
Ναι, ξέρω, ποιοι Hawkwind τώρα, που έχουν να βγάλουν έστω αξιόλογο δίσκο καμιά 20αριά (τουλάχιστον) χρόνια. Συμφωνώ, αλλά την απάντηση σε αυτό τη δίνει η ίδια η μπάντα. Το Onward δεν είναι άλλη μία ανέμπνευστη κυκλοφορία που επενδύει στο όνομα των πατέρων του space rock. Ας τα πάρουμε από την αρχή, γιατί, αν μη τι άλλο, το αξίζουν και πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα γκρουπς κάποιων από εμάς.
Μετά την αγία πεντάδα (τα 5 πρώτα φυσικά), συν τα αδιαμφισβήτητα κορυφαία Quark, Strangeness And Charm και Levitation, οι Hawkwind συνέχιζαν να κυκλοφορούν κάποια αξιόλογα albums, σαφώς κατώτερα βέβαια, ενώ η πλειοψηφία των εγχειρημάτων τους, ειδικά μετά το Electric Tepee δεν αντιπροσώπευε την ιστορία της μπάντας, με πάρα πολλά fillers, live και αποτυχημένες επανεκτελέσεις κλασικών κομματιών τους. Φτάσαμε στο 2010 με το Blood Of The Earth να αποτελεί εξαίρεση σε αυτήν την πορεία, κυρίως λόγω φρεσκάδας.
Στην ολοκαίνουργια δουλειά τους ο τίτλος ταιριάζει απόλυτα στην αποφασιστικότητα που αποπνέει το Onward ως σύνολο και στυλιστικά ως attitude, χωρίς να διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει αμφιβολία πως πρόκειται για τον καλύτερο Hawkwind δίσκο τα τελευταία 30 χρόνια (δεν το λες και λίγο αυτό). Δίπλα στον Brock, ο οποίος είναι σε μεγάλη φόρμα κιθαριστικά, βρίσκεται ο τεράστιος Tim Blake που κάνει πάλι τα μαγικά του, ο Niall Hone, ο Mr. Dibs και o Richard Chadwick φυσικά. Συγκινητική η guest παρουσία του Huw Lloyd Langton σε ένα κομμάτι.
Το album βασίζεται στην ασταμάτητη ροή του (καμία υπερβολή) και κυρίως στα instumental κομμάτια που αποδεικνύουν ότι αυτοί που χάραξαν το δρόμο το 1970 μπορούν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή 42 χρόνια μετά. Η συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών είναι ποτισμένη από το μαγικό φίλτρο μιας από τις σημαντικότερες rock μπάντες στην ιστορία του ιδιώματος, με ιδανική δοσολογία prog, psych και punk, σε ένα ταξίδι στο διάστημα που δεν προκαλεί (πια) μιζέρια και νοσταλγία, αλλά αποπνέει ευφυΐα και πάνω απ’ όλα θετικότητα.
Στο δίσκο περιλαμβάνονται 3 live εκτελέσεις των Right To Decide, Aerospace Age και The Flowering Of The Rose, οι οποίες είναι το μόνο περιττό στοιχείο, αλλά είναι δεκτά, τουλάχιστον ως φόρος τιμής στον μακαρίτη Jason Stuart, ο οποίος συμμετείχε στα πλήκτρα.
Μεγάλη έκπληξη αποτελεί η φανταστική επανεκτέλεση του Green Finned Demon, το οποίο είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1984 στο ΕP στο The Earth Ritual Preview. Υπάρχει και hidden track αμέσως μετά, εξίσου καταπληκτικό.