Ένα πραγματικά πόλυ μεγάλο γκρουπ που αποτελείται από μουσικάρες!
Αρκετά αδικημένο καθώς θα μπορούσαν πολύ εύκολα να είναι μέσα στην elite των prog groups…
Πείτε την γνώμη σας…
λατρεία.
τεράστιοι.
μέγιστοι.
λίγοι όμως για τη χώρα μας. εδώ ακούμε μεσούγκα και αυτά τα ρετρό είναι τρε μπανάλ!
Εμείς οι αδαείς που έχουμε μείνει στους Spiral Architect πώς μπορούμε να τους τσεκάρουμε; 
ειναι τοσο μουσικαρες!!!
εδω και χρονια ειμαι φαν αλλα μονο των V και The Beard is out there(live που παιζουν ολο τον 1ο ΔΙΣΚΑΡΟ!!!)
μετα δεν παρακολουθησα…
το Snow λενε ολοι οτι σπερνει αλλα ακομα να το ακουσω.
τα 2 τελευταια ειναι χωρις τον τρισμεγιστο Μοrse και ευκαιρια να δουμε τι μουσικη ξερουν τα υπολοιπα παιδια!!!
παλι δεν τα εχω ακουσει…καλα που ανοιξατε θρεντ για να τα πιασω…
Θεούληδες, αλλά δεν τους έχω ψάξει τόσο όσο θα ήθελα :-k
μπααα δυστυχως
ουτε meshuggah ακουμε
ουτε dillinger escape plan
ουτε dredg
ουτε mars volta
ουτε spock’s beard
ουτε enchant
ουτε marillion
ουτε threshold
dream theater μοναχα!ειναι οτι χρειαζεται να ξερουμε γυρω απο το progressive!!!
signal έχεις ένα δίκιο.
οι meshuggah ίσως ήταν ένα ατυχές παράδειγμα, αλλά τρώνε και αυτοί την υπερβολή τους τον τελευταίο καιρό από τον τύπο.
και γενικότερα τα συγκροτήματα που λες δεν ακούγονται.
ΑΛΛΑ
για τους Theater είσαι λάθος.
Τους Spock’s Beard τους έμαθα και τους λάτρεψα από τον Portnoy.
Ο οποίος έχει άπειρες φορές αποθεώσει και σχεδόν όλες τις άλλες μπάντες που αναφέρεις.
Το θέμα είναι πως οι SB, οι Enchant, οι Arena, οι Threshold, οι Vanden Plas ακόμα και οι Sylvan δεν πουλάνε Hype.
Δεν μπορεί να αποθεώνεις μουσικά μπάντες σαν τους Arch Enemy ή να γίνεται τόσος ντόρος (ειδικά στην μετά Spice εποχή) για τους Spiritual Beggars και να αγνοείς αυτές τις μπάντες. Κάπου κουράζει να θεωρούνται κορυφαίοι μουσικοί, καλοί μεν, αλλά όχι σπουδαίοι μουσικοί όπως ο Gus G και ο Lahio.
Θέλετε να θυμηθούμετον χλευασμό των εντύπων στη χώρα μας σε αυτές τις μπάντες? Αλλά κυριότερα την άγνοια.
Τέλος πάντων, άνευ λόγου κουβέντα…
Στο δια ταύτα…
Υπάρχουν 2 εποχές για τους Spock’s Beard.
Η Neal Morse και η μετά Neal Morse
Μια ματιά στην πρώτη.
Το ντεμπούτο τους The Light, είναι σοκαριστικό.
Είναι το 70’s prog περασμένο από το φίλτρο του 90’s prog. Μόλις 4 τραγούδια, αλλά είναι σα να ακούς 15.
Έχει μακροσκελή και δαιδαλώδη κομμάτια, αλλά και σχεδόν pop στα πρότυπα των Beatles μέρη.
Θεωρώ το ομώνυμο κομμάτι από τα πιο άρτια στο είδος του ever.
Στο Beware Of Darkness συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο παρουσιάζοντας όμως και τραγούδια πιο προσιτής διάρκειας με το Thoughts να ξεχωρίζει μάλλον. Ίσως ο πιο “δύσκολος” δίσκος τους.
