Sacred Reich

Groups & Artists
#1

Θεωρω ελλειψη το οτι δεν υπαρχει thread για αυτην την υψιστη γκρουπαρα απο Αμερικη

Προκειται για μια απο τις αγαπημενες μου thrash μπαντες (σιγουρα μεσα στις 5) αλλα και γενικοτερα. Απο τις πιο πολιτικοποιημενες μπαντες στο thrash με τραγουδια σαν τα Death Squad, Crimes Against Humanity, Administrative Decisions, American Way, Surf Nicaragua κτλ

To πρωτο τους album, το Ignorance (1987) ηταν ενας δυναμιτης που σε αρπαζει απο το αρχικο riff του Death Squad και δε σε αφηνει καθολου. Η μπαντα παιζει συνεχεια στην τσιτα, και ειναι τιγκα slayer-ικοι, ειδικα σε κομματια οπως το victim of demise αυτο φαινεται ξεκαθαρα. Παρολα αυτα ειχανε και επιρροες απο bay area και ιδιαιτερα exodus που ομως θα φανουν καλυτερα στα επομενα. Οι περισσοτεροι το θεωρουν το highlight της δισκογραφιας τους και νταξει ποσο μπορεις να διαφωνησεις με κομματια σαν το ομωνυμο το administrative decisions και το προσωπικα αγαπημενο μου απο το δισκο το Sacred Reich.

Eνα χρονο μετα (1988 ) κυκλοφορουν το Surf Nicaragua ep με το επικο εξωφυλλο. Φυσικα και οι περισσοτεροι στεκονται στο απλα ΕΠΙΚΟ ομωνυμο κομματι, που τα πρωτα λεπτα ειναι απλα τελειο thrash και μετα το μπασταρδευουν με surf μουσικη και πραγματικα απογειωνεται. Πηγαν ενα βημα παραπανω και εκει που μετα το κουπλε-ρεφραιν σου εριχναν ενα thrash μερος που η μια ριφαρα διαδεχοταν την αλλη, τωρα πειραματιστηκαν με αποτελεσμα ενα απο το πιο χαρακτηριστικα κομματια αυτης της μουσικης. Παρολα αυτα το ep δε μενει εδω και εχουμε και τη διασκευη στο War Pigs. Αλλα δυο κομματια (κομματαρες βασικα) με το One Nation να φερνει ενα καπως ποιο νεο υφος στη μπαντα, που θα φανει στο επομενο αλμπουμ, ενω το draining you of life υπηρχε και στο ντεμο τους (που ειχε το ιδιο ονομα) και ειναι το πιο heavy του δισκου.

Επειτα το 1990 κυκλοφορουν το American Way. Προσωπικα ειναι το αγαπημενο μου αλμπουμ των Sacred Reich. Βεβαια εχω ακουσει αποψεις οτι δε φτανει ουτε κατα διανοια το Ignorance. Ο Phil βεβαια εχει πει οτι ειναι ο χαρακτηριστικοτερος δισκος τους. Συμφωνω και επαυξανω.Για μενα συνοψιζει τελεια, το thrash των τελη 80’s αρχες 90’s με περισσοτερο groove και ακομα περισσοτερες επιρροες απο Bay Area που τοτε ηταν στα φορτε του το δευτερο κυμα με μπαντες οπως testament, defiance, vio-lence, forbidden. Προφανως και δεν αντεγραψαν οι S.R. αλλα εμπλουτισαν το στυλ τους και για μενα το αποτελεσμα ειναι συγκλονιστικο. Απο το Love… Hate καταλαβαινεις πως το αλμπουμ ειναι σκετος εθισμος. Υπαρχουν βεβαια και στιγμες οπως το I dont know που θυμιζει ignorance αλλα γενικοτερα ειναι πιο πεσμενες ταχυτητες, μελωδικοτερο και πιο groovy. Υπαρχει και ενα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια γενικα και το αγαπημενο μου απο Sacred Reich το Crimes Against Humanity. Τελευταιο τραγουδι του δισκου ειναι το 31 flavors που ειναι funk και εχει και γαμω τους στιχους ειδικα οι τελευταιοι o “don’t be
an ignorant fool, there’s so much music for you to choose, so don’t just be a metal dude, it’s cool fool”

Για τα αλλα δυο αλμπουμ δε θελω να αναφερθω… Οποιον του αρεσουν ας πει δυο πραγματα.

