Θα μπορούσαν άνετα να ανακυρηχθούν ως το πιο υποτιμημένο μεταλ συγκρότημα. Λίγοι τους ξέρουν και όλοι πρέπει να τους ακούσουν(όσοι τουλάχιστον γουστάρουν το power,heavy μεταλ).Έχουν βγάλει καταπληκτικούς δίσκαρους και όποιος δεν έχει ακούσει το θρυλικό traveller να αφήσει ότι κάνει τώρα και να τσακιστεί να το ακούσει. Μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της μεταλ.
Γενικά κατά καιρούς έχουμε συζητήσει εδώ στο φόρουμ για τους λατρεμένους μας Slough Feg. Όντως δεν είμαστε και πολλοί που τους ακούμε, αλλά δεν είμαστε και τόσο λίγοι. Γενικά είναι από τα δυνατότερα ονόματα στη σκηνή του epic. Τεσπα, καλό είναι να έχουν το δικό τους τόπικ.
Βλέπω ότι κι εσύ Illuvatar προσκυνάς κυρίως το Traveller. Καλά κάνεις βέβαια, γιατί είναι δίσκαρος και απ’ ότι φαίνεται ο αγαπημένος όσων τους ακούνε. Τελικά μάλλον είμαι ο μόνος που λέω αγαπημένο το ομώνυμο ντεμπούτο (πρωτοδισκάκιας κι έτσι =Ρ).
Κατά τ’ άλλα, αισθητή κατ’ εμέ η πτώση στο επίπεδο έμπνευσης της μπάντας από την αποχώρηση του John Cobbet (ΘΕΟΣ!) και μετά. Δεν έχουν βγάλει βέβαια κανέναν δίσκο που να μη μ’ αρέσει, αλλά έχουν χρόνια να με ξετινάξουν ρε παιδί μου. Η τελευταία φορά πρέπει να ήταν με το Atavism. Γενικά μεγάλη μορφή ο Mike Scalzi και αγαπάμε, αλλά τον ήθελε ακόμα τον Cobbet του.
Τιμή και δόξα και χέηλζ και όλα τα σχετικά.
Ακόμα κι εγώ που είμαι δύσκολος σε τέτοια ακούσματα, τους γουστάρω. Όχι ότι τους έχω ακούσει και ενδελεχώς, αλλά 2-3 καλά τσεκαρισμένοι δίσκοι μου αρέσουν. Βασικά τα 3 πρώτα νομίζω, πρέπει να ρίξω μια αυτιά και στο τράβελερ. Τίμια μπάντα και με balls of steel σίγουρα.
Α, να συμπληρώσω. Όποιος γουστάρει Slough Feg και δεν έχει ακούσει Brocas Helm, να το κάνει χτες. Στην ουσία πρόκειται για τα πνευματικά τους τέκνα, τα παλικάρια πρέπει ν’ ακούγανε Brocas Helm απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ (εκτός από κάποια διαλλείμματα που ακούγανε Thin Lizzy).
Nα προσέλθω κι εγώ να προσκυνήσω Traveller και Atavism και να πω δηλώσω πως αυτή τη στιγμή παίζει VARGR MOON και πληκτρολογώ με το ένα χέρι και το άλλο είναι σφιγμένο γροθιά και υψωμένο στον αέρα.
[SPOILER]Και κάποια στιγμή πρέπει οι επικομεταλλάδες του φόρουμ να αναλάβετε τις ευθύνες σας και να ανοίξετε ένα τόπικ για Brocas Helm να πάω να αποθεώσω κι εκεί.[/SPOILER]
^
Τιμιοτατος ο Μπληντιν. Με συγκινησες παλι ρε μπαγασα. :respect:
Αυτο το traveller οταν ειχα την ευκαιρια δεν το αγορασα και τωρα παλι το ψαχνω ο μαλακας. :roll:
Αγορασα το Traveller στο Birmingham (λογω εξωφυλλου για να πω την αληθεια/την ιδια μερα με το καινουριο των the sword) και το Final Gambit εγινε ο υμνος καποιου διαστηματος πριν απο την καθε εισοδο σε καθε τελειωμενη παμπ για μπυροξεκωλιασμα μεχρι εμετου…
\m/
τιμη και δοξα μονο
Μπα, δεν είσαι ο μόνος… 8)
Ήταν το πρώτο album που αγόρασα από τους Slough Feg και συνεπώς το δέσιμο είναι μεγαλύτερο…
Μετά πήρα και το “Twilight Of The Idols” που είναι κι αυτό πολύ καλό.
Βασικά όλα μέχρι και το Traveller είναι πολύ ενδιαφέροντα δισκάκια, το καθένα με το χαρακτήρα του.
Από κει και πέρα δεν έχω πολυασχοληθεί με τα επόμενα.
Εντάξει, δεν συμφωνώ και πολύ με το (λίγο υπερβολικό) εισαγωγικό ποστ.
