Επειδή ήδη κυκλοφορεί εκεί έξω με μια πρώτη ακρόαση πολύ ανώτερος από το ντεμπούτο.
Derek και Soto δίνουν ρεσιτάλ.Αναπόφευκτες οι συγκρίσεις με Dream Theater.
2 Likes
Δισκαρα. Ανώτερο από το πρώτο και πολύ.
Ελέω Ντερεκ Σερινιαν υπερλατρειαρα, από τους ελάχιστους δίσκους που με πάνε πίσω στο Falling Into Infinity τόσο εμφανώς, αν και προφανώς σε πιο χεβι φόρμες. Θα πέσει λιώσιμο λογικά.
2 Likes
Τι φαση δεν συγκινηθηκαν αλλοι αρκετα?
Το New World Today ειναι ενα 11/10 τραγουδι και το ριφφ που μπαινει στο 6:00 ειναι απλα αρρωστο, οπως αρρωστο ειναι και ολο το τραγουδι.
Τον εχω λιωσει τον δισκο 2 μερες τωρα.
Σίγουρα ένα πολύ πιο ενδιαφέρον άλμπουμ από το ντεμπούτο. Νομίζω ότι η σφραγίδα του Sherinian είναι πιο έντονη απο ποτέ, σε πολλά σημεία μου θυμίζει τα solo albums του. Επίσης μ αρεσει που ειναι πιο βαρυς ο ήχος σε σχέση με το προηγούμενο που η κιθάρα ήταν λιγο ψόφια.
4 Likes
Στις σωστές παραπάνω παρατηρήσεις θα έλεγα πως κι ο Soto πατάει καλύτερα και δεν έβαλε μερικές generic (για τα δεδομένα του) γραμμές όπως στο πρώτο άλμπουμ.
Αναλυτικό review εδώ.
5 Likes
Όσο τον έχω ακούσει (λίγο), μου αρέσει, αλλά δεν με έχει τρελάνει.
Δηλαδή σαν πρώτη αίσθηση, το πρώτο μου άρεσε περίσσότερο, κυρίως λόγω του παρακάτω:
ήθελα ακριβώς το αντίθετο και μέχρι στιγμής όσο έχω ακούσει (6/8), είναι ένα τσακ πιο βαρύ απ ότι θα το ήθελα. Βέβαια το resurrection day ξεκινάει πολύ όμορφα, αλλά δεν έχω προλάβει να το ακούσω, όπως και το τελευταίο, που το αποθεώνεται, οπότε δεν λέω κάτι τελικό.
Απλά ήθελα μέχρι σιτγμής τουλάχιστον, στα πρώτα 6 κομμάτια, λίγο παραπάνω sherinian.
2 Likes
Ειναι αρκετα βαρυς ο δισκος, και επειδη εμενα με ξερεις, αν και συνηθως θελω ακριβως το αντιθετο στο prog μου, ειναι τοσο καλα τα τραγουδια και ο ηχος που τελικα σε κερδιζει ως αυτο που ακριβως ειναι, δηλαδη ενας βαρυς δισκος. Τα ριφφς στο MMXX για μενα ειναι απειρως ανωτερα απο τα ριφφς στο πρωτο, στο οποιο ποτε δεν καταλαβα γιατι ας πουμε ο Βικ παθαινει πλακα με τον Bumblefoot.
Για μενα ο Bumblefoot εχει βαλει πολυ πιο ενδιαφεροντα πραγματα στον δευτερο δισκο, και αν και λειπουν ισως λιγο οπως λες τα πιο fusion σημεια του Sherinian, τελικα υπαρχει μια ομορφια στον δισκο ως συνολο. Ακου το τελευταιο τραγουδι παντως. Και το προτελευταιο δηλαδη.
ΥΓ. Ο Σωτος ειναι πολυ πολυ ανωτερος στο δευτερο αλμπουμ και για μενα αυτο κανει μεγαλη διαφορα στο τελικο αποτελεσμα. Ωραιο το τεχνικο προγκ και τα οργανικα σημεια και ολα αυτα που μας αρεσουν, αλλα αν δεν πιασεις τον εαυτο σου να τραγουδας ρεφρενς και κουπλε και τετοια, ε πως να σε πιασει ενα τραγουδι απο τα μουτρα?
3 Likes
Μετά από αρκετές ακροάσεις ο δίσκος γαμεί, γκρουβάρει, μελωδίες, progressive, πιασσάρικα ριφ τι άλλο να ζητήσει κανείς.
