Spock’s Beard - Brief Nocturnes And Dreamless Sleep
Ήδη έχεις αποθεώσει το νέο άλμπουμ του Steven Wilson και έχεις αγαπήσει το νέο άλμπουμ των Riverside. Αυτό σημαίνει πως έτοιμος το progressive ιδίωμα δε σε αφήνει ασυγκίνητο.
Έτσι, λοιπόν, δε θα πρέπει να σε αφήσει ασυγκίνητο το νέο άλμπουμ των Spock’s Beard, “Brief Nocturnes And Dreamless Sleep”, που κυκλοφορεί αρχικά αυτοχρηματοδοτούμενο από την ίδια τη μπάντα (ή μάλλον από τους οπαδούς) και λίγο αργότερα από την Inside Out.
Στην 3η φάση της πολύχρονης καριέρας τους, μετά την αποχώρηση του drummer / τραγουδιστή Nick D’Virgillio, αυτό είναι το 1ο άλμπουμ με μια από τις πιο υποτιμημένες φωνές στο progressive rock (κι όχι μόνο), τον Ted Leonard, γνωστό κυρίως από τους Enchant.
Αναλυτικά reviews και interviews εν καιρώ, αλλά δε νομίζω πως υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αντιθέτως, μόνο θετικά μπορεί να εκπλήξει κάποιον αυτό που θα ακούσει.
Κι ότι έλεγα ότι ο συνδυασμός του Leonard με τους Beard θα ήταν περίεργη γεύση. Μια χαρά προσαρμόστηκε. Τελικά το μουσικό DNA δεν φεύγει εύκολα (αυτό πάει για τους Beard διαχρονικά).
Από τα καλύτερα drumming performances που θα ακούσουμε μέσα στη χρονιά από τον Κeegan. Ξεσαγονιαστήκαμε απ’το jaw dropping, απίστευτα ρυθμικός, catchy, ότι πρέπει.
Το Submerged μου θύμισε πολύ Enchant για κάποιο λόγο.
Το Αfterthoughts έχει κι ένα έντονο flavor Pain of Salvation στα φωνητικά πέρα από το καταπληκτικό πολυφωνικό μέρος. Θα αρέσει στον Κρίμσον πολύ αυτό το τραγούδι.
Σημερα το ακουσα κι εγω πρωτη φορα…ΑΝΕΛΠΙΣΤΑ καλο! Καιρο ειχε να με πιασει προγκ ροκ δισκος ετσι (μαλλον απ το τελευταιο Anglagard). O Leonard κολλαει απιστευτα με τη φαση και γενικα δεν εχω κανενα παραπονο απο το τελικο αποτελεσμα. ΕΥΓΕ!!!
Είμαι στο A treasure abandoned και δεν βλέπω να προχωράω παραπάνω για σήμερα, μόνο ρηπήτ και αύριο ο υπόλοιπος δίσκος. Ναι ρε Κόζαρε, Κάνσας και τα μυαλά στο μπλέντερ :!:
τα logistics δεν ειναι με το μερος μας παντως…και προσευχομαι για αυτο το live (μαζι με ενα flower kings) απο το 2000. Μονο με αεροπλανακι για Ευρωπη γινεται δουλεια ρε αδερφια…
Εγώ πιστεύω θα στεκόταν μια χαρά, αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα το προγκ κοινό εδώ.
Έκανες πολύ ωραία κριτική, βρήκα ευκαιρία και μόλις το άκουσα ολόκληρο.
Φωνάρα ο Λέοναρντ, παιχταράδες άπαντες, θα πω ειδική μνεία στον Άλαν ο οποίος για μένα είναι ένας εκπληκτικός μελωδικός κιθαρίστας, εγκληματικά υποτιμημένος. Δεν είναι all over the album, αλλά όποτε σκάει μύτη θα δώσει τρελή ποιότητα. Ο Κίγκαν έχει το στυλ του ντράμερ που γουστάρω, η ρυθμικότητα του είναι σεμιναριακή.
Δεν υπάρχει περιττή νότα εδώ, νομίζω ο Κρις στο εισαγωγικό ποστ ήταν πολύ συγκρατημένος για το άλμπουμ, θα δω με την πάροδο των ακροάσεων πόσο ήταν.
Αντικειμενικά αξιόλογο άλμπουμ, η μαγεία της απλότητας στο προγκ, η μαγκιά του “σας εχω ως μουσικός αλλά δεν θα πάιξω το πουλακι μου για να το δειξω”.
Δεν ήθελα να με κατηγωρηθώ ως biased. Που είμαι, χαχα…
Θυμάσαι όμως τι σου είχα πει σε κατ’ιδίαν συζητήσεις; Πως είναι φτιαγμένο στα μέτρα που γουστάρεις.
Τι μουσικάρες έγραψαν πάλι γαμώτο. Τι παραγωγάρα έκανε ο Rich Mouser.
Συμφωνώ για τον Alan. Είναι - έστω και οριακά - μαζί με τον Ted οι πρωταγωνιστές κι ο Keegan παρόλο που θα μπορούσε να φορτώσει ότι ήθελε, παίζει αυτά που απαιτούνται.
No sleep. Just brief nocturnes. And some dreamless sleep.