Ούτε η πιο υποτιμημένη μπάντα είναι, ούτε το Traveller είναι από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της μεταλ. Κατά τη γνώμη μου βέβαια…
Σαν πιτσιρίκος είχα γοητευτεί με τις κέλτικες μελωδίες τους πριν από πολλά χρόνια όταν τους είχα πρωτοακούσει στο ραδιόφωνο (στον 902…) .
Στο Traveller άλλαξε λίγο κατεύθυνση ο ήχος τους. Πιο speed-άτο, πιο κοντά σε κλασσικά heavy ακούσματα και τέρμα το κέλτικο feeling που μου άρεσε πολύ και τους έκανε να ξεχωρίζουν στην καρδιά μου.
Ε, λίγο αυτό, λίγο ότι περάσανε τα χρόνια και σπανίως πλέον ακούω epic/power πράματα ([I]“αλλάξανε τα γούστα σου και μπέρδεψες τα μπούτια σου…”[/I] :–) και έτσι μου έχουν μέινει στο μυαλό σαν εφηβική ανάμνηση…
Μετά νομίζω ρίξανε και μερικές hard rock πινελιές στα επόμενα albums τους.
Btw, το φετινό τους το άκουσε κανείς επισταμένως να μας δώσει κανα στίγμα γιατί εγώ το είχα κατεβάσει όταν κυκλοφόρησε αλλά από τότε δεν το ακούμπησα ξανά.
Επίσης, να πω κι εγώ με τη σειρά μου, πως όποιος δεν έχει ακούσει Hammers Of Misfortune να το κάνει χτες!
[B]The Lord Weird[/B] \m/ (γιατί το βγάλαν από τον τίτλο τους, ήταν πιο καλτ έτσι!)
Πολυ κορυφαια μπαντα οι Slough Feg…
Δε ξερω γιατι (λογω τιτλου;;
αλλα το Τraveler δεν ειναι ο,τι πρεπει για ταξιδια (με αμαξι,λεωφοριο κλπ);
[SPOILER]Υπαρχει περιπτωση να τους δουμε καποτε κι Ελλαδα αραγε;[/SPOILER]
έχουν έρθει τουλάχιστον μία φορά (το 2005? Δεν είμαι σίγουρος για τη χρονιά αλλά θυμάμαι τη φωτό του Σκάλζι με warpaint), και νομίζω και μια δεύτερη σε κάποιο UTH αλλά με επιφύλαξη.
Eννοειται βαζω την υπογραφη μου εδω…Τιμια μπαντα γενικα,σταρατος ο Σκαλζι…Το traveller ειναι νομιζω το πιο διαφορετικο αλμπουμ τους.Πιο ευθυ μεταλ απο τα υπολοιπα και μαλλον και το δικο μου αγαπημενο.Δεν εχω ακουσει το τελευταιο και το πρωτο…Απο την αλλη τα atavism,hardworlder και το περσινο μ αρεσαν πολυ και εδωσαν ωραια πραγματα με κελτικες μελωδιες,δισωλιες(Thin lizzy καθαρα) κλπ…Αντιθετα το twilight εκτος απο 1-2 κομματια με κουραζει λιγααακι(το highlander απιστευτο)…
Sky chariotsΑπο το down among the deadmen
High passage/low passageαπο το traveller
Sea wolf απο το hardworlder
Brave connor mac απο το twilight of the gods με το cirith ungol εξωφυλλο:D
Αδικημενη μπαντα ναι.Πρωτοπωριακη επισης.Η μεγαλυτερη μπαντα οχι
Θα ηθελα να τους δω λαιβ παντως…Και χωρις cobbet ο scalzi ειναι η ψυχη!8)
το τraveller ειναι δισκαρος απο τους λιγους!
έλιωσα δισκογραφία σήμερα. 2 φορές γιατί έτσι. μπαντάρα. 8/8 και όποιος διαφωνεί, είναι κουφός.
[U]Slough Feg - Second Coming[/U]
There is no second coming λέμε.
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!
λατρεμενη μπαντα!!! traveller και down among the deadmen δισκαροι απο τους λιγους!!!
ειδικα το πρωτο ακουσμα του traveller μεγαλο σοκ!!!
[U]επανακυκλοφορεί σε βινύλιο το ντεμπούτο από την cruz del sur.[/U]
Originally released in 1996, THE LORD WEIRD SLOUGH FEG self-titled debut album has been out of print for a long time.
This seminal heavy metal record was firstly only self-released on CD; it was then re-released twice on CD and vinyl by Miskatonic and Metal Supremacy, always in limited editions, which sold-out very quickly.
CRUZ DEL SUR MUSIC is now proud to make this release newly available, this time [B]in an elegant and classy matt-varnished gatefold edition which comes with lyrics and a dedicated artwork[/B] created specifically by Eyedolatry Design to render homage to LeBrocquy?s “The Táin” original illustration. This edition has been [B]specifically cut to 45 RPM[/B] for a better sound-rendering, and constitutes the final edition of a great record which is finally on offer again for the fans.
