Όπως και “Always somewhere”-“Simple man”.
2 Likes
Εχουμε και το Melez των Therion με το They Need a Million αλλα ο Κριστοφερ ειναι τρελος φαν Ουλι οποτε τον συγχωρουμε
τρελό tribute αυτό
2 Likes
Κάνοντας ένα catalogue run από τον πρώτο δίσκο κι εξής, είναι δύσκολο να μην θαυμάσεις την υπέροχη συμβολή του αναθεματισμένου του Francis Buchholz. Όχι μόνο κερδίζει επάξια την υψηλή συμμετοχή του στη μίξη, καταφέρνει και μπλέκεται με τις κιθάρες χωρίς επουδενί να τις ακολουθεί. Μπορεί να μην είχε το στίγμα της χροιάς του Meine, ούτε και το κιθαριστικό στυλ του Roth, και από αυτήν την άποψη να μην είναι το ίδιο επιδραστικός στον ήχο τους, αλλά χωρίς αυτό το μπάσο θα ήταν πολύ φτωχή η μουσική τους.
7 Likes
4 Likes
Λίγο “China White” και λίγο από την αίσθηση που άφησαν οι Priest στο “Point of Entry”
5 Likes
και λίγο στα μουλωχτα από edge of time στα ποια άδεια σημεία,με το leadaki 
2 Likes
Βαμμένος οπαδός εδώ και 13 χρόνια, το είχα χάσει αυτό το bonus
1 Like
Seventh Sun of a Seventh Sun
Λες κι έρχεται μ’ ένα συναίσθημα βγαλμένο από το δίσκο “Fly to the Rainbow”.
Y.Γ. 'Ντάξει, ναι οκ, έχει και “Is there Anybody there?”, αλλά να πω κάτι… ΜΠΑΣΑΡΑ.
6 Likes
'ντάξει πάμε για αλμπουμάρα. Κοντράρει το Humanity στα ίσια για καλύτερο άλμπουμ της post-90s εποχής
1 Like
Καλύτερο post 90s άλμπουμ το Unbreakable.
Κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει.
1 Like
Είχα ξημεροβραδιαστεί τουλάχιστον δύο συνεχόμενες μέρες παίζοντάς το ακατάπαυστα στο discman.
Δεν πήρες το memo; Το στείλαμε το 2008 με e-mail, αλλά τότε ήταν και το ίντερνετ λιγότερο αξιόπιστο…
Το Humanity? Τρομερός δίσκος!
1 Like
μια χαρά είναι το τραγουδι
didn’t see that coming …
Και ωραίο, απλό, to the point σόλο. τόσο όσο.
Ρε ειναι καλο αυτο! Ο,τι εχει βγει μεχρι στιγμης ειναι πολυ καλο.
3 Likes
To album είναι εκεί έξω
2 Likes
Είναι εκεί έξω μεν, έχει μπει μέσα στην καρδιά μου δε. Νομίζω εκ πρώτης ότι είναι καλύτερο ως άλμπουμ, από τα δύο προηγούμενα τους. Εδώ, έχουμε τους Scorpions που ξέρουμε και αγαπάμε καθώς, εδώ παίζουν όντως στο ύφος με το οποίο τους έχουμε γνωρίσει και τους έχουμε αγαπήσει. Νομίζω ότι έχουμε υλικό το οποίο μελλοντικά θα γίνει κλασικό, ειδικά η μπαλάντα When You Know (Where You Come From) η οποία έχει γίνει ήδη αγαπημένη.
Και τα υπόλοιπα κομμάτια είναι πάρα πολύ καλά, με εξαίρεση ίσως κάποια λίγο πιο αδιάφορα, όντως έχουμε παραπλήσιο vibe με τους παλιούς δίσκους, ακόμα και ο ήχος σε σημεία παραπέμπει εκεί, είναι ένας δίσκος ο οποίος νομίζω ότι αντιπροσωπεύει ιδανικά τους Scorpions της παρούσας φάσης, το στυλ εδώ είναι πιο ταιριαστό σε σχέση με το στυλ του Return To Forever, εδώ όντως έχουμε κάτι από κλασικούς Scorpions.
Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι παρόλη τη μακροετη καριέρα τους και την ηλικία τους, έχουν ακόμα αποθέματα ενέργειας και δημιουργούν νέο υλικό, αυτό είναι σημαντικό και μάλιστα, θα έλεγα ότι σέβεται την παρακαταθήκη τους, δεν τους εκθέτει, κάνουν τη δουλειά τους όπως την ξέρουν, να γράφουν κομμάτια και να τα παρουσιάζουν με το ιδιαίτερο στυλ τους, ακούγοντας δηλαδή το δίσκο, είναι δίσκος Scorpions, το καταλαβαίνεις με την πρώτη.
5 Likes
Να spam-άρω κι εγώ ο άσχετος, όχι για τον νέο δίσκο, αλλά για την Uli περίοδο.
Είμαι από τους τυχερούς που, τόσα χρόνια έχοντας αρκεστεί στα “Tokyo tapes”, “Lovedrive” και διάφορες κλασικές συλλογές, έκατσα τον τελευταίο κι άρχισα ν’ ακούω όλη τη δισκογραφία τους, και άρα δέχτηκα απανωτά, ανέλπιστα σοκ τόσο καλοφτιαγμένης, κλασικής στον χρόνο πραγματικά, μουσικής. Επειδή δεν το έχω τώρα για δομημένο κείμενο, παραθέτω διάφορα σημεία που σκεφτόμουνα καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των δεκάδων ακροάσεων:
- Πόσο γουστάρω αυτά τα «εμπορικά» (ας πούμε), καθαρά heavy metal κομμάτια τους που σχεδόν πάντα είχαν την υπογραφή του Schenker και συνήθως άνοιγαν και τους δίσκους τους; “Speedy’s coming”, δηλαδή, “Pictured life”, “Steamrock fever”, αλλά και “Top of the bill”, “Robot man”, “He’s a woman-she’s a man” κλπ. κλπ.
- Πόσο τέλειο ήχο είχαν πετύχει οι Scorpiοns σ’ αυτά τα albums; Όπως ειπώθηκε κι από κάποιον άλλον πιο πριν, είναι χαρακτηριστικό το μπάσο του Bucholz -τόσο δυνατό κι ευδιάκριτο (και μιλάμε για μπάντα με δύο κιθάρες, ε). Γενικά μιλάμε για τρομερές παραγωγές, τόσο φυσικός ήχος, χωρίς φιοριτούρες, καθόλου γυαλισμένο, πρωτόλειο heavy metal όπως πρέπει. Το drumming είναι λίγο διεκπαιρεωτικού χαρακτήρα, βέβαια -μ’ εξαίρεση μάλλον τον τυπά που παίζει το “Fly to the rainbow”.
- Διάβαζα κι άκουγα ότι η αλήθεια βρίσκεται στην Uli περίοδο κι ότι μετά εμπορικοποιήθηκαν κλπ. κλπ., και πάρε μπαλαντάρες από αυτά τα χρόνια: “Living and dying”, “In trance”, “Fly people fly”, “We’ll burn the sky”, “Yellow raven”, “Born to touch your feelings”, “Life’s like a river”, “In your park”, “Evening wind”.
