Kαι όμως έβγαζε και η βρετανία thrash στα 80ς, και μάλιστα καλό!
Οι Sabbat ξεκίνησαν κάπου το 1985 στο Nottingham. Στα φωνητικά ήταν ο Martin Walkyier πριν παίξει μπάλα με Skyclad, στις κιθάρες ο Andy Sneap πριν ασχοληθεί με παραγωγές, στα τύμπανα ο Simon Negus και στο μπάσο ο Frazer Craske (ο οποίος ήταν στο λύκειο στους Hydra όπως και ο Μάρτιν ενώ για λίγο σαυτούς πήγε ως δεύτερος κιθαρίστας ο Sneap, διώξανε τον ντράμερ και την ώρα της κοπάνας αλλάξανε το όνομα σε Sabbat)
Από ότι ξέρω στην αρχή βγάλανε ένα demo, το [B]Magic in Practice and Theory/B που πρέπει να το άκουσαν οι ίδιοι μόνο αλλά μετά στρωθήκανε στη δουλειά και το επόμενο demo, το [B]Fragments of Faith Forgotten/B πήρε αποθεωτική κριτική στο Kerrang! Σαν να μην έφτανε αυτό πέρασαν και μια βόλτα από το BBC (α ρε Αγγλία…, το κυκλοφόρησαν σε κασσέτα, δεν το έχω ακούσει όμως) .
Έτσι δεν προκάλεσε έκπληξη και ο ερχομός του πολυπόθητου συμβολαίου με δισκογραφική που δεν ήταν αλλη παρά η θρυλική Noise Records.
Eίμαστε πλέον στα τέλη του 1987 και το History of A Time To Come είναι γενονός
Πρόκειται για ένα δυνατό thrash album με έντονους ρυθμούς και θεματολογία ενάντια στην αγαπημένη στον Μάρτιν εκκλησία. Mπάσιμο με το A Cautionary Tale όπου παρακολουθούμε το Φαουστικό διάλογο με Μεφιστοφέλη και αγγέλους (έκπτωτων και μη)
“Think for just one moment and I’m sure that you will see, the moral of this story -
that what shall be must be. He who gives his soul to Hell, must dare to pay the price,
he versed in divinity must live a noble life - OR ELSE HE IS DAMNED!”
Νon stop συνέχεια με το Hosanna In Excelsis σε ένα καθαρόαιμο θρας χείμαρρο
Dark formations fly above us, ghastly are the Lords of Hell,
who proudly storm the gates of heaven, from which their noble masters fell…
Ο δίσκος κυλάει νεράκι γενικώς, ακόμα και στο 8λεπτο Horned is the Hunter
Αν και πολύ θα θέλανε να είχανε ηχογραφήσει κάπου προς Bay Area βολευτήκανε με το Ανόβερο (ψαρωμένοι έτσι κι αλλιώς, ο Sneap ήταν ακόμη ανήλικος). Πάντως η παραγωγή το χαντακώνει το άλμπουμ αλλά αυτά τα λέω τώρα, πριν 20 χρόνια μου φαινόταν τέλειο Η Νoise τους βγάζει σε περιοδεία με τους Rage ενώ παίξανε και στο Βάκεν της εποχής που ήταν το Dynamo Open Air.
To 1989 βγαίνει (και πάλι από τη Noise) το Dreamweaver.
There is no way to fight a foe / Who strikes from the inside,
And once within we can begin to Smite this pagan pride.
Eγώ αυτό πήρα πρώτο και παραμένει ο αγαπημένος μου δίσκος τους αλλά καταλαβαίνω αυτούς που τους φάνηκε πιο δύσκολο σε σχέση με το ντεμπούτο λόγω συνθέσεων, που ενώ είναι ένα κλικ πιο γρήγορες είναι επίσης και πιο (ας πουμε) περισσότερο δαιδαλώδεις (άλλωστε εδώ έχουμε 2 8λεπτα). Η προφορά(sic!) του Μάρτιν δεν έχει βελτιωθεί αλλά το πάθος και η εκφραστηκότητα του αγγίζει θεατρικά επίπεδα, η θεματολογία του αναπτύσεται περισσότερο, παγανισμός κτλ με στίχους βασισμένους πάνω στο The Way of Wyrd του Brian Bates.
Beware- the waves upon the water / Are like ripples in your mind,
And the shadows cast by nature / Show the future you may find.
As rivers flow because they know / That they must join the sea-
Thus you will be carried on to / Meet your destiny.
Το 1991 βγαίνει ο τρίτος δίσκος (Mourning Has Broken). Προσωπικά είναι ο λιγότερο αγαπημένος δίσκος τους, βαρετές πρόχειρες συνθέσεις να βγει η υποχρέωση.
Ακολουθούν τσακωμοί, ο Sneap θέλει μεγαλύτερες πιο προγκ συνθέσεις, ο Μάρτιν θέλει μικρά κομμάτια να χωρέσει τα τσιτάτα του, γκρίνια για το οικονομικό (ο Μάρτιν την έβγαζε με το επίδομα ανεργίας) ενώ η Noise τους έχει γραμμένους (όπως και τόσους άλλους άλλωστε) και έτσι έρχεται το διαζύγιο, και φτάνουμε στο 2006 για να κάνουν reunion. Δίνουν live παντού, το 2007 παίζουν Keep It True αλλά δε γράφουν τίποτα, τουλάχιστον τους είδαμε και δω το 2009 σε σούπερ κόμπο βραδιά στο Gagarin με Exodus και Entombed.
Τα δύο πρώτα άλμπουμ επανακυκλοφόρησαν σε cd με bonus tracks και καλύτερο (remastered) ήχο. Το τρίτο δε θέλει να το ακούσει κανείς έτσι κι αλλιώς…