#2

Δεν έπρεπε να βάλεις στο πολλ το ΕΠ ρε. Γιατί δεν μπορώ να μην το ψηφίσω. Από το καλύτερα thrash Εp, μαζί με το Haunting the Chapel και Mad Butcher.

Ε κατά τα άλλα τα είπες. Από τα πιο κλασσικά και γαμάτα γκρουπς των 80ς: βρωμιά, τσαμπουκάς, θράσος και χυμαδιό. Το Ignorance είναι οδοστρωτήρας, το American Way πιο ώριμο. Οπότε είναι αναλόγως σε τι φάση βρίσκεσαι. Εγώ δεν μπορώ να επιλέξω ανάμεσά τους, αλλά παλιότερα όντως είχα αδυναμία στο American Way. Α και το Independence είναι ωραίο. Απλά είναι πιο χοροπηδηχτό το στύλ μωρέ. Νταξ, και το Heal το ακούω ευχάριστα αν και πιο μέτριο από το Independence.

#3

Φοβερά αδικημένη μπάντα.
Δίπλα στη λέξη bay area βλέπουμε μπάντες όπως Exodus, Anthrax, Forbidden, Violence και συνήθως δεν αναφέρονται οι Sacred Reich. Κακώς!
Η πλάκα είναι οτι στιχουργικά τουλάχιστον παίζει να είναι οι καλύτεροι από όλους στο bay area!
Ignorance, Surf Nicaragua και The American Way είναι όλα κορυφές.
Το ρίχνω Ignorance γιατι ήταν το πρώτο που άκουσα σε ευαίσθητη ηλικία και θυμάμαι το μικρό σοκ από τα σκίτσα που είχε στο booklet του CD.

#4

Γεωγραφικα παντως δεν ειναι Bay Area, απο το Phoenix ειναι, αν και δεν τα παω καλα με την αμερικανικη γεωγραφια :stuck_out_tongue:

#5

Για τον ήχο λέω βασικά, γεωγραφικά ούτε που το σκέφτηκα.
Αμερικάνικο θρας ρε παιδί μου, κατάλαβες :lol: :stuck_out_tongue:

#6

εννοειται κλασσικη μπανταρα, no more comments, με καλυψε πληρως ο φιλος κυνικος

#7

δε ψηφιζω ακομα γιατι εχω ακουσει μονο το nicaragua που γαμαει εννοειται ολοκληρωμενα και ολοκληρωτικα.τεραστια μπαντα,τεραστιο θρας οπως πρεπει να παιζεται.

#8

Μπαντάρα…ακούγεται επανασύνδεση, πολύ καλό αυτό
…από άλμπουμ…Ignorance
:):!:

#9

απο αυτα που εχω ακουσει ξεχωριζω αμεσως το ιγκνορανς! Τεραστιος δισκος μετα ειναι αληθεια οτι δεν με τρελαναν τοσο πολυ τα επομενα σι ντι τους αλλα το ιγκνορανς παραμενει εκει ψηλα στον ολυμπο του θρας :slight_smile:

#10

Βασικά επανασυνδέθηκαν το 2007.Πέρσυ/πρόπερσυ θυμάμαι έπαιξαν και σε πολλά φεστιβάλ.

Ψήφισα American Way γιατί έτσι.
Από τα επόμενα γαμάει το Independent που’ναι και λίγο αδικημένο.(Free)
Μετά δεν ξέρω τι παίζει καθόλου, δεν έχω ακούσει ούτε νότα.

#11

Ε βασικα απο τα δυο πρωτα αλμπουμ και το ΕΡ δεν γινεται να ψηφισεις.
Ειναι πολυ δυσκολ ρε παιδι μου πως το λενε !

Γενικα δεν μπορουμε να πουμε οτι ηταν ποτε ‘μεγαλο’ ονομα αλλα στα τετοια
μας μιας και ηταν μεγαλη μπαντα.

#12

με αυτη τη μπαντα ειμαι πλεον σε περιεργο εδαφος.
ενω τα εχω λωσει τα 3 πρωτα…τωρα πλεον δε μπορω να τους ακουσω για πολλη ωρα. :frowning:
δε ξερω,μου ακουγονται ΤΟΣΟ μονοτονοι πλεον (και σιγουρα δεν εχει να κανει με τη πληθωρα ακροασεων,ουτε το ειδος.)
απλα δε μου καθονται εξισου καλα οπως παλια.

