα κλικ πιο γρήγορες είναι επίσης και πιο (ας πουμε) περισσότερο δαιδαλώδεις (άλλωστε εδώ έχουμε 2 8λεπτα). Η προφορά(sic!) του Μάρτιν δεν έχει βελτιωθεί αλλά το πάθος και η εκφραστηκότητα του αγγίζει θεατρικά επίπεδα, η θεματολογία του αναπτύσεται περισσότερο, παγανισμός κτλ με στίχους βασισμένους πάνω στο The Way of Wyrd του Brian Bates.

Beware- the waves upon the water / Are like ripples in your mind,
And the shadows cast by nature / Show the future you may find.
As rivers flow because they know / That they must join the sea-
Thus you will be carried on to / Meet your destiny.

Το 1991 βγαίνει ο τρίτος δίσκος (Mourning Has Broken). Προσωπικά είναι ο λιγότερο αγαπημένος δίσκος τους, βαρετές πρόχειρες συνθέσεις να βγει η υποχρέωση.

Ακολουθούν τσακωμοί, ο Sneap θέλει μεγαλύτερες πιο προγκ συνθέσεις, ο Μάρτιν θέλει μικρά κομμάτια να χωρέσει τα τσιτάτα του, γκρίνια για το οικονομικό (ο Μάρτιν την έβγαζε με το επίδομα ανεργίας) ενώ η Noise τους έχει γραμμένους (όπως και τόσους άλλους άλλωστε) και έτσι έρχεται το διαζύγιο, και φτάνουμε στο 2006 για να κάνουν reunion. Δίνουν live παντού, το 2007 παίζουν Keep It True αλλά δε γράφουν τίποτα, τουλάχιστον τους είδαμε και δω το 2009 σε σούπερ κόμπο βραδιά στο Gagarin με Exodus και Entombed.

Τα δύο πρώτα άλμπουμ επανακυκλοφόρησαν σε cd με bonus tracks και καλύτερο (remastered) ήχο. Το τρίτο δε θέλει να το ακούσει κανείς έτσι κι αλλιώς…

Πω. Με καταστρέφεις τώρα. Ανοίγεις θρεντ Σάμπατ σε μια περίοδο που λιώνω Γκριπ Ινκ και έχω ξεθάψει Μέγκαντεθ; Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ω-Σ-Α.
Κορυφαία μπάντα εν πάσει περιπτώσει, έχω ακούσει τα δύο πρώτα και κλασσικά και μπορώ να πω με σιγουριά ότι κάνουν τους Σάμπατ μία από τις αγαπημένες μου θρας μπάντες έβερ.

Κορυφαίοι πραγματικά! Και το τρίτο είναι πολύ καλό. Έξυπνο και πολύπλοκο. Απλά χωλαίνει σε παραγωγή καθώς και στην αλλαγή κατεύθυνσης. Το Dreamweaver πάντως είναι μια εποποιία πραγματική! Προσωπική λατρεία το, σαν την μύγα μες το γάλα, Advent of insanity. Και φυσικά οι Sabbat αποτελούν και την αυγή του τεράστιου αυτού στιχουργού Martin Walkyier οποίος τα έχει πει πια όλα και με τον καλύτερο τρόπο!

Tεραστιοτατη μπανταρα, λατρεια. Τα δυο πρωτα ειναι τιτανια αλμπουμ, δν μπορω να ξεχωρισω ποιο ειναι καλυτερο, μαλλον ομως το dreamweaver. Moλις ειχα πρωτακουσει Sabbat ειχα παθει τετοια πλακα και τους ακουγα συνεχεια για μηνες!
Απο τις αγαπημενες μου μπαντες ever, και γουσταρα τρελα που τους ειδα live μαζι με entombed και exodus κι ας ητνα λιγο κατω απο αυτο που περιμενα!

[B]http://www.youtube.com/watch?v=XJTyhTgXhNs[/B]

πατάει κάτω πολλά “σατανικά” τραγούδια απο την Σκανδιναβία

Tεραστίων διαστάσεων κόλλημα!Ακόμη είναι.Ευτυχώς τους έχω δει και μία φορά σε καλό λαϊβ (1 στις 3 είναι τραγικό ποσοστό όμως!)
Εννοείται οτι τα 2 πρώτα τους είναι σε μια δική τους λίγκα!
Έπινα νερό στο όνομα του Ονειροϋφαντή απο την πρώτη Γυμνασίου!
Βέβαια ,αυτό ίσως έχει να κάνει γιατί το άκουσα και πρώτο.Όμως τα θεωρώ ισάξια (πέρα του concept που το κανει και ξεχωριζει καθώς θρέφω και μια αδυναμία σε τέτοιες κυκλοφορίες!)
Το τρίτο έχει τον Ντέζμοντ να ουρλιάζει σα μαλάκας μέσα σε ένα σχετικά καλό σύνολο συνθέσεων.Όμως το θεωρώ “λίγο” μιας και η αποστροφή μου για τον μαλάκα που ουρλιάζει με κάνει να μην θέλω να παρατηρήσω τπτ παραπάνω στο δίσκο.
Το ντέμο (το δεύτερο) το είχα κατεβάσει πολλά χρόνια μετά (και πρίν) και ήταν μάλλον κακή κόπια/ριπ.
Απο σήμερα θα σας ονομάζω[I] αδέρφια[/I] μου!
ΑχαχαχαχαΧα!
Γαμώ και με καθυστέρηση το θρέντ!
ΣΑΜΠΑΤ ΡΕ ΤΥΡΙΑ!

