ποσο ειχε δηλαδη ρε συ???αρχιζω και εγω τις ακροασεις,διαβαζω ωραια πραγματα
Ωραιος ρε παίχτη. Μακάρι να ανταποκριθεί στις προσδοκίες σου.
Σε άλλα νέα, ο Sherinian μου είπε οτι φέτος λογικά θα βγάλει και καινούριο solo δίσκο, ενώ τον ρώτησα και για Dream Theater. Γενικά δε μασάει τα λόγια του, μόνο αυτό θα σας πω 
5 Likes
Kαλέ μου ανθρωπε, πότε θα την γράψεις? Μας τρέχουν τα σάλια εδω
2 Likes
Συντομα αγαπητέ.
1 Like
Δεν ηταν εξωφρενικα ακριβο, αλλα με ενοχλησε πολυ το οτι τα fees ηταν $13, και ανεβαζουν την συνολικη τιμη στα $48. Οταν οι Flying Colors (ετερο supergroup του Portnoy) ειχαν $33 τελικη τιμη, το σχεδον πενηνταρι μου φανηκε υπερβολικο για μπαντα 2 δισκων. Βεβαια μιλαμε για μια πολη που βγαινεις για 2 μπυρες και φαγητο και φευγει ευκολα το 50αρι… τεσπα.
1 Like
Double post αλλα…
- Τα ριφφς του Thal στο New World Today μονο, ειναι καλυτερα απο ολα τα ριφφς στον πρωτο δισκο των Sons Of Apollo.
- Τα φωνητικα του Portnoy ειναι καταπληκτικα, και λειπουν απο τους Dream Theater.
- Το τελευταιο διλεπτο του New World Today ειναι μουσικος οργασμος.
- Το βασικο riff του Resurrection Day ειναι 11/10 απο τα καλυτερα ριφφς που εχουν γραφτει ποτε στο prog.
Change my mind.
(δεν)
3 Likes
Δεν ακολουθώ την καριέρα του Soto και δεν το ήξερα ότι είχε πεθάνει ο μπασίστας του.
Σπουδαίο κομμάτι, σπουδαίο intro και πετάξτε μου ένα ψίχουλο αγάπης στο Ρον ρε παιδιά, αυτή η υπέροχη, αέρινη μελωδία πάνω από το Change of Seasons-ικό πιάνο δεν είναι ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ;;
2 Likes
Υπεροχοι και οι 5.
1 Like
Double post.
Εσκασαν τα πρωτα σετλιστς, και περιλαμβανουν τα 7 πρωτα τραγουδια του Psychotic Symphony και 7 απο τα 8 του ΜΜΧΧ (μονο το Resurrection Day λειπει). Μονο μια διασκευη απο Deep Purple (eeww) στο σετλιστ πλεον, που οκ ειναι λιγο απογοητευτικο για μενα γιατι θα ηθελα να τους δω να παιζουν Hell’s Kitchen, Lines In The Sand, Just Let Me Breathe, αλλα απο την αλλη δεν πειραζει και πολυ οκ. Δυο βδομαδες εμειναν (λιγοτερο βασικα οκ)!
Καλύτερα που ξεφεύγουν απο υλικό των Theater. Ηταν οκ για το πρωτο tour, πλέον δε χρειάζεται.
Επειδή εισαστε κ ανυπόμονοι πάρτε και τη συνέντευξη με τον Derek.
5 Likes
Μονο απο τον τιτλο καταλαβαινω οτι θα γουσταρω αυτην την συνεντευξη.
Καταλαβαινω γιατι να ξεφυγουν απο το ντρημ θηατερ υλικο, αλλα εγω ηθελα να ακουσω FII τραγουδια λαηβ
1 Like
Κυρίως λόγω των θετικών σχολίων εδώ, έχω δώσει πολλές ευκαιρίες στο άλμπουμ, αλλά πέραν του υψηλού επιπέδου musicianship δεν μπορώ να βρω τίποτε άλλο παρά τζούφια θηατερικά ευρήματα/τσικι τσικι δίχως ουσία, προϊόν σερίνιαν ίσως; Το γρέζι του Σότο το κάνει μονότονο (φανταστείτε πόσο καλύτερο θα ήταν με Labrie ή, λεγοντας για γρέζι, Russell Allen το ίδιο ακριβώς υλικό). Για μένα, το μεγάλο μειονέκτημα είναι η κιθάρες του μπαμπλφουτ που συμβάλλουν στην σχεδόν ολική απουσία πραγματικά ουσιαστικών (στα αυτιά μου) riff ή ενδιαφέροντων μελωδικών θεμάτων. Sheehan/Portnoy σταθερά φοβεροί αλλά τι να το κάνεις. Το groove και το κοπάνημα με έπιασε σε λίγες στιγμές, το ομολογώ, αλλά αυτό μόνο και τίποτα άλλο.