Στο Kindness Of Strangres κατ’ εμε γίνεται η επιτομή του prog και του pop. Τρομερές μελωδίες παιγμένες με μαεστρικά πολύπλοκο τρόπο μερικές φορές, πανέμορφα τραγούδια χωρίς να χάνουν το progressive feeling. Ακούστε το June, το Strange World ή το The Good Don’t Last.
Στο Day For Night έκαναν την προσπάθεια για εμπορική υπέρβαση. Σχεδόν ότι έκαναν οι Dream Theater στο Falling Into Infinity. Χωρίς να θυσιάσουμε την ποιότητα προσπαθούμε μπας και πάρουμε κανά airplay, κάνουμε κανα video. Προσωπικά το λάτρεψα, οι πιο prog οπαδοί τους το αγνόησαν, το mainstream εννοείται το αγνόησε. Κομματάρες υπάρχουν αβέρτα. Day for night, Crack the big sky, Skin και η μπαλάντα Distance To The Sun.
Και έρχεται το V… Θα σας πω μόνο πως ακόμα μέχρι σήμερα είναι ο πρόωτος σε πωλήσεις δίσκος της Inside Out. Αναλογιστείτε πόσα prog λατρεμένα groups βγάλανε μέσω της Inside Out τα αριστουργήματά τους. Παραγωγάρα, το πιο pop τραγούδι τους (All On A Sunday), δύο prog έπη (At The End Of The Day, Great Nothing), η μπάλάντα Goodbye To Yesterday και το παρανοϊκό Thoughts part II, συνέχεια του πρώτου από τον δεύτερο δίσκο.
Στο Snow γράφουν το magnum opus τους. Διπλό concept album διάρκειας 2 ωρών με τις πρώτες θεολογικές αναζητήσεις του Neal Morse κρυμμένες στην ιστορία του νεαρού albino Snow που πηγαίνει από το χωριό στην πόλη με τις δυσκολίες και τα χαρίσματά του. Η μουσική είναι ονειρική σε σημεία, ανάλογα με την ιστορία και η διάθεση. Ακουστικά μέρη, prog ξεσπάσματα και 2 τραγούδια στα οποία αναλαμβάνει τα lead vocals ο drummer Nick D’Virgillio.
κάπου εκεί έρχεται η “επιφώτιση” και οι δρόμοι Neal Morse και των υπόλοιπων Beards χωρίζουν. Μόνο μουσικά όμως. Και είναι σημαντικό γιατί το 90% στίχων και μουσικής ήταν δικό του.
Αν σε κάτι πρέπει να γίνει αναφορά είναι στους μουσικούς που απαρτίζουν την μπάντα.
Για το Neal Morse είναι λίγο πολύ γνωστά.
Ο αδερφός του Alan Morse είναι ένας πολύ καλός κιθαρίστας με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι παίζει με δάχτυλα και όχι με πένα. Το περσινό πρώτο προσωπικό του album είναι instrumental και πολύ αξιόλογο.
Ο Dave Meros είναι ένας μπασίστας του οποίου το βιογραφικό μιλάει από μόνο του…Από τους πιο περιζήτοηους sessionάδες όπως και οι άλλοι μουσικοί. Συνεργάζεται με Simon Philips και Lukather ε…
Ο Nick D’ Virgillio είναι ο νέος frontman και ηγέτης τους. Έχει καταπληκτική φωνή, είναι εκπληκτικός drummer και έχει παίξει από τους Tears For fears μέχρι τους Fates Warning. Με αγαπημένους μουσικούς τον Phil Collins, τον Stevie Wonder αλλά και τον Rob Halford, παίζει και κιθάρα στα live και έχει τρελή μουσική παιδεία. Α ναι έχει παίξει και με τους Genesis…απλά πράγματα δλδ.
Ο Ryo Okumoto πληκτράς ε παίζει και αυτός αμα του πουν πουθενά…Phil Collins, Eric Clapton, Barry White, Aritha Franklin, Glenn Hughes, Lukather. Κουβαλάει κάμποση μούρλια.
Είναι ολοι ΜΟΥΣΙΚΑΡΕΣ. Σχεδόν όλοι παίζουν από 4-5 όργανα (όλα τα βασικά) και έχουν πολύ καλές φωνές. Ως εκ τούτου ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι τα καταπληκτικά πολύφωνα (που ώρες ώρες σε συνδυασμό με τι παίζουν κάνουν τα αντίστοιχα των Savatage να ακούγονται παιδικά…).
