Έχω ακούσει πάρα πολλές μπάντες από αρκετά είδη, αλλά αποφάσισα να ασχοληθώ εκτενέστερα με Sinister και να δημιουργήσω το παρακάτω θρεντ. Ολλανδοί οι κύριοι, δημιουργήθηκαν το 1988, με πρώτο full-length αλμπουμ το 1992. Death metal στα καλύτερα του. Μεγάλη μπάντα του είδους, σχετικά εύκολη για τον ακροατή και πάνω απ’ όλα αξιοπρόσεχτη.
Παρακάτω έκανα μια μικρή αναφορά στους δίσκους. Η άποψη είναι καθαρά προσωπική, όποιος/α διαφωνεί ή συμφωνεί με κάτι θα ήθελα πολύ τη γνώμη του/της. Μπορείτε και να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο (αν το καταφέρω 
). Σε γενικές γραμμές όλες οι δουλείες τους είναι πολύ καλές και με απολαυστικότατο artwork σε όλες τους.
Οι Sinister ξεκίνησαν με τον δίσκο Cross the Styx, το 1992. Δίσκος σταθμός στην ιστορία του death metal. Μπήκαν πολύ δυναμικά στο χώρο και με αυτό το άλμπουμ το όνομα τους καθιερώθηκε. Λατρεία, τρομερό κοπάνημα, και με στιχάρες. Ότι και να πω για το δίσκο είναι λίγο. Εδώ στα φωνητικά έχουμε τον Mike Van Mastrigt, όπου προσωπικά είναι από τις δυνατές φωνές στο death metal και στους Sinister αντίστοιχα. Θα ξεχωρίσω τα Doomed, Spiritual Immolation, Cross The Styx, Putrefying Remains, Perpetual Damnation.
Στη συνέχεια έχουμε το Diabolical Summoning, το 1993. Μετά από το δίσκο διαμάντι Cross The Styx, οι απαιτήσεις ήταν ανεβασμένες. Οι Sinister το κατάφεραν πολύ καλά αυτό με το Diabolical Summoning. Ο δίσκος μου βγάζει κάτι περισσότερο ‘βαρύ’ στον ήχο, στο παίξιμο, στα φωνητικά (χωρίς να σημαίνει ότι ξεπερνούν τα φωνητικά του πρώτου), όπου συνεχίζει να είναι ο Mike Van Mastrigt. Η κακία και η επιθετικότητα επικρατούν. Εδώ ξεχώρισα τα Sadistic Intent, Magnified Wrath, Sense of Demise, Desecrated Flesh.
Συνεχίζουν με Hate, το 1995. Πολύ καλός δίσκος. Αρχίζουν οι Sinister θαρρώ να παίζουν περισσότερο γκρουβαριστά. Περισσότερη μελωδία στα κομμάτια και πιο πιασάρικα ρίφς, αρκετά πιο έυκολα για τον ακροατή. Παρατηρώ σίγουρα καλύτερη παραγωγή και περισσότερη άνεση στο παίξιμο των κομματιών. Ένα δέσιμο! Ωραίες ταχύτητες και ωραία κομμάτια, όπως : Awaiting the Absu, Embodiment of Chaos, To Mega Therion. Στα φωνητικά συνεχίζει ο Mike Van Mastrigt.
Το Unseen Darkness μόνο και μόνο για 2.21 και μετά τρώει λίγο Χ. Δεν τα μπορώ αυτά
Και πάμε σε μια μεγάλη μου αγάπη, το δίσκο Aggressive Measures, το 1998. Μπορεί να τον γουστάρω τόσο γιατί είναι ένας πιασάρικος δίσκος σε συνδυασμό με ωμότητα. Το κατάφεραν καλά. Το συγκεκριμένο άλμπουμ το ακούω συνεχώς με τρομερή όρεξη, και κάνει τα χέρια-πόδια μου να μην σταματούν λεπτό. Όλα τα τραγούδια είναι ?ταιριαστά? μεταξύ τους, το γενικότερο σύνολο (μουσικά-παικτικά) θεωρώ άψογο. Μόνο που τα φωνητικά εδώ αλλάζουν με τον Eric de Windt. ( :-k )
Εδώ γουστάρω πολύ Aggressive Measures, Enslave the Weak, Fake Redemption, Chained in Reality, EMERGED WITH HATE, Blood Follows the Blood.
Το 2001 έχουμε το Creative Killings, που ξεκινά με ένα αχρείαστο Intro. Εδώ τραγουδά η Rachel, όπου λέω παρακάτω τη γνώμη μου γι’ αυτήν.
Θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος και ο επόμενος ήταν η κοιλιά των Sinister. Αλλά το Creative Killings το θεωρώ κατώτερο από το Savage or Grace. Έχει χειρότερα κομμάτια και μπορεί να μετράει λίγο το συναισθηματικό της υπόθεσης, λόγω πρώτης επαφής με Savage or Grace. Μέτριο άλμπουμ με τις καλές στιγμές του. Αυτό είναι όλο. Δεν είμαι επηρεασμένη, αλλά τον ακούω και νιώθω ότι βαριέμαι. Θα ξεχωρίσω το ομώνυμο, το Judicious Murder, Early Gothic Horror, Altering the Beast.
Savage or Grace ήταν ο πρώτος δίσκος που άκουσα από Sinister εκεί στην ηλικία των 15, όταν είχε πρωτοβγει το 2005 και τον ανακάλυψα στο Metal Hammer
Μόλις είδα ότι τραγουδά και γυναίκα έλεγα ?θέλω να γίνω έτσι?..λολ…ηλικιακές μαλακίες.
Εδώ τραγουδίστρια όπως προείπα είναι η Rachel. Στην αρχή συμπάθησα πολύ τα φωνητικά της και απορούσα που μια γυναίκα βγάζει τόσο guttural φωνή. Στην πορεία όμως άρχισαν να με ενοχλούν. Ο δίσκος για μένα είναι ένας κλασικός του death metal. Δεν είχε και πολλά να δώσει. Δεν ήταν κουραστικός, αλλά δεν μπορεί να ακουστεί και πολλές φορές. Δυσκολεύομαι λίγο να ξεχωρίσω κομμάτια καθώς τον ακούω. Eδώ συμπάθησα το ομώνυμο, το Age of Murder, Dominion.
Ξανά γυρνάμε στις καλές εποχές Sinister με την υπέρτατη δισκάρα που λέγεται Afterburner. Εδώ αναλαμβάνει τα ηνία των φωνητικών ο ντράμερ της μπάντας από το Cross the Styx, μέχρι Savage or Grace, Aad Kloosterwaard. Δίσκος αχόρταγος, τρομερές ταχύτητες, τέλεια φωνητικά, όμορφο δέσιμο οργάνων - τραγουδιών. Καθόλου βαρετός, κάθε κομμάτι έχει να σου δώσει και κάτι διαφορετικό. Μόλις τελειώσει θέλεις να μπει στο repeat. Δίσκος που έχει απήχηση στο κοινό θεωρώ, χωρίς αυτό να έχει κάποια αρνητική έννοια. Ακόμη και κάτι πεταμένα σόλο εδώ και εκεί μου ακούγονται ωραία ( :-k ) . Θα ξεχωρίσω Grey Massacre, Afterburner, Presage of the Mindless, Riot Crossfire, Flesh of the Servant.
Συνεχίζουμε με the Silent Howling, το 2008, με ένα αξιολάτρευτο εξώφυλλο
Στα φωνητικά συνεχίζει ο Aad Kloosterwaard. Γρήγορες ταχύτητες, ωραίες μελωδίες, άκρως αξιομνημόνευτα κομμάτια, πολύ καλός δίσκος επίσης. Ακούγεται απολαυστικά και με αρκετό κοπάνημα. Εξέλιξη στο παίξιμο και στη σύνθεση, όπως άλλωστε απαιτούν και οι καιροί, με τρομερό αποτέλεσμα φυσικά. Ξεχωρίζω το Republic of the Grave, Fortified Bravery, The SILENT HOWLING, Palace of the Fates.
Τέλος, έχουμε το δίσκο Legacy of Ashes, το 2010. Ο δίσκος που μάλλον είχε περισσότερη εξέλιξη απ’όσο θα έπρεπε, για αυτό που λέμε Sinister. Πεσμένη παραγωγή παρατηρώ εδώ. Ο δίσκος ακούγεται ικανοποιητικός, αλλά χωρίς κάτι παραπάνω. Συνηθισμένο υλικό θα το πω. Αλλά εμένα μου άρεσε εξίσου πολύ. Ξεχώρισα τα Into the Blind World, The Sin of Sodomy, Legacy of Ashes, The Hornets Nest, The Living Sacrifice.
Ελπίζω να μην κούρασα πολύ. Να προσθέσω μόνο το κομμάτι Bastard Saints όπου υπάρχει στο EP τους, Bastard Saints, το 1996, όπου βρίσκεται μέσα στη 10άδα των καλύτερων death metal κομματιών για μένα.
Μακάρι να τους δω λαιβ.Ανυπομονώ για το νέο τους άλμπουμ The Carnage Ending. Σόρυ αν επανάλμβανα λέξεις, το λεξιλόγιο μου είναι λίγο φτωχό και το μαζικό ριβιού γράφτηκε σχετικά γρήγορα!
) και ητανε η εκπληξη του φεστιβαλ!μακαρι να τους ξαναδω πουθενα!ακουσα κιολας ενα τραγουδι απο το νεο τους δισκο και ητανε πολυ καλο!