Προφανώς κάτι χάνω για να το εκθείασαν όλοι; Ή έχω περίεργο γούστο σ αυτά τα μονοπάτια επειδή βρήκα δισκάρα το περσινό θήατερ ενώ ο περισσότερος κόσμος το σνόμπαρε; Είδα πάντως ότι το MMXX δεν είχε και τόσο θετικές κριτικές έξω και αισθάνθηκα κάπως καλύτερα (το αναφέρω μόνο όταν οι κριτικές συμφωνούν μαζί μου :Ρ) Ένηχαου.
3 Likes
Θα συμφωνήσω για τις κιθάρες 100%.
Αν εξαιρέσεις 2-3 κομμάτια, κιθαριστικά ο δίσκος είναι πολύ μέτριος.
Και εξηγούμαι: Παιχταράς ο φίλος, πολύ τεχνικός κλπ, αλλά πέρα από 2-3 σημεία, περνάει και δεν αγγίζει.
Πχ, πλήρως προβλέψιμος στην εισαγωγή του goodbye divinity, την οδηγεί ξεκάθαρα ο sherinian, δεν προσθέτει ούτε μισή τσαχπινιά.
Όλη η εισαγωγή του new world today είναι πλήρως ανούσια, έχοντας ξεκάθαρα “τετράγωνο” παίξιμο στην κιθάρα - μπορείς να μαντέψεις που θα το πάει στην επόμενη φράση.
Γενικά από ριφφ μηδέν - χαίρομαι που υπάρχει άλλος ένας.
1 Like
Πρωτον υπαρχουν αρκετα πολυ καλα ριφφς στον δισκο, δευτερον, δεν χρειαζεται να ειναι guitar driven ενας δισκος για να ειναι καλος. Για τον συγκεκριμενο ισχυει ακριβως αυτο.
Απο κει και περα, με οποιοδηποτε απο τα τελευταια 3 Dream Theater προσωπικα με πιανει μια ακατασχετη βαρεμαρα και διαθεση να τα αλλαξω με τη μια και να βαλω κατι απο τα παλια τους, οποτε δεν συμπασχω καθολου, ουτε θα ηθελα τον LaBrie στους Sons Of Apollo. Για Theater μια χαρα ειναι, αλλα ε οχι.
Προσωπικα μου αρεσει πολυ το ΜΜΧΧ γιατι εχω γαματο συναισθημα, οτι κι αν σημαινει αυτο για τον καθενα, και ΟΧΙ για το musicianship, το οποιο ειναι εξαιρετικο ΚΑΙ στον πρωτο δισκο, που δε με αγγιζει ιδιαιτερα.
Δεν το λέω για το guitar driven του θέματος, απλά περίμενα ριφφς που στηρίζονται στην μελωδία και όχι τόσο πολύ ρυθμικα και τσουγκα-τσουγκα.
Δλδ περισσότερο στο ύφος του ressurection day, παρά στους asphyxiation και goodbye divinity (που μια χαρά είναι το ριφφ του, αλλά το χρησιμοποιώ ως παράδειγμα).
Το τελευταίο θιατερ ακόμα δεν του χω δώσει το χρόνο του, έχει μέσα πραγματακια, αλλά δεν με έχει αγγίξει.
Συνεχίζει να μου αρέσει ο πρώτος περισσότερο μέχρι στιγμής.
ΟΚ άρα πλέον είμαστε 3
Δε με έχει ενθουσιάσει ο δίσκος αλλά είχα βάλει ψηλά τον πήχη μετά από αυτά που είχα διαβάσει εδώ (κι όπως συμβαίνει 9/10 φορές, διαψεύστηκαν οι προσωπικές μου προσδοκίες). Πάντως ούτε ο τελευταίος Theater μου άρεσε…
Μεταξύ των 2 προτιμώ άνετα το ΜΜΧΧ. Κομμάτια όπως το Goodbye Divinity και το Fall to Ascend, οι DT έχουν να βγάλουν πολλά χρόνια.