Κάτι έχουν να πούν και αυτοί…
Άλλη στιγμή με την post Neal Morse εποχή…
ναι βρε
δεν το πα για σενα
και γω απο τον portnoy (σε συνδιασμο με τον dj στο προτελευταιο λαιβ των fates warning) εμαθα τους coheed and cambria
ειναι οπως τα λες
οτι ολοι ασχολουνται με το hype
και αγνοουν παντελως μπαντες επειδη δεν πηραν καλη κριτικη σε ενα review
ή επειδη δεν εχουν ενα χιτακι ωστε να μπορουν να το θυμουνται
και οι meshuggah αμα δεν βγαιναν αλμπουμ του μηνα στο χαμερ δεν θα ασχολιοταν τοσος πολυ κοσμος
οχι οτι ολοι αυτοι θα ακουσουν τα παλιοτερα τους αλμπουμ
μοναχα…“αυτο που πηρε 9 στο χαμερ!!!”
τεσπα
ον τοπικ
και γω το snow Και το V εχω ακουσει
και ειναι οντως καταπληκτικα αλμπουμ
το all of a sunday επαιζε καποτε στο repeat!!
φοβεροι μουσικοι
κριμα που δεν θα μπορεσουμε να δουμε ποτε αυτες τις μπαντες στην ελλαδα
Πολύ καλή μπάντα στην Neal Morse περίοδο, δεν έχω ασχοληθεί αρκετά μαζί τους αφού έφυγε από την μπάντα.
Γενικά και για τους Spock’s Beard πιστεύω αυτά που είχα γράψει στο thread για τον Neal Morse και βαριέμαι να τα ξαναγράφω
Δείτε αυτό :
το έβλεπα χτες βράδυ στα extras του DVD - Don’t Try This At Home.
Βρείτε το όσοι έχετε τη δυνατότητα.
είναι ΤΟΣΟ ολοκληρωμένοι μουσικοί.
Εν αναμονή του νέου DVD τους.
June!!!Απιστευτο κομματι!8)
Φανταστικό το νέο DVD.
Πραγματική υπόκλιση σε μουσικά ταλέντα.
SPOCK’S BEARD-V 2000
5ος δισκος των Spock’s Beard και προτελευταιος με τον τοτε τραγουδιστη τους Neal Morse ο οποιος εγκατελειψε το οχημα των τελευταιων για να γινει '‘αναγεννημενος’'Χριστιανος αλλα οχι και την μουσικη.ο δισκος ξεκιναει με το επος at the end of the day στο οποιο μπολιαζουν ολες τις επιρροες τους,ειτε απο παλιοτερους δισκους τους,ειτε απο παλια αγαπημενα prog rock συκροτηματα,ειτε απο αλλου ειδους μουσικες που τους αρεσουν οπως την jazz.κατευθειαν απο τον λαιμο και δηλωση του στυλ ''ΝΑΙ,ετσι πρεπει να ειναι το προγγρεσιβ,οχι απλα παιζουμε παπαδες).το ιδιο κανουν και στο τελευταιο τραγουδι,διαρκειας 27 λεπτων που κλεινουν το δισκο αφηνωντας σε με το στομα ανοιχτο,θελωντας κι αλλο.απο κει και περα ξεχωριζει το thoughts part ii το οποιο ξεκινα με αναλαφρες ακουστικες κιθαρες,μετατρεπεται σε προγκ οργιο στην συνεχεια και καταληγει σε ενα σημειο που ‘‘οδηγει’’ το μπασο με συνοδεια βιολιων.απο την αλλη το revelation(2ο τραγουδι) χανει σε δυναμη αφου ακολουθει το at the end of the day και νομιζω οτι ριχνει τον μεσο ορο του δισκου.βασικα ειναι και το μοναδικο τραγουδι που την συνθεση μοιραζεται ο Neal Morse με τους υπολοιπους.ολα τα υπολοιπα τραγουδια ανηκουν σε αυτον.πιθανοτατα ο καλυτερος τους δισκος
Μόλις κατέβηκε δισκογραφία με Morse. Έβαλα και ακούω με τη σειρά τα άλμπουμ με πρώτο The light (1995). Ακούω το ομώνυμο. Δεν τους είχα ξανακουσει ποτέ. [B]ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ ΑΙΔΟΙΟΠΛΑΚΑ[/B]. [U][I][B]Τι μουσική είναι αυτή[/B][/I][/U]. Καιρό είχα να νιώσω έτσι με μια μουσική ανακάλυψη. Μέσα σε 15 λεπτά τόσα διαφορετικά θέματα, τόσες ενότητες, τόσες επιρροές. Προσωπικά διακρίνω ήδη Yes, Sieges Even, Billy Joel, Alan Parsons Project, Genesis και άλλους…
Αυτό είναι το progressive rock του σήμερα:bow:
Δεν περιγράφω άλλο.
