Έφτασε.
Να τολμήσω να πω, πως ο δίσκος είναι, όχι ένα, αλλά επίπεδα ανώτερο από το ντεμπούτο. Μέχρι και το εξώφυλλο είναι καθηλωτικό και ας κάνει για Opeth της πρώτης περιόδου.
Η Μαρία κάνει μεγάλες συνθέσεις και ψάχνω για το αγαπημένο μου. Αν και για την ώρα, κερδίζει ο “Δρομέας”, το οποίο δίνω πολλές πιθανότητες ν’ αποτελεί παράγωγο της ποιητικής συλλογής του Αργύρη Χιόνη “Ο ακίνητος δρομέας”.
Τα εύσημά μας για την εισαγωγή, στο επίσης τεράστιο “Πίσω αυλή”, όπου τα αρπίσματα αποτίουν φόρο τιμής στο “Perspectivism” των Afformance.
Τέλος (για την ώρα) το πιάνο στο “Της εποχής”, στ’ αυτιά μου είναι κι ένας φθόγγος του Freddie Mercury.
Δε θα τελειώσει αυτός ο δίσκος. Ποτέ.