Επίσης don’t get me wrong, μ αρέσει το MMXX και θα είναι στη λίστα μου για το 2020 αλλά δεν είναι καν κοντά στο διανυσματικό άθροισμα του τι μπορούν να δώσουν οι συγκεκριμένοι… Βέβαια το “παράπονό” μου είναι μικρότερο για τον Σερίνιαν και τον Πορτνόι (που ζήτημα είναι να έχει παίξει “κάτω του 7” σε οποιοδήποτε δίσκο έχει συμμετάσχει). Αυτό που μου λείπει, είναι λίγο παραπάνω πειραματισμός, να κάνουν κάτι prog που να μην είναι ντε και καλά for the sake of prog.
Εγώ θα πω μια παρατήρηση για τα projects του Portnoy που είναι προφανής και με τους Sons Of Apollo (αν και μου αρεσει αρκετά ο νέος δίσκος).
Νιώθω πως σαν παραγωγός/συνθέτης (περισσότερο σε flow/arrangements κλπ), όταν δεν έχει κάποιον δυνατό βασικό συνθέτη πέφτει πολύ σε λούπες δομής και ανακύκλωσης ιδεών. Αυτό φάνηκε και στους Theater πριν να φύγει, και φαίνεται και στους δίσκους (πλην Neal Morse) που έχει συγκεκριμένα πατήματα. Το κάνει σε όλα, και στα τύμπανα και στο πως οργανώνει τα κομμάτια. Κάτι που για μένα έχει ως αποτέλεσμα να μην εκπλήσσομαι με τίποτα απ ότι κάνει τα τελευταία χρόνια. Μπορώ να προβλέψω και τη δομή των κομματιών και το παίξιμό του σε σημείο αηδίας.
Βέβαια δεν περιμένεις στα 50 του να είναι τόσο εφευρετικός, αλλά κάπου η φόρμουλα κουράζει, και μιλάμε για prog, θες το κάτι καινούριο. Νιώθω πως έχει πέσει σε μια λουπα υπερπαραγωγικότητας και γίνονται όλα λίγο του ποδαριού, σε φάση πάμε να βγάλουμε δίσκο να τελειώνουμε να βγουμε περιοδεία.
Σύγκριση Theater με Sons Of Apollo δε θα έκανα με τίποτα, θεωρώ άλλο το ύφος τελείως, και οι Theater με εξαίρεση ίσως τον τελευταίο δίσκο το χουν πάει σε πιο prog καταστάσεις, έχουν χάσει τη ροκιά που είχαν παλιά (άσχετα αν έχουν μεταλ κομμάτια).
2 Likes
Εγώ πάλι θα κάνω μια αντιστοιχία με τους Arch/Matheos.
To 1o άλμπουμ σχεδόν άριστο το δεύτερο δυστυχώς πιο αδύναμο και άνισο, τόσο σε Arch όσο και στους Sons of Apollo (περισσότερο στους Sons…).
Και τα δύο άλμπουμ (MMXX και Winter Ethereal) κλείνουν με ένα δυνατό epic.
Θα συμφωνήσω με αυτό που γράφτηκε πιο πάνω.
To MMXX πιο muddy, groove-άτο και με πολύ γρέζι στα φωνητικά του Soto. Γι’ αυτό δεν μου αρέσει. Ειδικά σε τόσο μεγάλης διάρκειας κομμάτια κουράζει.
Το psychotic symphony ήταν από τα λίγα άλμπουμ που μου άρεσε ο Soto γιατί είχε και μια μελωδία στη φωνή του. Στο MMXX γυρνάει στα δικά του γνώριμα μονοπάτια.
Σε πολύ κόσμο ίσως να αρέσει γιατί έχει τα πιο πάνω χαρακτηριστικά.
Είμαι Gramercy Theater. Θέλει κανένας υπογεγραμμένο τύμπανο Sons Of Apollo όσο βλέπω το support (Mass Extinction Event) που είναι μια ακόμα από τις χιλιάδες μπάντες που παίζουν σαν τους Dream Theater?