- Και πάμε στο φαινόμενο Uli: ακούγοντας τον προσεκτικά, καταρχάς μου έκανε εντύπωση το πόσο πολυσυλλεκτικός ήτανε από άποψη τεχνικής και τραγουδοποιίας. Δηλαδή ο τύπος μπορούσε να παίξει μπάλα (και να κάνει «δικά του») σε διάφορα γήπεδα: από μπαλάντες στις οποίες η κιθάρα του πραγματικά «κλαίει» σε σημεία και συναγωνίζεται άνετα τις ικανότητες του Schenker (π.χ. “Yellow raven” και “Evening wind”), σε εντελώς φασαριόζικο μεταλλάδικο στυλ με τόσο έντονη τη χρήση του tremolo (“Dark lady”, “Virgin killer” κ.ά.), κι από εκεί στη φοβερή ικανότητα να συνθέτει αυτά τα «επικά» μέρη/riffs που τραγουδιούνται εύκολα (και συνήθως τα έβαζε στο τέλος, αλλά όχι πάντα): π.χ. “Fly to the rainbow”, “Yellow raven”, η εισαγωγή στο “Evening wind”, η τρομερή γέφυρα πριν το solo στο “Your light”. Άφησα για το τέλος το μάλλον πιο χαρακτηριστικό στυλ του, δηλαδή αυτά που εγώ ονομάζω τα «Hendrix κομμάτια» του: “Sun in my hand”, “Polar nights”, “I ‘ve got to be free” (άσχετο, αλλά μόνο σε ‘μένα δημιουργήθηκε η εντύπωση διαβάζοντας τους στίχους αυτού του κομματιού ότι ο Uli ίσως ν’ απευθύνεται στους bandmates τους και να προαναγγέλει την αποχώρησή του;), “Drifting sun”, το ακουστικό μέρος στο “Fly to the rainbow” κ.ά. Νομίζω ότι αυτά τα κομμάτια φέρουν βαριά-πλατιά τη στάμπα της επιρροής του Hendrix, τόσο στο κιθαριστικό κομμάτι, όσο και στο τραγουδιστικό. Το τελευταίο θα έλεγα ότι είναι και το μοναδικό μελανό σημείο που βρήκα εγώ σ’ αυτόν τον κιθαρίστα, μιας και βρίσκω σχεδόν εκνευριστική την επιμονή του να τραγουδάει τις συνθέσεις του, προσπαθώντας ξεκάθαρα ν’ αναπαράγει/μιμηθεί ένα Hendrix-ικό στυλ φωνητικών, αλλά το οποίο αποτυγχάνει γιατί ομολογουμένως δε διαθέτει ωραία τραγουδιστική χροιά. Πάλι καλά, δηλαδή, που κάποια τ’ άφηνε στον Meine. Και λέγοντας αυτό, αφήνω για το τέλος το ΤΕΡΑΣΤΙΟ “The sails of Charon” που μάλλον δεν ξέρω σε ποιο στυλ να το κατατάξω: εντελώς «γεια σου» κομμάτι, λίγο επικό, λίγο χορευτικό/εμπορικό, θα μπορούσα να φανταστώ τον Dio να το τραγουδάει και να το παίζουν οι Rainbow. Πραγματικά, τι έμπνευση.
- Λέγοντας αυτά, καταλήγω ότι οι 4 δίσκοι με τον Uli είναι ανεπανάληπτοι γιατί καταφέρνουν να συνδυάζουν τόσο ετερόκλητα στυλ και να παντρεύουν δύο βασικούς συνθέτες που μάλλον ήταν αταίριαστοι, αλλά η συνταγή πέτυχε, κι ας κράτησε για λίγο. Είναι φοβερό το με πόση ευκολία και τόλμη οι Scorpions σ’ αυτούς τους δίσκους άλλαζαν lead τραγουδιστή ανά 2-3 συνθέσεις, πάταγαν γκάζια στο ένα λεπτό και μετά ηρεμούσαν στο άλλο, πατούσαν με το ένα πόδι στο 80’s heavy metal και με το άλλο στο 70’s hard rock, γενικά πολύ έμπνευση, ρε παιδί μου.
Αυτά. Πάω να τα ξαναλιώσω όλα.
12 Likes
De facto κατάσταση.
Να πω ότι κάτι στο “Hot and Cold” και ειδικά στο ρεφρέν φωνάζει Ratt; Το είπα.
1 Like