#13

Πολυ ωραιο το Ignorance, Surf Nicaragua εχει ενα απο τα καλυτερα θρας κομματια που γραφτηκε ποτε, αλλα εγω προτιμω το American Way που ηταν και ο πρωτος δισκος που ακουσα…
Περιμενουμε λαιβ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ για να παρουμε τα μπρατσακια μας και το σωσιβιο μας…:slight_smile:

#14

ένα από τα πρώτα live που είχα δει… στο θεατράκι του… Πεδίον Του Άρεως!

Όλα τα πρώτα λένε αλλά το ρίχνω σε Ignorance

#15

Ωπ, εδώ είμαστε :!:

Καταρχάς μπράβο στο μπαχαλάκια [B]cynic[/B] για το thread και για το εισαγωγικό ποστ ! Ωραίος!

Εφηβική αγάπη αυτή η μπάντα.
Τότε που κάναμε ανθόλοτζυς σε κασέτες και τις ακούγαμε με το walkman στο σχολειό…

Ένα συγκρότημα που ίσως δημιουργεί παρεξηγήσεις στους άσχετους με το προκλητικό όνομά του…
Βέβαια αυτό λειτουργεί και ως μαγνήτης για να ασχοληθεί κανείς μαζί τους και να ανακαλύψει την αλήθεια διαβάζοντας/ακούγοντας τούς στίχους τους.

Την ψήφο μου θα τη ρίξω στο [B]Ignorance[/B].
Ένας δίσκος ορόσημο στην ιστορία του thrash.
Δε χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Σε αρπάζει από τα μαλλιά.
Όταν κυκλοφόρησε το '87 σίγουρα έγινε μεγάλος ντόρος γι’αυτή τη μπάντα που ξεπήδησε από τις ερήμους της Arizona.
Αυτοί οι τέσσερεις αλλόκοτοι τύποι που παίζανε thrash με ένα ιδιαίτερο ήχο και απίστευτο δέσιμο μεταξύ τους και μετέδιδαν κοινωνικο-πολιτικούς προβληματισμούς μέσω των στίχων τους, έκαναν πολλούς να ταρακουνηθούν από τους θρόνους τους εκεί στη Δυτική Ακτή.
Δυστυχώς η μοίρα τους επεφύλασσε να μείνουν στα undergrounds διαγράφωντας μια βραχύβια πορεία.

Μετά πάμε στο [B]Surf Nicaragua[/B].
Ένα από τα ιστορικότερα EP του ιδιώματος.
Τρεις κομματάρες και μια διασκευή στο War Pigs των Black Sabbath.
Το ομώνυμο “χιτάκι” που έφτυσε κατάμουτρα τους καθωσπρεπισμούς των thrashers πετώντας εμβόλιμα το κύριο θέμα από το [I]“Wipeout”[/I] των surf-rockers The Surfaris.
Θυμάμαι το Surf Νicaragua να παίζει κάθε φορά από τα ηχεία του Ρόδον στα διαλείμματα thrash συναυλιών…
Έχεις φυσικά και το One Nation με τα αργά μπασίματα και τα βίαια ξεσπάσματα που ταιριάζουν απόλυτα με τους αντιπολεμικούς στίχους. Αγαπημένο κομμάτι.

[SPOILER][I]“A vision of unselfishness
A union of black and white
One nation of all races
It’s clear within my sight
I see it clear, no hate, no fear
No soldiers sent to die
A state that’s free, and thrives on peace
No greed, no threat to life
We will not build the weapons of war
Which loom over your heads
We will not feed the war machine
Which leads our youth to death
We will not close our eyes
To the atrocities which abound
We will not stand and watch
Until we’re six feet underground…”[/I][/SPOILER]

Και φτάνουμε στο [B]The American Way[/B].
Τα έγραψε όμορφα ο cynic.
Ίσως να μην είναι ο δίσκος που προτιμώ, αλλά ναι, παραδέχομαι πως ίσως να είναι ο δίσκος που δίνει το μουσικό στίγμα των Sacred Reich. Αυτός που τους ξεχωρίζει ρε παιδί μου από τις άλλες μπάντες. Βρίσκεται στο μεταίχμιο, μεταξύ των δύο μουσικών περιόδων τους.
Πόσο cool και “σταρχίδια” μας attitude να κλείνεις ένα thrash δίσκο με το funky “31 Flavors” ?

