Χωρίς να έχω υπάρξει ποτέ ο μεγαλύτερος οπαδός τους (μάλιστα, τις δυο αγαπημένες μου δουλειές τους τις λες και περίεργες επιλογές: “Revolution DNA” από τη μία και “The Great Mass” από την άλλη) , ας πω κι εγώ 2-3 πραγματάκια, εμπίπτοντας στην κατηγορία του γκρι. Ούτε του άσπρου («Άλλαξε ο ρους της ελληνικής metal πραγματικότητας, μετά από την ιστορική βραδιά»), ούτε του μαύρου («στα @@ μας κι αν εμφανίστηκαν οι SF στο Ηρώδειο/Μόνο η Μήτσος των Violent Killers τιμά τα metal παντελόνια, στο προβάδικο στα Ταμπούρια»).
Η αλήθεια να λέγεται: Η όλη φάση με την εμφάνιση στην Ελλάδα των SF με ορχήστρα, σε «ιστορικό» χώρο είχε γίνει κάτι σαν οφειλή του Κράτους προς την μπάντα. Καλώς ή κακώς, αυτό προέκυπτε από τα λεγόμενα της ίδιας της μπάντας, όσο και από τα editorial (ή μη) ορισμένων δημοσιογράφων (προς Θεού, καμία νύξη για τη συνέντευξη στον φίλτατο @nikatapi, που παρατέθηκε παραπάνω). Στη δική μου αντίληψη, το «Η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της» και το «Πρέπει να μας αναγνωρίσουν στον τόπο μας» είναι το ίδιο μίζερο και μικρόνοο με το «Το πραγματικό metal χτίζεται με αυτοχρηματοδοτούμενες συναυλίες ή/και σε υγρά προβάδικα». Όταν έχεις αποδείξει την αξία σου στα πέρατα του κόσμου και είσαι ΟΚ με ό,τι έχεις καταφέρει, «Να!» και αν θα σε αναγνωρίσουν στη χώρα σου «Να!» και αν όχι.
Προσωπικά, έχοντας προλάβει και ζήσει από κοντά μία γενιά πίσω από εμένα Ελλήνων οπαδών (πρακτικά, τους συν/πλην 50, ας πούμε), φρονώ ότι αυτή η «απαίτηση» για αναγνώριση πηγάζει άμεσα από το κράξιμο που έπεφτε, τα δάκτυλα που έδειχναν και τη μη κατανόηση των μουσικών προτιμήσεων από γονείς, την κοινωνία και δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον. Κατανοητό ως έναν βαθμό, ωστόσο: α) αυτό το φαινόμενο έχει πάψει να υφίσταται εδώ και 20 χρόνια, ξέρω ‘γω και β) θυμίζω ότι για κάποια χρόνια, εκεί στα late 80s μέχρι mid 90s, η μουσική μας ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα, γεγονός που είχε κάνει πολλούς φασαίους να πηδήξουν στο άρμα (από το οποίο αποβιβάστηκαν λίαν συντόμως, όταν -μαντέψτε- άλλα είδη πήραν τα σκήπτρα της δημοφιλίας). Υπό αυτήν την έννοια, ουδέποτε υπήρξε επιτακτική ανάγκη του μέσου metal οπαδού της νέας χιλιετίας η όποια αναγνώριση από τον οποιονδήποτε.
Από την άλλη πλευρά, αναντίρρητα, η εμφάνιση των SF στον χώρο και με την ορχήστρα, δεν αποτελεί ένα γεγονός το οποίο είναι άξιο περιφρόνησης. Απ’ ό,τι είδα σε βίντεο, μάλιστα, το αποτέλεσμα ήταν αρτιότατο, επαγγελματικό και ποιοτικό, επομένως, αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους εμπλεκομένους (προεξαρχούσης της μπάντας) για την ορθή προσέγγιση στο project. Γενικά, ούτε πολλή μιζέρια χρειάζεται, ούτε υπέρμετρος ενθουσιασμός ότι άλλαξε η περιστροφή της γης. Το ζήτημα είναι ποια κουτάκια είχε ο καθένας στα οποία επιθυμούσε να κάνει κλικ με τη συγκεκριμένη συναυλία και πόση σημαντικότητα είχαν. Και απ’ ό,τι φαίνεται, αυτά αφορούσαν κυρίως την ίδια την μπάντα και μία μερίδα οπαδών που δύσκολα αντιπροσωπεύουν τον μέσο Έλληνα ακροατή του 2024.
