Δεν είναι άσχημο το νέο το κομμάτι ακόμη και αν είναι χιλιοπαιγμένο και προβλέψιμο φουλ 100% που λέει και ο μεταφραστής του Μπακαγιόκο.
Ο χοντρός φαίνεται αποφασισμένος αλλά η μπάντα είναι ήδη με το ένα πόδι στον τάφο. Στην Αμερική το φθινόπωρο που έκαναν περιοδεία (με δυνατό πακέτο, νομίζω Gojira και κάτι άλλο), πολλά κλαμπ ήταν σχεδόν άδεια και οι διοργανωτές άφηναν άτομα τσάμπα να μπουν για να μην ακυρωθεί. Εισιτήριο εξωφρενικό βέβαια, 80 δολλάρια διάβαζα.
Από το W.P.B. πάντως δεν θυμάμαι νότα. Πέρασε και δεν ακούμπησε. Το ακούς όταν βγαίνει, πορώνεσαι λίγο και μετά απλά είτε σκονίζει το ράφι σου είτε τρώει ένα delete από το pc σου.
Ναι συμφωνώ … Slayeeeeeeeer ρε μουνια και τα σχετικά και μετα ξενερωνεις . Ρε πέθανε ο άλλος . Το καταλάβατε η όχι ; Άμα έβλεπα τον αραγια αυτο θα του έλεγα . Rip Jeff - rip slayer
Το WPB το ακούω ευχάριστα ακόμα και σήμερα. Έχει τα θεματάκια του στην παραγωγή (προσεγγίζει αυτήν του Death Magnetic- α ρε Rubin…), αλλά έχει καλά κομμάτια. Το Christ Illusion όμως παραμένει δισκάρα και το θεωρώ ως το καλύτερό τους από το Seasons… και μετά.
Το προβλημα δεν ηταν ο Rubin αυτος καθαυτος οσο ο παραγωγος ηχου Greg Fidelman ο οποιος κατεστρεψε και το Death Magnetic (οχι πως ειχε και καμια ελπιδα μουσικα…) .Αυτος ο κυριος ειναι το βασικο προβλημα ο οποιος συνεχιζει μαζι τους και δυστυχως ακουγεται και στο καινουριο κομματι. Με ενα προχειρο ψαξιμο ο τυπος εχει δουλεψει και στο Accident Of Birth(!!!).
Εγώ τον έβαλα; =Ρ Αντικειμενικά εκεί μέσα είναι. Άλλο θέμα το πόσοι θεωρούν ότι μπορεί να τα γεμίσει και πόσοι ότι του παραείναι μεγάλα.
Άκου δω, τον Τζεφ τον αγαπούσαμε όλοι αλλά δε θα τον θρηνούμε και για πάντα. Και αν υπάρχει ένας που να μπορεί να ρθει στους Slayer στη θέση του και να μη λένε όλοι “τι ν αυτά ρε, ντροπής πράγματα”, ε αυτός είναι ο Gary fuckin’ Holt. Πώς θα γίνει.
Πρώτη φορά το ακούω αυτό. Τα αποτελέσματα του poll επίσης άνωθεν μαρτυράνε το αντίθετο.
Το κομμάτι μου φάνηκε συμπαθές, καλύτερο από ότι περίμενα, θα το έβαζα στα καλά του Divine Intervention ή του God Hates Us All. Μέχρι εκεί όμως. Ο Αράγια είναι πλέον πολύ αδιάφορος φωνητικά, καμία σχέση με το τρομακτικό δέος που απέπνεε κάποτε.
A, τα επιδραστικότερα είναι Reign in Blood και Haunting the Chapel/Hell Awaits, το καλύτερο (“ωριμότερο”) θα μπορούσες να πεις το Seasons άνετα και το South of Heaven για μένα είναι το άλμπουμ από τα κλασσικά τους που αντικειμενικά δεν μπορεί να είναι το καλύτερό τους (όχι ότι είναι κάτι σπουδαίο αυτό αλλά λέμε). Αλλά τι τύμπανα είναι αυτά.
Μην δίνεις σημασία, για κάποιον γεροντίστικο αμέα λόγο στο μυαλό μου σκεφτόμουν 90ς > 80ς. Νομίζω η επίσημη ονομασία για το φαινόμενο είναι “Leprosy. Of the brain”.
Ontopic, αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι πάνε Divine με διαφορά πρώτο στις προτιμήσεις, μετά ντέρμπυ (ψιλοαδιάφορο) μεταξύ των δυο Λομπαρντικών (CI, WPB) και το God Hates Us All. Δεν φαίνεται αυτό άνωθεν γιατί όλα αυτά που συζητάμε είναι σαφώς κατώτερα των προηγούμενων δίσκων (duh). 6 άτομα με κουλή επιλογή αγαπημένου δίσκου Slayer βασικά μας λέει το από πάνω.
Διαφωνω καθετα, το αγαπαω το World Painted Blood, το θεωρω ως το καλυτερο τους αλμπουμ σαν συνολο απο το Seasons In The Abyss και μετα. Τα εχει ολα και η παραγωγη και ο ηχος του γενικοτερα ειναι οπως πρεπει. Μακαρι να εβγαζαν κατι τοσο γαματο παλι, αν και χωρις τον Jeff δυσκολο πλεον, αλλαζουν οι ισορροπιες.
Το καινουριο κομματι το ακουσα εχοντας μεγαλη περιεργεια γιατι ηταν και το πρωτο μετα τον θανατο του Jeff. Δεν ηξερα τι να περιμενω αλλα τελικα μου αρεσε πολυ. Ειναι εως ενα βαθμο προβλεψιμο, αλλα εχει πολλα απο τα στοιχεια που μας εκαναν να τους λατρεψουμε. Το ακουω και γουσταρω πολυ και δεν το περιμενα…