[I][COLOR=“Red”]One man - one vision, racial purity,
madman or magician? A mystery to me,
he who scorns the teachings of
Blavatsky count the cost,
there’s more than superstition
hides behind the crooked CCRRRRROOOOSSSS![/COLOR][/I]

Μπανταρα!!

[COLOR=“Red”][I]Then in a mighty flash of light
before thee Mephistopheles appears.
“I charge thee go and change thy shape,
for you fill my soul with fear.
Now swift-as-hell back to the fire
return an old Franciscan Friar.”
“Mortal command me while you can,
For surely thou art dammed.”[/I][/COLOR]

[B]πφφφ πολυ μαπα μπαντα…[/B]

[SPOILER]ψαρωσατε ε ? λοιπον ενα πραγμα μονο, το Μεταλ εγινε πολυ πιο “χαζο” απο τοτε που σταματησαν 2 μπαντες : οι Death και οι Sabbat/Skyclad. μιλαμε για απιστευτους στιχους, και πολυ εξυπνα θεματα. αυτα οσον αφορα στιχους. για τη μουσικη τινα πει κανεις - ΠΟΛΕΜΟΣ! τους ειχα προλαβει και σαν Return to the Sabbat στο Woodstock νομιζω… οπως και στο Gagarin το 2009 (ααααχ crowdsurfing στο I for and Eye…ευτυχια…)

αγαπημενο αλμπουμ το History, αν κ το dreamweaver δεν παει κ αυτο πισω.

προς τον τοπικσταρτερ - ποιοι ειναι οι Hydra ? κ αν εννοεις τους Hydra Vein (δισκαρα το πρωτο), ποτε ηταν σε αυτους ο Martin ???
[/SPOILER]

“rather death than false of faith”, με το παιδικό εξώφυλλο ε? :slight_smile:

καμία σχέση, ήταν απλά μία τοπική εφηβική μπάντα

edit.γίνεται να βάλουμε ενα (UK) στον τίτλο για να μη γίνεται μπέρδεμα με τους thrash/black Sabbat απο Ιαπωνία?

ααααα οκ. ναι το reather death με το εξωφυλλο-που-ζωγραφισε-ο-12χρονος-ανηψιος-μας :stuck_out_tongue: ωραιος δισκος ομως, me likes…

Εγώ είχα ξεκινήσει αντίστροφα με τους Sabbat, είχα ακούσει το τελευταίο τους με τον άλλον τραγουδιστή πρώτα, και φυσικά δεν μου είχε πει τίποτα ιδιαίτερο. Όταν όμως έπεσε στα χέρια μου το thrashing the east με Κreator/Coroner/Tankard/Sabbat έτρεξα να βρω τα πρώτα τους. Ε και φυσικά τα βρήκα αρκετά καλά. Κάποιες στιγμές με ξίνιζαν οι μεγάλης διάρκειας συνθέσεις βέβαια κ τα πιο λυρικά στοιχεία τους, κ έτσι δεν θα έλεγα ότι δέθηκα ποτέ ιδιαίτερα πολύ μαζί τους.

θα σου βγαλω καρτα για το " μεγάλης διάρκειας συνθέσεις", μιας και εχεις νουμερο 1 το …And Justice!
:stuck_out_tongue:

χαχαχα με έπιασες! ΟΜΩΣ: δεν έχω πρόβλημα με τις μεγάλες συνθέσεις γενικά, πχ, άλμπουμ όπως το Ocean των Eloy, ή το atomheart mother των Floyd κλπ κλπ μου είναι αγαπημένοι δίσκοι. Απλά οι μεγάλης διάρκειας συνθέσεις των Sabbat με κουράζουνε, just this.

Ρε mindcrimeK με έκανες και άκουγα χτές βραδιάτικα σερί History και Dreamweaver και μετά ήθελα κι άλλο και έβαλα και The Wayward Sons Of Mother Earth για να δέσει το γλυκό, άλλη αίσθηση αυτός ο martin, τρελές συνθέσεις…

@panagiotis: Τώρα εσύ τι αναφέρεις το Ocean? Έχω να το ακούσω τόσο καιρό που θα το βάλω τώρα στο playlist, μετά από Outcast και Hordes Of Chaos που λιώνω ασταμάτητα αυτές τις μέρες (τι άλμπουμ όντως ρε το Hordes…το φυσικό thrash επακόλουθο του Outcast, η ολοκλήρωση των Kreator νομίζω είναι αυτό το άλμπουμ)

το The Way of Wyrd του Brian Bates το εχει διαβασει κανεις?