Λοιπόν να πω και εγώ τη γνώμη μου. Είμαι στην 8η ακρόαση. Πάρα πολύ καλός δίσκος, ξεπερνά το Labyrinth για εμένα, με πιο rock ‘n’ roll feeling.
[SPOILER]
[U]Call to arms:[/U] Φοβερό τραγούδι, πολύ συναισθηματικό. Το λάτρεψα από τότε που το άκουσα στη Θεσσαλονίκη.
[U]Surviving against the odds:[/U] Ωραίο, με καλό ρυθμό.
[U]When doomsday comes:[/U] Πάρα πολύ καλό, να μην είχε και αυτό το “κάτι μου θυμίζει” και θα ήταν τέλειο.
[U]Chasing the bullet:[/U] Άλλο ένα κλασικό saxon τραγούδι, με ωραία τσαχπινιά του biff στο ρεφρέν
[U]Hammer of the gods:[/U] Δεν χρειάζεται να πω κάτι, πιστεύω όλοι μας το αγαπάμε.
[U]
No rest for the wicked:[/U] Αυτό δεν ξέρω, από την αρχή δεν μου έκανε το κλικ. Όχι οτι είναι άσχημο.
[U]Ballad of the working man:[/U] Oldschoolιά, γαμάτα riffs, ωραίο ροκάρισμα, μου θύμισε παλιούς Saxon.
[U]Afterburner:[/U] Σε τραβάει από τα μαλλιά από την πρώτη νότα και δεν σε αφήνει μέχρι να τελειώσει. Για ξύλο.
[U]Back in '79:[/U] Κλασικούρα saxon, denim & leather εποχή, το λατρεύω και αυτό. Απορώ που σε αρκετούς εδώ μέσα δεν άρεσε :-/
[U]Mists of Avalon:[/U] Όσο δεν μου άρεσε αυτό το “μπαμ” με τη μελωδία στα πλήκτρα του Don στο when doomsday comes, τόσο τα λάτρεψα στο mists of avalon. Excalibur, βασιλείς, αγγλία…ε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην είναι από τα γνωστά επικοειδή που χαρακτηρίζουν τους Saxon!
[U]Call to arms (orchestral version):[/U] Οι ορχηστρικές version δεν είναι από τα καλύτερα μου, αυτή μου άρεσε. Η ορχήστρα έχει τόση συμμετοχή όσο χρειάζεται χωρίς να πνίγει το τραγούδι και να με ξενερώνει. Πολύ πετυχημένο πιστεύω.
[/SPOILER]
Μέχρι στιγμής στα top μου έχω τα Mists of Avalon, Call to Arms, Afterburner και Back in '79. Είμαι ίσως ο τελευταίος που θα έβαζαν να γράψει κριτική για δίσκο των Saxon λόγω του fanboyσμού μου ( μέχρι και το Walking Through Tokyo μου αρέσει :lol: ) αλλά μιλώντας όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, θεωρώ ότι ένα 8-8.5/10 το αξίζει. Περιμένω και πιο αντικειμενικές απόψεις από τους υπόλοιπους.