[SIZE=“5”]ΤΕΛΟΣ[/SIZE]
Αυτή είναι μια ολόσωστη και φυσιολογική αντίδραση.
edit: υπήρχε και θρέντ;
Ό,τι είπε ο Χρήστος βασικά.
Από τους δίσκους με το Morse δεν έχω ακούσει μόνον το Day for night. Από τα υπόλοιπα 5 κορυφαίο μάλλον το Snow και ακολουθεί από κοντά The kindness of strangers. Το μόνο που υστερεί κάπως σε σχέση με τα άλλα είναι το Beware of darkness, αλλά αξίζει να του δώσω περισσότερες ακροάσεις.
Όσα έχω ήδη γράψει για αυτούς ισχύουν … και ισχύουν στο ακέραιο! Έτσι πρέπει να είναι το progressive rock σήμερα. Δίσκοι που ξεχειλίζουν από μουσική, μελωδίες, θέματα και όχι ανούσια επίδειξη. Είναι πολύ σπάνιο για μουσική που έχει γραφτεί την τελευταία 20ετία, να τελείωνει ο δίσκος και να θες αμέσως να τον ξανακούσεις από την αρχή. Και αυτό ακριβώς μου συμβαίνει με τούτους 'δω…
Έυγε! Είδες το φως το αληθινό 8) (για αυτό και τα γυαλιά ηλίου).
Το Day For Night είναι ότι κοντινότερο σε εμπορικό / pop θα μπορούσαν να γράψουν ποτέ. Αν σου αρέσει η αίσθηση της μελωδίας που έχουν, δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει.
Φυσικά, μπορείς να επεκταθείς στα προσωπικά του άλμπουμ (από το “Testimony” ως το “Lifeline” είναι όλα έπη) και όταν κολλήσεις και με Transatlantic έχε γεια…
Το καλοκαίρι παίζουν στο High Voltage Festival τη μια μέρα οι SB και την άλλη ο Neal Morse με πολλούς να υποστηρίζουν ότι θα γίνει ένα one-off reunion show (κάτι που είχαν πει στις συνεντεύξεις που μας είχαν δώσει τόσο ο [U]Nick D’Virgilio[/U], όσο και ο [U]Neal Morse[/U]) με τους διοργανωτές να πετάνε σπόντες που και που.
Tι κεραμίδα ήταν αυτή ρε guys; :(:(
http://www.rocking.gr/news/Apoxwrei_apo_tous_Spock%E2%80%99s_Beard_o_Nick_DVirgilio/11376/
Δυστυχως το περίμενα, όπως και περίμενα τη νέα σύνθεση που έχει μέσα τον drummer Jimmy Keegan που ήταν σε όλες τις περιοδείες της τελευταίας era μαζι τους και ο Ted Leonard των Enchant πίσω από το μικρόφωνο που εμφανίστηκε μαζί τους στο High Voltage Festival.
Γαμάτοι και οι 2 αλλα αυτό πλέον δεν είναι Spock’s Beard. Το σέβομαι και είναι μερικοί από τους πιο ειλικρινείς μουσικοί που έχω μιλήσει ποτέ στην μπάντα, αλλά απλά κρατάνε το brand name.
Αφήστε το να χαθεί στο χωροχρόνο και αν κάποια στιγμή κάτσει κάντε ένα reunion με Neal και Nick να τα σπάσετε όλα…
Και για μένα ήταν κάπως αναμενόμενο, δυστυχώς οι φόβοι επιβεβαιώθηκαν.
Η σύνθεση της μπάντας είναι πλήρως αλλοιωμένη, οπότε το βρίσκω λίγο κάπως να κρατήσουν το όνομα.
Συμφωνώ μαζί σου Outshined, νομίζω ότι θα ηταν καλύτερα να μπεί στον πάγο το συγκρότημα μήπως υπάρξει καμιά επανένωση που να αξίζει.