Με λίγα λόγια: Οι Acrimony ήταν από τα καλύτερα stoner συγκροτήματα όλων των εποχών, που στα μέσα του '90 όριζαν (μαζί με άλλους) όλο το stoner με τις 2 δισκάρες που έβγαλαν, Hymns to the Stone (1994) και Tumuli Shroomaroom (1997). Από τότε κάπου εξαφανίστηκαν μέχρι το 2001 που ανακοίνωσαν τη διάλυση τους.
10 χρόνια μετά τα 4 από τα 5 ορίτζιναλ μέλη των Acrimony τα έβαλαν κάτω, συμφώνησαν ότι παραγαμάνε για να μην προσφέρουν stoner στον κόσμο, οπότε επανένωθηκαν με το όνομα Sigiriya και μας πετάνε στη μούρη το ντεμπούτο τους Return to Earth.
Και ναι, είναι τόσο γαμηστερά φανταστικό που κλάνει στη μούρη ό,τι τολμάει και κοτσάρει τη λέξη stoner στη μουσική του.
Ο δίσκος είναι μόλις 35 λεπτά (όσο ακριβώς και ένας καλοφτιαγμένος μπάφος) και προκαλεί σοκ.
Λοιπόν, ξεχάστε τις ψυχεδέλειες των Acrimony. Όπως λέει και ο τίτλος εδώ τα πράγματα είναι πιο γήινα με την ψυχεδέλεια να μην έχει ρόλο μπροστάρη αλλά να έχει υποχωρήσει διακριτικά στο background.
Αντίθετα, ο δίσκος είναι πολύ πιο μέταλ και μου θύμισε αρκετά τον περσινό δίσκο των The Sword.
Αυτό που είναι απίστευτο είναι το ΠΕΛΩΡΙΟ groove του δίσκου. Δεν υπάρχει λέμε.
Τελειότητα!
Δεν τα λέτε, δεν τα γράφετε…Πες τα αγόρι μου κι ας πέσουν χάμω…Δισκάρα με goove-άρα, καλά τα γράφεις. Άντε και σε λίγες ημέρες θα κυκλοφορήσουν και τα [B]Samsara Blues Experiment[/B] - “Revelation & Mystery” και [B]Black Pyramid[/B] - “II”.
Δυστυχώς εγώ έπεσα στην παγίδα να το αντιμετωπίζω ως καινούριο δίσκο Acrimony…
Όπως προειπώθηκε καμία σχέση…πολύ πιο generic heavy metal.
Γενικά καλό αλλά με μια νοσταλγία για τους παλιούς…
Οι νεότεροι θα το χαρούν παααρα πολύ.
Χμ, θα έλεγα ότι δεν με έχει συνεπάρει ακόμα.
Το ταξιδιάρικο Deathtrip To Eryri προς το παρόν φαίνεται με διαφορά το καλύτερο τραγούδι του δίσκο.
Πολύ ωραίο και το Robot Funeral.
Φαίνεται για εξαιρετική κυκλοφορία. Λέω “φαίνεται” γιατί ακόμα δεν έχω ακούσει όλα τα κομμάτια, πάντως μέχρι στιγμής έχω πολύ καλές εντυπώσεις. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι καλοί μουσικοί επανέρχονται με νέες ιδέες…
Τις τελευταιες μερες εχει φαει τρελο λιωσιμο ο δισκος.Τα 3 πρωτα κομματια δεν με κερδισαν πολυ αλλα απο το whisky song και μετα ο δισκος απογειωνεται!!!
Υποψιαζομαι πως το Σιγκιριγα δν ειχε τοσο μεγαλη απηχηση στους φανς του ειδους γτ δν προσθετει το κατι διαφορετικο.Ειναι αγνο,βρωμικο,βαρυ στοουνερ με πολλες πινελιες ακομα πιο βρωμικου ροκ ν ρολλ .Φανταζομαι πως θα βγαινουν δεκαδες τετοιοι δισκοι καθε μηνα στο εν λογω genre.
Λιγοι βεβαια εχουν την ποιοτητα του Σιγκιριγα και εμενα που ακουω 5 μετρημενους δισκους το χρονο απ το ιδιωμα με κολλησε στον τοιχο.Γουσταρα τρελα και επειδη μου αρεσε ομοιως και το φετινο Γιου Ες Κριστμας λεω να την ψαξω λιγο τη δουλεια παραπανω.
Ο δισκος ειναι τεραστιο επος,αλλα για αλλο,οχι ευχαριστο λογο,κανω αυτο το ποστ.
Απο το facebook τους :
Well, [B]Saturday was the end of an era for us as we said farewell to Dorian in his last gig with us.[/B] It was a fitting way to end this chapter of Sigiriya and we remain the best of mates and wish him well here or in the USA (wherever his family commitments take him). While it?s sad news, we?ve decided that this musical journey has some way to go yet, so we?ll take a short break to keep writing for the next record while we search for someone of equal charisma, lunacy and talent as Dorian to share the next chapter with us. Non-drinking, non- smoking and those without a long list of personality disorders need not apply! We are only vehicles for the music that must be played-onwards and upwards friends!
Λενε θα συνεχισουν μεν,αλλα χωρις τα φωνητικα του Walters,δεν ξερω,δεν μου καθεται καλα.