Τους γλεντάει ο Portnoy.
5 Likes
Πωπω παιδιά γαμάει
Τρομερό πάντρεμα βαριάς κιθάρας με πλήκτρα. Φανταστικά πλήκτρα
Και ηχαρα
Πετάχτηκα απ’ την καρέκλα απ’ το πρώτο τραγούδι , είχα αραξει με το κάθισμα αναπαυτικά πίσω . Καλά να πάθω. Άπαξ και σε κάνει να κουνηθείς στο Ρυθμό της γκρουβας ξεκινάς καλά
4 Likes
Desolate July = 11/10 ε
ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΜΩΡΕ
2 Likes
King Of Delusion. Και πάω για τσιγάρο στο μπαλκόνι 
1 Like
Σίγουρα θα είναι στα 5 αγαπημένα μου φέτος, καταπληκτικό άλμπουμ. Τον βρήκα και εγώ καλύτερο από το ντεμπούτο, όχι μέρα/νύχτα προφανώς όπως λέτε και ο Bumblefoot ζωγράφιζε μια χαρά στο πρώτο… δεν παίζει μόνο ριφ - ριφ τα οποία είναι μια χαρά έως γαμάτα, ακόμα κάνω σαν βλαμμένος όταν μπαίνει το βασικό εμβατηριακό ριφ στo ίντρο του God of the Sun, πάντως δεν ξέρω ακόμη ποιος έχει γράψει τι… αλλά όλα τα λεφτά είναι το soloing που θεωρώ κορυφαίο γενικώς. Σηκώνει τρίχα στο σόλο του Alive ρε παιδιά, γενικά σηκώνει πράματα. Τέσπα, προφανώς του έχω αδυναμία 20 χρόνια του ανθρώπου, μην τα ξαναλέμε.
Δεν έχω ξεχωρίσει αγαπημένο κομμάτι ακόμα από το ΜΜΧΧ, βρίσκομαι στο θαυμάσιο στάδιο που παραπάνω από 2-3 κομμάτια με ενθουσιάζουν και τα προσμένω να μπουν, τα 2 σινγκλ σπέρνουν, τα κομμάτια που έχετε αναφέρει όλοι σπέρνουν και αυτά και γενικώς θα ήθελα πάρα, πάρα, πάρα πολύ αυτή η μπάντα να στεριώσει και να μην είναι άλλο ένα πρότζεκτ των 2.5 δίσκων μέχρι την επόμενη φάση. Και να τους δω λάιβ θα ήταν τέλεια αλλά δεν έχω αυταπάτες…
Ο Σερίνιαν παίζει καυλωτικά, έχει ηχάρα, γενικά είναι συναρπαστικός και θα το ξαναπώ, πιο έξω δεν έχω πέσει στην ζωή μου όταν έλεγα το 1997 ότι πρέπει να φύγει και να έρθει ο Rudess. Είμαι πολύ χαρούμενος που όχι μόνο επιστρέφει με μπάντα της κλάσης του, συγκεκριμένα με αυτόν τον ντράμερ αλλά και με τέτοιο κιθαρίστα να γίνεται της πόρνης στις ανταλλαγές σόλο με έναν τρόπο, πάλι, απόλυτα συναρπαστικό που μου θυμίζει γιατί είχα κολλήσει τότε με τα προγκρέσιβ γενικά. Balls and chunk αλλά και τρέλα για παίξιμο και περιπέτεια χωρίς να θυσιάζονται οι ανατριχίλες.
Χωρίς να θέλω να προκαλέσω, σοβαρά, δεν ξέρω πώς γίνεται να μην αρέσει (τουλάχιστον) αυτός ο δίσκος στους οπαδούς Theater.
8 Likes
Μέχρι στιγμής δεν έχω δει κάποιον - οπαδό ή όχι των Dream Theater - που το άκουσε να λέει κάτι κακό για το “MMXX”, ενώ σχεδόν όλοι συμφωνούν άμεσα ότι είναι καλύτερο του πρώτου άλμπουμ.
Ίσως να λέει κάτι και για τα δύο άλμπουμ αυτό. Ίσως όχι.
Εγώ επιμένω πως σε κάποια επίπεδα, Όπως αυτό της συνοχής και των φωνητικών γραμμών, η διαφορά είναι τεράστια.
2 Likes
Πηρες καρδουλα για αυτο για τον Σερινιαν. Καποιοι ελαχιστοι ξενερωναμε τοτε το 1998 με τα νεα, και μαλλον ειχαμε “δικιο” αλλα τι να το κανεις το δικιο. Μακαρι να ειχαμε αδικο.
