Καλά κουφαλίτσα θυμήσου ότι σου χρωστάω να σου κρατήσω ένα άλμπουμ που θα γουστάρεις τόσο και να στο παρουσιάσω στην εκπομπή σου.
Σαγώνια…δεν περιγράφεται η σηκωμάρα :lol:
Κοίτα να δεις που τελικά αυτοί οι τύποι δε χαμπαριάζουν από φυγές μελών και τέτοια κοινότυπα που κανονικά διαλύουν συγκροτήματα και ξενερώνουν τους οπαδούς. Και εκτός ότι δύο φορές οι αντικαταστάτες είναι εξαιρετικοί, σε αυτή την περίπτωση πέτυχαν διάνα και δικαιώθηκαν ως προς το δύσκολο μέρος. Γιατί συνθετικά, όπως φάνηκε από το Χ, επέστρεψαν δυναμικά και πρόσφεραν ένα σύνολο που να γαμεί. Και αυτές οι Gentle Giant επιρροές πάλι παρούσες και όπως πρέπει και ο Αλαν όπως ειπώθηκε και παραπάνω, εξαιρετικός όπου χρειάζεται. Δυνατό comeback και γενικά σεβάσμιο συγκρότημα, στα παπάρια τους. Απλά προγκάρουν και γουστάρουν (γνωρίζοντας βέβαια ότι V δεν ξαναβγάζουν !)
Kι εγώ το ακούω συνέχεια στο ρηπίτ. Μου αρέσει που έχουν ακόμη αυτό το τσαγανό και το ροκ νεύρο στο παίξιμο τους. Δαπίτες ναι, αλλά όχι τόσο όσο ο Neal που είναι πιο άνευρος, πιο συμφωνικός και μελένιος.
Δεν βρίσκω ότι ικανοποιούν όλους τους γευστικούς και ακουστικούς κάλυκες αυτής της μουσικής (αυτό θα μπορούσα να το πω για μπάντες που σπρώχνουν αυτή τη μουσική στα όρια της, πιο κοντά δλδ στην ουσία αυτής) αλλά σε αυτή τη θέση που παίζουν ήτοι aor-ίζον/neo-prog/prog 70’s με σύγχρονη παραγωγή είναι μοναδικοί και πιο τοπ κι απτο ξύδι τοπ.
A Τreasure Abandoned από τα κορυφαία κομμάτια της χρονιάς όταν κάνουμε ταμείο στο τέλος.
Εν τω μεταξύ η μελωδία της πρώτης στροφής του A treasure abandoned μοιάζει με την πρώτη στροφή του Alone των iTen που κάνανε παγκόσμια επιτυχία οι Heart.
Παρασυρμένος από καταβολές, έτρεξα να αποθεώσω τα μέλη που αποθεώνουμε οι λίγο πιο παλιοί, αλλά ακούγοντας το άλμπουμ ξανά και ξανά ο ήχος έχει φοβερή ισορροπία πεντάδας, όλοι λάμπουν Μπάμπη μου!
Νέος έρωτας (καρδούλες) ακούει στο όνομα Κίγκαν, ειλικρινά παίζει ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που μου αρέσει.
Leonard, πολυμορφικός, μεγάλη ποικιλία στα φωνητικά, παίζει και ένα Submerged για να ποζεριάσει για την έκταση του, απίστευτο τραγούδι, πιο κοντά στα λημέρια μου, σχεδόν μόντερν ροκ.
Down a burning road…δεν θα πω πόσο πόνο μου προκαλεί, με γυρνάει όταν ήμουν σε τρυφερή ηλικία, επίσης something very strange και στις 2 εκτελέσεις.
Ειλικρινά όλη η σπέσιαλ εντίσιον με εκφράζει νότα προς νότα.
Αυτός ο δίσκος τους κρατάει γερά στο παιχνίδι, ελπίζω να τους φέρει και καινούριους οπαδούς, ότι έπαίζαν το υπηρετούν μια χαρά δεν το άφησαν πίσω και τα δικά μου βίτσια ικανοποιήθηκαν πλήρως με το νέο λουκ. Γιατί είμαι και βιτσιόζος ανήρ.