δε βρήκα κάτι για το tracklist…
Ρε μαλακες, τι δισκαρος:
Εννοειται πως η μπαντα γαμαει συμπαντα, αν και δεν εχω ακουσει τα post-Cobbett albums. Ειναι παντως θεουληδες, και μονο για το ονομα της μπαντας…end of story 
Ξεθαμα μιας και αυτος ο δισκος τους ειναι απο τους καλυτερος.Το συνολο ειναι ξεχωριστο.ΔΕΝ υπαρχει ΑΛΛΗ μπαντα να παιζει σαν τους Slough Feg.Περας.Μετα απο μια εισαγωγη με Σκοτσεζικες γκαιντες,εγενετο Highlander και το hard rock/metal και συ ακους αποσβολωμενος απανωτες ρυθμικες δονησεις.Τα τραγουδια διαδεχονται το ενα το αλλο χωρις να το παιρνεις ειδηση αφου η μουσικη συνεχεια του καθε τραγουδιου ερχεται ανεπαισθητα και ομοιομορφα.Η φωνη του Scalzi δεν εχει κατι το ζεστο μεσα της,κατι το ιδιαιτερο.Τραγουδα ομως τους στιχους σαν να απευθυνεται σε σενα,σαν να σου μιλα και οχι να τραγουδα.Νιωθει καθε στιχο.Παρολα αυτα,αυτο που κανει τον δισκο αγαπητο στα αυτια μου,ειναι καθαρα οι κιθαρες.Και ποιο καλυτερο επιχειρημα απο ενα ορχηστρικο σαν το The Pangs of Ulster (με Black Sabbath επιρροες αν δεν με γελανε τα αυτια μου) το οποιο γαργαλα τις αισθησεις σαν τα δακτυλα να ακουμπουν εσενα σε ευεσθητα σημεια και οχι τις χορδες του.Ταβερνιαρικη διαθεση στο Brave Connor Mac για τσουγκρισμα μπυρας(αγαπαμε Jethro Tull) και επικομεταλλικη υπονοια στο The Wickerman.Στο ομωνυμο ανεβαζουν ταχυτητες αλλα οχι το ενδιαφερον μου,καθως και το Manilla Roadικο The Great Ice Wars δεν ειναι υψιστου επιπεδου αλλα οπως παντα οι κιθαρες κεντανε μουσικα υφασματα για να σε ντυσουν απο την μουσικη γυμνια που κυκλοφορει αναμεσα σε τοσους αλλους ‘‘καλλιτεχνες’’.Ο δισκος συνεχιζει να αψηφα μοδες και ‘‘πρεπει’’ μεχρι το τελος του δισκου ενω μια διασκευη στους βικινγκολαγνους Legend αφομοιωνεται πληρως.Ο δισκος κλεινει με το We’ll Meet Again,οτι πρεπει και για κλεισιμο συναυλιας (χιχι).Ιδιαιτερο ακουσμα το Twilight of the Idols και ξενιζει αρκετα με το παραξενο του ηχο και την ροκ νοοτροπια του.
ΑΣΧΕΤΟ:Το 1999 τα πραγματα για το μεταλ στην Αμερικη ειναι ασχημα συμφωνα με τον Scalzi ο οποιος αναγραφει τα παρακατω…
Once there was a time when heavy metal music ruled throughout the land and creativity flourished as musicians were able to live out their wildest barbaric fantasies.But then a darkness fell upon the world of rock n roll,and the ceaseless,monotonous droning of uninspired musicians created a musical nihilism,forcing heave metal underground.But there will come a day when metal will rise again as the true ruler of modern music,and bring culture back to the western world.Until then,we must live life in the Dark Age.
Συμφωνώ ακόμα και στα κενά ανάμεσα στις λέξεις, ειδικά όμως στα bold. Ο δίσκος έχει τρομερή ροή ίσως επειδή οι επιρροές εμφανίζονται σταδιακά από το ένα κομμάτι στο άλλο, και επανεμφανίζονται στη διάρκεια του δίσκου. Ο Scalzi είναι παλαβιάρης και παρανοϊκος σε υπερθετικό βαθμό (όσοι ήταν στο live τους το Σεπτέμβρη, γνωρίζουν), αλλά αν πρέπει να του αναγνωρίσουμε κάτι είναι το πάθος που βγάζει όταν τραγουδάει, και η δύναμή του να σε παρασέρνει κι εσένα στη μουσική του.
Γενικά, όπως λέει και στο τελευταίο του bold ο dargaard, ο δίσκος είναι ψιλοlove-or-hate περίπτωση, ροκάρει ανελέητα, έχει πολύ ιδιαίτερο και δύσκολο ήχο για τα δεδομένα πάντα του κλασικού heavy metal, αλλά σίγουρα αξίζει τσεκάρισμα και επιβάλλεται για όσους αγαπάνε την Ιρλανδία και την Κέλτικη επιρροή!!! 
Και προσκυνάμε το quote από τον Scalzi. Θεούλης!!!