3 Likes
Πλέον τον έχω ακούσει παραπάνω τον δίσκο.
Θα συμφωνήσω ότι είναι πολύ καλός δίσκος, για καλύτερος του πρώτου, δεν ξέρω, γιατί ο πρώτος μου αρέσει πάρα πολύ και έχει μέσα κομματάρες.
Σίγουρα ακουγεται πιο στιβαρός από τον πρώτο, καθώς είναι και πιο σκληρός.
Αυτή είναι και η μόνη μου ένσταση ακόμα, γιατί προτιμώ riff του στυλ του Resurrection day, παρά του Asphyxiation - και από τα δεύτερα υπάρχουν παντού. Γιατί έτσι έχει και περισσότερο χώρο ο Sherinian να ακουστεί και να ξεχωρίσει περισσότερο, πράγμα που για μένα δεν συμβαίνει σε αυτόν τον δίσκο.
Δλδ θεωρώ τον δίσκο πιο κιθαριστικό από τον πρώτο και προτιμούσα να είναι πιο μελωδικά, ώστε να έχει και περισσότερο χώρο ο καρδούλας να ακούσουμε την ηχάρα του - πιστεύω με λίγα λόγια, εκτός του ψωλαρίσματος, ο Sherinian δεν είχε οσο χώρο “θα έπρεπε” για να τον ακούσουμε παραπάνω. Πχ δεν υπάρχει εδώ god of the sun,δεν υπάρχει divine addiction.
Γενικά έχω την εντύπωση ότι ο Sherinian έγραψε λιγότερα πράγματα σε σχέση με τον πρώτο δίσκο.
Παραταύτα έχω θετικότατες εντυπώσεις από τον δίσκο.
@Vic , πάντως ο sherinian πάντα είχε πρωτοκλασσάτους μουσικούς στα προσωπικά του και καταπληκτικό drummer ηδη από τον πρώτο δίσκο. Αλλά ο άλλος αγαπούλας, είναι ξεχωριστός σίγουρα.
Πάντως να πω ότι μην πιστεύετε οτι ο Sherinian δεν ειναι τόσο παρόν επειδή ο δίσκος είναι γεμάτος riff.
Όποιος έχει ακούσει τα σόλο άλμπουμ του μπορεί να καταλάβει ότι ο τύπος παίζει σαν να είναι κιθαρίστας, και γράφει μπόλικα ριφ, όχι μονο fusion-ίλες.
Ίσα ίσα που για μένα σε αυτό το δίσκο είναι ακόμη πιο ξεκάθαρη η σφραγίδα του, ας μην ξεγελιόμαστε από τη (φαινομενικα) πιο έντονη παρουσία της κιθάρας.
Θα μας τα πεί και ο Derek βέβαια πιο αναλυτικά 
5 Likes
Ναι, αυτό δεν το εθιξα. Με τετοια ριφφ, δεν έχει καθαρό χώρο ο Sherinian.
Εχω λιώσει αρκετά τα προσωπικά του, ξέρω πολύ καλά τι εννοείς(εξάλλου το έχει πει πολλές φορές ο ίδιος σε συνεντεύξεις), αλλά δεν πιστεύω ότι συμβαίνει εδώ.
Βέβαια, όπως είπες ο καθ ύλην αρμόδιος, θα τα πεί όλα 
Πότε με το καλό?
Εdit: αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως είναι εθιστικό αλμπουμ.
1 Like
Μαλακα μου , από την δεύτερη κιόλας ακρόαση , ξεκίνησα να το τραγουδάω.
Τι μελωδία είναι αυτή!
Όλος ο δίσκος κυλάει νεράκι , χωρίς να με “κουράζει” όπως άλλοι prog ( ; ) δίσκοι.
2 Likes
Πραγματικά ένας πολύ ωραίος κι επιτυχημένος ως δημιουργία δίσκος.
Έχει γίνει πάρα πολύ καλή δουλειά στις φωνητικές μελωδίες.
Ως μπασίστας, θα μου επιτρέψετε να χαζευω περισσότερο με τον Sheehan!
Απο εκεί και πέρα βέβαια, δεν υπάρχει κάτι προοδευτικό εδώ παρά η μαγεία των μουσικών που εμπλέκονται και τα ωραία τραγούδια. Αλλά αυτό φτάνει.
4 Likes