Για κάποιο διεστραμμένο λόγο σκεφτόμουν πως το riff του “Wish I Were Here” θα μπορούσαν να το πάρουν οι Prodigy και να το κάνουν κάτι σαν το “Voodoo People”. Μαζί με το “Down A Burning Road” νομίζω πως είναι τα αγαπημένα μου από τα τραγούδια της limited edition.
Το παίξιμο του Keegan και του Meros είναι on the spot. Τίποτα πλεονάζον, τίποτα περιττό. Και το πιο εύκολο για αυτούς θα ήταν να κάνουν επίδειξη τεχνικής.
θα αντικαταστήσω το όνομα κριμσον με το δικό μου :Ρ
όμορφα πράγματα γενικά. Ευχαριστούμε για τις προτάσεις.
Χαχαχα, διεστραμμένο αλλά ολόσωστο, γάμησες. Τι σου κάνει το κάψιμο…
Επίδειξη τεχνικής δεν κάνουν αλλά φωνάζει το πράγμα, επίσης μου αρέσει που το παίξιμο είναι πάνω απ᾽ὀλα ΡΟΚ
Εδιτ: Άμα λάχει πέφτει και headbanging στο I know your secret συνοδευόμενο από ερ ντράμινγκ
Δίσκαρος.
Δεν περίμενα να δέσει ο λυρισμός της φωνής του Leonard με την γυαλάδα των ενορχηστρώσεων,αλλά τελικά το αποτέλεσμα με διέψευσε. Εξαιρετικές συνθέσεις(οι περισσότερες), το Treasure Abandoned είναι τεράστια κομματάρα, το παίξιμο του Keegan αρτιότατο, οι trademark Gentle Giant πολυφωνίες-κανόνες παρούσες(αυτό με τα περιπετειώδη φωνητικά μου λείπει πάρα πολύ απ τις περισσότερες νέες μπάντες.Καλούς τραγουδιστές έχουν,αλλά ως εκεί,δύσκολα θα ακούσεις κάτι παραπάνω από μια καλή μελωδική γραμμή.Τα ενδιαφέροντα backing vocals είναι σχεδόν ανύπαρκτα.)Επίσης ο Άλαν σε πρωταγωνιστικό ρόλο πλέον και το άλμπουμ αρκετά πιο κιθαριστικό,αντίθετα με τα πιο πληκτροκρατούμενα(sic) προηγούμενά τους.
Eύγε στους Μουσάτους,μακάρι να συνέχισουν να φτιάχνουν όμορφη μουσική.
Επιτέλους, κάποια πράγματα να τοποθετούνται πάνω στα προβλήματα. Τα φωνητικά είναι ένας θησαυρός που αλλάζει όλο το ηχητικό αποτέλεσμα. Προσθέτεις στην πεντάδα (πχ εδώ) “έξτρα μέλη” έξτρα περιπέτεια, έξτρα μουσική. Αυτή η μουσική χτίστηκε και με τα φωνητικά και ξεχνιέται…
The gentle art of making vocal harmonies.
Βάλτε στην εξίσωση ότι αυτοί οι τύποι το έκανα πάντα παίζοντας και σχετικά δύσκολα θέματα παράλληλα (και πάντα καθαρά).
Αν μεγαλώνουν αδέρφια μαζί από μικρά και παίζουν μουσική ε; (Morse, Von Hertzen, Gildenlow κλπ).
Μα ΠΟΣΟ ΕΠΟΣ πια αυτο το A treasure abandoned!!! Best song Kansas never wrote κι ετσι. Γενικα αυτος ο δισκος ηρθε για να μας (μου) θυμησει τι λειπει απο τη μεγαλυτερη πλειοψηφια του συγχρονου προγκ : ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ!
Είναι ας πούμε song oriented prog rock (το ροκ τονισμένο), το down a burning road είναι ένα καρακλάσικ ροκ κομμάτι πχ. Φταίει και ο τραγουδιστής, όταν προσλαμβάνεις τόσο καλό πρέπει να τον βάλεις στο παιχνίδι και οι μουσικοί να κάνουν λίγο πίσω.
Ετσι ακριβως ειναι, σχετικα με τον τραγουδιστη. Επισης δεν ειναι τυχαιο που ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ μπαντες του χωρου (και οχι μονο) που εγιναν μεγαλες ΕΙΧΑΝ αυτο το κατι στα φωνητικα (μελωδιες, χροια κτλ κτλ) που αναρριθμητες ορδες δευτεροκλασατων δεν ειχαν.
