απλα το χει ο τυπος, ειμαι στη πρωτη ακροαση και χεζομαι απο χαρα.
ο πρωτος σαλτιλλο μου φαινεται ενας καλος τριπ-χοπ δισκος, χωρις να με συγκινει το στυλακι “βαζω βιολι στο τριπχοπ και ανοιγω σχολη”.το monocyte ασπουμε μπορει να ανοιξει σχολη, γιατι παιζει βρωμικα. ειναι χιλιες φορες πιο συναισθηματικο και σκοτεινο απ’ το πρωτο του, ειναι το τριπχοπ του 12. καθως τα τελευταια χρονια, το τριπχοπ μας ή θα ρεγκιζει ή θα χιπ-χοπιζει και δε μιλω για τους μεγαλους που ξεφυγαν, μιλω για το νεο ρευμα. αυτο εδω ειναι πατροπαραδοτο και ταυτοχρονα πειραματικο και γκρουβατο μεχρι τα ακροδαχτυλα. στους μεγαλους και ο σαλτιλλο πλεον.
Ακούω αυτό http://www.youtube.com/watch?v=AqN4REEGmbA και αγαπώ Νομιστεράκι και Hope που το ανέφερε στις νέες κυκλοφορίες του 2012. άκουσα το πρώτο του και μου φάνηκε αρκετά όμορφο αλλά από το πρώτο δείγμα τούτου εδώ επιβεβαιώνω κάθε λέξη Νομιστερακίου. 
Το γάγγλιο γενικώς είναι κάτι σύνηθες, εύκολα αναγνωρίσιμο, με πολλές πιθανότητες επανεμφάνισης. Το προηγούμενο του saltillo έχει τέτοιες ιδιότητες, είναι οικείο και εύκολα προσαρμόσιμο στην καθημερινότητα.
Με το monocyte κολυμπά σε πιο βαθιά νερά.
Η αυξημένη ή ελλειπής ύπαρξη μονοκυττάρων, έχει βλαβερές συνέπειες, λέει. Στις ιδανικές συνθήκες είναι ευεγερτικά αναγκαία.
Μια άλλη, φανταστική επίσης, αλληγορία, διηγείται το πως ένας πολυκύτταρος οργανισμός καταλήγει να ζει ως μονοκύτταρος, παρασιτικά, εις βάρος του ξενιστή από τον οποίο τρέφεται.
Μπορεί η διαταραχή οποιασδήποτε ισορροπίας να μην έχει την παραμικρή σχέση με το πραγματικό κόνσεπτ. Η δική μου ισορροπία, ούσα ήδη διαταραγμένη, βρήκε ένα απάγκιο από την Παρασκευή το απόγευμα.
[I]Proxy[/I]
Ρίχνω πρώτη ακρόαση τώρα. Θα επιστρέψω να πώ γνώμες
Edit: Τελικά τα συναισθήματα είναι ανάμικτα, κάποια κομμάτια μου άρεσαν κάποια όχι και τόσο. Γενικά με κούρασε το βιολί, αρκετά πιστεύω.