Κοντοζυγώνει η ώρα για μια από τις πιο αναμενόμενες doom κυκλοφορίες της χρονιάς μέσω της συνεργασίας Nuclear Winter και Ajna Offensive.
[I]
God Is Two
Black Magic Metal
Aion of Drakon
Ancient Sorceries
Sitra Ahra Ruled Solitary Before the Creation
Fall [/I]
Ξεκινάμε ανάγνωση οccult δοκιμίων, βουτάμε λίγο στη χύτρα με το LSD και προετοιμαζόμαστε για πολυυυυυύ αργές ταχύτητες ακούγοντας τις παρακάτω αγαπημένες επιτυχίες της μπάντας
το μεσημέρι άκουγα το κομμάτι στο youtube, πολύ καλό ειδικά στο ξεκίνημα, τους έχω ήδη στο facebook, μου έγιναν γνωστοί από εκείνο το split με Nightbringer και λοιπών, άν και δεν ασχολήθηκα γιατί περιμένα το άλμπουμ, για να δούμε.
Αυτοί εδώ άμα βγάλουν πιο μπροστά τον πειραματικό χαρακτήρα που έχουν σε κομματια σαν το ομώνυμο ή το Sitra Ahra Ruled Solitary Before the Creation θα πάνε πολύ μπροστά.
Καλός δίσκος.
Λοιπόν μιας και τον ξανάκουσα σήμερα,ας πω κι εγώ δυο λόγια.Σε γενικές γραμμές πολύ καλός δίσκος, με ωραία μαστουροριφ και ψυχεδέλειες,καλοδεχούμενοι και οι κάποιοι πειραματισμοί όπως πχ με τα φλάουτα ή με τα εφε στα φωνητικά και στις κιθάρες.Αλλά γαμώτο δεν ξέρω δεν με έκανε να σκίσω και τα βρακί μου.
Δεν είναι καν ο σκοπός του να κάνει κάποιον να σκίσει το βρακί του, ούτε να κοπανηθεί, ούτε να πει “γαμώ τα σύμπαντα όλα”.
Είναι δίσκος πρώτιστα εσωστρεφής, που εστιάζει στον ατμόσφαιρα και απαιτεί μια κάποια συγκέντρωση για να συντονιστεί κανείς. Ειδάλλως, με τόσους τόνους fuzz και delay σε κιθάρες και φωνητικά δύσκολα προχωράς παραμέσα.
Νομίζω μια μοναχική βόλτα το σούρουπο αποτελεί ιδανική συνθήκη. Εναλλακτικά, σπίτι και χαμηλός φωτισμός και λίγο κρασί.
Ναι συμφωνώ εδώ,απλά και άλλοι πιο εσωστρεφείς δίσκοι,με κέρδισαν πιο εύκολα σε σχέση με αυτό που δεν τα έχει καταφέρει ακόμα.Θα τον ξανακούσω και υπό πιο “καταλληλες” συνθήκες πάντως μήπως και μου πει κάτι παραπάνω
χμ, εγώ δε βρήκα “μαστούρικα” ριφς (όχι τουλάχιστον τα στόνερ ριφς που εννοούμε συνήθως), γενικότερα δεν ξέρω τι πρόοδο έχουν κάνει και σε τι δρόμο είναι (θυμάμαι είχαν βγάλει και μια κασέτα με άσπρο εξώφυλλο αλλά δεν την έχω ακούσει), αλλά ξαναλέω ότι τους θέλω πιο πειραματικούς, γιατί δείχνουν ότι το’χουν αρκετά, ενώ με το (πολύ καλό μεν, τυπικό δε) ντουμ που παίζουν σε μεγάλο μέρος του δίσκου, δεν πάνε πουθενά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το φλάουτο στο τελευταίο κομμάτι που είναι ανατριχιαστικό, αλλά πρέπει να περιμένεις πέντε λεπτά μέχρι να μπει.