Εν κατακλειδει… Θες να κανεις προγκ ροκ/μεταλ μπαντα αγορι μου??? Αφιερωσε και λιγο χρονο να βρεις ενα τραγουδιστη που να μην ειναι μετριος/αδιαφορος και γραψε και καμια σοβαρη μελωδια φωνητικων…μακρυπροθεσμα θα βγεις κερδισμενος, τραστ μι.
Τωρα τα κομματια του σπεσιαλ εντιτιον δεν μου αρεσαν και πολυ (νταξει…μπονους ειναι…), ειναι λιγο “generic” ροκ, με εξαιρεση βεβαια το down a burning road που αναφερεις, το οποιο ειναι το λιγοτερο κλασσικ απο τα μπονους και θα επρεπε κατα τη γνωμη μου να ειναι στον κυριως δισκο.
Δεν είναι μόνο στο progressive. Σε κάθε είδος η φωνή είναι instrument και τα επιπρόσθετα φωνητικά (δεύτερα, harmonies) είναι επιπλέον intruments στη φαρέτρα μιας μπάντας. Σα να έχουν επιπλέον μουσικούς. Όποιος έχει δει τέτοιες μπάντες ζωντανά καταλαβαίνει τι θέλω να πω.
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο είμαι πεπεισμένος πως με τον Ted οι Spock’s Beard τράβηξαν 10άρι. Και στους Affector έκανε εξαιρετική δουλειά και στους Thought Chamber, αλλά το ύφος του, η χροιά του, τα ακούσματά του “ανήκουν” στη μουσική του “BNaDS”.
Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω για το generic rock των τραγουδιών του 2ου CD. Δε λες generic rock το “Wish I Was Here”, ίσα-ίσα είναι prog oriented, ενώ το reprise του “Something Very Strange” και το instrumental είναι μάλλον συμπληρωματικά τραγούδια, που απλά είχαν την ευχέρεια (λόγω 2ου CD) να χρησιμοποιήσουν.
Είναι δισκάρα και δεν της λείπει τίποτα. Πόσο ακριβοί μπορεί να είναι ρε γαμώτο και δεν μπορεί να τους φέρει κανείς;
Δεν ξέρω τι έβαλες, αλλά πάνε δες το “Gibberish” από το DVD του “Don’t Try This At Home” όταν ακόμα οι μουσάτοι ήταν σχετικά νεαροί. Δεν το κάνουν να φαίνεται εξοργιστικά εύκολο;
Επίσης, αύριο θα έχουμε περισσότερους SB στο site…8)
To Gibberish,ειδικά σ αυτό το dvd,είναι απ τα πιο εκνευριστικά-εξοργιστικά κομμάτια όλων των εποχών.
Σε βάζει κατευθείαν στην διαδικασία της αυτοκριτικής,σου θέτει υπαρξιακά θέματα και σου πετάει κατάμουτρα την ματαιότητα της ενδεχόμενης ενασχόλησής σου με τη μουσική τέχνη ή έστω της σκέψης του να ασχοληθείς μ αυτή.Αποτρεπτικό.Dont try this at home όνομα και πράγμα.
Για του λόγου το αληθές: http://www.youtube.com/watch?v=yXtLLdNu6ag
Απλά πράγματα.
Ο Neal με την μπάντα του το είδα με τα μάτια μου ότι ζωντανά τα κάνει να φαίνονται πολύ απλά. Τώρα πρέπει να δω και τους Beards.
Χεχε, ξέρεις ότι μιλάμε οι φανατίλες εδώ μεσα για την αξία των φωνητικών, πόσταρα πιο απλό κομμάτι, κέρδισα 
Ξέρεις την αγάπη μου για το June, αυτό είναι ένα τραγούδι παράδειγμα πολύ απλού τραγουδιού που γίνεται κάτι άλλο. Μια κιθαρούλα έχει από κάτω βασικά.
Για όσους μπορεί να ενδιαφέρονται, στην κεντρική υπάρχει συνέντευξη με τον Alan Morse και συνέντευξη με τον Ted Leonard.
Οι Kansas αναφορές / επιρροές επιβεβαιώνονται.