Κάπου εδώ γύρω στο '91 κυκλοφορούν και το “[B]A Question[/B]” EP που περιέχει 3 τραγούδια.
Το χαβαλετζίδικο “Who’s To Blame” από το American Way, το ομώνυμο κομμάτι που κινείται σε αρκετά low-tempo βήματα και μια διασκευή στο “Let’s Have A War” των punk rockers Fear. Ίσως μια άστοχη κυκλοφορία.

Από κει και πέρα αλλάζει η ρότα του συγκροτήματος.
Ακολουθεί το [B]Independent [/B]και ο ήχος έχει πια μεταλλαχθεί.
Έχουμε φύγει από το κλασσικό thrash και έχουμε περάσει σε κάτι πιο μοντέρνο για την τότε εποχή.
Πιο groovy, πιο skate-άδικο ας μου επιτραπεί ο όρος και με μπομπάτη παραγωγή.
Η βία των πρώτων δίσκων έχει ξεθυμάνει αλλά η αλητεία και ο τσαμπουκάς έχει παραμείνει.
Ωραίο δισκάκι που το προτιμώ σε σχέση με το επόμενο, τελευταίο τους album.

To [B]Heal [/B]του '96 που έμελλε να αποτελέσει και την ταφόπλακά τους.
Κι αυτό ακολουθεί μέσες-άκρες τη συνταγή του Independent με μια ίσως κατά τη γνώμη μου επιτηδευμένη προσπάθεια να γυρίσουν στον παλιότερο ήχο τους.
Υπάρχουν τα groove-άτα κομμάτια, οι μελωδίες, οι catchy φωνητικές γραμμές αλλά υπάρχουν και τα πιο thrashy κομμάτια έτσι για να θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν τους.
Στα δικά μου αυτιά ακούγεται λίγο πιο ανέμπνευστο, πιο ανομοιογενές σε σχέση με το Independent.

Μετά από αυτό το δίσκο και τη διάλυσή τους, επανενώθηκαν πριν από μερικά χρόνια όπως αναφέρθηκε προηγουμένως. Έχουν δώσει μερικές συναυλίες αλλά πραγματικά θα ήθελα να ξέρω ποια είναι τα μελλοντικά τους σχέδια.
Τα παιδιά το έχουν ακόμη και θα μπορούσαν να βγάλουν κανα δίσκο (λέω εγώ τώρα…).

Πάντως να δώσω μερικά credits στα μέλη του συγκροτήματος.
Η μορφάρα και η ψυχή της μπάντας Phil Rind.
Χαρακτηριστική φωνή με απίστευτο νεύρο, γαμάτος ήχος στο μπάσο και μην ξεχνάμε βεβαίως βεβαίως την εξαιρετική στιχουργική δουλειά του.
Ο Jason Rainey πολύ στιβαρός στη ρυθμική κιθάρα και σε συνδυασμό με τον υπέρβαρο Greg Hall και το εξίσου υπέρβαρο drumming του έκτιζαν τον ήχο των Sacred Reich. Και τέλος ο ξερακιανός ξανθομάλλης, ο Wiley Arnett, που σόλαρε ακατάπαυστα και με εκτενή χρήση του tremolo είχε πραγματικά ένα signature ήχο.
A, μια αναφορά αξίζει και στον Paul Stottler που σχεδίασε τα cult εξώφυλλα των δίσκων και δημιούργησε και τη μασκώτ της μπάντας. Το γνωστό ανθρωπάκι με τη αντιασφυξιογόνο μάσκα και το πολεμικό κράνος…

Πω ρε ξέφυγα πάλι. Sorry παίδες. Αφήστε τις παπαριές μου και τσεκάρετε μερικά ενδεικτικά πράγματα :

[B]“Ignorance”[/B] (promo κλιπάκι χρονολογίας '87 με τους Sacred Reich πιτσρικάδες. Πολύ old-school !)

