Μάλλον δεν έχετε φτιάξει thread γι’αυτούς, οπότε λαμβάνω την τιμή να το ξεκινήσω εγώ.
“Grunge” συγκρότημα, δηλαδή ξεκίνησε από το Seattle την εποχή 1983-1993 και έχουν ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο, και ντραμς.
Στην αρχή ήταν πιο ψυχεδελικοί. Όχι ότι κάποιος μπορούσε να ψυχεδελιστεί (όπως με το I Stay Away/Rotten Apple των Alice In Chains) , απλά οι κιθάρες θύμιζαν πολύ ροκ των 60’ς (δηλαδή ανούσια και άκυρα σόλος στην κιθάρα).
ΟΙ συνθέσεις στην αρχή ήταν τίμιες, αλλά οι στίχοι άκυροι τις περισσότερες φορές.
Από το 1990 όμως άρχισε μια μεγάλη αλλαγή στο συγκρότημα η οποία τελειοποιήθηκε το 1992 με το «Sweet Oblivion». Σε αυτόν όλα τα μέλη ήταν ευχαριστημένα. Και ο Gary Lee Conner έπαιζε τα άκυρα σόλος του, και ο Mark Lanegan έγραφε τους πρεζοστίχους του (ως επι το πλείστον) και ο Van Conner έπαιζε τις μπασογραμμές του και έπειθε τους άλλους να διασκευάζουν Sabbath και ο νέοπας τότε Barett Martin ζούσε το όνειρο. Οκ έπαιζε και γαμάτα drums.
Όμως ο δικός μου αγαπημένος δίσκος είναι το Uncle Anesthesia. Τα μισά τραγούδια τα προσκυνω και τα θεωρώ κορυφές παραπάνω κι από συνθέσεις των επόμενων δίσκων.
Lay Your Head Down
Bed Of Roses
Closer
Time For Light
Alice Said
Beyond This Horizon
βεβαίως η παραγωγή δεν φτάνει τα ύψη των 2 επόμενων δίσκων, αλλά ίσως βοηθάει σε αυτό το «αθώο συναίσθημα» που βγάζει ένα συγκρότημα πριν εκραγεί. Κάτι ανάμεσα σε ατμόσφαιρα των βορειοδυτικών περιοχών της Αμερικής και «The Adventures of Pete and Pete».
Ωραίος και ο τελευταίος δίσκος (Dust). Και το Last Words επίσης έχει κάποιες εξαιρετικές συνθέσεις.
5 Likes
Εμενα νομιζω οτι ο αγαπημενος μου ειναι ο τελευταιος τους. Εννοω το Dust, οχι το Last Words, το οποιο κι αυτο ειναι πολυ καλο βεβαια. Ακομα δε μου εχει λυθει η απορια γιατι αφησανε εξω απο το Last Words το One Way Conversation, το οποιο ηταν μια χαρα στο demo του '98 και μαλιστα το ειχαν βγαλει και μεσω ενος ραδιοφωνικου σταθμου στις αρχες των '00ς. Οταν ειχε πρωτοπεσει στα χερια μου το One Way Conversation παιζει να το ειχα ακουσει 40 φορες καπακι 
, δεν κανω πλακα 
Έχω υπάρξει σοβαρό αρρωστάκι με την πάρτη τους, πιστεύω πρέπει να έχω ό,τι έχουν κυκλοφορήσει επισήμως εκτός από μια κασέτα που είχαν βγάλει στην πολύ αρχή της καριέρας τους και δεν μπόρεσα ποτέ να εντοπίσω. Μου έλειπε επίσης και η περιβόητη ταινία στην οποία παίζουν ο Lanegan, ο Pickerel και ο Van Conner, αλλά μόλις τώρα εντόπισα ότι κυκλοφόρησε τελικά στο youtube εν μέσω καραντίνας, οπότε ξέρω τι θα κάνω το ΣΚ…
Εδώ ένα τυχαίο b-side εποχής Dust, που απλώς τυχαίνει να γαμάει
Ίσως η καλύτερη μπάντα από Seattle;
2 Likes
Τις τελευταίες μέρες άκουσα τις δουλειές του Gary Lee Conner και δεν ενθουσιάστηκα και πάρα πολύ. Πολύ οικείος βέβαια ο ήχος της κιθάρας 
Αυτός ο δίσκος “κάτι μου είπε” πάντως…
και αυτό το σινγκλ που συμμετέχει και ο Homme
Είναι η καλύτερη ναι, αλλά θα έρχονται πάντα δεύτεροι στην καρδιά μου
εδιτ: αααα και @pantelis79 ο λαός περιμένει κάτι…
1 Like
@pantelis79
Ωραίος , απο το Ποκ και Ροκ είναι; Θα τους ρίξω μια ματιά αύριο που θα χω χρόνο! Το τεύχος ποιας χρονολογίας είναι;
Δε σε εχω ξεχασει. Απο Ποπ & Ροκ ειναι, θα στο πω το τευχος.
Σιγουρα υπαρχει υλικο ηχογραφημενο, ελπιζω να το βγαλουν καποια στιγμη. Απο τον δισκο που πεταξανε στα σκουπιδια το '94 εχουμε ακουσει δυο τραγουδια μονο, νομιζω (και δυο αυτα τωρα, τεσσερα).
2 Likes
Ποπ+Ροκ τευχος 210, Ιουλιος-Αυγουστος 1996. Στις προηγουμενες σελιδες απο το αφιερωμα της Σαϊτανη στους Screaming Trees εχει αντιστοιχο του Χρονοπουλου (του γνωστου ) στους Metallica με 8 στο Black Album και 9 στο Load
1 Like
Δεν γνωρίζω αν υπήρχε ήδη “τριγύρω”. Το spotify σήμερα το ανέβασε πάντως.
2 Likes
Περονόσπορος? Μιλάμε για κατάρα του grunge.