[B]“Surf Nicaragua”[/B] (από τη συναυλία στο θρυλικό Dynamo φεστιβάλ στο Eindhoven της Ολλανδίας που αποτέλεσε και το υλικό για το “Alive In Dynamo” EP που κυκλοφόρησαν το '89)
[B]
“The American Way”[/B] (σχεδόν ασπρόμαυρο videoclip, λιτό και απέριττο. Τι γαμάτο solo…)

[SPOILER][I]“This was once the land of dreams now these dreams have turned to
greed in the midst of all this wealth the poor are left to help themselves
a capitalist’s democracy no one said that freedom’s free lady liberty rots
away no truth, no justice the American way”[/I][/SPOILER]
[B]“Independent”[/B] (με τον δεύτερο drummer τους Dave McClain, ναι αυτός που πήγε αργότερα στους Machine Head. Ο Phil Rind όσο αγνώριστος έχει γίνει μετά το reunion και τα παραπανίσια κιλά, τόσο γνώριμη και απαράλλακτη είναι η φωνή του)

[B]“Ask Ed”[/B] (ένα αλλιώτικο κομμάτι από το Heal album)

:respect: σε μια από τις τιμιότερες μπάντες του thrash !

#16

Ωραίος:):!:

#17

SACRED REICH.Μια μπαντα που με μολις 4 δισκους [(απο τους οποιους μονο οι 2 (και ενα e.p.) πρωτοι ειναι ανεκτιμητης αξιας)] καταφερε να μεινει στο πανθεον της ΘΡΑΣ ιστοριας.

750×750

Το κυκνειο ασμα των Sacred Reich ειναι αρκετα αμφιλεγομενο.thrash/groovy με τους κλασσικους κοινωνικοπολιτικους στιχους που αρμοζει στο ειδος.Θελω να πω τα καλυτερα γι αυτο το δισκο γιατι αγαπω τα 2 πρωτα αλλα δεν μου βγαινει.Ειναι λιγες οι καλες συνθεσεις που προσπαθουν να μου τιναξουν τα μυαλα στον τοιχο γιατι αυτην την απαιτηση εχω απο το thrash/death.Αλλιως να βαλω να παιζει Virgin Black,χιχι.
Υπαρχουν ευτυχως καποιες καλες συνθεσεις που θυμιζουν το παρελθον και με αποτρεπουν να πεταξω το cd σε κανα καδο.Break Through που ακουγεται ακριβως οπως πρεπει να ακουγεται ενα S.R. κομματι,με σολιες,περασματα,γεφυρες και τσαμπουκα.Η συνθεση ειναι συνδυασμος του Phil με τον Wiley και το αναφερω αυτο διοτι 3 απο 4 κομματια που μου αρεσουν ειναι συνδυασμος αυτων των δυο κυριων.Τα I Don’t Care και The Power of the Written Word ειναι τα αλλα δυο,με κιθαρες που δολοπλοκουν (με την καλη εννοια)εις βαρος των αυτιων μου με την δυμανη και τον καλο ηχο που τα χαρακτηριζει.Ειδικη μνεια στον εντονο ηχο του τελευταιου κομματιου.Επισης το Don’t θυμιχει εποχες ‘‘The American Way’’ με ωραιο κοψιμο/σολο.
Απο την αλλη υπαρχουν τρομερες π…τσιες σαν το Low που ειναι πολυ '‘χαμηλης’'ποιοτητας,το Ask Ed που νομιζεις οτι ακους rock ‘n’ roll,η παντελως αδιαφορη διασκευη Who Do You Want to Be?ή το ανεμπνευστο Seen Through My Eyes που νιωθεις οτι ‘‘παιζουν’’ για να ‘‘παιζουν’’.Μετριο το συνολο που απομακρυνεται αισθητα απο τις κορυφες που δημιουργησαν οι ιδιοι.Η αληθεια ειναι οτι πρεπει να ειμαστε πιο ελαστικοι προς τον δισκο αυτο διοτι κυκλοφορησε το 1996,εποχες που το thrash περνουσε κριση ταυτοτητας και ηταν βαθια κρυμμενο στο αντεργκραουντ.Μονο για συλλεκτες/φανατικους οπαδους των S.R. η αγορα,μονο για θρασερς/ανθρωπους που θελουν να εχουν ακουσει τα παντα,η ακροαση

#18

θα φάω τώρα, άγρια σκαμπίλια από σας, αν ομολογήσω πως…τώρα ανακαλύπτω τη μουσική του “[B]Surf Nicaragua[/B]” ([I]ενώ σαν όνομα μου’ναι γνωστοί χρόοοοονια τώρα[/I]) ;;;;

#19

ναι. μη σε πετυχω μπροστα μου.

#20

Κυριακή ο nir αγρίεψε!!!:p:!: